KAN HEM IETS SCHRIJVEN?

Malief werd vandaag op straat aangesproken door een buurvrouw die door het leven gaat met een zeer lelijke maar lieve hond. Hij heet ,,Bolt'' wat misschien  ,,meedogenloos'' wil zeggen maar hij kan vooral voortreffelijk likken als je ook maar een zweem van sympathie toont. Wat aanvankelijk moeilijk was: de witte dog/boxer heeft een bek waarin nog alleen scheve tanden staan. Maar goed, ik dwaal af.
Zijn baasje ik ook geen schoonheidskoningin maar wel lief en zeer bij de pinken als er iets op straat gebeurt. Vandaag sprak ze mij aan over de politie (spreek uit pollis) die een tijd geleden bij mij binnen stond...Heu?
Ach ja, heb er vorig jaar een verhaaltje over geschreven. Spektakel in mijn straat dus. En daar stond ik dus op mijn stoep en mocht rekenschap geven van wat ik toen had uitgestoken...Neuneu, niks, 't was bij de buren. Maa ze stonne be aa? En ze stonne be aa in de gang???
Ik kon haar geruststellen, ik was nog altijd op vrije voeten, die man in de gang was zooneke van den deurwaarder die mij kwam vertellen ,,wat er aan de hand was'' in dat huis van zijn pa ,,die met zijn huurders niks dan last had...''  Buurvrouw keek sceptisch.
Toen er geen straf verhaal volgde schakelde buurvrouw over op al die vuiligheid op de stoep aan de andere kant. Waarna ik haar verzekerde dat het puin was uit die woning waar de bepleistering werd verwijderd met de ramen open en mijn tuin nu precies ondergesneeuwd was. Meestal zeg ik aan vrienden en verwanten dat mijn tuin precies Tsjernobil is, maar als ik dat ook nog moest uitleggen...
Nee hoor. Toen kwam haar oplossing. Dat ik dat aan de deurwaarder moest zeggen. Ik negeerde de opmerking, ze insisteerde, ik moest het zeker doen. Maar waarom dan? ,,Die zal zeker voor u iets schrijven....''  Juist ja, dat kan ik niet...

IK BEN TOCH NIET GEK?

Alweer een verhaal over Malief/de Kluns , alias de Klussenier. Stilletjes gniffelen mag beginnen...
Ben de trotse eigenares van mijn derde Dyson, het exemplaar van Thuis aan zee niet meegerekend. Het tweede exemplaar was in volle actie ,,ontploft'', jaja, knal en rookwolk. Maar ik ben een trouwe gebruiker, vooral omdat ik destijds James Dyson nog heb ,,geïnterviewd''. Stel je daar niks bij voor: mijn Engels wil nogal lukken in de modewereld maar technische vragen waren een ramp. Soit. De Britse gentleman is toen prompt op mopjes overgeschakeld. Maar ik was meteen fan, zeker als je  huis vol tapijten ligt.
 Na de recente ,,ontploffing'' werd een gloednieuw exemplaar gekocht op een steenweg waar ik makkelijk kon parkeren. Want zeg nu zelf, wie sleept er uit de Bruul een doos mee naar huis?
Wat die snuggere Malief natuurlijk niet had gezien was dat het een héél nieuw model was, maar dan nog? Tja, toen het stofpeil deze week bijna op de max-streep stond was actie geboden. Nu zag dat beest er aan de bovenkant precies hetzelfde uit maar verdraaid, ik kreeg hem niet open. Daar was zeker iets mee ,,gebeurd''. (Efkens gevallen op de trap, toch teveel stof, wie zal het zeggen?)
Buiten glommen de bevroren tegels, misschien eerst eens mijn licht opsteken bij de stadswinkel die de bovenstaande slogan hanteert?
 Ik sta met vraagoogjes naar de nieuwste Dyson te kijken maar wacht beleefd tot de verkoper een mevrouw met een gigantische doos naar de kassa heeft geloodst. Ha ja, hoe ik die Dyson open krijg? ,,Op dees knopke duwen''. Tja, in mijn gangen, waar ik al twee dagen geen licht heb, kon ik dat knopje natuurlijk niet zien.
 Naar de lampenafdeling. Kijken, zoveel soorten, maar het lijken eerder schijnwerpers (denk ik). Na vijf minuten twee verkopers: wat ik zoek? Bij een eerdere shopping naar tl-lampen werd ik bijna op de rooster gelegd. Of het koele of warme lichten mochten zijn. Heu? Welja, warm in de badkamer hé, koel in de keuken. Maar hier ging het over licht in de gangen.
 Hoe moet je dat uitleggen? Dat ik het niet weet, dat ik van alles wil kopen omdat ik niet weet of het brede of smalle sokkels (heet dat zo?) zijn, en omdat de (eventueel hulpvaardige) bezoeker mij meteen zal vragen welke lampen ik in huis heb?
 En nu volgt een pluimpje voor de verkopers. Ze kwamen met handenvol lampen uit de ,,soldenbak''.
Of wat je soldenbak noemt: Met een rekening van net geen 40 euro naar huis gewandeld. Waar de Dyson met knopje prompt open vloog.

