Nee, dit is geen verhaal over vluchtelingen maar over mensen met een vaste job die onze minsteries, pardon, FOD's bevolken. Na de derde brief van de FOD economie mag u meelezen.
Niet dat ,,ze'' het niet zelf weten hé, hoe bizar het is om bijna een jaar lang hetzelfde te vragen, al twee keer achteraf te bellen dat de brief eigenlijk niet voor mij bedoeld is, maar ja...In afwachting dat ik voor de derde maal wordt opgebeld en ik de interviewer mijn deelneming mag betuigen...
Die derde brief dus. Een enquête voor mijn huishouden (!) over werkervaringen, opleidingen en diploma's en de belofte dat ene Linda mij binnen de maand zal vragen of mijn huishouden iets veranderd heeft in zijn(!) beroepssituatie.
Twee keer heb ik die arme beller dus al gezegd dat een alleenstaande zeventiger niet zo rap van beroepssituatie zal veranderen, en twee keer hoorde ik de beller stil zuchten.
Juist, ik heb één troost: de enquête is duidelijk anoniem en vertrouwelijk. En als FOD moeten ze er ook geen postzegel aan verkwisten.
Vergat nog de strenge mededeling ,,dat mijn medewerking belangrijk voor de kwaliteit van ons onderzoek is en daarom ook verplicht''...Ik zal de telefoon van Linda dus opnemen. Als ik thuis ben.
donderdag 21 december 2017
dinsdag 12 december 2017
MAANU...
Het was begin jaren zestig, ik zou naar Leuven gaan en voor journalist studeren. Dat had mijn toenmalige leraar Ludo E. mij voorgesteld. En dat ik zeker eens naar een spreekbeurt van Manu Ruys moest gaan. Ludo zou mij vergezellen. Het was een tijd dat je op zo'n voorstel gretig kon ingaan. En die ontmoeting was het begin van een halve eeuw stilzwijgende maar zeer oprechte bewondering.
1966: een wicht groen achter de oren, maar wel welkom op de redactie van een krant waar het meesterke al zijn wijsheid haalde. Hij heeft het mij nooit gezegd maar als ik verslag uitbracht over ,,de Jacqmainlaan'' luisterde hij wel.
Het was een tijd dat vrouwen op een redactie nog schaars goed waren. Met Maria Rosseels als groot voorbeeld. De eerste keer dat ik het verslag van Ruys aan de telefoon moest opnemen viel ik bijna van mijn stoel. Terwijl het gros van de mannen mij kinneke of dingske noemen (en mij niet verbeterden als ik mijnheer zei) hoorde ik de Wetstraatverslaggever zeggen: ha Lieve, 't is Manu hé.
Grote gesprekken over politiek en andere belangrijke onderwerpen hebben we nooit gevoerd maar toen ik als avondredacteur het bericht kreeg dat Dominique Vandamme, een nieuwe baas van de krant, in Frankrijk verongelukt was kon ik hem bellen en kreeg ik de nodige ondersteuning. In één van zijn boeken schreef hij later dat ik aan de telefoon bibberde toen ik hem het nieuws vertelde. Wat hij blijkbaar niet wist was dat ik bibberde omdat ik hem op een zondagavond thuis opbelde...
Nadat hij met pensioen ging heb ik hem een paar keer een kaartje gestuurd. Steeds kreeg ik antwoord. Ik heb ze nog altijd.
In 2014 zag ik hem in Lissewege weer op een reunie van de Standaardjournalisten. Net als lang geleden was ik er de enige vrouwelijke collega.
Vandaag heb ik de bladzijden in memoriam in ,,zijn krant'' gelezen. Volgens mij ontbrak er een belangrijk detail: wij noemden hem Maanu. Zoals het een Vlaming past.
1966: een wicht groen achter de oren, maar wel welkom op de redactie van een krant waar het meesterke al zijn wijsheid haalde. Hij heeft het mij nooit gezegd maar als ik verslag uitbracht over ,,de Jacqmainlaan'' luisterde hij wel.
Het was een tijd dat vrouwen op een redactie nog schaars goed waren. Met Maria Rosseels als groot voorbeeld. De eerste keer dat ik het verslag van Ruys aan de telefoon moest opnemen viel ik bijna van mijn stoel. Terwijl het gros van de mannen mij kinneke of dingske noemen (en mij niet verbeterden als ik mijnheer zei) hoorde ik de Wetstraatverslaggever zeggen: ha Lieve, 't is Manu hé.
