Mijn eigen cynische zelf had haar met Nieuwjaar nog een goede gezondheid en veel liefde gewenst. Niet dat ik Minneke _ de troetelnaam is afkomstig van bomama voor haar oudste kleindochter _ zo vaak zie. Vijf jaar geleden, schat ik zo. Van juli tot Nieuwjaar zelfs niets van haar gehoord, maar nu zijn we weer ,,on speaking terms''. Telefonisch dan. Na haar ,,Hallo, 't is Min'' weet ik dat er weer een emmer kommer en kwel op komst is.
't Gaat slecht. De Grote Liefde heeft haar proberen te wurgen, een bloedneus geklopt, naar Spoed gevlucht, tong genaaid enzovoorts enzoverder. Haar laatste Nieuwe Liefde zit nu bij de politie voor ondervraging. Taratatataa, paraboemboemboem! (Ik probeer de pathos weer te geven en noteer een zekere tevredenheid aan de andere kant. Zo van, nu zijde verschoote éh?)
Toch had ik gehoopt zo'n mizerieverhaal niet meer te moeten aanhoren. Want dit is een déjà vu van lang geleden. Ze was pakweg 18, 19 jaar, was al van haar vijftiende smoor op David Bowie (niet de echte, wel een lookalike) maar dat ventje was wel zo slim om te wachten tot ze wat ouder was voor de ultieme knechting. Op een dag was ze ribbedebie. Hoe vaak ben ik 's avonds in het Noordstation naar de slapende clochards gaan kijken? Ze was weg zonder geld, kleren maar als ,,verre verwant'' was het mijn zaak niet.
Lottepoes en Kalamity snapten er niets van. Min is zo knap, zo slim, ze kan echt alles, primus op school, muziek, tekenen, sport, in alles is ze de beste. Min was zo'n beetje hun grote zus tijdens de vakanties.
Vandaag heb ik Min laten uitrazen. En dan gevraagd of ze niet vond dat dit weer ,,David Bowie'' was , de grote liefde, waar ze maanden voor van huis was? Er werd geslikt aan de andere kant van de lijn _ moeizaam met een genaaide tong_ ho maar, die verplichtte haar om te stelen hé, dat was pas een smeerlapke. En ja, in de metro had ze ook geslapen, en in het park van Woluwe en daar moest ze de mannen van haar lijf houden...
Wat ze nu gaat doen? ,,Tja, ik zie hem zo graag, maar als hij niet drinkt is hij agressief.''
Ik heb 26 minuten geluisterd, en zeg dan,, goed dat je dat allemaal niet aan bomamaa in de home hebt verteld''. ,,Och die kan daar tegen hoor'' zegt Min. Dat is een sterke vrouw, en dat is voor haar ook eens een ,,distraktie'' als ik haar eens bel.
Ik eindig een beetje dreigend. Mij mag ze altijd bellen, maar in godsnaam, toch niet naar de home? Weet ze wel wat dat is, je liefste kleindochter?
Als ik Kadoke2 later ooit zo'n verhaal zou horen vertellen nam ik in de home al mijn pillekes in.
Maar goed, tot nader order heeft Kadoke2 mij gisteren een miljoen zoentjes gegeven omdat ik zoveel voorlees uit Jommeke. Of toch vijftig of zo, want toen waren ze op.
donderdag 31 januari 2008
dinsdag 22 januari 2008
Noem het maar censuur...
Meesterke had er destijds een uitdrukking voor die ik later nooit meer heb gehoord:,,Zijt ge aan't baard trekken?'' terwijl ik toch alleen maar een beetje flauwtjes aan de tiranie van Zuster Polydora probeerde te ontsnappen. Zo eventjes, en niet echt ziek maar...Ik moest er weer aan denken toen Kadoke2 hier maandag arriveerde. Ze was ,,niet lekker'' en ma en pa moesten werken. Zondag beetje teveel gefeest en daarna op weg naar een ander feest uitgebreid op haar rode laarsjes gekotst.
Als ik haar ga ophalen ,,ziet ze wat bleek op hare kam'' (nog zo'n uitdrukking van lang geleden) maar onderweg krijg ik al uitgebreid relaas van waar en wanneer en hoeveel en wie nog meer (wel veertig keer malief) en de emmer naast haar bed die gelukkig leeg bleef.
's Middags gaat er een portie erwtjes en worteltjes in, een beker soep-van-den-opa en enkele glaasjes water. Waarna de verwendag kan beginnen.
