Lichtjesfeest

We zaten nog met zeven aan tafel, en dat is niet zoveel als je bedenkt dat we ooit met een verlengstuk en een aparte kindertafel kerst vierden. Voor onze oudste feestganger was de sneeuw een geldig excuus, de anderen hadden forfait gegeven. Wegens verdwenen of overleden. Kerst is hier sinds 18jaar een feest met een scherp kantje.
Maar het leven gaat voort zou Bomama zeggen en omdat ze in Avondrood bleef vieren had ik ook een engeltje onder de lichtjesboom gezet dat volgens mijn krakend geheugen nog door Minneke is geknutseld. Enfin, ik denk toch altijd aan haar als ik het engeltje zie.
Maar het leven gaat voort, zal ik dus ook maar zeggen. En het mooiste cadeau kwam van de Kadokes. Ze hadden de verrassing voor het laatst gehouden en misschien was ik te druk bezig met gebakken visjes omdraaien en zo om het meteen helemaal te snappen. Maar toen ik na gedane arbeid ging zitten en de gehaakte blauwe draad met de acht papieren vlagjes-met-boodschap nog eens rustig nalas wist ik het heel zeker dat het leven voort gaat. Met onvergetelijke momenten.
Ik ga niet al hun geheimen verklappen maar toch enkele: ,,Op sommige momenten denk ik:Hoe zou het bij hen zijn?'' en ,,Ik ben altijd blij als ik bij jullie kom'' en haha ,,Met jullie: altijd op tijd op school!''

Toneelstukje

,,Vertel nu maar eerst aan Malief wat je morgen mee naar school moet nemen!'' De Meester kent de legendarische verstrooidheid van zijn kleindochter en terwijl hij er zelf nog aan denkt...
Dat zit zo: op de terugweg van het Conservatorium (waar ze haar spraakvaardigheid nog verbetert...) krijgt de Meester in primeur alle nieuwtjes voorgeschoteld. En gisterenavond was dat, tussen het glijden door, de opdracht om morgen een groot stuk aluminiumfolie, een bord en een tas mee naar school te nemen.
Behalve de benodigdheden vertelt Kadoke2 mij ook haarfijn wat ze er precies gaan mee doen _ de kristalsuiker krijgen ze op school_ maar dat ben ik eerlijk gezegd al een beetje vergeten. Maar het had wel met nieuwjaarskaarten te maken en ik mag niet teveel verklappen.
Als de Meester hoort dat het om zijn beminde serviesgoed gaat (want de tas is dus een kopje) wordt er een klein toneelstukje opgevoerd.
,,Allez Malief, neem maar dat bordje waarmee ik op uwe kop heb geklopt. Daar is toch een stuk af...'' En ik wil niet onderdoen en repliceer (met hik- en lachgeluiden maar helaas ook met de bijpassende tranen in mijn ogen:,,Jamaar ik heb mij verdedigd hé, kijk maar naar die kopjes: hier, stuk af toen ik het naar de opa gooide. En hier, nog een stuk er af. Ik zal één van deze kopjes geven, oké?'' De Kadokes : ,,Echt waar, Malief?'' Jaja, die kapotte mag je hebben...
,,Jamaar, hebt gij echt? ''
,,Schattekes toch, ge ziet toch dat wij moeten lachen? En die tranen, dat heb ik altijd als ik lach hé'' ,,Jamaar, hoe zijn ze dan kapot gegaan?''
Toen ze vanmorgen haar pakje in ontvangst nam vroeg ze het nog eens. En ik kreeg nog een extra zoen. Hoewel de opa in mijn verhaal wel twéé kopjes naar zijn hoofd had gekregen...
Oeieoei, Kalamity gaat dit niet opvoedkundig verantwoord vinden...
PS.Vandaag heeft de Meester een grote kras op zijn hoofd. Ik was vergeten de bovenste keukenkast dicht te doen. Echt waar.

Niks aan de hand...

Sneeuw, kou, piepende trommelvliezen, maar geen nood, met pakweg vijftig vers gestreken zakdoeken kan ik er weer tegen en in huize Avondrood zitten ze te wachten.
,,Ha, zienek a nog is? Ik heb al drie keer gebeld maar die komen niet hé en ik moet naar de wc.''
De litanie van alle heiligen zal ik maar achterwege laten: na de herhaaldelijk ingepompte instructies voor de telefoon moet ik mij nu aan een nieuwe opleiding zetten: hoe bel ik naar de verpleegster. Terwijl ons slachtoffertje op het toilet zit _ niks aan de hand_ druk ik op het geëigende knopje en zie het rode alarmlichtje branden. Pakweg vijf minuten later komt de gezegende Pernil binnen stappen. Niks aan de hand. ,,Nee moeder, niet op uw schoot leggen en vastpakken, gewoon op dat knopke, da's al.'' Pernil wrijft nog eens over haar rug en stapt buiten.
,,Ha zo ja, ze wrijft eens over mijne rug en dan is het in orde hé?'' (moeder, moet ze op haar knieën gaan zitten? Kom, 'k zal het u nog eens leren maar niet kortbij want ik ben zo ziek als nen hond'')
Tweede bedrijf:,, Ziede die mandarinnekes hier liggen? Niemand helpt mij om ze te pellen en ik kan da nie hé. Iedereen had zijn mandarinnekes op en ik zat daar maar?'' (moeder, hebt ge het aan iemand gevraagd? Niks aan de hand)
Derde bedrijf: ,,Kijk, Orsi heeft mijn nagels gedaan, goed hé?'' (vroeger deed ik het maar dat heb ik aan de animatrice overgelaten, zo ziet ons moeder nog eens iemand extra...en ik ga haar niet vertellen dat ze er 400frank voor vraagt! Ha, goed dat ge haar uw chocolaadjes hebt gegeven... Niks aan de hand.)
Vierde bedrijf:We zijn in de cafetaria nadat ik haar sling nog eens op een andere manier heb gedrapeerd, kwestie van het gewicht niet aan haar hals te hangen. Commentaar: ,,Ik zeg aan iedereen dat gij de enige zijt die er iets van kent, zenne!''
,,Zeg, wa zedde aan die madam aan het zeggen? Kende die?'' ,,Ja make, van zien, een collega om zo te zeggen...Ik zeg haar dat ik ziek ben maar dat interesseert u niet hé.''
Repliek: ,,Ik ben oud en gij zijt jong en gij moogt niet ziek zijn, gij zijt gezond!''
Over de hoofden van onze knorrige moeders _ die het vertikken om te luisteren, de ene zegt dat ze honger heeft, de andere klaagt over tocht, de mijne zit een madam met een blauw oog uit te lachen_ vertellen mijn lotgenoten dat er weer personeel opstapt in huize Avondrood. Ja, van de bewoners ligt dat in de lijn van de verwachtingen, maar de verpleging heeft hier een heel beperkte houdbaarheidsdatum. Ik hoor vanalles over dubbele shiften en minimumlonen en vieze bazen en bedenk dat sinds de komst van bomama welgeteld twee verpleegsters van de eerste bezetting overblijven: de ene is hoofdverpleegster en de andere vertelde mij dat ze er al 17 jaar is en er blijft omdat het kort bij huis is. Aan de spierwitte uitgroei van haar zwarte coiffuur schat ik dat ze niet ver van haar pensioen staat. Heu, niks aan de hand!
Laatste bedrijf: ,,Seg, het wordt al donker, ga maar naar huis hé. En is uwe kou nu over?''
Ja moeder, liefste moeder. Sloppel!
PS: Waarom ik dat nu allemaal van mij afschrijf? Omdat ik onlangs mijn vroegere schrifturen over huize Avondrood heb nagelezen en ontdekte dat ik vorig jaar al even hard kon zagen. Niks aan de hand dus.

Voor Julien van Tainini

We zien elkaar af en toe als echte Benidorm B.'s in de winkel van de komiek, en dan doen we een klapke. Julien is de zoon van Tainini en tot voor kort vond ik hem buiten categorie. Want dat was een kozze die al aan de univ zat terwijl ik nog een onnozel wicht was. Vorige week hebben we ,,op niveau'' geconverseerd. Zo van: ,,dat feest van bomama, dat was eigenlijk geleden van als ze 80 was hé''. Zo rap gaat den tijd.
En Tainini, in de kliniek, dat is ook al bijna twintig jaar geleden. Goh, den tijd vliegt nog al.
Zeg, en weet ge nog den Expo? Gij en Denise mocht toen al gaan dansen maar ik nog niet hé...
Oeieoei: al meer dan vijftig jaar geleden...
Vandaag wordt mijn lieve kozze 75. Als de kaart er met dit vriesweer toch niet moest geraakt zijn, dan krijgt hij van ons in ieder geval veel Mega-bites aan wensen!

Sketchke bis

Ha zo, dat was lachen hé, met het telefonneke en zo. Vandaag is het lachen mij vergaan. Met het telefonneke van de hoofdverpleegster van Avondrood: Bomama was gevallen, of ik haar kon komen halen of liever een ziekenwagen? Er was iets met haar linkerhand.
Om één uur krijg ik het bericht dat de ziekenwagen vertrokken is. Ik trek een uurke uit, wandel naar het ziekenhuis afdeling spoedopnamen en word in een wachtkamer gedropt. Want op de röntgen mag ik niet komen. Ik wacht.
Weer een uurke later kies ik een uitweg naar het gewone ziekenhuis, vraag of ik alstemblief naar mijn moeder mag (91, allicht doodongerust) en jawel, ik mag. Ze zit in de gipskamer.
Zeer combatieve bomama: enfin, wa zittekik hier te doen, voor twee vingerkes, ik zit hier al van één uur en nu is het drie uur en ik wil hier weg enz enzoverder.
-Make, geduld, lees wat daar op de muur staat: als ge levensgevaarlijk gewond zijt komt den doktoor direct, zwaar gewond duurt het twintig minuten en als het nie erg is duurt het 240 minuten. .. (er kan een klein lachske af) Hoe oud zenne kik? Van 19, maar hoeveel is da? Zedde zeker? Ja ma...
-Ze gaan mij hier nie houden hé. Jawel, want daar staat een bed, voorwa is dat anders?
-Nee make, dat is hier Spoed, dat staat in alle boxen en dit is de gipskamer. De ploster!
-Zeg, veuwa komme ze dan nie direct, ik zen da hé meug as ka pap.
(ik las nu een uurtje bezinning in waarop we zelfs een paar keer gelachen hebben. Ze vertelde dat tante Denise gebeld had en dat ze gevraagd had om haar eens te bellen. Jaja, van da groen telefonneke, dat wist ze nog.Zucht! Wa zittekik hier te doen? Ma, ge kunt een beetje mediteren. Allez, dat een hand minder erg is dan een gebroken heup?! Ge kunt wat bidden?? Haar repliek: daar heb ik wel twee handen voor nodig hé. (lachen op alle banken...)
-Een bink komt dan een soort moderne gips aanmeten (gelukkig heb ik al haar beha en hemdje aangedaan, want zonder wou dat zeggen dat ze hier moest blijven slapen, das zeker da!)
Het is vier uur en ze mag naar huis. Jamaar, ik weet niet waar dat is? Make, de ziekenwagen zal u thuis brengen (en Malief vertelt over de home waar ook Jeanneke en Caroline en Else en Lisa en Wiske slapen...) Dat is niet waar, die komen daar alleen maar eten, ze zal het mij de volgende keer laten zien.
Ik vermoed de invloed van de asielbeelden op tv...,,Kunde da geloven dakik genen thuis meer heb, als kind hadden ze mij dat nie moeten zeggen...''
-Make, waar is de foto van onze pa, uw bed met de donsdeken die Birgit heeft opgelegd, de bloemekes van Danjel?
-Ha ja, maar ik weet niet hoe ik daar moet geraken.
...Ik besef dat onze conversatie in de wachtkamer van Spoed een hoog amuzementsgehalte heeft: twee jonge gasten die hun versufte moeder vergezellen zitten stilletjes te lachen.
Ik bel naar de Meester dat het laat zal worden (en de Kadokes moeten afgehaald, teruggebracht en gevoederd worden).
Als de ziekenwagen komt kijkt de versufte moeder met de twee binken heel helder uit haar ogen. En ze lacht. Nou ja, misschien was ze alleen maar bezopen. Op anderhalf uur kan dat wel opgelost zijn...
PS Wordt ongetwijfeld nog vervolgd want op 10 december mogen we terug gaan...De breuk was drie à vier weken oud en al aan elkaar gegroeid! Toen de kwiet van dienst suggereerde dat er een handchirurg aan te pas moest komen was ik blij dat ons moeder niet écht luisterde...