Grote gesprekken over politiek en andere belangrijke onderwerpen hebben we nooit gevoerd maar toen ik als avondredacteur het bericht kreeg dat Dominique Vandamme, een nieuwe baas van de krant, in Frankrijk verongelukt was kon ik hem bellen en kreeg ik de nodige ondersteuning. In één van zijn boeken schreef hij later dat ik aan de telefoon bibberde toen ik hem het nieuws vertelde. Wat hij blijkbaar niet wist was dat ik bibberde omdat ik hem op een zondagavond thuis opbelde...
Nadat hij met pensioen ging heb ik hem een paar keer een kaartje gestuurd. Steeds kreeg ik antwoord. Ik heb ze nog altijd.
In 2014 zag ik hem in Lissewege weer op een reunie van de Standaardjournalisten. Net als lang geleden was ik er de enige vrouwelijke collega.
Vandaag heb ik de bladzijden in memoriam in ,,zijn krant'' gelezen. Volgens mij ontbrak er een belangrijk detail: wij noemden hem Maanu. Zoals het een Vlaming past.
zondag 10 december 2017
AL 25 JAAR
De kerstperiode is al 25 jaar geen feest meer voor Malief. Omdat in 1992 een vaste gast aan onze kersttafel verdween. Verdween in alle betekenissen van het woord. Hij was 50 jaar.
De invités voor onze kersttafel waren zonder veel afspraken in de loop der jaren uitgegroeid tot een mix van kinderen, ,,aanhang'' en familieleden zonder partner. Sommigen waren al twintig jaar alleen, Poiche, de broer, was net grootvader geworden en kwam toen niet meer. Omdat hij Kerst wou vieren in Duitsland, waar zoveel kerstsfeer was. We hebben hem nooit meer teruggezien.
Achteraf heb ik mij vaak afgevraagd hoe zijn moeder, Bomama, dat meer dan twintig jaar heeft kunnen overleven. Och ja, ik heb het al eerder verteld. Haar slogan was: ,,Maskes moeten sterk zijn''.
...En met die sneeuw op de stoep moet ik ook aan de Meester denken. Hij had hem ongetwijfeld al weg geborsteld, met een paar meter extra voor de buren als kerstcadeau.
De invités voor onze kersttafel waren zonder veel afspraken in de loop der jaren uitgegroeid tot een mix van kinderen, ,,aanhang'' en familieleden zonder partner. Sommigen waren al twintig jaar alleen, Poiche, de broer, was net grootvader geworden en kwam toen niet meer. Omdat hij Kerst wou vieren in Duitsland, waar zoveel kerstsfeer was. We hebben hem nooit meer teruggezien.
Achteraf heb ik mij vaak afgevraagd hoe zijn moeder, Bomama, dat meer dan twintig jaar heeft kunnen overleven. Och ja, ik heb het al eerder verteld. Haar slogan was: ,,Maskes moeten sterk zijn''.
...En met die sneeuw op de stoep moet ik ook aan de Meester denken. Hij had hem ongetwijfeld al weg geborsteld, met een paar meter extra voor de buren als kerstcadeau.
vrijdag 8 december 2017
ERENOTEN
Het college waar onze troonopvolgster momenteel school loopt (humaniora klinkt beter) werd ooit met grote vrucht en erenoten bezocht door de broers Poiche en Pezzeke. Van die laatste heb ik nooit een rapport gezien, dat van Poiche stak bij de nalatenschap van Bomama.
Als we vandaag de inspanningen van onze mevrouw Crevits naast dat rapport van onze Poiche leggen, dan worden we even stil. Jaja, het is meer dan vijftig jaar geleden, maar zeg nu zelf.
De kinderen hadden een nummer. Poiche was (alfabetisch) nummer twaalf. Er werden erenoten uitgedeeld en die ,,verkreeg'' je onder bepaalde voorwaarden.,, Het is niet voldoende geen straf verdiend te hebben: men moet bepaaldelijk meer dan gewoon zijn best hebben gedaan. Verlies van het rapportboekje wordt gestraft. ''
Ha, de erenoten: dat was een E in het rapport en dus Zeer goed. 1 was goed, 1 1/2 minder goed, 2 Onvoldoende en 3 Slecht.
Nog wat uitleg: ,,Volmaaktheid is uitzonderlijk. Door kwistig met erenoten te strooien zouden we de hele notering devaluëren...''en ,,De ouders gelieven dan ook de noot 1 op te vatten als inderdaad goed, en ze als dusdanig te beschouwen..''