,,Spelen we aai poesje-rotkat?'' (ik ga het hier niet uitleggen maar 't is een deftig spel). Er komen K'nex-blokjes bij te pas en 't is omtermooist monster maken. Halfweg zijn we allebei zo hard aan 't lachen dat we moeten stoppen om op adem te komen. En daarna omdat mijn rechterhand een blauwe vlek krijgt van Kadoke haar forse meppen..
En dan moet ik woordjes in potlood schrijven en volgt zij in fijne schrijfstift. Ik krijg er warempel weer tranen van in mijn ogen en toegegeven, ik heb haar uitgebreid bestoeft (hu?) maar dat mag voor een keer.
Als Kadoke1 met de Meester arriveert heeft hij een kroon gemaakt voor zijn zus, compleet met opdracht. Ze zet hem meteen op en vertelt over de lekkere erwtjes en worteltjes. ,,Hebt ge niet meer moeten kotsen?'' fronst hij teleurgesteld.
De volgende morgen komt Kadoke1 met veel show naar beneden. ,,Ik voel mij niet lekker, malief'' Maar op de vraag waar hij zich niet lekker voelt weet hij het niet meer. Na een bord ontbijtgranen met melk weet hij het weer: 't was aan mijn voet, er heeft een beest in gebeten''. Maar als hij zijn oranje trui mag aantrekken (voor het kleurenproject wordt elke dag een nieuwe kleur gekozen en Kadoke2 in een oranje ,,feestjurk'' wordt verpakt heeft hij nog alleen belangstelling voor de boterhammendoos. En voor de glazenwasser die op zo'n hoge ladder staat, en of de juf wel weet dat ze hen vanavond mee naar huis neemt
U had het al begrepen, Kadoke1 heeft dinsdag geen ,,baard getrokken''.
(*)Weet iemand van mijn wijze lezers soms waar dit vandaan komt of is het weer iets van mijn Brusselse opvoeding?
Als ik haar ga ophalen ,,ziet ze wat bleek op hare kam'' (nog zo'n uitdrukking van lang geleden) maar onderweg krijg ik al uitgebreid relaas van waar en wanneer en hoeveel en wie nog meer (wel veertig keer malief) en de emmer naast haar bed die gelukkig leeg bleef.
's Middags gaat er een portie erwtjes en worteltjes in, een beker soep-van-den-opa en enkele glaasjes water. Waarna de verwendag kan beginnen.
,,Spelen we aai poesje-rotkat?'' (ik ga het hier niet uitleggen maar 't is een deftig spel). Er komen K'nex-blokjes bij te pas en 't is omtermooist monster maken. Halfweg zijn we allebei zo hard aan 't lachen dat we moeten stoppen om op adem te komen. En daarna omdat mijn rechterhand een blauwe vlek krijgt van Kadoke haar forse meppen..
En dan moet ik woordjes in potlood schrijven en volgt zij in fijne schrijfstift. Ik krijg er warempel weer tranen van in mijn ogen en toegegeven, ik heb haar uitgebreid bestoeft (hu?) maar dat mag voor een keer.
Als Kadoke1 met de Meester arriveert heeft hij een kroon gemaakt voor zijn zus, compleet met opdracht. Ze zet hem meteen op en vertelt over de lekkere erwtjes en worteltjes. ,,Hebt ge niet meer moeten kotsen?'' fronst hij teleurgesteld.
De volgende morgen komt Kadoke1 met veel show naar beneden. ,,Ik voel mij niet lekker, malief'' Maar op de vraag waar hij zich niet lekker voelt weet hij het niet meer. Na een bord ontbijtgranen met melk weet hij het weer: 't was aan mijn voet, er heeft een beest in gebeten''. Maar als hij zijn oranje trui mag aantrekken (voor het kleurenproject wordt elke dag een nieuwe kleur gekozen en Kadoke2 in een oranje ,,feestjurk'' wordt verpakt heeft hij nog alleen belangstelling voor de boterhammendoos. En voor de glazenwasser die op zo'n hoge ladder staat, en of de juf wel weet dat ze hen vanavond mee naar huis neemt
U had het al begrepen, Kadoke1 heeft dinsdag geen ,,baard getrokken''.