Een sketchke

Een sketchke associëer ik met heel lang geleden, toen we nog naar de ,,patronage'' gingen voor goed kristelijk en deftig vermaak. We zaten bij de vriendinnen van de Chiro, lonkten nog niet naar de binken en zagen dat pa en ma vrolijk verbroederden met leden van (vul in) het parochiekoor, het Davidsfonds, de turnclub of de KWB. Kortom, toen was geluk heel gewoon. Af en toe kwamen er niet echt getalenteerde cabaretiers een moppeke vertellen, een sketchke dus.
Doven en slechthorenden speelden mee, stotteraars, gehandicapten van allerlei soort, fijnzinnig was het zelden. Maar niets had mij voorbereid op wat volgt...
Bezoek aan huize Avondrood. Buiten één graad, binnen staat een raam open.
-,,Ik heb het veel te warm!''
-,,Moeder, er staat een knopke aan de chauffage!...''
-,,Ik ging toch juist aan Caroline vragen waar we vanavond gaan eten...'' (doorzichtig leugentje om te rechtvaardigen dat ze op weg was naar de gang).
-,,Heeft er al iemand gebeld? Ik heb dindag toch uitgelegd wat ge moet doen als ze bellen?''
-,,Nee, niemand heeft gebeld!''.
-,, Zullen we eens oefenen?''
En jawel, het groene telefoontje als ge opneemt, het rode als ge gedaan hebt, weet ge nog?
-Da zal ik niet vergeten!
Om te oefenen neem ik mijn gsm, druk haar nummer en met veel moeite haalt ze de telefoon uit de houder en zegt ,,hallo''.
-Moeder, het groene telefoontje?
-Ha, wie is da, precies Danjel!
-Make, ik ben het hè '' roep ik ietwat nerveus. En jawel, ze begint tegen mij te babbelen, maar niet in de telefoon...
-Rood telefoontje drukken...
-Allez, da weetek na...
We gaan naar beneden en drinken onze schweppes met een citroentje.
-Vu vandoag hemmek genoeg gelierd, zegt ze streng. En begint prompt te vertellen dat ze naar Strombeek gaan avondeten is, dat het niet altijd hier is en dat ik het maar aan de oma of de verpleegster moet vragen als ik haar niet geloof!
-Make, ik peins dat ge dat weer gedroomd hebt hé...(en probeer uit te leggen dat ze niet naar Strombeek kan en zeker niet tevoet terug...)
Daarna praten we over de coiffuur van haar collega's (just ne rattekop hé), haar eigen perfecte brushing, de kletskop van haar overbuur die een pastoor is (nee make), allez, ne pater toch, of toch ne geestelijke. NEE make, ne weduwnaar!
Tot slot vraag ik nog eens of ze als tante Denise belt of Aliceke, ze nog weet wat ze moet doen?
-Ja, het groen knopje en hallo zeggen!
-En als ge gedaan hebt?
-Zwijgen!
(toen hebben we allebei gelachen tot we rood zagen en tranen moesten vegen)
Terug thuis doe ik verslag aan de Meester. Zijn droge reactie: ,,Allez, just standup comedy''.
En toen had ik een onderwerp voor een verhaaltje. Het lucht op!

Den draad

Het moet zowat half september geweest zijn toen het (bejaarde) stopcontact waarop sinds bijna een jaar de digitale televisie was aangesloten, verdacht begon te knarsen. Bange Malief sprong op, belde naar de electricien (antwoordapparaat) en haalde meteen de stekker uit het (overjarige) stopcontact. Omdat ze die avond toch nog naar Thuis wou kijken...haalde ze met hulp van de Meester een verlengdraad van pakweg dertig meter tevoorschijn _ afkomstig van de grasmaaier(!) en legde (mits nog twee contactdozen) een verbinding van de living naar het nieuwe, geaarde stopcontact van de wasmachine. Héhé: ik sla een paar stukjes over waarbij ik verdienstelijk geholpen werd door de raadgever van Belgacom_ ik zou iets kunnen vertellen over wachttijden en muziekjes maar mijn geduld is spreekwoordelijk, en daarna keek ik dus naar Thuis. En belde naar de electricien (antwoordapparaat) en zei dat hij die avond niet meer moest komen.
Ik sla weer wat stappen over _ dievenpoten in thuis-aan-zee en dus andere besognes_ maar de week daarna terug aan het bellen. Vriendelijk, ietsje ongedurig, weer vriendelijk, enfin, geen antwoord.
Bezoekers vonden het grappig: die draad, was dat niet ambetant? Bah nee, onze binnendeuren sluiten niet hermetisch, alleen de doorsteek van de kleine living naar de keuken kon niet dicht.
Links en rechts geïnformeerd en ja, ik zal eens horen. Oei, die naam? Dat is de man die ik al x-keren gebeld heb en duidelijk in zijn dinges gebeten omdat hij die avond niet meer moest komen.
Ik sla weer wat over, van de electricien van het neefje in Leuven en die firma die rechtover de deur aan het werk is tot de specialist die naast ons geruststellende klopgeluiden produceerde. Noppes. Zoals destijds bij de duiven: wachten.
Toen zei de Jos: ik zal mijne schoonbroer eens sturen. Een week later: hij gaat iemand sturen. Eind october: hallo, ik zen den Yves, voo wa est? Yves heeft een klein uurke rondgewandeld, alles bekeken en besloten dat nieuwe stopcontacten en nieuwe leidingen wel aangewezen waren. ,,Ja, grààg, verzuchten wij.'' De week van den eerste is't nog verlof en daarop is er ook nog verlof maar hij zou iets laten weten. In het buitengaan stopt hij mij een kaartje in de hand: ,,product manager''. Malief binnensmonds mompelend: gvd, die is alleen maar komen kijken.
Vanaf dan ben ik wéér beginnen bellen naar de project manager. Eerst lief, zoals ze van mij gewoon zijn. Op het laatst sarcastisch. En kijk, gisteren waren Beppie en Kokkie er. De Meester legde hen in de watjes met colaatjes met ijs en een gratis parkeerplaats voor onze garage, zelf sleepte ik propere handdoeken aan en wees een dito toilet als ze benepen keken. Toen ben ik naar de Bomama gevlucht met een doos nieuwe brillen _ afkomstig van onze opticien die weet dat ge hoogbejaarden hun goesting moet geven _ en ook dat was niet om te lachen. Want bomama was in gezelschap naar een film aan het kijken en vroeg zich af waarom ze nu moest brillen passen.(Ondertussen had ze een bril op haar neus ter grootte van een schokbreker) En waarom moest ze nu weer een nieuwe bril hebben? Enfin, ze koos de grootste en die was nog modieus ook. Maar dat ik nu direct weer wegging? ,,Moeder, die brillen moeten terug, daar steekt voor meer dan veertigduizend frank monturen in en morgen is het zondag!'' De Wapenstilstand wou ik niet meer uitleggen, temeer dat fluisteren er geen optie was.
Tot slot: terug thuis waren Beppie en Kokkie vertrokken. In onze donkerbruine eiken plinten blonken gloednieuwe BEIGE stopcontacten. Maar dat was niet alles: naast de televisie annex dvd annex geluidsinstallatie en boxen lagen twee contactdozen, aangesloten op één (beige) stopcontact. De project manager was er natuurlijk niet bij geweest om nog een paar extra stopcontacten te suggereren...
PS En zeg nu niet: waarom hebt ge niets op voorhand gezegd? Omdat ik, onnozel wicht, nog altijd denk dat vaklui het toch beter zullen weten. En omdat ge zwarte stopcontacten niet vervangt door bijna witte? Commentaar van de Meester: Zo lelijk is het toch niet?

Want het leven is lijden

,,Het wordt een wortelkanaalbehandeling'' zucht de smoelsmid. Hij ziet mijn frons en verduidelijkt: ,,Daar hebt ge destijds eens een plezant stukske over geschreven in mijn krant. 't Was mijn debuut in de pers...'' Ja, nu hij het zegt. Ik herinner mij ook dat hij toen meestal heftige klassieke muziek door de boxen joeg, kwestie van de daverende boor te overtroeven zeker?
Vandaag is het stil in het kabinet. De buitendeur staat open maar draagt nog de tekenen van ongewenst bezoek. En beneden had hij via de parlofoon naar mijn naam gevraagd.
Zowat een maand geleden, toen ik een paar zeurende gaatjes liet vullen, stond er ineens een vreemde medemens naast de tandartsstoel die meteen, prompt, tout de suite, heute godverdomme wou gehoord (geboord) worden. Ondanks mijn lijden had ik bewondering voor de koelbloedige manier waarop hij de onverlaat beleefd maar dringend naar buiten stuurde.
Is er toen iets mis gegaan met het vullen van de slijtage en mag ik het dan op die verdachte oostblokker steken? Feit is dat er nog grote werken op komst zijn: putje weer uitkrabben, piete zenuwke als een weerbarstige pier er uittrekken en dan vullen voor de eeuwigheid. Héhé, ik kijk er echt naar uit. Zal ik de smoelsmid vertellen dat hij een nieuwe carrière op mijn blog is begonnen?...

Een primeurke

Zaterdagavond thuis aan zee en wachten op het winteruur. Mijn schattige nieuwe notebook bovengehaald _mensenlief wat zijn die lettertjes klein_ en terwijl ons kustdorp slaapt eens proberen of dit spul meer kan dan op internet namen zoeken als we weer een soapster vergeten zijn (of de naam van een ziekenhuis)...Wauw ja, James Brolin, ochgot, Brugman, je wil niet weten hoe wij mekaars geheugen terroriseren.
En nu slapen.Dit was beter dan schaapjes tellen...

