Morgen is het al twintig jaar geleden dat Poiche verdween. Kerstavond, een trip naar Duitsland ,,waar ze zo mooi kerst vieren'' en dan niets meer. Gisteren heeft Bomama _ zijn mama_ gezegd dat het rap mocht gedaan zijn. Het denken aan de zoon die toch niet meer terug komt?
Hierboven een beeld uit de oude doos. Toen Kalamity gedoopt werd _ ik denk dat ze dat ritueel ondertussen heeft ongedaan gemaakt maar soit, toen was het leuk_ en ,,the man in black'' was onze Poiche, geflankeerd door zijn toen nog liefhebbende ega en hun kinderen. Toen was geluk heel gewoon.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
moeten heel moeilijke momenten zijn voor jullie, elk jaar opnieuw... ook ik denk elke kerst aan hem, omdat hij altijd mee kwam vieren met tante mène bij bobonne tété en later bij tante danielle
liefs,
maryse
Een reactie posten