NAAR ONS MARJA...

,,Klaar voor een taalbad ?'' hoor ik de Meester nog zeggen. Het was in de (goeien oude) tijd toen Marja, na het overlijden van ,,hare Pol'' nog met ons naar de kust reed. Want met Pol had ze haar chauffeur verloren. Terwijl de Meester achter het stuur gniffelde om mijn moeizame pogingen om haar (volgens kenners) zeer authentiek dialect te ontcijferen groeide er toch echte vriendschap. Want Marja was no nonsens net zoals haar echtgenoot (een notabele) die volgens getuigen niet naast hem op de voetbaltribune durfden zitten omdat hij wel zéér gepeperde en luid gebrulde commentaar had...
Helaas, lang geleden, en na het verdwijnen van de Meester werd Malief de logische chauffeur richting kust. Hoewel...Marja vond mijn verblijf wel wat kort, ze kwam vroeger met de trein, maar als ze dan mocht mee terugrijden...
Ondertussen bleek deze nu 80-jarige moeiteloos duinwandelingen van vijf kilometer af te werken terwijl ze thuis een groententuin schoffelde waarvan ze de opbrengst boontjes, noten, appelen en peren ( de kloankindere hé) in grote zakken naar hier sleurde. Ze leerde mij warmoes kennen en alle mogelijke bloeiende heesters waarvan ze telkens een boeketje bij de groenten stopte.
Marja toch... Gisteren bracht haar enige zoon het nieuws:,, zes gevalle en uire nek gebrouke.'' Maar daar lach ik nu niet mee.
Vandaag ,,met openbaar vervoer'' naar Duffel waar ze de strijd van haar leven levert. En maar een kwartierke bij haar gebleven...terwijl ze vrolijk in de telefoon riep naar haar zoon da  Feiremans  er ook was.
Kortom, ben blij dat ik haar gezien heb, en toestemming heb gegeven om mijn brief door haar zoon te laten voorlezen. Waarna  weer de tocht naar huis ging. Maar dat is een ander verhaal...

HALLO? HIER FIGARO!

Dit is geen kappersverhaal en nog minder een aria: Figaro leeft nog! Voor wie in juli 2015 het Poespoespoesverhaal niet las: toen verdween de gelijknamige gestroomlijnde zwarte kater van de overburen uit hun en mijn leven.  En deze week hebben zijn adoptieouders zich aangemeld.
Een verhaal zoals je ze misschien in sprookjes kan verwachten maar dit is dus écht.
In juli 2015 verdween Figaro. Er verschenen posters  en zelf belde Malief op een zondag alle huizen in de straat af met de vraag of ze misschien een jonge zwarte kat met wit neusstreepje hadden gezien. Nee dus. Behalve de vroeger beschreven  sessies boven op de daken van de garages  achter mijn tuin en de lokhapjes in lege garages werd na de zomer de zoekactie gestaakt.
Een jaar later maakte Malief bij de overbuur kennis met zijn opvolger, een redelijk schichtige maar prachtige kater die de kleine Minoes domineerde als het om haar etensbakje ging. Mannen hé.
''Onze Figaro,, zei zijn vrouwtje nog weleens en hoopte dat hij geen akelig einde had gekend.
En toen kwam deze week, donderdagavond om 23u30 nieuws van Figaro. Zijn ex-bazinnetje heeft het mij vrijdag verteld. Aan de voordeur een jong koppel, recht van de dierenarts, in de auto een nog half slapende Figaro. De kater was op ontdekkingstocht in een poeder (heu waspoeder ?, heb niet goed opgelet)  gesukkeld en dat werd door de dierenarts verwijderd. Een dierenarts die de chip controleerde en zei dat het Figaro was, van de mensen in de  Lowizzestraat!
Op dat ogenblik was Figaro al twee jaar ingetrokken bij een gezin waar al drie katten rondliepen en ook al vaker bij andere dierenartsen geweest. Die de chip nooit hadden bekeken.
Zeggen dat Figaro nu al die tijd al in de straat van de Kadokes woont! Heb volgende week weer iets te vertellen!