Benidorm Bastards

Vrijdagmorgen is géén goed moment om naar de winkel van die komiek te gaan. Niet dat de parking voller staat _ de bezoekers van M. en omstreken komen er allemaal parkeren om geen parkeergeld te betalen en dat geldt van maandag tot zaterdag_ maar vrijdagmorgen is het tijdstip waarop de gepensionneerden hun kommiskes doen. Zoals Malief en de Meester...
En jawel hoor: alle gangen versperd met praktisch lege karren terwijl meneer met de bril op zijn voorhoofd naleest wat mevrouw zonder zijn toestemming in de winkelwagen heeft gelegd. Meneer draagt ook nog een discreet hoorapparaat waardoor hij mijn vriendelijk gedempt ,,pardon, pardon'' niet hoort.
Ten einde raad heb ik zijn wagentje zelf vijf meter verder geparkeerd. En hij durfde niks zeggen. Mogelijk heeft hij hetzelfde gedacht als wij: zie dat achter de schorseneren een verborgen camera staat! Met die oudjes van tegenwoordig weet je maar nooit.

Toen kwam ons jongste

Nog net op tijd om het beloofde verhaal rond 25 september te vertellen. Terwijl Lottepoes als een puur verrassingspakket bij het jonge paar arriveerde _ we hadden niet eens een kinderkamer_ was Kalamity twee jaar en negen maanden later helemaal volgens het boekje besteld en afgeleverd. Ik verklaar mij nader.
Met Lottepoes 's nachts in het bureau, tijdens de dag in de living en 's avonds in onze slaapkamer, was het kamperen geblazen. Temeer daar we destijds het telefoonnummer van een melkcentrale hadden geërfd en die klanten gewoonlijk voor dag en dauw bellen. Zodat we de hoorn van de haak legden. En als u nu even wil meerekenen: half december tekenden we het huurcontract voor een huis met zes slaapkamers, nummer twee mocht besteld worden.
Die 25ste september, een zaterdag, zou ik zoals het een volgzame vrouw van een zelfstandige past, bevallen. Maar alweer moesten er enkele truukjes toegepast worden om de schoonfamilie niet te alarmeren. Dit keer moest Lottepoes onderdak vinden terwijl wij het zusje gingen halen.
En weer was het lot ons gunstig: oma en opa waren als van gewoonte kommiskes gaan doen, de toekomstige oompi was thuis en zou het voor ons oplossen.
Hij heeft er een onwaarschijnlijk verhaal van gemaakt: ha ja, de klein was in de zetel in slaap gevallen en haar ouders gingen naar vrienden in Heist op den Berg en daarom mocht ze blijven slapen...
Om halfnegen deed Kalamity haar intrede: 300gr meer op de weegschaal dan Lottepoes en zéér luidruchtig. En voor één keer was ik ook wakker en meteen de bomama gebeld. Die zeer laconiek antwoordde: ha, daarmee zijt ge deze weekend nie geweest. ..
Overigens voor ingewijden: 25 september is een geweldig sterreteken Stofke! Creatief, grappig, getalenteerd en de rest zul je zelf wel ontdekken!

Kom maar binnen, de deur is open...

Woensdagavond, Willem Vermandere knallend door de boxen op weg naar Thuis aan zee, en wij af en toe schandalig vals meezingend met de Westvlaamse bard. De Meester is wild van ,,Ik plant ne kier patatte in mijnen hof'' terwijl Malief geniet van de dief die uitgenodigd wordt zijn kromme dievenpoten te breken als hij komt stelen. Om maar te zeggen dat we effenaf goed geluimd in O. arriveerden.
Terwijl de Meester begon uit te laden _ wij kijken altijd jaloers naar buren die met één tasje arriveren_ ging ik al met een eerste lading naar boven. En stond ik al een minuutje later van pure consternatie met die tas terug beneden. Iemand met kromme poten had de voordeur open gebroken en onze thuis-aan-zee herschapen in een chaos.
Gaan we nu klagen? Nee, want dank zij het feit dat wij altijd zoveel meesleuren waren mijn netbook, mijn telefoon, mijn fototoestel en andere hebbedingen niet gestolen.
En wat hebben wij deze week geleerd?
* Ten eerste: de politie van zone Westkust moet niet onderdoen voor CSI en die van het labo van Veurne hebben ook nog gevoel voor humor. Terwijl ze onze vingerafdrukken namen zei de man laconiek:,,ja, just gelijk op tevee, maar wij zullen wel niks vinden...''
*Ten tweede: nooit op de bovenste verdieping een appartement kopen want daar wordt eerst ingebroken. Da's de prijs die je betaalt voor de afwezigheid van voetstappen boven je hoofd.
*Ten derde: de sloten van ons zogeheten luxe-appartement zijn waardeloos.
*Ten vierde: een stalen deur hebben we niet besteld (we zijn niet zot) maar het nieuwe slot vraagt op zijn minst een diamantboor. Waarop de slotenmaker (ook een grapjas) zei: en dan moeten ze nog een stopcontact vinden.
*Ten vijfde: donderdag had volgens de politie Niemand in O. ongewenst bezoek gehad. We kregen bijna medelijden met de dieven: bij ons was niets gestolen. Vandaar dat ze donderdagnacht weer op pad gingen en vijf nieuwe adressen bezochten.
*Ten zesde: zaterdag toch maar terug naar huis gereden. Want die sloten zijn daar wel héél oud, en had ik mijn juweeltjes wel goed opgeborgen?...

Agatha Franciska Dooms(*)

Deze week al veel aan mijn grootouders moeten denken. Lijk ik op één van hen? Het voelt alsof we ondertussen naar een andere planeet zijn verhuisd. Ik had heel lieve grootouders maar wel totaal verschillend van elkaar. De ouders van het meesterke gebruikten hun vrije tijd om te bidden en voorts zaten we rond de Leuvense stoof te niksen. Ik was negen jaar.Waarom onthoudt een mens dat allemaal?
Enfin, bij meter en bompa in Brussel een ander verhaal. Voor mekaar waren het stugge mensen, hun koosnaampjes waren ,,Pait'' en ,,Mait'' maar als kleindochter werd ik geknuffeld en vertroeteld tot en met. ,,Mèn Peet'' en ,,Leeveke'' zei bompa en van zijn werk spaarde hij een boterham met koud spek in zijn werkvest. Als ik dan kwam dag zeggen mocht ik aan de haak op de kelderdeur eens in zijn binnenzak tasten. De boterham zat er in voor mij... Ik leg dat heel nauwkeurig uit :,,de werkvest hing aan de haak'' want je moest zo eens denken...
Meter heb ik langer gekend. Ik heb haar Conscience voorgelezen, ik heb bij haar in bed geslapen en ze heeft mij getroost toen een lorejas mij de bons gaf. Ze vertelde mij allerlei familiegeheimen maar niet allemaal: die hebben we later zelf ontdekt.
Ik hoop dat ik een beetje op meter lijk. Niet omdat ze mij iedere week voor ik naar Leuven vertrok een stuk ,,sjikolat'' meegaf (!) maar omdat ze warmte uitstraalde.
Deze week heb ik mijn best gedaan om de Kadokes met verdelende rechtvaardigheid mijn aandacht te geven. Kadoke één moest een verslag van de praatronde schrijven op de blog van het derde leerjaar. ,,Hebt gij internet?" vroeg de kleine secretaris met veel sérieux en veel meer heb ik niet moeten doen. Ondertussen zat nummer twee met de Meester te zeveren en te wachten tot ze mij kon interviewen. Haar opdracht was: zoek een getuige die iets kan vertellen over de ramadan. (zij zei ramadam en de Meester zei ja en ik zei nee en ik had gelijk...natuurlijk En omdat ik het blijkbaar beter wist dan de Meester werd hij afgevoerd als getuige)
,,Vooruit Malief, eigenlijk zou ik iemand moeten vinden die zelf de ramadan gedaan heeft?'' Ik suggereerde wat ik gelezen had over een collega van de krant die wel geen moslim is maar toch de vasten heeft gevolgd. Die oplossing leek haar valabel...
En dus weet de klas van juf Patris nu dat meneer X drie kilo vermagerd was, dat hij vooral dorst had geleden en dat hij het van 11 augustus tot 10 september heeft uitgehouden.
Schreef Kadoke2:,,Gelukkig was het in augustus niet warm...''
(*)Mijn lichtend voorbeeld.

Handtastelijkheden...

Het waren de vroege jaren vijftig. Twee grietjes in wit-blauw uniformpje en de onnozele spelletjes à la zakdoek leggen een beetje beu. Zo net voor de humaniora op de speelplaats nog pooompooohladdersjean(*) zingen terwijl we ons toch al een beetje groot voelden. Soms kwam meneer pastoor op de speelplaats en dan vlogen we op hem af, of hij voor ons een werkske had. Soms wel, soms niet, en Jeske en ikzelf konden het best smeken en mochten dan mee naar de kerk, naar de feestzaal of naar de zolder, al naargelang. En nu verwacht u zeker ongelooflijke onthullingen?
Natuurlijk moest ik er aan denken na het lezen van vier krantebladzijden viezigheid. En toch.
Eén karweitje herinner ik mij na zoveel jaren nog haarfijn: op het altaar, rond het beeld van Christus Koning, stond een stralenkrans van lampjes en die moesten af en toe afgeveegd of vervangen worden.
Neenee, meneer pastoor kroop op die steile ladder _ en ik vond hem toen al heel oud, maar dat kan een gedacht zijn_ en wij zagen vooral dat hij héél grote voeten had. Dan mochten wij de lampjes één voor één aannemen en in een doos leggen. Néé, wij mochten zelf niet op de ladder! Maar het spaarde meneer pastoor wel tien keren de ladder op en af.
Onze juf Hortense keek altijd bedenkelijk als we te laat terug in de klas waren. Zou zij gedacht hebben dat?...
Weer wat later, ik was een jaar of zestien en op kamp met de Chiro. We hadden een nachtspel op een kerkhof in de Ardennen (foei malief) georganizeerd en de leidsters hadden het geweldige idee om de vlaggenstokken met confituur in te smeren. Op het kerkhof was het aardedonker. Die nacht moest ik van een monumentale zerk klauteren (accoord, respectloos) en ik stond daar wat te wiebelen toen de proost ietwat aarzelend zijn hand uitstak om mij te helpen. En ze daarna meteen weer losliet. Het is al wat ik mij kan herinneren aan handtastelijkheden en je mag gerust weten dat ik véél bij pastoors heb gezeten.
Pas nu bedenk ik dat we ook nog Gerard hadden en dat die de Sterrekes(**) altijd eens vast pakte en dat ik, grote sleur, dan een beetje jaloers was. Dat vastpakken gebeurde overigens met pakweg honderd getuigen...
De hoger beschreven pastoors zijn dood en begraven, Gerard is een beetje dement. Ik hoop dat hij het in ,,zijne'' Standaard niet meer zal moeten lezen.
(*)Pomme d'or, pomme d'argent, la dernière reste dedans , Brussels kinderliedje
(**)Jongste Chiro-meisjes

Et pendant ce temps-là...