Poiche zijn rapport?
Algemene orde: Gedrag, Voornaamheid : niks dan EEEEEEEEEE, echt waar, studiezaal een paar E's afgewisseld met 1 en 1 1/2.
Noot in rode letters in zijn rapport einde eerste trimester: ,, Poiche heeft flink gestudeerd. '' Met 34 mededingers en eindigend op plaats 2.
Nu mag de lezer raden wat het volgend trimester gebeurde. Iets minder E's voor voornaamheid. Hij had alweer zeer flink gestudeerd. Met 33 mededingers eindigend op plaats 1..Maar moest leren vriendelijker zijn in de omgang met zijn makkers...Achteraf bleek dat hij zeer vaak werd gepest. Toen hij naar de 6de Latijnse ging was hij net 11 jaar geworden...
Als we vandaag de inspanningen van onze mevrouw Crevits naast dat rapport van onze Poiche leggen, dan worden we even stil. Jaja, het is meer dan vijftig jaar geleden, maar zeg nu zelf.
De kinderen hadden een nummer. Poiche was (alfabetisch) nummer twaalf. Er werden erenoten uitgedeeld en die ,,verkreeg'' je onder bepaalde voorwaarden.,, Het is niet voldoende geen straf verdiend te hebben: men moet bepaaldelijk meer dan gewoon zijn best hebben gedaan. Verlies van het rapportboekje wordt gestraft. ''
Ha, de erenoten: dat was een E in het rapport en dus Zeer goed. 1 was goed, 1 1/2 minder goed, 2 Onvoldoende en 3 Slecht.
Nog wat uitleg: ,,Volmaaktheid is uitzonderlijk. Door kwistig met erenoten te strooien zouden we de hele notering devaluëren...''en ,,De ouders gelieven dan ook de noot 1 op te vatten als inderdaad goed, en ze als dusdanig te beschouwen..''
Poiche zijn rapport?
Algemene orde: Gedrag, Voornaamheid : niks dan EEEEEEEEEE, echt waar, studiezaal een paar E's afgewisseld met 1 en 1 1/2.
Noot in rode letters in zijn rapport einde eerste trimester: ,, Poiche heeft flink gestudeerd. '' Met 34 mededingers en eindigend op plaats 2.
Nu mag de lezer raden wat het volgend trimester gebeurde. Iets minder E's voor voornaamheid. Hij had alweer zeer flink gestudeerd. Met 33 mededingers eindigend op plaats 1..Maar moest leren vriendelijker zijn in de omgang met zijn makkers...Achteraf bleek dat hij zeer vaak werd gepest. Toen hij naar de 6de Latijnse ging was hij net 11 jaar geworden...
TOCH NIET!
Het was een vriendelijke, mogelijk anderstalige mevrouw die Malief woensdagavond aan de telefoon kreeg. Of ze misschien een paar vraagjes wou beantwoorden in verband met mobiliteit en zo. Malief was in een milde bui en zei ja. Opluchting aan de andere kant, hoeveel maal was ze al afgewimpeld?
Eerste vraag of ik Malief zus en zo was, adres en zo? Ja, dat klopt. Of ik de autobestuurder was die de meeste verplaatsingen deed van het gezin. Ha ja, ben alleen. En hoe oud ik was? Ik zei de waarheid en het werd even stil. Wat mijn postcode was? Ik zei 2800 en het werd nog stiller. Wou net specifiëren (je weet nooit met die anderstaligen) maar toen was de juffrouw er weer en zei :,,We hebben al genoeg mensen in deze regio.'' En Malief: ha ja, oude grijze dames wil je zeggen? Ze zei het al lachend maar ze werd vriendelijk bedankt. Oudjes mag je niet beledigen hé...
Eerste vraag of ik Malief zus en zo was, adres en zo? Ja, dat klopt. Of ik de autobestuurder was die de meeste verplaatsingen deed van het gezin. Ha ja, ben alleen. En hoe oud ik was? Ik zei de waarheid en het werd even stil. Wat mijn postcode was? Ik zei 2800 en het werd nog stiller. Wou net specifiëren (je weet nooit met die anderstaligen) maar toen was de juffrouw er weer en zei :,,We hebben al genoeg mensen in deze regio.'' En Malief: ha ja, oude grijze dames wil je zeggen? Ze zei het al lachend maar ze werd vriendelijk bedankt. Oudjes mag je niet beledigen hé...
zondag 3 december 2017
VIVAN BOMMA !