BRUSSELSE MATEN

Malief is nog eens ,,op stap'' geweest en dan heeft ze wat te vertellen. Of haar hartje te luchten, de lezertjes mogen kiezen...
Zaterdagavond ,, konseir'' in de Mechelse stadsschouwburg. Met Iedereen, (met hoofdletter, dus niet iedereen) en voor die avond arm-in-arm want het was killig en vooral aardedonker en verlaten in de binnenstad. Tot zover alles prima.
Op het programma twee bekende Brusselse ketten (die u allicht kent als Patrick Riguelle en Jan Hautekiet) met de wervende slogan ,,Paris l'amour''. Dat wil een mens toch niet missen?
Zoals het een averrechtse Malief past zal ik beginnen met wat mij effenaf tegenstak.
-,,Tgoaut auver Paraus'' zei Riguelle in een bui om het fraaie dialect van zijn publiek te evenaren. (Nee hé, zo niet beginnen hé'' siste Malief). Wat bezielt die zangers van ,,boaten 't stad'' om dit ,,achterlijke volkje'' in hun moers taal aan te spreken??? Enkele weken geleden deden  de gasten van Soulsister dat ook met daar bovenop nog wat gezever over de lokale voetbalploegen. Maar soit.
Het repertoire was verrassend, met Franse chansons waar de helft van het publiek waarschijnlijk nooit van had gehoord.
Ha ja, behalve ,,La Mer'' van Charles Trenet en dan kregen we aanwijzingen om met de armen te zwaaien...
Of zoals de clevere dame op de eerste rij, toen ze hoorde dat er een lied kwam van de 94-jarige Aznavour, luidop vroeg ,,leift daane nog?'' als repliek kreeg: jaja die leift nog''. Jammer dat Riguelle daarna absoluut  wou tonen dat hij nog meer adem heeft dan de ouwe Charles. Voor Jacques Brel had hij drie jaar geleden meer respect.
Maar nu kunnen we aan de wierook beginnen. Mij stoorde het absoluut niet dat Arletty, Regine en enkele andere nu illustere onbekenden uitgebreid aan bod kwamen. Of Barbara met de bloedmooie ,,Quand reviendras tu?'' De meneer aan de linkerkant hield zelfs op met hoesten...
Ha, en een pluim voor Jan Hautekiet die een schitterende versie bracht van ,, Le corbeau et le renard'' zoals alleen een volbloed Brusselaar dat kan brengen. Had niets te maken met Paris l'Amour maar die gasten vergeten hun roots niet en zelf verdwaalden wij prompt in 't Lieg Plafon van omroep Brabant...
Iedereen _de vriendin dus_ vroeg zich af of het pakweg tienjarig meisje naast haar wel alles zou verstaan hebben. Hoop van niet. Want wat Jacques Dutronc precies bedoelde met de tekst :j'ai un joujou extra qui fait crac au cu, les filles en tombent à genoux???
En nu denk ik aan soeur Mon petit Chou die mijn fautes d'orthographe met GROEN gaat onderlijnen. Zeer oud trauma hoor..
Nog een toemaatje over Hautekiet. Het was zeker dertig jaar geleden dat ik iets  schreef over hem in de krant, naar aanleiding van de nieuwe Radio Donna. Daar was hij toen boos over, ik kreeg zelfs een brief van hem ,,omdat ik alleen over het stof op zijn schoenen had geschreven''. Iemand die de stijl van Malief, voorbestemd voor onbenullige gebeurtenissen, dus niet kende. Later werd ik ,,op de radio'' ook nog eens tot Ridder van Radio Donna geslagen, een straf voor vervelende mensen. Toen heb ik tranen gelachen...

IK MAG NIET KLAGEN?

Er is iets mis met onze heerlijke Nederlandse taal: we begrijpen elkaar niet. Want zeg nu zelf: een columniste vertelde gisteren in mijn lijfblad dat het gezegde ,,Ik mag niet klagen'' wil zeggen dat er iets of iemand is die dat verbiedt???Terwijl dat in mijn oud Brabants/Brussels nest gewoon wil zeggen: ,,ik heb zoveel goeds dat er geen reden is tot klagen''. Een variant dus op ,,ik zal maar niet opscheppen want dat doet een beleefd mens niet.''
Maar nee, mijn ergernis is nog niet opgedroogd want vandaag doet haar mannelijke evenknie zijn duit in het zakje.(hm, hoop dat het in alle landsstreken hetzelfde wil zeggen: een schepje bovenop dus)
En dus leer ik dat er veel variaties zijn op klagen: van memmen en kreften en wurtelen en ruttele en neuten en dank zij mijn Gentse familietak snap ik het wel, maar, brave gast, wat denk je van ZAGEN? Simpele, Brusselse kost. Maar nu ben ik aan het ZIEVEREN. Zonder slabbetje.

GORE RUSSEN?

Het pedo-verhaal begon in Rusland, maar ondertussen zitten de gore liefhebbers van schattige kindjes ook bij ons. Vandaag zag ik op deze blog de foto van meer dan veertig jaar oud, onze jongste die we ,,het kindje van den dijk'' noemden, zo schattig met haar enorme haardos, een zandtaartje scheppen op het strand van Sint Idesbald (?). En ik dacht aan de vetzakken en heb haar foto verwijderd. Eerder deed ik het al met een ,,bikinifoto'' van Kadoke 2, op haar buikje in het zand...omdat er plots teveel belangstellenden waren...Tja Malief was toen nog wat alerter...

INGEWIKKELD!

Vandaag kwam er een leuk cadeautje met de post. Nu ja, ik heb er hardop mee gelachen, en dat is toch al heel wat? Eerst dacht ik aan een nieuw soort gadget om mij te overhalen nog eens flink te storten voor een of andere groep sukkels. Maar nee, het was een gadget...voor MIJ. Een woordenboek met woorden (straf hé, zo stond het op de cover) om elkaar beter te leren begrijpen.
En al vanaf de eerste bladzijde was het raak: ,,Dit woord is te moeilijk om te begrijppen: INGEWIKKELD. Zeg het liever zo: MOEILIJK.  of IDENTITEITSKAART? Zeg PAS. Toen was ik al aan het wenen van het lachen.
Dacht aan ons mama, pakweg  vier jaar geleden, stuk in de negentig maar nog alive and kicking.  Ze was gefascineerd door mijn laptop , wou hem op haar schoot en tikte ,,mes sincères salutations'' terwijl ze de tekst mompelde. Raakte een verkeerde toets en oei, alles weg. Had ik toen het woord  ,,ingewikkeld'' vervangen door ,,moeilijk'' had ze zeker geantwoord ,,oei, doo da zier?''. Om nog te zwijgen van ,,hare pas''. ,,Ha main carnandité...''

Slimme lezers weten nu dat een firma voor slechthorenden mijn leeftijd heeft achterhaald. Daar kon ik iets minder om lachen...