Ja 'k weet het, 't is lang geleden. Ik zal het maar op mijn pc steken: die is zooo traaaag geworden dat ik er mijn geduld bij verlies. Helaas heb ik geen pc-dokter bij de hand, en dus is het behelpen. Denk niet dat ik van het ongeduldige type ben _ ik heb maar één deugd en dat is lankmoedigheid_ maar al dat turen in mijn dubbele focus-fietske (Meester-woord voor een bi-focale bril) bezorgt mij een stijve nek. Ooit heeft die stijve nek mij zo'n parten gespeeld dat alleen een kraker mij uit mijn lijden kon verlossen.
(en meteen maakt u kennis met een van mijn vele ondeugden: ik kàn zagen.
Ergernis zoals vorige zondag toen de Gaston-en Leo avonturen_ idolen van de Meester_ mij de Jaren Stillekes deden missen en vanavond zit de Meester, liefhebber van pifpoefpaf en bijpassende teringherrie zolang te zappen tot ik compleet kirrewiet mijn boek neerleg en naar mijn buroke ben gevlucht. Geen compassie: mijn glas wijn heb ik mee genomen. Maar ja, om wat te melden? Want, beste Pieterkeherte, ondanks de meldingen van Belgacom dat mijn adsl steeds sneller gaat kan ik ontbijten voor mijn mailtjes binnen zijn geraakt. (op het bomama-feest heeft hij gevraagd of ik nog altijd content was van Belgaccom, snap je?) Juist, dat feest:
Zal ik u vertellen dat ons moeder vorige week glorieus haar 91ste verjaardag heeft gevierd? We waren met vijftien: kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Aan haar ,,collega's'' hoorde ik haar daarna met grote serieux vertellen dat het allemaal nichten en kozijns waren. Niet eens zo slecht uitgelegd: niet van haar natuurlijk, wél van ons.
Gisteren heb ik wat zomerkleren uit de home mee naar huis genomen, om plaats te maken. ,,Die doe ik nu zeker niet meer aan. Da's voor volgende zomer.'' That's the spirit...
Tenslotte: zo laat op de avond is ook al nefast voor de helderheid van mijn verhaal...

Onschuldig tijdverdrijf...

Wat lief van die beruchte bank, dat ze ons deze week zo heerlijk heeft doen lachen. Want wij zijn in de leeftijdscategorie dat we zogezegd niet goed meer weten wat we doen. Niet Marie-Therèse V. die heel kwaad keek in de kwaliteitskrant. Zestigplussers zijn capabel en slim en welstellend en mogen zelfs onbeperkt hun spaarcenten toevertrouwen aan de bank. Zo zit dat!
Overigens, Marie-Thérèse heet al lang niet meer zo. Pakweg veertig jaar geleden heeft een baas van diezelfde krant gezegd dat zo'n naam niet goed bekte en haar prompt omgedoopt. Tja, de mijne werd ook in twee gesneden. Alsof in die tijd onze gewrochten met naam en toenaam gepubliceerd werden...Maar toen waren we nog dociele schepsels, zo zit dat.
Maar terzake, we hebben gelachen. Toen we naar de juiste supermarkt gingen en meteen zes flessen bio-wijn in ons karretje legden _ zou dat wel mogen?_ of als gezelschapsspelletje meneren van middelbare leeftijd fixeerden om te zien of de twaalfjarige van veertig jaar geleden nu op zijn pa zou lijken. Dat doen zestigplussers dus als ze gaan wandelen en ineens allebei hetzelfde zeggen. Voor de niet ingewijden: we vernamen dat de jongen die in mijn studententijd zijn foto op mijn Leuvens kot had staan_ JFK hing er ook aan de muur_ nu weleens in de buurt van onze thuis-aan-zee verbleef! Die foto was destijds een raadsel voor mijn bezoekers:,,goh, is dat uw broertje?'' (de meisjes) of ,,Wie is da?'' (de jongens). Gewoon gekregen van zijn mama _ net als mijn moeder een kaartersweduwe_ die 's zaterdags bij ons thuis kwam en de schattige jongen weleens meebracht. Discreet onderzoek (leve het internet) leerde mij ondertussen dat de schattige jongen met de sproetjes op de neus een serieuze professor is en dat er dus weinig kans is dat ik hem op flipflops en een uitgezakte short bij de bakker zal tegenkomen.
Minder discreet onderzoek bij de plaatselijke horeca leerde ons dat hij er niet bekend is.
Dat is waar zestigplussers zich mee bezig houden...

Foto's zeggen meer dan woorden

We zullen het maar op de warmte steken: veel schrijven zit er niet in. Vandaar de nieuwe reeks Kadokes met vakantie. Heu ja, ze zijn inderdaad groot geworden...
En voor wie het nog niet had ontdekt: onderaan de bladzijde (?!) staan nog foto's in een groter formaat. Uitleg: beetje geknoeid en voilà...

Sic transit gloria mundi

Een mens zou er filosoof van worden. Sta ik daar vanmorgen, 25 graden in de schaduw, onze bergplaats uit te spuiten en wat hangt er aan mijn voeten? Donkerblauwe rubberen slippers met het opschrift Monte-Carlo Les Thermes Marins. Gewoon om de veranda en de bergplaats af te spuiten. Mét een haspel die dank zij de tussenkomst van de wederhelft van ons Tanjel nog werkt ook.
Laten we eerlijk zijn: voor ik mij dat handigheidje _ de haspel, niet de sloefjes _ aanschafte had ik er nog nooit van gehoord. Wel gezien bij de buurman, en dat moest ik ook hebben. De Meester kende het woord wel. Van de kruiswoordraadsels (zei hij).
En dus stond ik daar vandaag met het haar in mijn ogen en een bij elkaar geknoopte rok de slachtoffers van de privé-oorlog van de Meester bij elkaar te spuiten. Pakweg een half pond pissebedden. Mijn voorzichtige smeekbeden om de beestjes te laten leven _ ik had op internet gelezen dat het kreeftachtigen zijn, geen insecten, dat ze lang geleden uit de zee zijn gekomen en absoluut geen kwaad kunnen. Ja tarara, als de meester iets kruipend ,,biejst'' noemt dan moet het kapot. Ik kon maandagavond nog nauwelijks drie levende exemplaren vinden voor de Kadokes hun ,,vies project'' . De andere onderdelen van het project, waarin de creaties van Delvoye een rol speelden laat ik maar onvermeld.
Enfin, tijd om terzake te komen, met die blauwe sloefjes. Zeker tien jaar geleden dat ik ze nog had gedragen. Afkomstig van een persreis, of wat dacht je. Een van de pakweg tien uitstapjes naar Monte-Carlo. Niet die keer toen ik de lancering van de Polavision meemaakte. Polaroïd als film en ze hadden iemand gevraagd die er niks van kende om te bewijzen dat filmen kinderspel was. Ik dus. Terzijde, 't was kinderspel maar totaal waardeloos als uitvinding. Ik logeerde in een gigantisch hotel waar net tevoren onze autojournalist had gelogeerd en ik las in zijn commentaar ,,meiske, meiske, meiske'' dikke jaloezie. Heu, de naam van het hotel schiet me even niet te binnen...
Bij de volgende bezoeken _ op uitnodiging van de linnenfederatie die blijkbaar dik in de subsidies zat_ logeerden we in het Hotel de Paris of in de Hermitage, maar ook toen stonden de blauwe rubberen juweeltjes niet onder mijn bed.
Het moet tijdens een van de vele ,,cosmetica''tripjes geweest zijn en de locatie plus de welness-verwennerij is mij altijd bij gebleven maar wie of wat de rekening heeft betaald? Ik zou het niet weten.
Tot slot: vandaag heb ik er heerlijk mee geschrobd en geplodderd. En gedacht aan de tijd van toen. Inclusief met het mondje latijn dat ik van onze Poiche heb geleerd.

De rust van de krijgers*

Zondagavond, daar zijn ze dan, de winnaars en de verliezers. Hier is niet gegild en gejuicht, maar rustige tevredenheid, dat mag u van ons aannemen. En één ietwat sentimentele gedachte: dat hadden onze vaders nog moeten meemaken...
Ik heb er eerder in de krant over geschreven. ,,Mijn vader was een zwarte'' en daar heb ik heelwat reacties op gekregen. Wat ik daar zelf zo straf aan vond, dat ik het pas te weten ben gekomen toen ik bijna naar de unif ging. Met dank aan AnitaH. wiens pa een grote (gestrafte) baas van de Kredietbank was en mij inwijdde in de geheimen van de ,,goeie Vlamingen''. Wist ik veel, ik was een Vlaamse Brusselaar en mijn zeer bescheiden vader zei al gewoonlijk niet veel, laat staan dat hij zijn kroost over AVVVVK zou onderrichten.
En dan loop ik op de speelplaats in Leuven tegen de Meester, met het gekende gevolg, en die had wel een leeuwke aan zijn fiets hangen, want zijn pa, en zijn nonkel, die hadden in het pensionnaat(**) gezeten. Ik leerde wat het VNV was en dat een lidkaart slechte punten opleverde, dat de vader van het meesterke zijn werk verloor bij de IJzeren Weg en dat LDL nog over hem had geschreven. Een vader van acht kinderen die alleen maar een konsekwente Vlaming was gebleven en zijn lidkaart niet had willen terugsturen, naïviteit werd in die tijd zwaar gestraft.
Ondertussen zijn we zestig jaar verder en moet ik een beetje lachen met al dan vendelzwaaien. Af en toe kan ik er de Meester nog wat mee pesten _ was het niet Maingain die als confrater tegen hem Nederlands wou spreken? _ en moest hij hem vragen om alsjeblief Frans te spreken want hij verstond hem niet. Dat Vlaams bewustzijn, dat hébben we toch gekregen, door te studeren, door veeltalig te zijn, door onze complexen te begraven?
Toch blij hoor, omdat de dommekloten van de familie Dewinter plaats maken voor een mondig, intelligent, belezen man die niet teveel babbelt en wel iets zegt.
De Vlaamse krijgers mogen rusten. Ze zijn overigens bijna uitgestorven. Hoewel ik een beetje moest lachen (ja sorry) toen de broer van de Meester gisteren op het graf van zijn vader een geel boeket met een zwart streepje is gaan leggen...
Ondertussen heb ik gisteren aan Kadoke2 uitgelegd waarom ik (nog) niet op Groen heb gestemd. Omdat ze ,,realist'' en ,,trage evolutie'' niet zo goed begreep zal ik het later nog eens proberen...

(*)Oude film met BB
(**)Vroeger zei de Meester: ons pa heeft in den bak gezeten maar dat heb ik hem kunnen afleren als hij met vage kennissen sprak.

Ieri, oggi e domani...*

,,Ha, is het keus zondag?'' In huize Avondrood wordt over zo'n futiliteit niet gesproken. Het doktersbriefje dat haar van stemplicht moet ontheffen is met de pakweg 30 andere bewoners ,,d'office'' afgeleverd. In de krant heet dat ,,bejaarden betuttelen''. Bomama ligt er niet van wakker. Wel van de dorst.
En daarmee zijn we weer vertrokken voor een potje discussie: in de dag moet ge drinken, ik zie aan het leeggoed dat ge niet drinkt...Voor haar het signaal om over iets anders te beginnen.
Ha, ge zijt naar de zee geweest? Hebt ge de vrouw van onze Jules niet gezien? Die was uit Oostende hé? De tijdsbalk is weer wat in de war: tante Florida stierf eind jaren veertig, en de tweede vrouw, tante Fernande, dat is ook al twintig jaar geleden hé. ,,Goh, gaat dat zo rap!''
''Onze Pezze heeft zondag veel van vroeger verteld. En ook over zijne zoon die op een muur ging klimmen en hij ook maar hij geraakte niet boven (goed zoo, jonge pensionné) en zijn dochter is op reis maar ik weet niet meer naar waar. En de moeder van zijn vrouw wil niet naar een home.''
We gaan dan maar naar beneden om een Schweppske te drinken. Als ze uit de lift schuifelt staat de baas van Avondrood met twee potentiële klanten heel beminnelijk te doen. ,,Dag mevrouw Aerts'' zegt hij opgewekt, kwestie van te tonen dat hij zijn gasten kent. Tegen mij zegt hij niets. Toen hij de liftdeur opentrok was ik net hardop aan het foeteren **(en dan nog wel in het Brussels) dat ze ons moeder niet eens een hemdje hadden aangedaan...¨
*Gisteren, vandaag en morgen
**Mô enfin, hemme za gin um oangedoan, allien e voile blozeke?

