Dromen zijn bedrog

Het fenomeen zal u ongetwijfeld niet vreemd zijn. Lente in de lucht, eerst de haan en dan de vogeltjes in volle actie. Malief klaarwakker, terwijl het nog net geen zes uur is. Wachten tot zeven uur, dan maar slokje water drinken en weer wachten op een kristelijk uur om op de staan. En dan in slaap vallen.
Van de Kadokes gedroomd. Er was een baby bij gekomen en daar wou de Meester persé mee gaan wandelen. Ik bleef bij de tweeling en zou hen helpen met een werkstuk op de computer. Zeer onrealistisch, dat doen ze zelf beter.

Maar goed, de droom-Malief schreef zich een soort paper bij elkaar en vroeg toen aan de kids of het goed was. En die deden een paar snelle bewegingen op het toetsenbord en jawel, de hele tekst werd versierd met kleine tekeningetjes. Ik herinner mij nog een rijkswachterspet, een trommel...En ik werd heel boos, brulde dat ze dat weg moesten halen en dat ik het beu was...en ik snikte alsof ik vermoord werd. Zeer onrealistisch.
Toen zei Kadoke1:,,En het ergste, Malief, is dat uw tekst ook nog weg is...'' En dat was dan weer zo realistisch dat ik op slag wakker was. Negen uur, jawadde.
Een nachtmerrie van het slag waar ik jaren door geteisterd werd: examens wiskunde in het middelbaar, een nachtmerrie die bleef komen, zelfs toen ik al lang de univ achter de rug had. Werd later opgevolgd door gemiste treinen en vliegtuigen, ook niet van de poes.Kent iemand soms een remedie voor een plezante nachtmerrie?

Tien jaar later...

Mijn verhaal begint vandaag in Oxford, najaar 2001. Bezoek aan een model outlet-dorp, om de belangstellenden bekend te maken met de formule. Voor wie wil wegzappen wegens onverstaanbaar: wat vandaag Maasmechelen(*) Village heet.
Leuke trip, leuke collega's, leuke koopjes. Eén van die koopjes hing gisteren aan de waslijn en patat, toen wist ik het weer. Daar hoorde ik voor het eerst over het bestaan van de twee Kadokes.
Geduld, ik verklaar mij nader. Aan de waslijn hing een hemd van ,,Charles Tyrwhitt '', destijds gekocht voor de Meester. ,,Goeie koop'' zei een meneer van de organisatie toen, ''dikke gelukzak, die echtgenoot van u. Je moet hem minstens eerst leren hoe hij die naam moet uitspreken hé. '' Om te illustreren dat de sfeer dik in orde was. Toen belde Kalamity, toekomstige moeder (of belde ik?) met het nieuws dat ik Malief ging worden van een tweeling. Nu weet iedereen dat ik alleen maar ween van het lachen, en dat gebeurde toen ook. Grote consternatie bij het gezelschap: ,,Ze lacht maar ze weent ook, wat is er toch???''
Anyway, de meneer van de hemden hakte de knoop door: ,,That calls for champagne''.
En daar dacht ik dan weer vanmorgen aan toen ik ze _ net tien jaar oud_ aan het ontbijt zag zitten: twee grote slungels die zich nog amuzeerden met de doosjes van de cornflakes. Van de acht doosjes hadden ze er vijf naar binnen gespeeld. Plus een banaan, plus een halve liter melk. Ondertussen keken ze al verlekkerd naar de boterhammen met zelf gemaakte krabsalade en de verse tomatensoep die voor de lunch werden bereid. En zeggen dat het prematuurkes waren...
(*)Haha, Maasmechelen: gisteren vroeg een Waalse automobilist aan de Meester of Maasmechelen Village nog ver was.

Ne vollet, nen ascenseur, een school...

Achmed is onze rolluiken komen herstellen. We hebben er veertien, als ik goed heb geteld, en daarvan worden er zes alleen maar gebruikt als het stenen uit de grond vriest. Vorige maand, dus. En dan moet het toch wel lukken zeker dat die linten beginnen te rafelen en de hele installatie halfweg paraplu slaat.
Lottepoes wist raad: de echtgenoot van haar poetsvrouw deed bij haar ook klussen en vermits ze zelf ook rolluiken had kon ze tonen wat ons probleem was. Want heu ja, ze spraken geen van beiden Nederlands. Of Frans, of Engels, of Duits, of Italiaans, of Spaans. En daarmee hadden we het rijtje verstaanbare talen wel gehad. De Meester kende nog een mondjevol Latijn, maar, allez, laat maar.
Geen probleem, wij zijn creatieve mensen. We kochten zelf de linten, toonden ,,de meneer'' wat er mis was en probeerden zijn kennis uit. ,,Het lint is gescheurd'' zei de Meester? Heu? Kapot! Ja, kapot.
Enfin, laat mij u niet langer vervelen met de avonturen van Achmed, hij heeft de klus geklaard, zei toen we vroegen ,,betalen???'' ,,ik weet niet'' en toen we hem allicht veel te veel betaalden drie keer ,,dankuwel''.
En dat wou ik dus allemaal aan Bomama vertellen. Want wat vertel je aan een hoogbejaarde die haar eigen versie van feiten en toestanden aan het opbouwen is.
Malief, voorzien van een zware keel-neus-en luchtpijprochel, (sorrie) komt binnen in een tropische 25 graden en begint prompt te hoesten. ,,Wat zijde allemaal aan het vertellen?'' vraagt Bomama? ,,Ik zeg niks, ik ben aan het hoesten, ik ben verkouden''. ,,Hedde kou?'' ,,Nee make, een hoest, verkouden. Hoe zegden we dat vroeger? '' ,,Haa, ne kaa vast. Ja, in ons klas zen er ook twee aan het snotteren. Hoe ist met de kinderen? '',,Die zijn op zeeklas!'' ,,Vroeger heette dat bosklas, nu zeeklas?'' Vertwijfeling. ,,Zeepkar?''
Malief schakelt over op de avonturen met Achmed. ,,Hoe noemden wij da vroeger, zo'n rolluik? Allez, make gij had er vroeger in Brussel ene met elektriek omdat ge ze niet goed kon optrekken? '' ,,Haaa, vollets, dat zegden wij.''
's Avonds vraag ik aan de Meester hoe ze dat hier in M. noemen? ,,Blaffeturen? Vollets zeker niet.'' Voor ik naar huis ging heb ik Bomama nog gevraagd in welke klas ze nu zit? ,,Ha, bij de groten hé...''