Kiekens!

Wedden dat u dacht dat ik het hier over de ongepluimde variëteit ging hebben? Niet nodig: de Melaniekes Trompet hebben mijn hulp niet nodig. En ik ken haar échte naam wél hoor...
Kiekens, kippen dus. Niet meteen mijn favoriete erfgenoot, maar ze zijn wel nuttiger dan de doorsnee bosduif die mij dagelijks wakker zeurt. Let wel, erFgenoot, geen tikfout hé.
Vanmorgen werd ik dus wakker met een verhaal dat Kalamity mij gisteren vertelde, over een kip die ,,rare'' eieren legde en dat ze niet goed wist wat ze er mee moest aanvangen. De dierenarts vond ik eerlijk gezegd wat overdreven. Waarna ik terugkeerde naar mijn prille jeugd waar mijn grootouders op de boerenbuiten (zo heette dat toen nog voor een Brusselse kiek, ik dus) een kleinschalige kippenkwekerij hadden. En als de jongedames het een tijd vertikten om te produceren knelde mijn oma de kip tussen haar knieën en sneed hen de strot over. Ik zie die beesten nog een paar stappen verder springen. Kakelen deden ze niet meer.
Och ja, bij ons thuis in de rue Dewand hebben we ook een tijd kippen gehad. Zou het een toeval zijn dat het meesterke (mijn pa dus) hen de namen gaf van de vriendinnen van mijn moeder? Hoe is het mogelijk, ik herinner mij hun namen nog: Anna, Celine. En dat Anna na gedane arbeid in de grootste pot belandde en dat haar poten er nog uitstaken? Ik vond dat geweldig om verder te vertellen. Nu maar hopen dat de Kadokes dit nooit lezen...

Writers block?

Zo stil op de Malief-site? Allemaal de schuld van Kalamity die mij een roman van 632bladzijden had gegeven. Om te lezen hé. En die ik er in vier dagen heb doorgejaagd.'t Was een héle goeie!  En zeg nu zelf, wat doe je anders als het op straat 30 graden is en in de schaduw van mijn hortensia's  slechts 25?
Dat hoekje aan de hortensia's (en geen naarstig klussende buurman met lawaaierige attributen te horen) bleek een schot in de roos. Daarna een tiental (overjarige) Humo's  doorbladerd met af en toe nog een glimp van de geestigaards die het levenswerk van de Snor verder zetten. Mij wel afgevraagd wat vrouwen in het algemeen en  de schrijfster uit Strombeek in het bijzonder aan de langharige schrijver-lapzwans misdaan hebben. Niet dat ik er wakker van lig.
En dan is er nog mijn vakantiejob: twee pluizige grijs gestreepte poezen van de nodige hapjes voorzien terwijl mijn buren op reis zijn. Een meer dan correcte wederdienst voor al het snoeiwerk waarmee het baasje van de poezen de eeuwenoude (ik overdrijf) klimop van mijn tuinmuur heeft  gehaald. En een ontdekking: ik zag de overblijfselen van een pakweg dertig jaar geleden wit geschilderde muur en raad eens wie dat nog gedaan heeft? Juist, ons mama.
Het jaartal kan ik nog ongeveer zeggen. Mijn schoonvader kwam op bezoek, keek lichtjes verontwaardigd naar zijn zoon in pak en das en dan zijn leeftijdsgenote die op de ladder indrukwekkende toeren mocht uithalen. Ik hoor hem nog zeggen ,,Maar, madam H. toch, pas op!..'' Juist, toen spraken de respectievelijke oma's en opa's mekaar nog met meneer en madam aan. En hoe ik zo precies weet hoelang dat geleden is? Met de leeftijd van Lottepoes, en hoe oud zij was  toen haar opa overleden is.
Ingewikkeld? Als je een beetje vergeetachtig wordt dan zijn er gelukkig nog trucjes om de waarheid te achterhalen...