Allerliefste Maaike

Wat een graai in de (hm, doorrookte) boekenkast van de Meester met Malief gedaan heeft? Een trip van enkele namiddagen in Memory Lane. En dan nog wel in haar verleden. Voor wie het nog niet wist, behalve ,,boeken over den oorlog, politieke memoires en rechtskundige naslagwerken'' had hij gewoon een koopziekte voor bedrukt papier. Zou hij later wel eens lezen, als hij met pensioen was. Nu hadden kranten, weekbladen en minder serieuze onderwerpen  zijn aandacht.
Na de reunie met mijn gepensioneerde collega's (en hun redelijk hartstochtelijke verhalen over de heel ouden tijd):ze hadden mij toch nieuwsgierig gemaakt. Of ik daar nog iets van wist?
Het zwarte boek met gele opdruk en de titel ,,Het levensverhaal van een Vlaamse krant  van 1948 tot de Vum''  stak mij deze week de ogen uit. Drie dagen later (en nog lang niet uitgelezen) heb ik nog altijd de Meester niet terug om hem te vertellen over dat onwaarschijnlijk boeiende boek waar ik verdraaid mijn jeugd in terugvond.
Allemaal de schuld van de auteur, Guust Hardeneus. Juist, ook voor hem, een meer dan beminnelijke man die zijn gevoel voor humor combineert met accuraat vertelde krantengeschiedenis. Als je zijn naam in het Frans vertaalt, heu ja. Malief heeft niet de gewoonte om echte namen te noemen, behalve in hun in memoriam, en dan nog.
En zo kom ik dan bij Maaike. Toen ik nog (heel) jong was vertelde het meesterke weleens  over dat Maaike in zijn lijfblad, en dan klonk er zoveel bewondering, sympathie en emotie in door dat ik als snotaap wat ongerust was. Ons ma was toch de liefde van zijn leven?
Vandaag weet ik dat hij onder de indruk was van haar voor die jaren zeer progressieve strijd voor  de vrouw, voor de huwelijkspartners en  tegen de dubbele moraal in de kerk.
Toen Malief Maaike persoonlijk leerde kennen waren er al enkele maanden op de redactie in de Jacqmainlaan voorbij gegaan; Ze had een eigen bureau met een andere heel serieuze cultuurschrijver. En ik werd gesommeerd om op toeristische reis naar Het Zwarte Woud te gaan want normaliter ging Maaike maar die zat in ,,een verhuis'' en de reisorganisatie eiste een vrouw want er zou een kamer ,,gedeeld'' worden met een Nederlandse journaliste. Aldus geschiede. Voor Malief was het een leerrijke reis: de laatste nacht bracht ik door in het bad omdat mijn leuke kamergenote een meneer had uitgenodigd (van een héél serieuze krant) en die had na een avond zuipen zoveel moeite om niet uit bed te vallen dat Malief naar het bad verhuisde. Zou Maaike dat geweten hebben?
Maar goed, met Maaike heb ik eigenlijk maar één keer lang gepraat. Ik had haar boeken gelezen, van Spieghelken en zo, was geraakt door haar warme aandacht voor  het nichtje (?)Marolleke, terwijl ze toch zelf geen kinderen had? We zaten samen op de trein naar Brussel, ze vroeg naar mijn ,,situatie'' en vooral of ze mij op de redactie wel naar waarde schatten?
Ha ja, dat ik de ongevallen noteerde en de marktprijzen en de punten en komma's in de CMBV-kalender.
Vandaag begrijp ik wat ze bedoelde. Want wat was Maaike's werk die eerste jaren na de heropstanding van het Vlaamse symbool? Ongevallen noteren en de verhalen van reporters buiten met de hand opnemen. Malief zou haar vandaag vertellen: ,,Mevrouw, ik ben zo trots op u.'' Juist, als ik de mannelijke collega's meneer mocht noemen? En het meesterke had gelijk. Wat ik ook nooit hardop heb gezegd...