Franse les

Kadoke2 ratelt een Franse conversatie af alsof ze in een taalbad in Spa heeft gezeten. ,,Ah, mais ça c'est très bien chérie'' zegt de trotse Malief. ,,Och 't is maar iets dat we op school moesten vanbuiten leren hoor!'' Kadoke 1 kijkt een beetje sip, zijn uitspraak evenaart de kunsten van onze premier.
,,Mag ik dan gaan Ketnetten, Malief'' fleemt nummer twee. En mijn repliek: ,,Tu veux regarder la télé?''  ,,Heu, wiewie'' klinkt het.
Waarna mijn volzin: ,,Eh bien, je suis très fière que tu parles dejà si bien le Français tu sais?'' En dan haar repliek: ,,Ik heb er niets van verstaan maar ik veronderstel dat ik je nu een zoen moet geven!'' Waarna ze de daad bij het woord voegt.

Romantiek

Vier dagen weggeslopen uit Avondrood en omgeving. De rek was uit mijn elastiek. En dan geweldig genoten in Thuis-aan-zee, het moet niet altijd een witte-schorten-verhaal zijn.
Een paar dingen ontdekt. Dat Malief een slechte kwisser zou zijn. Zo herkende ze tijdens het zappen met grote stelligheid Els van ,,het perfecte koppel'' die zo kranig was om een paar (kinder)hand grote spinnen te verplaatsen. En ik kénde haar, jaja, maar haar naam? Daar kwam ik pas de volgende dag op...
Maar daar lig ik niet wakker van.Van het volgende wel. Enfin, toch een beetje.Een kwis.Als vrouwen moeten kiezen tussen drie slechte eigenschappen voor hun partner (luiheid, slordigheid of gebrek aan romantiek) dan zou ik voor de Meester dat laatste kiezen.Volgens een onderzoek spant luiheid de kroon??? Maar is afwassen, bed opmaken, tafel dekken, koude handen opwarmen (en niet gillen of toch maar stillekes) als ik ze in zijn nek leg ook niet een vorm van romantiek?
Allemaal bedacht tijdens onze trip. En hij stribbelde maar een heel klein beetje tegen toen ik hem mooie stevige stappers liet passen, en al helemaal niet toen ik de volgende dag ook een paar kocht. Hij zei niets (hm ja, keek wel bedenkelijk) toen ik meteen de nieuwe schoenen aantrok  voor een wandeling van tien kilometer, ook niet toen ik voorzichtig opmerkte dat ik mijn teennagels had moeten knippen. En al helemaal niet toen ik op de Hoge Blekker mijn rechterschoen uittrok en de kous van mijn bloedende teen trok. Nee, hij haalde zijn Zwitsers zakmes boven en zette het schaartje op actie. De nagelpuntjes mocht ik er zelf afknippen.
Ik zag mijn zestigplusser denken:,,een goede scout staat altijd paraat.'' Waarna we (bijna) huppelend de Blekker af liepen.

En nu iets anders...

,,Chhhht, stillekes'' fluistert bomama als ik de living in Avondrood binnenstap. Ha ja, ze zijn allemaal naar de koers aan het kijken. Hmm ja, behalve zij: ze sliep maar werd wakker door het geroezemoes toen ik binnenstapte. Peis en vree op het eerste verdiep, het is ooit anders geweest.
We gaan naar de kamer waar de toestand wordt besproken. Enfin, besproken: ha zennek weg geweest? Ik onthou da nie meer. Moet ook niet, make.
De preek van de verzamelde verpleegsters heeft geholpen: een flesje cola wordt braaf leeggedronken, de nieuwsjaarskaartjes nog eens bekeken, beetje verveeld naar een tekenfilmpje... ,,Da zennekik precies, zonder tanden'' lacht ze. Die tanden zitten overigens terug in haar mond.
Naar het toilet (waar een steun is afgebroken, ik vraag maar niet door wie) en dan terug in de kamer ,,maa hier is nie veel te doen hé?)
Een goede verstaander heeft maar één woord nodig: terug naar de living waar ze minzaam naar haar tafelgenoten lacht. En of ik al weet wie haar straks gaan slapen leggen? Ha ja, maar straks ook nog een palmke drinken.
Als ik naar buiten stap met verende tred (huhu, ja ik kan dat!) zie ik aan de receptie een overlijdensbericht. Mevrouw van Liefland is overleden. Net geen 102 geworden. Vier weken geleden stond ze te krijsen in haar kamer. Ik verwittigde de oma en kreeg een laconieke repliek : Jaaa, zé diaree ma de maskes zen bove...
Snel nog een ode aan deze krasse professeur en langue Française: ze heeft mij vorige zomer  nog de beste mop aller tijden verteld. Over de Brusselse soldaat in de Londense metro tijdens de oorlog. Ze vertelde ze alsof het echt gebeurd was. Nu weet ik dat minstens één lezer (Pezzeke) zal spijt hebben...

Neem mij niet kwalijk, maar...

Het moet zijn dat ik niet in staat ben om te communiceren. Feit is dat de dames en heren van een ziekenhuis mij niet verstaan. Akkoord, ik spreek het lokale dialect niet, maar het zijn echt simpele dingen die ik vraag.
Neem nu mijn vraag ,,Kan mama eigenlijk al eten?'' Een normale vraag lijkt mij als een mens van 93 al tien dagen een baxter krijgt en volgens de logopediste (jaja) niet kan slikken. Antwoord (snauw): E bekke geduld hé, ieder op zijnen toer, ze moeite allemaa heete.'',,Pardon, ik bedoelde eigenlijk, kan ze al slikken?''
Andere vraag: We zitten in de cafetaria, mama in nachtkleedje, zuurstof, baxter, sonde en stampend met haar voeten telkens er een resem borden wordt neergesmeten :,,Zou mama niet naar haar kamer kunnen, ze is onrustig en wil naar haar bed?'' Antwoord:,,Uw mama wil niet naar bed, gij wilt dat ze kalm is , dat is het. Ze moet wachten!''
Pas op: er zijn ook engelen. Zondag spreekt een verpleegster van oosteuropese origine (Lottepoes denkt Poolse) mij aan. We hadden haar de dag voordien met respect en klasse ons mama een proteïnegerechtje zien oplepelen. ,,Mevrouw, ik heb uw mama in de kamer bij haar buurvrouw gezet. Het is teveel lawaai voor haar in cafetaria.''
Deze verpleegster spreekt feilloos Nederlands. Maar dat zal hier ook wel een handicap zijn. Ze wijst mij een patiënte van bijna 108 jaar, de oudste van de stad. ,,Ik heb uw medecijntjes'' zegt ze in het dove oor. Moest ik haar zeggen dat ze beter PILLEKES zou verstaan?
En om nu ook eens een serieuze mens aan het woord te laten. Vanmorgen een mailtje van de huisarts gekregen (na tien dagen stilte). Hij had zopas met de geriater gebeld. ,,Uw mama is een beetje beter''.