Feest in Avondrood en elders

Kerstmis, dat moet gevierd worden. Zeggen ze. En dus trok deze Malief naar Avondrood om er met Bomama en collega's de pastoor van dienst te aanhoren. De brave man begon met te zeggen dat hij toch wel verbaasd was, hoe lang de lijst dit jaar was. Van de residenten die ons hadden verlaten. En met plechtige stem begon hij de elf namen te declameren. Eén warhoofd was bijna aan het applaudisseren maar hield zich nog net op tijd in. Nu ja, omdat niemand volgde.
Toen kwam de communie en dan koffie en cake. ,,Ik heb effenaf niks verstaan van wat die pastuur gezegd heeft '' zei Bomama. Oef. ,,Wel , dat we vriendelijk moeten zijn voor mekaar ook als het niet goed gaat hé?'' Ha ja.
Aan onze tafel zaten twee shownummers van haar afdeling. Hij stelde zich voor als Marcel, en dat hij 26 medailles had gekregen en ook één van de koning en zijn ,,vriendin'' noemde hem Maurice en lieveke en ontfermde zich over de restanten cake die Bomama had laten liggen. ,,Ge zet toch zeker da ge ze nemie moet hemme hé''.
De koffie liet op zich wachten maar de melkkan stond er al. En toen ging Marcel in zijn portefeuille, haalde met zwier een briefje van 5euro boven en stopte ze in de melkpot. ,,Ja, ik heb altijd baancafé gehad in Londerzeel, ik weet hoe het moet hé? '' Uh??
Malief heeft het briefje opgevist, met kleenex drooggewreven en de galante bink verzekerd dat alles hier gratis was.
Tot slot boog de man hoffelijk, schudde Tanjel en Malief de hand en wenste ons tot ziens. Dat was dus tien minuten later in de eetzaal.
Kerstmis een feest? Terwijl Lottepoes bij Kalamity en de Kadokes feest vierde trapten een ander soort feestnummers bij haar thuis een deur in en gingen met al haar electronica en juwelen aan de haal. De poezen Fidel en Pixie konden geen valabele persoonsbeschrijving geven.

Al twintig jaar

Morgen is het al twintig jaar geleden dat Poiche verdween. Kerstavond, een trip naar Duitsland ,,waar ze zo mooi kerst vieren'' en dan niets meer. Gisteren heeft Bomama _ zijn mama_ gezegd dat het rap mocht gedaan zijn. Het denken aan de zoon die toch niet meer terug komt?
Hierboven een beeld uit de oude doos. Toen Kalamity gedoopt werd _ ik denk dat ze dat ritueel ondertussen heeft ongedaan gemaakt maar soit, toen was het leuk_ en ,,the man in black'' was onze Poiche, geflankeerd door zijn toen nog liefhebbende ega en hun kinderen. Toen was geluk heel gewoon.

De Bende van vijf

De figuranten op bovenstaand plaatje dreigen weg te glijden. De techneuten onder u zullen wel weten waarom, maar soit.
Kijk liever verlekkerd naar de leerrijke inhoud. Dit is de fine fleur van de reportage-afdeling eind jaren zeventig. Bekijk ook de wand achter hen: LDL (chef) in GI-uitrusting: hij was nog in Vietnam geweest. Rechts ook Malief met Kalamity in een geposeerde foto voor ,,Ons Volk'': ze hadden een fotomodel nodig die haar kind een badje gaf. Gelukkig onscherp: Kalamity keek heel ongelukkig.
Dan iets over de nog jeugdige ster-reporters. Enfin, dat vind ik toch. Ik ga niet in detail treden maar er staat een Russische spion bij die tussendoor ook UFO's signaleerde in de krant,(zonder succes) een geestige knaap die in die tijd verliefd was op een loopjongen (zonder succes) en op de knaap naast hem (zonder succes), een stil exemplaar die zich ,,geboren voor het ongeluk'' noemde (met succes) want later in de sneeuwberichten de luchthaven van Zurich met ,,Kös min'' omschreef Het was jaren nà dit stilleven waarop nog geen pc's, wel ouderwetse koptelefoons de dienst uitmaken. Toen die pc's op een sneeuwkalender weer eens tilt sloegen tikte hij de noodlottige woorden en mochten we afscheid nemen.
Goeie oude tijd? Doet mij denken aan de Chinese Bende die later in ongenade viel...

Hier de weervrouw...

Jawel, lieve lezers, Malief is ooit weervrouw geweest! Hoezo dan wel? Ik dacht er aan toen ik dit weekend in mijn vroegere lijfkrant Sabine en Frank als nieuwe weerprofeten zag verschijnen. En toen wist ik het weer, 't was in juzekestijd, eind de jaren zestig, en toen heb ik weerkaarten getekend.
Niet dat we geen weerprofeet hadden. Hij heette Jan Bomans en hij kwam ook op de radio bij Jos Gheysen maar voor onze kranten werd hij blijkbaar zo slecht betaald dat hij de kaarten telefonisch dicteerde. Nu kan ik redelijk goed schrijven, maar tekenen? Bomama tekende destijds voor zuster Polydora mijn ,,illustraties bij het oude testament''. Maar soit... En nu weet ik blindelings waar Spanje en Portugal en Scandinavië en Duitsland à peu près liggen en hun hoofdsteden ken ik ook, maar heu, waar ligt het Nauw van Kales en de Golf van Biscaye? Of de Azoren? En bespaar mij de ...help, ik wil het zo snel mogelijk vergeten want dit ruikt naar een nieuwe nachtmerrie die ik toch al een tijdje vergeten was.
Waarmee ik alleen maar wou zeggen dat het vroeger zéker niet beter was. De beginnende journaliste was beslist geen vriendje van de toenmalige baas en hij had er een handje van weg om alle rotklussen richting Malief te sturen, terwijl naast haar een doorzopen alcoholieker met zijn heupfles naar de toiletten strompelde. Maar diè zat wel een hele dag als een razende op zijn tikmachien te ratelen (hij trok de vellen er ook meteen weer uit en gooide ze in de papiermand maar het maakte indruk).Of hij verdween in een telefooncel, zat een uur te bellen (te slapen?) en vertelde dan dat hij informatie had over het weer in Saint Tropez want hij had naar madame  zus en zo gebeld, zijn boulangère ter plaatse. Maar ik mocht de kaart tekenen...
  En zo verschenen dus in onze krant lagedrukgebieden op de verkeerde plaatsen en de wolkjes waren zo bibberig dat de echte weerman na enkele weken in levende lijve verscheen en de weerkaarten kwam brengen. Overigens een schat van een man die heel lief ,,juffrouwke toch'' zei en hij bleek nog in de buurt van mijn ouders te wonen. Helaas al jaren met een kruisje achter zijn naam.
 Wat ik mij ook nog haarfijn herinner: ook toen kon het regenen en vriezen en dooien met kans op enkele opklaringen vanaf de kust. Toch niet zovéél verschil hé?