Het goede voorbeeld

Ze betuttelt haar tweelingbroer_ die in uiterste nood uitroept dat hij wel vijf minuten ouder is hé_, ze speelt uitgekookt vals met de kaarten, met Jenga en zelfs met schelpjes tellen, en ze vertelt onwaarschijnlijk rare mopjes waar ik niets van snap. Tot ik de originele versie in de Humo tegenkom...Vooral als er biechtstoelen en ondeugende nonnetjes bij te pas komen heeft ze er duidelijk niks van begrepen. Maar soit, ik mag haar kapittelen, berispen, uitlachen, op haar plaats zetten, streng fronsen, héhé, ik lig in de bovenste schuif. Hoe ik dat weet?
Vorig weekend aan zee wou ze mij uitleggen waarom ze graag naar De Kampioenen kijkt (als u zich nog afvraagt waarom ze nog eens worden uitgezonden, de achtjarigen moeten ook nog aan bod komen...). Ik was niet overtuigd en vroeg dan wat er zo grappig aan was. ,,Wel daar speelt een vieze oma mee en die zegt altijd moestasj tegen Boma. Moestasj zegt ze. Een heel vieze oma hé, niet zo'n lieve oma zoals gij....'' Héhé. Overigens, die avond waren er geen Kampioenen, wel een uitgebreid bad. Toen ze mij vroeg om toch maar niet haar (lang) haar te wassen heb ik toegegeven...
Nu ik er aan denk: Ik zie hààr moeder 35 jaar geleden nog met rode wangskes ,,stoven'' onder de haardroger en ons bomama die ,,ons Kikske'' verloste en met de handdoek de klus klaarde. Ze was er, haar artritis-handen ten spijt, dan ook héél lang mee bezig.

Kom eens op mijn schoot zitten

't Was zondagmiddag en ze hadden in huize Avondrood een geweldig idee: of ons moeder misschien na de lunch liever nog wat buiten wou zitten of direct naar boven? Ja, ze wou nog was buiten zitten. Twee uur later doet ze mij het relaas:,, ze hadden mij in de blakke zon gezet, en ik dacht dat mijn broek ging in brand vliegen. En mijn kop gloeide. Na tien minuten heb ik gebeld dat ik naar mijn kamer wou. Maar ik kon niet meer op mijn benen staan, ze hebben mij in een rolstoel naar boven gebracht...''
Ze zit nog wat versuft te kijken, nog altijd in haar wollen trui en lange broek. De gendarm in mij komt naar boven: broek en trui uit, rok aan, kousen uit, sandalen aan, bloes aan. Licht protest, dat ze nu niet meer te warm heeft. Als ik haar broek uittrek heeft ze rode vlekken op haar dijen: eerstegraad brandwonden. Ze vertelt het een paar maal: ik dacht dat ik in brand vloog.
Tot mijn grote vreugde zie ik wel dat ze meteen een flesje Spa heeft leeggedronken. ,,Ja, dat was toch goed van mij hé...'' De blauwe doos Nivea komt tevoorschijn en de winterbeentjes krijgen een massage. En de gloeiende wangskes en de handen.
En terwijl ze nog wat nasuddert komt het grote woord er uit: ,,Komt ge nie op mijne schoot zitten?'' Moeder, dan zijt ge plat! ,,Jamaar ik zou u eens goed willen vastpakken zie...''
Dat heb ik dan ook meteen gedaan: op mijn knieën voor haar zetel en de knuffel van mijn leven gegeven. Ik denk ook dat het de eerste keer is dat zij mij heeft geknuffeld. Knuffels, dat was voor de mennekes, maskes moeten flink zijn...
(ik heb dit met een trillend lipje ingetikt)

Saulus en Paulus

Voor de ongelovige lezertjes wil ik het even uitleggen: ik heb een Paulus-ervaring gehad. En Paulus, dat is dus die ongelovige soldaat die pakweg tweeduizend jaar geleden_ op weg naar Damascus om brave kristenen te vermoorden_(*) van zijn paard werd gebliksemd en het licht zag. En dat licht heb ik vanmorgen bij het ontbijt gezien...
Nog een beetje uitleg: ik ben een (bwa ja) godvrezende Vlaamse Brusselaar die tot haar 24ste een gedwee Vlaams schaap was, in een tweetalige school de hegemonie van de ,,walinnekes'' onderging, van de leraressen ,,mon petit chou'' leerde terwijl ze mij na een fikse uitbrander en beginnende tranen tegen haar(hun) habijt trok, op de tram de streken van de ,,Dames de Marie'' aanhoorde en tenslotte de kinderen van onze buurvrouw leerde dat ,,de witte huis'' een slechte omschrijving was voor hun woning. (waarna ik hun opstelleke voor de Ecole Reine Astrid zelf schreef, maar wel een beetje sukkelig, het moest echt lijken.)
Om maar te zeggen: ik ben een Vlaamse Brusselaar en ik heb daar nauwelijks last van gehad. Wil het toeval dat ik de Meester aan de haak sla die mij de volgende jaren gedwee indoctrineert in zijn visie op de Waalse overheersing. Waarna ik altijd lachte:,,Maar waar heb jij nu last van?'' Want ik heb ze zien verdwijnen, de Mechelse bourgeoisie die nog heel even aan de school van Lottepoes blabla verkocht. Ik zou hetzelfde gedaan hebben als ik alleen zo'n mottig dialect sprak.
Ik heb altijd voor mensen gestemd en jawel, dat heeft mij af en toe een Stijn Meuris-gevoel gegeven. De geweldig Groene toffe collega die nu zijn pensioen haalt in het Europees parlement, maar dan wel als VLD-er, de Brusselse Vlaming die nog bij ons bij de scouts was en ondertussen al meer partijen heeft gesticht dan kinderen gemaakt. Et j'en passe...
Vanmorgen kwam dan de bliksemschicht. Lees ik in mijn lijfkrant de briljante visie van Loretje van de waalse sossen: ,,De Franstaligen in de rand steunen gaat niet alleen over het verdedigen van hun democratische rechten maar ook over het verhinderen van de vervlaamsing en verstikking van Brussel!''(**)
En toen ben ik dus van mijn paard gebliksemd. Ook al stem ik in West-Vlaanderen, de plaatselijke notaris-burgemeester heeft de Meester tien jaar geleden ,,maître'' genoemd. Dat vond ik toen compleet onnozel, maar nu niet meer. Geen kans dat ik op hem zal stemmen, de man is recent een LDD-er geworden. Misschien staat die garnaalvisser van de vorige verkiezingen wel weer op de lijst. Dat zou nog eens knallen in Brussel: die man is zelfs voor een aangespoelde die al ,,ulder'' en ,,wulder'' kan vervoegen compleet onverstaanbaar.

(*) Nu zouden ze dat rebellen of opstandelingen noemen
(**)Gisteren vertelde onze huisdokter dat zijn alma mater in Brussel hem Franse of Engelse uitnodigingen stuurt. En voor de Brusselse ziekenhuizen komt er nog één taal bij, maar 't is geen Nederlands. Mijn grootvader werd 55 jaar geleden geopereerd in de op dat ogenblik beste Brusselse kliniek Edith Cavell. De man verstond geen woord Frans maar hij is gelukkig thuis mogen sterven.

Haar op mijn tanden

Het wil maar niet lukken met mijn assertiviteitstraining. Niet genoeg haar op mijn tanden, zeker. Het is een bekend zeer: de magistrale rattenkop van ons moeder. Bah ja, als ze ,,vers'' uit de kelder komt (daar situeert zich het eerder luizige kapsalon, om in de juiste terminologie te blijven) ziet het er goed uit: ultrakorte krullekes. Helaas, twee dagen later wordt een mooie imitatie van een buchenwald-bewoner neergezet, compleet met haarpiekjes van de schrikdraad.
Vandaag besloot ik de koe (ahum) bij de horens te pakken en de mij onbekende kapster vriendelijk te vragen om alsjeblief niet zoveel permanent te zetten en niet om de haverklap bij te knippen. Een bijkomende bron van verontwaardiging: in april een nota van 125 euro.
Enfin, ik ga het kort houden. Gelukkig heb ik mijn neus nog.
,,Ik doe alleen maar alle weken een brushing en daarbij, anders hangt haar haar plat van in de zetel te zitten. Vantijd wil ze niet meekomen want verleje week wou ze niet. ,,'' Mevrouw, 't is geen kritiek, 't is alleen om te vragen om haar alstublieft niet zo kort te knippen en niet zo'n straffe permanent en ik heb een nieuw verzorgingsproduct bij voor permanent.Dat mag je gebruiken want ik ken niemand anders met permanent. Ik had aan ons moeder al gevraagd om u dat te zeggen...'' ,,Oh, die zegt dat ik mijn goesting moet doen en daarbij die weet van niks want ze vindt hier de weg niet'' (ik zie haar denken héhé, raak) ,,Daarbij, kijk naar de prijslijst, kleurshampoo (uh?) verzorging, brushen, das 25 euro. Maal vijf weken, zodus. Ha ja, vorige week is ze niet geweest!,,
,,Mevrouw, 't is geen kritiek, maar ik vind haar niet mooi met zo'n kort haar...'' ,,Ha maar, ik ben al 27 jaar kapper en ik weet wat ik doe en ouderwetse kwafuren die doe ik niet. Ik ben modern...''
Als ik later de baas van de home kruis vraag ik hem of ik mijn neus nog heb en vertel hem van mijn ,,ouderwetse ideeën''. De man kent mijn achtergrond, twijfelde tussen een openvallende mond en een blik op mijn steile coupe en mompelde ,,ik dacht dat krollekes juist ouderwets waren...'' Voor de baas van een bejaardenhome een straffe uitspraak...
PS En nu besef ik dat de grootste klapei van de home met open mond meeluisterde. Wedden dat ze straks aan ons moeder gaat vertellen dat we niet genoeg geld hebben voor de kapper of dat ik de producten te duur vond of wie weet, dat de kapster mij heeft uitgemaakt. Die oudjes kunnen soms pienter uit de hoek komen. Misschien vertelt ze ook wel dat ik eigenlijk haar dochter niet ben maar een vrijwilliger. Allemaal scenario's die ons moeder braaf slikt over andere mensen en die ik dan mag weerleggen...

Mon ami Justin...