Zoals mijn lieve neef Julleke zou zeggen na mijn langdradig gebabbel : het  bespaart je een bezoek aan de psychiater...

,,SALUUKES''

Even stoom afblazen: wat is dat toch met die trend om te pas (en eigenlijk altijd te onpas) Saluukes  te kwekken. Pas op, het is een heel besmettelijke gewoonte. Tot ik, al een tijdje geleden, plots ontdekte dat ik het ook gebruikte (gelukkig alleen bij mijn kinderen, en direct op de rem ging staan...). Waaruit blijkt dat jong (en helaas ook oud) dat zomaar oppikt.
Nu even de schuldigen aanwijzen. Tegenwoordig hoor ik het vooral bij één presentator van Joe All the Way (komaan zeg, ik dacht dat All the Way met  wat anders te maken had) en die man belt mensen op en spuit saluukes in het rond.
Maar ook mijn, beslist piepjong, nieuw contact bij de bank. Die heeft mij van de eerste dag met mijn voornaam aangesproken.(°) Wat ik niet erg vond, maar wel die saluukes die hij er altijd achteraan gooit. Het slap handje hoort er ook bij maar daar noteer ik beterschap: ik knijp dan zo hard ik kan. Zal hem leren.
En nu denk ik aan de nieuwe taalles van Kurt-de- ex-presentator uit de BRT-dagen. Hij zou dus schrijven ,,zeg niet saluukes met een streepje door'' maar, al naargelang de situatie: ,,tot ziens'', ,,het beste'' ,,dag xyz'' ,,tot morgen'', ,,dankuwel''  en in trieste gevallen ,,hou je sterk''.
Voor intimi suggereer ik gewoon een knuffel...
(°)Dat had hij eens bij de Meester moeten proberen...Zijn eerste kandidaat -schoonzoon heeft hem jaren ,,meneer'' genoemd...Toen ik hem voorzichtig suggereerde dat hij toch zijn voornaam mocht  gebruiken was het antwoord ,,Ik heb uw pa toch ook geen Fons genoemd?''

xxxxxOei, vandaag vrijdag de dertiende. Mijn radio FM heeft iets nieuw bedacht:,, Baaikes'' en Baaibaai. Van Bye Bye denk ik...

SCHRIFTGELEERDEN

Het was zo'n vaste uitdrukking van het meesterke, als er thuis nieuwjaarskaartjes moesten gestuurd worden. Daar zaten verdraaid ingewikkelde adressen tussen, vooral als de opdracht van ons Meter kwam, mijn allerliefste grootmoeder. Ze heeft ruim twintig jaar bij ons thuis gewoond, ik las haar als tiener de brieven van mijn Congolese vriendjes voor, maar zij hoorde liever het verhaal van de ,,arme edelman'' van Conscience. En ze gaf  ons mama opdracht om voor mij sikkelat te kopen. Zo stond het op haar briefje En in ruil  vroeg ze om kaartjes te schrijven naar enkele van haar overgebleven zussen, naar haar zonen en  naar een ,,tak'' in Willebroek. Met die tak verbloem ik dat ik de namen vergeten ben, maar ik weet nog wel dat ze in hun winkel ,,héél botte messen''  gekocht had.
Voilà.
En toen vroeg ik hulp aan het meesterke want zeg nu zelf, welke pakweg veertienjarige kent de juiste schrijfwijze van ,,impasse des Giroflées''? Ik weet het nu nog niet.  En steevast was het antwoord: ,,waar zitten hier die Schriftgeleerden hé''. En die arme toen nog ,,Lief'' kon haar plan trekken. Overigens was ik het ,, febbeke'' van de tante en oom die daar woonden. En nu verdraai ik de waarheid: Pezzeke was het febbeke maar die had toen nog niet genoeg Frans geleerd.
Zo. Meteen weet u waar ik vandaag mijn inspiratie haalde. Met enkele Unicef-kaarten heb ik ondertussen mijn plicht vervuld. Helemaal uit vrije wil. Maar de echte vrienden, die ga ik opbellen...
PS. Het moeilijke adres was een zijstraat van de ,,rue des Bouchers'' dat ruim een halve eeuw geleden ook nog niet door Johan Verminnen was ontdekt.