(*)Weet iemand van mijn wijze lezers soms waar dit vandaan komt of is het weer iets van mijn Brusselse opvoeding?
zaterdag 19 januari 2008
Lang leve ons Oksana
Van integratie gesproken. Wekelijks krijgen we hier een fraai wezen over de vloer dat _mits het corrigeren van een paar details(*)_ niet had misstaan in een aflevering van de matroesjka's. Ze heet 0ksana. Ik zou zeggen_ ze luistert naar de naam _ en ze komt als een ster uit het oosten. Oksana komt poetsen en leert 's morgens Nederlands. Enfin, dat denk ik toch, al is het zeer de vraag welke autochtoon van dit sympatieke stadje het haar zou kunnen leren.
Hoe we dan communiceren en de noodzakelijke voorwerpen als stoefzoiger, hemmer, en kuichen hebben aangeduid? Ze had een vriendin bij die hier eerder als een vrouwelijke versie van mister proper gedurende zes maanden door het huis vloog en echt waar zo proper was dat wij er ongemakkelijk van werden. Maar soit. Mevrouw proper _ een gediplomeerde arts uit Oezbekistan_ werd in een helder moment door de bureaucratie opgepikt en naar een zorginstelling gestuurd. Waar ze nu als arts-anaestesist (moeilijk woord, ik kan het zelfs niet spellen) ongetwijfeld nuttig bezig is met pampers en zo. Bij haar afscheid bracht ze dus Oksana mee en gaf haar een rondleiding in ongeloofijk rap Russisch _traag had ik het ook niet begrepen_ maar ik zag wel dat ieder hoekje, kastje, lampje en randje haar aandacht vroeg. Nee Oksana kon geen Engels en ook geen Duits en zeker geen Frans, maar Nederlands zou ze leren.
We zijn nu twee maanden verder en ik ben een ongelooflijke mime-speler geworden. Om te beginnen leer ik haar met een grote smile dat ze vooral heel hard op de deurbel moet drukken (stoemp, stoemp) anders hooor (vinger achter mijn oor) ik (vinger op mijn borst) het niet (schuddebollen)... Hier drinken (gloegloe met duim voor mond) en blikje cola, fanta (tonen, vragend kijken?) en dan een paar gebaren die ik associëer met ,,rustig aan'' (gespreide handen voor mij op en neer) opdat ze zich vooral niet de pleuris zou werken. Ik zet in alle kamers de radio op 4FM, dat schijnt ze te apprecieëren en ik vlucht naar een hogere etage want alleen maar da, da, da, dat is geen conversatie. Terwijl ze de trappen stofzuigt hoor ik haar warempel zingen.
Niet dat ik er iets van versta, maar soit.
En toch, en toch. Toen ik haar na de eerste poetsbeurt bij het buitengaan bedankte zei ze ,,graag gedaan'' en lachte als een kerstboom. Ook de volzin ,,mag ik water in de garage'' kwam er vlot uit, alleen Is er geen water in de garage. Ze bedoelde de bergplaats. Ander memorabel moment: ik gaf haar een cadeautje en ze zei ,,Gelukkig nieuwjaar''. Maar nu zijn we wel uitgepraat. Of toch niet?
Toen ik vorige week op haar poetsdag de Kadoke's van school ging halen brak ik mij het hoofd hoe ik dat ging uitleggen. En ik besef dat ik een beetje riep als ik ,,Kinderen halen. School. Ik kom terug'' stond te waaien met grote gebaren.
In de garage werden de kids voorgelicht. Direct schoenen uitdoen, dag mevrouw zeggen en naar de living. Oksana kwam kijken, en jawel, ze zei ,,Brave kinderen''. Héhé, misschien is ze alleen maar geen babbelaar?
(*) Groot, slank, lang blond haar, stralende smile...en tikkeltje loensend.
Hoe we dan communiceren en de noodzakelijke voorwerpen als stoefzoiger, hemmer, en kuichen hebben aangeduid? Ze had een vriendin bij die hier eerder als een vrouwelijke versie van mister proper gedurende zes maanden door het huis vloog en echt waar zo proper was dat wij er ongemakkelijk van werden. Maar soit. Mevrouw proper _ een gediplomeerde arts uit Oezbekistan_ werd in een helder moment door de bureaucratie opgepikt en naar een zorginstelling gestuurd. Waar ze nu als arts-anaestesist (moeilijk woord, ik kan het zelfs niet spellen) ongetwijfeld nuttig bezig is met pampers en zo. Bij haar afscheid bracht ze dus Oksana mee en gaf haar een rondleiding in ongeloofijk rap Russisch _traag had ik het ook niet begrepen_ maar ik zag wel dat ieder hoekje, kastje, lampje en randje haar aandacht vroeg. Nee Oksana kon geen Engels en ook geen Duits en zeker geen Frans, maar Nederlands zou ze leren.