Het zit blijkbaar in de lucht: oude bekenden van lang geleden komen ineens weer aanwaaien. Soms letterlijk, zoals Gerard, andere in de krant, zoals Justin. Justin is een steenrijke Congolese baron-diplomaat-foefelaar die heel veel vriendjes en vriendinnetjes heeft en in de krant zijn verhaal mocht doen. Ik lees dat Justin 81 is en dat hij minstens veertig kinderen heeft. Zegt hij zelf. De verslaggever had gehoord dat het er meer dan honderd waren.
Justin ken ik van zien, van horen zeggen en van reputatie. Justin, dat was ,,jawadde'', in alle betekenissen.
Een oud verhaal, dat wel. Het was Expo58 en wij ( grietjes uit de best gereputeerde Vlaamse onderwijsinstellingen van Brussel) hadden die zomer besloten om heel veel bij te leren. Vooral in het paviljoen van Belgisch Congo, bij de Force publique en iets minder bij de Katholieke Missies, omdat we de bekende gezangen van de jeugdbeweging ,,als een wereld zo groot waar uw vlag staat geplant'' toch proefondervindelijk moesten leren kennen.(*)
Hoezeer ik iedereen wil overtuigen dat wij heel brave, heel onnozele chiro-grietjes waren, dank zij die Justin is onze reputatie naar de knoppen. Onrechtstreeks, dat wel, hij was al in de dertig en met serieuze zaken bezig. Maar het voorwerp van onze (mijn) adoratie had het vaak over ,,mon ami Justin'' die gezorgd had voor een ,,eurafricain'' en het stond goed dat je die ook (van ver) kende. Allicht was mon ami Justin toen al volop bezig aan zijn zeer kroostrijk gezin, met om te beginnen enkele melkchocolaatjes. Heel raar, want Justin was een lelijkerd eerste klas, terwijl zijn vriend_ onze vriend dus_ niet alleen een bink was maar ook een feilloze Parijse tongval demonstreerde.
En nu heb ik dus weer prijs. Toen ik de verslaggever feliciteerde met zijn Justin-verhaal en er wat persoonlijke toetsjes aan gaf kreeg ik de droge repliek:,,welwel, jij was er mij wel eentje...''
Vandaar dat ik de namen van mijn chiro-grietjes zeker niet zal prijs geven. Hoewel? Hallo Dag Allemaal: een van hen is nog met een BV getrouwd geweest...
(*)De tijd spoedt heen en bakent reeds de baan waar de nieuwere tijden ons wenken. We volgen fier en kunnen langs de baan onze vroegere vaadren gedenken. Is uw bodem hier klein ginds ontwaart men een land met een wereld zo groot waar uw vlag staat geplant! Immer vooruit, dappere Belgen (hier moet ik van de Meester telgen schrijven...) enz. Vijftig jaar geleden er in gepompt. Maar toen ze mij gisteren bij een telefonische enquête vroegen welke kansspelen ik kende kon ik zelfs niet op Lotto komen...

Nieuwsflash: Gerard is terecht!

Wat doet een mens als de noordenwind giert en de lange onderbroek niet in onze vakantiekoffer steekt? Wandelen in het binnenland, vaneigens. Want hoe zot we ook zijn van onze forse streep noordzeestrand, zonder de Kadokes wordt bij 5 beaufort geen put gegraven, geen schelp geraapt of geen vlieger opgelaten. En zo hebben we dus Gerard teruggevonden.
Het begon in Veurne. De Colruyt heeft daar een royale parking en 't is een prima uitvalbasis om de massa paastoeristen te ontwijken. Wij noemen dat ,,niet in een betoging lopen''... en langs de vaart in Veurne (klapperklapper, toch winderig) waren we zelfs alleen. Wat was ons doel? Misschien eens zien hoe ver de kliniek tevoet was? Bomama heeft er nog eens geresideerd na een val op de dijk, en met de auto leek het toen niet zo ver. Ik hang de wijsneus uit en zeg dat ik zeker weet dat het naar links was want ik heb Bomama toen opgehaald terwijl de Meester al met Sammie-zaliger naar huis reed. Voor de buitenstaanders: Sammie was een poes en vaste logee in ons vakantieverblijf.
Omdat de Meester qua oriëntatie geen uitblinker is geeft hij toe en om mijn verhaal in te korten: we komen op een autoweg terecht en moeten terug. De kliniek vinden we. En we denken aan Gerard en dat het toch al makkelijk vijf jaar geleden was dat ik hem nog eens gezien had en hoe het zou zijn? Ik mag weer de baas spelen, vraag in de kliniek of Gerard nog altijd aalmoezenier is van het bejaardenhome? De receptioniste heeft een dikke laag fond de teint op waarmee ze niet alleen een pak pukkels maar ook complete ...Nee, ik zwijg, god-weet kom ik er ook nog eens terecht.
Nieuw initiatief : vroeger woonde Gerard in dat villake. Kijk, zijn naam staat op de bel? De mevrouw die komt open maken zegt dat hij na het overlijden van zijn vrouw naar de home is gegaan! Heu ja, ik ken hem nog van toen hij in Brussel woonde. ,,Ho, joen paster!!!??Da's den andere'' Mijn Westvlaams schiet tekort, maar goed, de pastoor woont daar al vijf jaar niet meer, wel in de service flat. Ze noemt de naam makkelijk vijf keer (suderkruus on de boane) en wij weer op stap. Geen Gerard op de brievenbus, maar misschien kijk ik er over?. Een stuk of zes madammekes genre bomama zitten rond een tafel. Oh, de paster? Goat mor no bove, pak den assenseur. (de Meester had ik veiligheidshave buiten gelaten: donkere zonnebril, zwarte pet en anorak, ge moet het niet zoeken..)
Twee minuten later sta ik voor een deur op de derde verdieping. Bel. Wacht. Dan gaat de deur open: een rollator en een keurig meneerke. ,,Ik ken u niet hé'' zegt hij als ik hem heel formeel met meneer en familienaam aanspreek. Maar ik negeer het, zeg weer mijn naam (harder) en dat ik zo blij ben dat ik hem gevonden heb.
Bon, de rest is privé. Ik heb hem zeker drie keer vastgepakt, hij bleef mijn naam herhalen en die van ons bomama en dan heeft hij met een kriebelig beverig geschrift zijn telefoonnummer van de telefoon gekopiëerd.
Toen ik het gisteren aan bomama vertelde heeft ze een paar keer gevraagd wie het dan wel was maar toen ik zei dat hij de pastoor was die ons Pezzeke heeft gedoopt _ het was zijn eerste doop 63 jaar geleden_ was ze weer helemaal bij. ,,Ja, we hebben ons nog afgevraagd of hij het wel goed heeft gedaan...''

Geen tsjippekes met Pasen

Aan deze kop(*) ging grondig denkwerk vooraf. Eerst schreef ik ,,Slachtpartij in huize Avondrood'' en dan ,,No country for old chickens'' maar ik zou niet willen dat u denkt dat ik mijn journalistieke broek bij een vulgaire gazet heb versleten. Vandaar deze eerder melige slogan. Gevoelige lezertjes mogen nu wegzappen...
Vorige zomer bood Huize Avondrood (*) asiel aan een paar kippen en een haan en terwijl de bewoners zelf zich daar niet meer mee bezighielden zorgden die beestjes voor een indrukwekkend nageslacht. Ze scharrelden rond in een bosje achter de home, kwamen kruimeltjes pikken rond de rollators en zorgden voor een geanimeerd decor: om de haverklap nieuwe kuikens en een heerlijk rollenspel tussen de kleurrijke haantjes en hun eerder sobere zwarte haremdames. Op een bepaald moment heb ik er in de dertig geteld en dan zaten er zeker nog een pak in het bos. Ze hadden hun vaste voedstermoeders die de familie vroegen om oud brood mee te brengen en de bazen zelf investereerden in zakken maïs. Enfin, dat zegden ze toch.
Maar toen kwam de lente en wat de ijskou had overleefd stond voor de deur te kukelekuën. De bewoners hadden er geen last van _ neen, dat hoorden ze niet, en 't is iets om naar te kijken hé_ maar vandaag zag ik geen levende ziel meer in de tuin, en dat is toch vreemd. Denk maar aan Pasen en tsjippekens en zo.
Ik heb het dan maar gevraagd aan ,,de oma'', een alerte madam van in de tachtig die nog als een jonge hinde de cafetaria beheert. ,,De kiekens? Allemaa dood geklopt door twee Albanezen!''
Ik zag al een Witse-achtig scenario: 's nachts, met gedoofde lichten het bos in en de weekvoorraad van een succesvolle poelier in hun bestelwagen gegooid. Nee?
Neenee, twee werkwilligen, geleverd door het OCMW, gewapend met schuppen en stokken en het hele kippenbestand doodgeklopt. Tja, de baas had gevraagd om ze op te ruimen, maar zo? .
't Schijnt dat er nog één kip over is maar die is zo getraumatiseerd dat ze nu in een boom zit. En allicht van de leg af.
(*) kop= krantenwoord voor titel.
(*)Huize Avondrood: ik ben een laffe auteur, ik durf geen namen noemen.
PS Aan Bomama heb ik een lulverhaal verteld over de kinderboerderij, maar of ze het gelooft?

Een ,,pieterkeherte''

Wat vooraf ging is lang geleden: een neefje dat in de lift met zijn armpje tussen de voorbijzoemende verdiepingen klem geraakte en op die manier in het ziekenhuis belandde.
Een horror-story om roekeloze kleinkinderen af te schrikken, dachten we zo. Ondertussen is het slachtoffertje van meer dan een kwart eeuw geleden uitgegroeid tot de ruim 1m90 lange bink van de familie, maar lang een item waarmee we de Kadokes ,,Thuis aan zee'' op de gevaren van de zoemende kooi mochten wijzen. Ze hebben het bij manier van spreken met de papfles binnen gekregen: afblijven! Weet ge wel wat er zo met ,,pieterkeherte'' gebeurde? Jaaahaa Malief! Maar wij kennen die niet he?
Ondertussen kennen ze het familielid wel maar gezien de florissante afmetingen van de bink maakt het verhaal al lang geen indruk meer. Tot zover de familiesaga.
Gisteren heeft Kadoke2 een mini ,,pieterkeherte'' gedaan: met handje tussen de slaapkamerdeur, net aan de scharnier en volgens onze verslaggeefster ter plaatse een bloedende jaap van jewelste. Er zijn een dokter, een ziekenhuis, foto's, een verdovende spuit en vier hechtingen aan te pas gekomen. ,,Hoe dikwijls zeg ik niet dat ze moeten oppassen'' jammert de Meester (die destijds Lottepoes haar duimpje tussen een autodeur knalde, gelukkig was het toen nog een Simca...)
Deze namiddag stond Kadoke2 met ingepakte pink als haar lichtjes opgefokte zelve op het toneel: een projectvoorstelling met als thema ,,humor'', wat ze voor geen geld wou missen. Ze speelde heel overtuigend hoe ze zichzelf met een jongleerballetje knock-out gooide. En omdat het 1 april was dacht iedereen dat het indrukwekkend verbonden pinkske ook een mopje was. Niet dus: een ,,pieterkeherte'' als het ware. Kadoke1 heeft ondertussen ook zijn bijdrage geleverd met de gevleugelde uitspraak: ,,En ik zal uw clini-clown zijn...''