DIPLOMA VAN DEN ALDI?

Om te beginnen mijn oprechte excuses voor hoger vernoemde winkel. 't Is maar een gezegde hé...Malief weet niet eens waar  je er zo eentje kan vinden.
De frisse oprisping kreeg ik nadat  er hier, pakweg twee maand geleden, een brief kwam van de FOD Economie. Of ze mij eens mochten opbellen. Nu ja, ze vroegen mijn goedkeuring niet, ik werd verwittigd dat een zekere Linda mij zou opbellen om vragen te stellen omtrent mijn werkervaringen enzovoorts. En vermits ik 65 jaar of ouder was zou het niet lang duren...
Vorige week kwam het telefoontje. Geen Linda maar een meneer met een brommende stem (lag ongetwijfeld aan de verbinding ) die plechtig mijn doopnamen en achternaam  noemde en vroeg...of hij iets mocht vragen. Ha ja, mijn leeftijd wist hij al, en of ik ook gewerkt had of nog werkte (huhu, ze hebben wel plannen om de pensioenleeftijd te verhogen maar???). Het gesprekje duurde twee minuten, ik ratelde in een adem mijn diploma, mijn werkgever en mijn pensioenleeftijd af, waarna hij (slimme vent) nog eens herhaalde hoe oud ik dan was als ik mijn diploma haalde, hoe oud toen ik begon te werken en hoe oud ik met pensioen ging. Tot zover alles ok.
 De man was correct en vriendelijk, en zei tot slot dat hij over enkele maanden nog eens ging bellen om te horen of er niets veranderd was???
 Kijk, dan heb ik eens een serieuze mens aan de lijn en dan moet hij zo'n dwaas voorstel doen. Een beetje stillekes zei hij :,Ja, ik weet het , maar dat zijn de regels...''

En het kan erger

 Maar dat is nog niets in vergelijking met wat Malief en familie mocht meemaken bij de afwikkeling van de erfenis van Bomama.
Om te beginnen hadden Malief en  broer Pezzeke  besloten om de erfenis te verwerpen zodat hun kinderen meteen de toch wel mooie erfenis kregen. Ik schrijf juni 2016. Eerste bezoek aan het notariaat, uitleg, noteren van de nogal ingewikkelde familiestamboom door het overlijden van onze broer Poiche, waarna  ook zijn zoon Doekie en de kinderen van zijn zus Minneke meteen konden erven.
Vergeet het: letterlijk iedereen kwam naar het notariskantoor, gaf de nodige documenten en uitleg en keerde terug naar de verspreide locaties van Oost-Vlaanderen (5), Brussel (1) en Mechelen (3).
Toen kregen Pezzeke en Malief te horen dat je een levensverzekering niet kon verwerpen. Hadden ze blijkbaar vergeten te zeggen. Of hadden we dat apart moeten doen??? Voor de schamele gelden op bankrekening , spaarcentjes en enkele aandelen hadden we al ruim 300euro ,,kosten voor de akte'' betaald.
Eind september stuurde het notariskantoor het bericht naar de bank dat er kon uitbetaald worden. Enfin, dat denk ik toch. Want toen ik in november door mijn contact bij de bank werd opgebeld om wat uitleg te vragen hadden ze van het notariskantoor alleen maar ,,namen'' gekregen.
 We zullen maar wat inkorten voor het een roman fleuve wordt maar wat ik daar ontdekte was eigenlijk niet om te lachen: Lottepoes was mijn zus geworden, en de kinderen van Minneke waren nergens te vinden. Bovendien had de sukkel van de bank dan maar gegokt en zijn vraag om uitleg naar Doekie gestuurd. Geboortejaar 1967 had hij wel achterhaald en misschien dacht hij dat die slimmer was dan een 1947 of godbetert, 1943.  1969 en 1971 kwamen niet in aanmerking want dat zijn meisjes. Dacht hij misschien?
En als ik nu vertel dat Doekie wel een laureaat van de Koningin Elisabethwedstrijd is en een briljante pianist maar nooit zijn brievenbus open doet?
 Mag ik beleefd opmerken dat die notaris mogelijk een diploma kocht in den Aldi?