We zijn nu twee maanden verder en ik ben een ongelooflijke mime-speler geworden. Om te beginnen leer ik haar met een grote smile dat ze vooral heel hard op de deurbel moet drukken (stoemp, stoemp) anders hooor (vinger achter mijn oor) ik (vinger op mijn borst) het niet (schuddebollen)... Hier drinken (gloegloe met duim voor mond) en blikje cola, fanta (tonen, vragend kijken?) en dan een paar gebaren die ik associëer met ,,rustig aan'' (gespreide handen voor mij op en neer) opdat ze zich vooral niet de pleuris zou werken. Ik zet in alle kamers de radio op 4FM, dat schijnt ze te apprecieëren en ik vlucht naar een hogere etage want alleen maar da, da, da, dat is geen conversatie. Terwijl ze de trappen stofzuigt hoor ik haar warempel zingen.
Niet dat ik er iets van versta, maar soit.
En toch, en toch. Toen ik haar na de eerste poetsbeurt bij het buitengaan bedankte zei ze ,,graag gedaan'' en lachte als een kerstboom. Ook de volzin ,,mag ik water in de garage'' kwam er vlot uit, alleen Is er geen water in de garage. Ze bedoelde de bergplaats. Ander memorabel moment: ik gaf haar een cadeautje en ze zei ,,Gelukkig nieuwjaar''. Maar nu zijn we wel uitgepraat. Of toch niet?
Toen ik vorige week op haar poetsdag de Kadoke's van school ging halen brak ik mij het hoofd hoe ik dat ging uitleggen. En ik besef dat ik een beetje riep als ik ,,Kinderen halen. School. Ik kom terug'' stond te waaien met grote gebaren.
In de garage werden de kids voorgelicht. Direct schoenen uitdoen, dag mevrouw zeggen en naar de living. Oksana kwam kijken, en jawel, ze zei ,,Brave kinderen''. Héhé, misschien is ze alleen maar geen babbelaar?
(*) Groot, slank, lang blond haar, stralende smile...en tikkeltje loensend.
woensdag 16 januari 2008
De Vlaamse taal is wonderzoet
Meestal woon ik in een stadje, bekend om zijn mottig kiesgedrag en dito dialect. Een van mijn voorhuwelijkse voorwaarden aan de Meester was dat onze kinderen het dialect nooit moesten leren, laat staan spreken. Zelf had ik als ingangsexamen ,,Het waaater staaat in de straaaten van de staaase tot aan et kloan semmenaare'' moeten memoriseren. Plus ,,Droa roai oare en n pjeiroeg'' (*) Hij moest ,,Zot kasuêl'' leren uitspreken, het troetelnaampje dat mijn Brusselse grootmoeder mij gaf. We bakten er geen van beiden iets van.
Het taalprobleem_ keurig spreken _ is een van de kleine wrijvingen in ons overigens al lang en redelijk gelukkig huwelijk. Als Vlaamse Brusselaar ben ik een konsekwente Vlaming: altijd AN gesproken in Brussel maar ook vlijtig mijn Frans geleerd, kwestie van de arrogante buurvrouw op gepaste wijze ,,mais vous avez tout a fait raison'' toe te fluisteren als ze weer eens jeremiëerde over geluidshinder zoals een piepende balançoir. Schommel dus.(**) Later hebben we op subtiele wijze wraak genomen en het ouderlijk huis aan (overigens heel keurige)Turken verkocht...
Maar eerst nog stijl achterover gevallen toen ik in mijn nieuwe vaderstad op een feestje van de plaatselijke high society door een van de notabelen als ,,uffra'' werd aangesproken en vervolgens ,,gèt slimme oegskes éh'' bij wijze van compliment over de coupekes gooide. Mijn preek achteraf over stijl en klasse heeft op de Meester nauwelijks indruk gemaakt. Maar ik mag niet klagen ,,Schat'' klinkt in zijn moedertaal properder dan mijn Brussels ekwivalent ,,Moêsjke''.
Wat de huwelijkse voorwaarden betreft heb ik gelijk gekregen. Maar 't heeft wel af en toe voor misverstanden gezorgd. Als opa ,,Langt het ammelaken, mijn bleûtjes en mijnen toebak'' commandeerde en Lottepoes mij met schrikogen interpelleerde. Of toen ze in het stedelijk ziekenhuis als tiener van een appendix werd verlost en door een knappe mannelijke verpleger met de beste zorgen omringd. Maar wat wil dat zeggen,, zedal afgegaan?''