De jeugd van tegenwoordig (*)

Dinsdagochtend, chaos aan de ontbijttafel waar Kadoke1 een nieuwe mix van yoghurt, honig, gepofte tarwe, banaan, confituur en chocoladekorreltjes uitprobeert met één hand, een (nat) theezakje rondzwiept met de andere hand en ondertussen zijn zus ervan overtuigt dat zijn combinatie hémels is. Zij zweert dan weer bij thee met véél citroen, yoghurt, kiwi, gepofte tarwe en huisgemaakte confituur-van-Marja-van-de-procureur. Geweldig joh! Daarna nog een boterham, vaneigens, en ja, bij de schoolboterhammen mogen druifjes.
Of ik misschien ook nog rap een sleutelhanger voor de juf kan maken zodat ze haar niet vergeet in de Paasvakantie. Die sleutelhanger is in feite een te kort armbandje in vlechtwerk, de andere vier heb ik gisteravond samen met haar (zij koos de kleuren en zei hoe het moest!) in elkaar geknutseld. Enfin, om kort te gaan, terwijl Kadoke2 haar bord leeg lepelt knoop ik nieuwe ,,armbandjes'' en verhuis ik de oude (gekregen bij kleren van Fred en Ginger, Malief...) naar haar andere arm. En begint zij te zingen. Ik vertel er wel bij dat onze radio niet aan staat, ze vinden JoeFM dikke zaag.
,,I want to start you up'' kweelt de achtjarige. ,,Ha, dat is Engels'' veinst deze onnozele. Is dat misschien Ramstein'' ( 't schijnt dat het de lievelingsgroep is van Kadoke1?) Gelach op alle banken. Maar nee, dat is geen Engels, want het gaat ook van (en nu moet ik even parafraseren)
,,ik maak je nat, ik maak je klaar, dat gaat zo de hele nacht....'' Met een air van ,,dat is toch nederlands hé?'' En de groep heet ,,De jeugd van tegenwoordig'' Kent ge dat niet? Dat staat in de cd van De Afrekening en Kadoke 1 vindt dat geweldig.''
Ik ben wijselijk over dEUS begonnen en dat die toch ook in het Engels zingt, maar eerlijk gezegd stond ik met mijn mond vol tanden. Studio Brussel en achtjarigen die schunnige teksten zingen maar het zelf niet weten? Tja, ,, Oma's aan de top'', dat had ik van dit pientere stel ook niet verwacht...
(*)Ik heb er geen flauw idee van of die fraaie tekst van genoemde popgroep is of hoe ik Ramstein moet spellen, ik hou mij aan veelkleurige armbandjes vlechten...

Nieuws uit de hoofdstad...

Zondagmorgen halftien. ,,Alhouw? Tes é Pollà, ge wet wel, de keuchvraa van a ma! Leift ze nog? Allei seg, en oo aat es ze na? ''. Ik bespaar u het volgende halfuur waarop ik uitgebreid mocht horen hoe het met haar gesteld en gelegen was (al bekan draënseiveteg joar) en over haar zoon die al vijf jaar dood is (en da ze een mis ging loaten dohn) en de buurvrouw van ons ma in Brussel die geen nieuwjaarskaartje meer schrijft. ,,Wa zaa ze mankeire?''
Ha Pollà, tegen mij spreekt ze ook niet meer omdat we het huis aan (rijke) Turken verkocht hebben... ,,Oeieoei, da zaak oek ni geire hemme...''
Zondagnamiddag bij bomama. Ik mag een rijtje ,,de groeten'' doen maar ik begin bij Pollà omdat het ,,voor te lachen was''. ,,Ja, die kon nogal babbele eh? Ze gaat toch nie komme zeker?''
Dan doe ik de groeten uit Veltem en Meerbeek en ze luistert gretig naar het nieuws. Want ja, tante Veltem had wel 's morgens gebeld maar ze had alleen iets verstaan over een half uur. En al die bezoeken had ik allemaal met mijn nieuwe auto gedaan? ,,Ik heb hem nog niet gezien hé?'' probeert ze weifelend? ,,Komaan moeder, ge hebt nog gezegd dat het mijn plak niet was...'' Ze glundert.,,Ja, want gij had SM hé...(*)''
En we lachen nog wat met de verhalen van Pollà en hare petanque en ik zeg natuurlijk niet hoe ze naar haar informeerde. En ook niet dat ik de aanvechting heb doorstaan om aan Pollà te vragen:,,Leift aave vent nog?'' Eerlijk gezegd interesseert het mij niet. Maar als ze naast mij moest komen wonen dan ging ik verhuizen...
(*) Toen de beruchte rechter de SM in de actualiteit bracht heb ik op de parking van mijn toenmalige werkgever meer dan eens mogen horen ,,ah ja, gij zijt uit Mechelen hé?''

Puberteit

Eergisteren heeft Kadoke2 mij haarfijn uitgelegd dat Bas_ de Beagle_ een beetje lastig is. En dat komt omdat hij in zijn puberteit is. Ha zo?
,,Ja Malief, dat komt omdat hij groot wordt en daar heeft hij last van en naar een restaurant kunnen we er voorlopig niet mee gaan hoor, ho neen,,. De festiviteiten voor hun achtste verjaardag hebben dus thuis plaats. Maar eerst geven ze zaterdag een fuif voor heel de klas, met Vlooike en Noot die dezer dagen ook jarig zijn. Ieder met zijn lief hé. Hallo?
Kadoke2 is in vorm en legt uit. Noot ja, dat is haar lief. Ik moet het wel omgekeerd zeggen hé. En Vlooike, da's nog altijd het lief van Kadoke1, dat weet ik toch nog?
Ja schat, dat weet ik nog. En of Kadoke1 nog eens op mijn schoot komt zitten terwijl hij er nog op kan? Niet dat ik krimp, hij groeit als kool. Ik moet het geen twee keer vragen, armen rond mijn nek en knuffelen maar. Een jongen die graag knuffelt en er bovendien nog uitziet als een mini-Brad Pitt, wat een cadeau! ,,Zeg jongen, als ge niet meer op mijn schoot geraakt, dan mag ik later toch op uw schoot hé?'' En hij mompelt in mijn hals: ,,Als ge dat wilt...''
Het nieuws begint en zij blijven in de kleine living omdat er toch geen leuk nieuws is en er nog wat aan de Knexx, de kraan en de studio Malief* moet geknutseld worden. Er wordt heel hard gegiecheld en onnozel gedaan zodat ik toch iets moet vragen voor ik naar het nieuws ga kijken:,,Zeg, jongens, zijn jullie ook in de puberteit?'' En Kadoke2, zonder verpinken :,,Gewoon negeren...''
*Studio Malief (in navolging van Studio 100) gekreëerd door de Kadokes waarbij Malief de hoofdrol speelt als een playmobilvrouwtje op krukken die allerlei avonturen beleeft en volgens hun fantazie niet van de snuggerste is...

Ipik ziepie upu grapaag...

Weer zoveel gelachen dat de tranen uit mijn ogen bolden. En zo onnozel gedaan dat het nauwelijks te beschrijven valt. Ik zal u dus niet vervelen met de Kadoke2-versie van de Ketnet-shake die ik met haar moet oefenen (dan kun je eens goed lachen Malief...). Ze zijn nu bijna acht en ik ben er nog altijd stekezot van. Ook en vooral in de serieuze dingen. Want van hun ernst en puurheid krijg ik ook de tranen in de ogen...
Om te beginnen gisteren met hen naar de bibliotheek. Omdat ze opdracht hadden er een strip-arme week van te maken (en er hier een paar honderd strips rondslingeren) en het Ketnet-gebeuren moest beperkt blijven tot twee programma's. Het was van 1982 geleden dat ik in dat heilige der heiligen was geweest (gezien op de bib-kaart van de Meester) omdat ik ook nooit om een pak lectuur verlegen zit.
,,Malief, geef onze kaartjes maar, daar is de jeugdbibliotheek, de kant voor de volwassenen is langs daar. Het kan wel even duren hoor...'' Toen heb ik mij in één moeite maar ingeschreven en meteen een rush in de rekken gemaakt. Na een tijdje begon ik mij toch zorgen te maken om de Kadokes en ging ik eens piepen. Geen vuiltje aan de lucht: ze waren hun Geronimo's al aan het verslinden. Klap op de vuurpijl: onze toch wel loodzware tas hebben ze samen naar huis gesleept.
Kadoke1, die 's morgens bij de smoelsmid twee melktandjes was kwijt geraakt, wou dan toch wat gaan Ketnetten. Het waren liedjes. ,,Dat mag niet van mama'' zei de zus streng en ze nam een boek om vooral niet betrapt te worden op ongehoorzaamheid. Zijn excuus was anders ook goed gevonden:,,maar ik weet niet wanneer XYZ (ik had van de namen nooit gehoord) komt en nu zit ik te wachten...''
We gingen kaarten. Meester stelde een potje ,,Liegen'' voor. Terwijl ik een paar mailtjes checkte kon ik het spel volgen. ,,Als je wint krijg je een pony!'' (Uh? net zijn vader, die beloofde de kleinkinderen ook zo'n fantazierijke cadeaus). Op een bepaald ogenblik hoor ik Kadoke2 zeggen dat hij aan de stal mag beginnen! Gelukkig was er toen Ketnet en fluisterde de Meester mij toe dat hij op de duur was gaan valsspelen. Vandaag heb ik met haar gespeeld voor een rugmassage voor Kadoke, en dertig zoentjes en 20 knuffels voor mij. Kortom, ik win in ieder geval.In bad heb ik haar met plezier de ,,rugmassage'' gegeven. En hebben we giechelend geoefend met de P-taal, een zottigheid waarmee we als Chiro-meisjes op Expo58 de buitenlandse bezoekers deden fronsen.
Giechelig en warm zitten ze 's avonds met natte haren aan tafel, Kadoke2 met een witte handdoek rond haar hoofd. En oefenen we nog wat P-taal. Dat wil zeggen: zus leert en broer probeert te ontcijferen. ,,Ipik bepen...???'' Behulpzaam fluister ik ,,Lepenapa''. ,,Nee Malief, ipik bepen Marokkaan'' ,,Ha ja, mijn hoofdoek?''
Ons moeder zou zeggen: in onzen tijd was dat,, precies ons lievrouwke''.

