Dus zoek ik bezigheden die niet te genant zijn om de vier uur ter overbruggen. Naar boven bij de Meester is geen optie, al doet hij alleen maar een deugddoende siësta . Luilekker lezen in een van de gepoetste kamers, zelfs al weegt mijn huidige kanjer meer dan 800 bladzijden, vind ik te madammig. Een beetje strijken kan nog net, maar op een half uur is alles weg. En zo kwam ik gisteren tot de constatatie dat mijn leven de jongste vijf jaar wel heel bizar evolueert. Je had mij pakweg tien jaar geleden niet kunnen wijsmaken dat ik zou gaan shoppen bij Damart. Hola, niet voor mij hé: mijn emancipatie op het geriatrische vlak heeft alles te maken met ons-moeder-in-de home en de talloze suggesties die verpleging en verzorgend personeel meegeven. Het jongste niet-te-missen item is een (ja wat?) half kousje met kussentje voor de knobbel, volgens verpleegster Annemieke gezien op de tevee. Maar 32,5 euro. Ha ja, ze heeft twee voeten. Misschien ook een nieuw paar pantoffels want die kleintjes vallen uit. En wat hemmekes.
Een bezoek aan een Damart-winkel is zoals gewoonlijk een belevenis. Ik ben altijd de jongste klant, daar ben ik vrij zeker van, maar de klandizie staat wel in drie rijen aan te schuiven, gewapend met meestal één onnozel item (dat nog altijd minstens 15 euro kost) plus een cadeau-bon voor onnoemelijke rotzooi. En ruzie dat die madammekes en bompa's maken_ als ze al niet dubbel geparkeerd voor de winkel wachten_ op jacht naar de ultieme bijna echt lederen portemonnee plus horloge, helemaal gratis.
Helaba, aanschoven hei, dei madam es nog veu aa. Die madam ben ik, maar omdat ik absoluut niet gehaast ben en enige sociologische observatie zeer de moeite vind veroorzaak ik een kleine revolte met de uitspraak: ,,ga toch gerust voor, ik heb alle tijd, ik ben gepensionneerd...'' Moet u bij gelegenheid ook eens doen. Heerlijk, hoe die menskes ineens over mekaars voeten struikelden in een poging om ook eens beleefd te zijn. De blonde stoot achter een van de kassa's _ Lottepoes was eens bij mij en noemde de aanminnige van een verblindende sloomheid_ laat haar volle lippen nog wat verder open hangen.
Terug thuis staat Oksana mij al op te wachten. Met een lange uitleg waarin ik het woordje ,,polisj'' herken en wijzen naar een houten vensterbankje, een bloempotje en de slurf van haar stofzuiger zonder hulpstuk. Met die slurf gaat ze rond de bloempot en blablablabla, ik begrijp er niks van. Ja, wat vlekken op het hout, van het water van de bloempot, niet erg. Weer die slurf rond het potje, ha, krassen? Niet erg. Ze geeft het op, ik ook en lach maar eens onnozel, 't zal wel niet erg zijn.
Vanmorgen keek ik naar het bloempotje en wist ik het weer: daar lag vroeger een klein kantwerkje (eigen fabrikaat van bij de nonnekes) onder. Ach ja, opgezogen.