Mijn Brusselse moeder vindt het geweldig dat de Marokkanen hier Vlaams met de lokale tongval spreken. ,,Allez zeg, en bij ons spreken ze Frans?'' Tja, en ze zijn op nog wel meer vlakken volledig geïntegreerd. Lottepoes noemt ze met het correcte woord ,,hangjongeren'' die hier achter de hoek iedere uitweg naar het centrum met hun aanwezigheid opfleuren. Maar ik heb er absoluut niets tegen, wel integendeel. Die jongens kunnen lezen _ ze spellen correct de initialen op mijn zonnebril en de logo's op mijn handtas _en roepen als kenners ,,hé, foxy lady'' en ik probeer niet in de lach te schieten.
Tot ik met de Kadokes voorbijwandelde. Rabarberrabarberrabarber en dan iets dat allicht Arabisch was maar dat ik interpreteerde als ,,Vivan Bomma''.
(*)Drie rauwe eieren en een paardenoog
(**)Boesjkamaree
Het taalprobleem_ keurig spreken _ is een van de kleine wrijvingen in ons overigens al lang en redelijk gelukkig huwelijk. Als Vlaamse Brusselaar ben ik een konsekwente Vlaming: altijd AN gesproken in Brussel maar ook vlijtig mijn Frans geleerd, kwestie van de arrogante buurvrouw op gepaste wijze ,,mais vous avez tout a fait raison'' toe te fluisteren als ze weer eens jeremiëerde over geluidshinder zoals een piepende balançoir. Schommel dus.(**) Later hebben we op subtiele wijze wraak genomen en het ouderlijk huis aan (overigens heel keurige)Turken verkocht...
Maar eerst nog stijl achterover gevallen toen ik in mijn nieuwe vaderstad op een feestje van de plaatselijke high society door een van de notabelen als ,,uffra'' werd aangesproken en vervolgens ,,gèt slimme oegskes éh'' bij wijze van compliment over de coupekes gooide. Mijn preek achteraf over stijl en klasse heeft op de Meester nauwelijks indruk gemaakt. Maar ik mag niet klagen ,,Schat'' klinkt in zijn moedertaal properder dan mijn Brussels ekwivalent ,,Moêsjke''.
Wat de huwelijkse voorwaarden betreft heb ik gelijk gekregen. Maar 't heeft wel af en toe voor misverstanden gezorgd. Als opa ,,Langt het ammelaken, mijn bleûtjes en mijnen toebak'' commandeerde en Lottepoes mij met schrikogen interpelleerde. Of toen ze in het stedelijk ziekenhuis als tiener van een appendix werd verlost en door een knappe mannelijke verpleger met de beste zorgen omringd. Maar wat wil dat zeggen,, zedal afgegaan?''
Mijn Brusselse moeder vindt het geweldig dat de Marokkanen hier Vlaams met de lokale tongval spreken. ,,Allez zeg, en bij ons spreken ze Frans?'' Tja, en ze zijn op nog wel meer vlakken volledig geïntegreerd. Lottepoes noemt ze met het correcte woord ,,hangjongeren'' die hier achter de hoek iedere uitweg naar het centrum met hun aanwezigheid opfleuren. Maar ik heb er absoluut niets tegen, wel integendeel. Die jongens kunnen lezen _ ze spellen correct de initialen op mijn zonnebril en de logo's op mijn handtas _en roepen als kenners ,,hé, foxy lady'' en ik probeer niet in de lach te schieten.
Tot ik met de Kadokes voorbijwandelde. Rabarberrabarberrabarber en dan iets dat allicht Arabisch was maar dat ik interpreteerde als ,,Vivan Bomma''.
(*)Drie rauwe eieren en een paardenoog
(**)Boesjkamaree
zaterdag 5 januari 2008
In bed met Kadoke2
Zaterdagmorgen kwart voor vijf. Ik dacht dat het de wind en de regen waren die mij wakker hadden gemaakt _ als de Kadokes komen logeren slaap ik altijd licht _ maar 't zijn dus de trippelende voetjes. Ondanks de vermaning, de avond voordien, om alleen uit bed te komen als er moet geplast worden.
