Le CD&V nouveau est arrivé

Vorige week collega M. uitgewuifd. Weg van de krant, naar de politiek.Twee mailtjes van harentwege om mij voor het feest te vragen, dat vond ik meer dan attent. Want eerlijk gezegd is M. niet zo'n vriendin waarmee je hart- en zieleroerselen deelt. Daar heb ik er genoeg van. Nee, M. is meer dan dertig jaar in mijn leven geweest op een eerder originele manier. Mannelijke lezers zullen het niet geloven, maar we hebben respect en empathie voor elkaar, hoe sterk we voor de rest ook verschilden.

M. , die destijds de hoofdzakelijk met mannen bevolkte redactievloer verblijdde met microscopische hotpants_ vooral als ze voorover gebogen de telexrollen afscheurde _ , M. had zeer mooie benen. Alleen secretaresse Wiske kon dezelfde emoties losweken. Met mijn lang blond haar verdiende ik maar een plaatsje achter in het peleton, alleen de echt oude sassa's keken naar mij. Maar we waren allebei dochters van onderwijzers en bovendien bij het eerste handjevol vrouwen op de Brusselse Jacqmainlaan.
Maar ik ging het over respect hebben. Al beheerde ik dan een frivool onderwerp en schreef zij over grote politiek, we lazen elkaars columns en genoten. Idem respect voor haar lieve partner die een soort ouderwetse hoofsheid demonstreerde die hem ten voeten uit tekende.
M. ging voor de vakbond, speelde piket bij een staking, werd door haar collega's ,,onze ayatolla'' genoemd in een periode dat het nog geen scheldwoord was, werd voorzitter van de internationale persbond en kwam mij vragen waar ze een passende jurk kon kopen voor een receptie op het paleis. Lieve M.: ik heb haar toen een jurk van Gianfranco Ferré aangepraat en hij heeft haar héél veel geld gekost. Het was in een tijd toen er nog geen BV's bestonden en van sponsoring geen sprake was.
Donderdag stond ze daar op de viering bij haar ex-werkgever, klein en tenger en prachtig verpakt in een donkerblauw broekpak, ik schat van Armani of Chanel. Naast haar stond de fine fleur van de CD&V, de diplomatie en het bedrijfsleven (en ook een handjevol journalisten) want M. gaat de minister van Buitenlandse Zaken helpen. Met haar spitse geest, haar ongelooflijke bagage, haar schalkse charme en haar fraaie kleerkast. Ik hoop dat hij ook vestimentair naar haar zal luisteren.
En nog over de feestelijke receptie: M. vloerde haar ex-hoofdredacteur met een schitterend discours (al was zijn rede ook meer dan verdienstelijk) en zelf nam ik een beetje revanche op een paar spoken uit mijn verleden. Zoals de senator die verzekerde dat ik er echt waar zo mooi uitzag en daarbij mijn haar streelde. Ik was op mijn hoede want toen hij nog mijn baas was likte hij geheel onverwacht mijn nek... ,,Pas op P., meneer De Crem vraagt zich af wie je nu weer aan het opvrijen bent.'' Hij kreeg niet het obligate gegiechel dat hij van een jonger exemplaar mocht verwachten, maar zijn repliek loog er ook niet om. Met een mopje over een nieuw officieel partij-koppel. Kwestie van te illustreren dat hij nu bij een breeddenkende partij zat. ,,Le nouveau CD&V est arrivé!''. Het koppel stond op vijf meter van hem...
Een glaasje champagne en anderhalf uur later kwam ik op de gang nog een bink van zo'n 1m90 tegen die heel lief naar mij lachte. Ik lachte dan maar terug en dacht ,,God, is dat nu iemand van de Economie-redactie?''. Later wist ik het weer: de minister van Justitie. Ik had het moeten weten. Als ik met de Meester aan de kust wandel en iemand knikt ons minzaam toe vragen we mekaar ,,Ken jij die?'' en ,,Nee, ik ook niet!''. En is de slotsom: ,,'t Zal een politieker zijn''.

Tranen zonder wierook

Noem het blog-stilte, zo'n maand zonder Malief-verhaaltjes. Eerst was er de vakantie (,,et les peuples heureux n'ont pas d'histoire'', een citaat van Pezzeke uit Juzekestijd.)
En toen kwam er een vervolg op mijn Minnekesverhaal, of liever, een slot. Deze maand had Minneke uitgekozen om er een streep onder te trekken. Een definitieve streep. Ik dacht dat ik al mijn tranen over dat onderwerp al gestort had, maar niet dus. Op 2 augustus belde ze mij nog om te vertellen hoe alles naar wens ging. Lief, hartelijk ,,ik zie u heel graag, gij zijt mijn moederke, en ik heb het aan Bomama ook gezegd''. Ik had het moeten weten want ze had mij net tevoren een omslag met foto's van vroeger gestuurd. ,,Ik dacht er u een plezier mee te doen''.
Vandaag heb ik de omslag nog eens bestudeerd. Een bibberig handschrift, en verder foto's die getuigen van een fantastische kindertijd die abrupt eindigde.
In de aula in Lochristie bleef geen oog droog toen die getuigen metersgroot werden geprojecteerd. Haar kinderen zaten er stil en een tikkeltje verbaasd bij. Zo'n Minneke hadden zij jammer genoeg nauwelijks gekend.