Nog en verhaaltje dat u nog te goed had...en zeker niet op Facebook zou gepubliceerd worden. Want dit is het relaas van een koppel semi-bejaarden dat een beetje per abuus in een reunie van nou ja, soortgenoten terecht kwam.
De suggestie kwam van Wiske, een soortgenote van Malief uit Oost-Vlaanderen. Of ze soms fan was van Soulsister, en dat die in een matinee op woensdag naar haar vaderstad kwamen.
Beetje raar, zo om 14uur, maar waarom ook niet. Het duo Malief/Wiske neemt alle gelegenheden te baat om samen op stap te gaan, dus...
Wel raar dat de kaartjes_ te koop in het cultureel centrum_ zo spotgoedkoop waren.
Die woensdagnamiddag gingen we dus op stap, tetterend en giechelend als gewoonlijk, nieuwe route naar de stadsschouwburg werd uitgeprobeerd en het was, ahum, vijf voor twee toen we er arriveerden. De mevrouw aan de balie zei mierzoet: ,, alla, de jongsten zen de leste'' waarop Malief, de onnozele ziel, reageerde met een ,,Ja, da zal wel!'' . Want zeg nu zelf, woensdagnamiddag, dan zijn zeker de scholieren van de partij?
Hela, ze wezen ons de weg naar de lift? Dat was de eerste keer in vier jaar dat ik daar kwam?
Malief begon een beetje te giechelen toen ze op het _stampvolle_ balkon kwamen, nog net twee plaatsjes vrij. En een deja-vu van formaat met al die gepermanente kopjes: mijn grootmoeder was destijds ook lid van de bond der gepensioneerden in Laken en zij was toen pakweg 85...
Het heeft ons niet belet om geweldig te genieten van het concert van Soulsister, met een diepe buiging voor het duo dat tussendoor passende mopjes vertelde over een ,,Lange Gust'' en een adres in Kontich.
Wel raar dat iedereen bleef zitten , dat de meneer voor mij de hele tijd zijn hand op zijn oor drukte...en na de pauze niet meer terugkeerde. Met hoorapparaat was het blijkbaar niet te pruimen. Hoera voor Malief die toen ongegeneerd haar stramme knie op zijn zetel legde. Het misstond niet...
De suggestie kwam van Wiske, een soortgenote van Malief uit Oost-Vlaanderen. Of ze soms fan was van Soulsister, en dat die in een matinee op woensdag naar haar vaderstad kwamen.
Beetje raar, zo om 14uur, maar waarom ook niet. Het duo Malief/Wiske neemt alle gelegenheden te baat om samen op stap te gaan, dus...
Wel raar dat de kaartjes_ te koop in het cultureel centrum_ zo spotgoedkoop waren.
Die woensdagnamiddag gingen we dus op stap, tetterend en giechelend als gewoonlijk, nieuwe route naar de stadsschouwburg werd uitgeprobeerd en het was, ahum, vijf voor twee toen we er arriveerden. De mevrouw aan de balie zei mierzoet: ,, alla, de jongsten zen de leste'' waarop Malief, de onnozele ziel, reageerde met een ,,Ja, da zal wel!'' . Want zeg nu zelf, woensdagnamiddag, dan zijn zeker de scholieren van de partij?
Hela, ze wezen ons de weg naar de lift? Dat was de eerste keer in vier jaar dat ik daar kwam?
Malief begon een beetje te giechelen toen ze op het _stampvolle_ balkon kwamen, nog net twee plaatsjes vrij. En een deja-vu van formaat met al die gepermanente kopjes: mijn grootmoeder was destijds ook lid van de bond der gepensioneerden in Laken en zij was toen pakweg 85...
Het heeft ons niet belet om geweldig te genieten van het concert van Soulsister, met een diepe buiging voor het duo dat tussendoor passende mopjes vertelde over een ,,Lange Gust'' en een adres in Kontich.
Wel raar dat iedereen bleef zitten , dat de meneer voor mij de hele tijd zijn hand op zijn oor drukte...en na de pauze niet meer terugkeerde. Met hoorapparaat was het blijkbaar niet te pruimen. Hoera voor Malief die toen ongegeneerd haar stramme knie op zijn zetel legde. Het misstond niet...
Abonneren op:
Posts (Atom)