,,Malief, ik heb zo lang mogelijk gewacht maar nu zijn mijn ogen nat????'' Allez vooruit. Eigenlijk wordt het sterk afgeraden door gediplomeerde en andere pedagogen maar wat doe je als zo'n Kadoke in een schattig nieuw pyamaatje, Olivier de olifant onder de arm, aan je bed staat? Toch niet terug de gang op sturen? Ze schuift bij, gooit eerst een armvol haar in mijn gezicht terwijl ze haar dankbaarheid met een vaag kusje demonstreert. Het slachtoffer _ nou ja, ik dus, al ben ik niet echt overtuigd van die rol_ is nu klaarwakker. De regen valt stil, de haan neemt het over. En de hond, en een paar dappere vogeltjes en duiven, voor zover je die in een stadstuin nog hoort. Maar 's nachts klinken ze oorverdovend.
Wat mij een heel lange tijd later lijkt: ,,Die vervelende haan wil maar niet zwijgen hé Malief???'' Sjttt. En weer wat later: ,,Als professor Gobelijn nu echt zou bestaan dan kon die iets uitvinden om de haan te doen zwijgen hé''. Ja schat. Braaf kind, bij haar thuis sterven de kippen, in casu Debbie, Kelly, Lindsay, Shania, Carmen _ juist, echte kiekennamen(*)_ van ouderdom. Combineer dat met een anti-autoritaire en vleesloze opvoeding, het kind zou er nog niet aan denken om ,,nek omdraaien'' in haar vocabularium op te nemen.
We zijn dan toch terug in slaap gevallen. Als de Meester om halftien komt zien waar de rest van het huishouden is gebleven en hij de massa haar op zijn plaats in bed ziet liggen klinkt er enige jaloezie in zijn stem. ,,Heb je Malief niet gestampt?'' en ,,Heeft Malief niet gesnurkt? Ik doe dat niet hoor.'' Héhé, dikke pech, bij ons is het de meisjes bij de meisjes. Als ze 's nachts op avontuur gaan, tenminste.
Kadoke1 zit beneden al een nieuw avontuur van Jommeke uit te spellen. Over het lege bed van zijn tweelingzus maakt hij zich voorlopig geen zorgen. Uit ervaring weet ik dat dat zeker nog zal veranderen...
(*)Zuiver plagiaat ontleend aan Kalamity, de moeder van de Kadokes.
,,Malief, ik heb zo lang mogelijk gewacht maar nu zijn mijn ogen nat????'' Allez vooruit. Eigenlijk wordt het sterk afgeraden door gediplomeerde en andere pedagogen maar wat doe je als zo'n Kadoke in een schattig nieuw pyamaatje, Olivier de olifant onder de arm, aan je bed staat? Toch niet terug de gang op sturen? Ze schuift bij, gooit eerst een armvol haar in mijn gezicht terwijl ze haar dankbaarheid met een vaag kusje demonstreert. Het slachtoffer _ nou ja, ik dus, al ben ik niet echt overtuigd van die rol_ is nu klaarwakker. De regen valt stil, de haan neemt het over. En de hond, en een paar dappere vogeltjes en duiven, voor zover je die in een stadstuin nog hoort. Maar 's nachts klinken ze oorverdovend.
Wat mij een heel lange tijd later lijkt: ,,Die vervelende haan wil maar niet zwijgen hé Malief???'' Sjttt. En weer wat later: ,,Als professor Gobelijn nu echt zou bestaan dan kon die iets uitvinden om de haan te doen zwijgen hé''. Ja schat. Braaf kind, bij haar thuis sterven de kippen, in casu Debbie, Kelly, Lindsay, Shania, Carmen _ juist, echte kiekennamen(*)_ van ouderdom. Combineer dat met een anti-autoritaire en vleesloze opvoeding, het kind zou er nog niet aan denken om ,,nek omdraaien'' in haar vocabularium op te nemen.
We zijn dan toch terug in slaap gevallen. Als de Meester om halftien komt zien waar de rest van het huishouden is gebleven en hij de massa haar op zijn plaats in bed ziet liggen klinkt er enige jaloezie in zijn stem. ,,Heb je Malief niet gestampt?'' en ,,Heeft Malief niet gesnurkt? Ik doe dat niet hoor.'' Héhé, dikke pech, bij ons is het de meisjes bij de meisjes. Als ze 's nachts op avontuur gaan, tenminste.
Kadoke1 zit beneden al een nieuw avontuur van Jommeke uit te spellen. Over het lege bed van zijn tweelingzus maakt hij zich voorlopig geen zorgen. Uit ervaring weet ik dat dat zeker nog zal veranderen...
(*)Zuiver plagiaat ontleend aan Kalamity, de moeder van de Kadokes.
Abonneren op:
Posts (Atom)