Van onze verslaggeefster(*)

Een goed voornemen dat ik sinds kort via deze blog realiseer: voortaan begraaf ik de Meester na elk home-bezoek niet langer onder een vracht straffe bomama-verhalen. Ik poot ze in deze blog. En dat lucht ook op...Opgedragen aan nichtje Tanjel die mij vorige week zei dat ze er na een home-bezoek soms ook de ,,ritantik'' van krijgt. Een goede verstaander...
En wat hebben we vandaag geleerd Piet? (pardon, Malief)
Ten eerste: doe geen moeite meer om alles haarfijn (en zeer luid) uit te leggen. Lach liever als ze iets vertelt wat pertinent onwaar, verkeerd begrepen, compleet uit de lucht gegrepen voor serieus wordt verteld. Voorbeeld: denkt ge dat ze hier doen wat ik vraag? Gij zij goe gij...
Ten tweede: probeer haar niet te overtuigen dat al die andere madammekes precies doen zoals zij: lachen met hun lotgenoten. Voorbeeld: Make, zeg aan de kapper dat ze uw haar niet in een bros moet snijden. Dat trekt op niks. Haar reactie: ,,en wie knipt uw haar, dat staat vanachter ook omhoog''. Of ,,Ik ga uw stoel wat verschuiven, ik kan niet door'' en zij ,,ge zou beter wa vermagere...''..
Ten derde: voortaan doe ik zoals zij en doe mijn ogen toe als ik haar kom bezoeken. Voorbeeld: ,,och zijt ge daar, ik ging juist slapen''
Ten vierde: vermijdt alle discussie over teveel eten, teveel drinken en pfff dat is hier veel te warm (of, brrrr dat is hier zoooo koud). Voorbeeld: Van een flesje orangina geef ik direct de helft aan een ander madammeke, als ze naar het toilet gaat doe ik even het raam open...
Ten vijfde: als ze zegt: ik doe niet mee met carnaval, ik zen geen twintig jaar meer zenne, wordt het compromis dat ze zal doen wat Orsi(**)zegt. Voorbeeld: anders klaagt ze wel dat ze van heel de dag geen mens ziet...Eigenlijk is de uitleg eenvoudig: de buurvrouw waarmee ze vorig jaar op de caranvalsfoto stond is ondertussen overleden.
En terwijl ik dat zo neerklets komen de schuldgevoelens weer naar boven. Want wat riep ze weer terwijl Ik naar het toilet ging? Dat ik zoveel lawijt maak...
(*)Woord dat eind jaren vijftig uitgevonden werd door een vrouwelijke collega om de buitenwereld te laten weten dat achter TS een vrouw zat.
(**)Orsi is een leuke animatrice die een boon heeft voor ons bomama.
PS. En morgen komen de Kadokes en dinsdag ook, en donderdag ook en vrijdag ook en ze blijven ook twee keer slapen en ik ga weer veel knuffels en kussen krijgen. Wat zou ik nog klagen?

De Ritantik...

De Brusselse taal is wonderzoet. Of toch: je moeders' taal. Ik was de uitdrukking helemaal vergeten, en gisterennamiddag glipte ze ineens uit mijn mond. Ons moeder had de ritantik...
Scènes uit het leven van een negentigjarige. Als ik haar genen heb geërfd _ en die van haar moeder_ dan staat het mij misschien ook nog te wachten. Ondertussen heb ik vooral medelijden met haar. En niet altijd evenveel geduld.
Het begon allemaal met ,,een operatieke''. Een vervelende bobbel op haar hals die de huisarts probeert in te tomen. Woensdagmorgen dus ook. Als ik binnenstap hoor ik een dreinend stemgeluid, als een kind dat niet in slaap geraakt. ,,Wel?Wat is er aan de hand?'' En jawel hoor: ,,Ziek, ziek, en zier zier en den doktoor en zier en ik zén nie goed hé''. Ogen toe en kreunen. Ik voel mijn tikker een slag overslaan, sta op punt om de dokter op zijn (stiekem gekregen ) gsm te bellen(*) maar ga toch eerst wat informeren. De verpleging weet er van: er is een stukje uit het bolleke gehaald. Maar ze is vanmiddag toch gaan eten en ze heeft niets gezegd?
Volgend bedrijf: ,,Make, ge hebt de verpleegster niet gezegd dat ge pijn hebt? '' Nee, eigenlijk was het geen zeer, maar ziek, ziek, zo ziek. En dat had ze aan Jeanneke gezegd, de tafelgenote. Want iemand anders ziet ze niet...(en die had gevraagd of ze naar de kliniek was geweest want afijn, een operaase. Wel ja, en paniek, paniek natuurlijk. Was het eigenlijk wel een doktoor die het had gedaan?)
Volgend bedrijf: de verpleegster stapt binnen met pijnstiller. Nee, pijn had ze niet. Er wordt een bloeddrukmeter boven gehaald. Ze geeft de verpleegster aanwijzingen hoe ze het moet doen (sic) en waar ze gewoonlijk 12-8 heeft is het nu 16. (ik wil niet te nadrukkelijk kijken...)
Er komt al minder gekreun uit, ik krijg orders om die jas op een stoel te hangen. Terwijl de verpleegster op haar knieën naast haar zit en haar arm streelt steek ik een discours af over haar zenuwen en of ze nog wist hoe Meter vroeger... en als wij ons iets inbeelden dan voelen wij ons ziek zoals toen ik dacht dat ik appendicit had omdat een nichtje die operatie zo goed had beschreven en dat ik toen al in Leuven zat en dat het niks was. Er wordt wat gegrinnikt. En dat zij ons toch ook altijd moest geruststellen en dat het dan over was? De verpleegster staat recht, roept in haar oor dat ik een zeer wijze dochter ben (jaja) en verlaat het toneel...
'' Wat is die hier nu komen doen?'' vraagt ze nogal vrank. Ha ja, mijnen bloedruk. En ik begin te tetteren over Bas de Beagle en de loopwedstrijd van haar achterkleinkinderen en de groeten van Mona en die haar zuster en haar achterkleinzoon die voetbalwedstrijden arbitert. Ik slaag er in om hun verwantschap met Minneke te ,,vergeten''. En ze lacht en zegt ,,allez, da's goed''. Maar wa haddekik na? En dan floept het er uit ,,moeder, ge had de ritantik''. Ze begint smakelijk te lachen.
Een paar uur later wandelt ze (na enig aandringen) als een grote naar beneden. Maar alleen om een tas melk te drinken...

(*)Vorige week vertelde de huisarts mij nog dat zijn moeder hem twee keer na elkaar belde om dringend te komen voor buikpijn. En omdat ze zo aandrong ging hij dan maar en nam zijn kleindochter mee. Bij het zien van de kleindochter was de buikpijn over. Bij die gelegenheid gebruikte hij de uitdrukking ,,kloan joeng''. Gewoonlijk spreekt hij met mij A.N.

Leve de boekskes

De boodschap kwam telefonisch. Van ene Pernil. Ik vind niks uit, zo'n naam bestaat. Dat ik die krant met al dat slecht nieuws sito presto (ze zei iets anders, genre gazet mê slecht neus) niet langer aan mijn moeder mocht geven. Dat was zo'n vier weken geleden, met moorden en ,,in de vlammen omgekomen bloedjes'' op de voorpagina.
Of ik dat dringend advies heb opgevolgd? De instructie voor de verpleging om ons moeder bij hyperventilatie een of ander pilleke onder de tong te schuiven leek mij wel serieus.
En zelf antwoordde ze laconiek ,,iedereen zegt hier dat er slecht nieuws in staat, en daarbij, ik blader er alleen maar eens in...'' Voilà, gazet weg.
Drie dagen later, in de namiddag: tv op volume 89 (bij ons staat hij op 32...als de kinderen niet boven slapen) en een debat in het parlement. ,,Moeder toch, mag het niet wat stiller?'' ,,Och nee, want dan zit ik toch te tellen...'' Waarna zij mij haarfijn uitlegde wat ze allemaal telde: de topjes op de afstandbediening, de lichtjes in de kerstboom, de strepen op de verwarming, de ....'' Nee, plezant vindt ze dat niet, maar ik ben zo nerveus hé. Waarom zou dat zijn? En ze hijgt alsof ze trappen heeft gelopen...(*)
Vorige zaterdag lag er ineens terug een krant maar ze had ze niet bezien. De Haïti-show op zijn fijnzinnigst uitgebeeld.
Gisteren een nieuwe tactiek uitgeprobeerd. Eerst bij de verpleging gaan informeren, dan haar verhaal.
,,Nee, geen nieuws. Ha ja, vanmorgen langer in bed gebleven. Ik denk dat ze mij twee slaappillekes hadden gegeven. Enfin, ik weet niet waarom.,,
De uitleg was meer dan simpel: het was nog zo donker en de verpleging had gevraagd of ze misschien nog wat wou blijven liggen? Nee, niet lang, om halfnegen was ze op...
Waarmee ik aan mijn pointe kom: geen gehijg, geen tellen, geen (overdreven) geknabbel op haar tanden. Op haar tafel lagen verschillende kleurige boekjes, gekregen van Jeanneke, haar tafelmaatje. Yes: Dag Allemaal! Waar is de tijd dat ze met misprijzen vertelde hoe haar poetsvrouw al die zever vertelde alsof ze het zelf had meegemaakt!
De keerzijde. ,,Is het waar dat we een nieuwe aartsbisschop hebben?'' Dat heeft ze in de boekskes alleszins niet gelezen.
Ondertussen hebben de verpleegsters de zorg om haar gemoedsrust zover gebracht dat ze net voor het nieuws een andere zender zappen. En tegen de Slimste Mens ligt ze in haar bed...
(*)Ik heb haar enkele weken geleden vlakaf gevraagd of ze misschien aan ons Minneke zat te denken en het antwoord was typisch ,,Ik heb nog andere dingen meegemaakt zenne. ''

Jaaarig!

14 januari halftwaalf 's middags en al enkele respectabele decenia geleden. Het had (ook) gesneeuwd, we waren nog bescheiden tweeverdieners met een gammele Simca1000 en die dag zou het gebeuren. De Meester was ergens te velde _ het vredegerecht van Heist- op- den-Berg weet hij nog _en ik liep rondjes in ons flatje. Officieel heet dat weeën maar ik zou het wel overleven. En zeker niet de familie en schoonfamilie verwittigen. Ik had nog herinneringen aan een hypernerveuze schoonmoeder en dito schoonvader die bij de bevallingen van hun dochters om het kwartier naar het moederhuis belden. Bij mij zou het niet waar zijn.(1*)
En uitgerekend die dinsdag belde de opa-in-spé aan de voordeur. Dat ik nog in kamerjas was camoufleerde ik met een ingewikkeld verhaal over nog een bad pakken en de Meester was niet thuis en ik mocht er niet alleen in... En of hij koffie wou? En ik naar de keuken, net op tijd om een beetje te gaan puffen en grimassen te trekken. Toen hij vertrok had hij nog niets in het snuitje.
Om vijf uur zijn we naar ,,het moederhuis'' vertrokken. Zo heette dat instituut hier destijds. Natuurlijk was de Meester een beetje te laat want hij had ook nog een lekke band gekregen.
En om halftien maakten we ons debuut als ouders. Daar was Lottepoes, met een stevige teut op haar schedeltje, ,,eruit getrokken met enig alaam'' heb ik mij laten vertellen. Omdat het niet opschoot werden de grote middelen gebruikt en kon ik pas uren later mijn eerste dochter bekijken. Versuft, vingertjes tellen, want dat moest toch? Maar toen ik de volgende dag bij zinnen was zag ik het mooiste baby-tje ooit. Klein, fijn, beetje tevroeg maar volmaakt. Enfin, kijk eens naar de foto met Bomama als debuutoma en zeg nu zelf...
14 januari, vandaag dus. Proficiat Lottepoes! Toen ik deze week aan de kapper vertelde dat ik jouw naam had gekozen van de naam van een modewinkel rechtover onze flat viel haar mond open. Haar kinderen hebben namen die ik zelfs niet kan onthouden. Wij kozen voor de naam van de eerste vrouw ter wereld(2*). En ik vind hem nog altijd goed gekozen...

(1*) En dat hebben we ook bij de tweede zo gehouden, zij het met iets meer verzinsels en met de hulp van een oompje die de komedie met zijn zussen ook had meegemaakt. Maar dat vertel ik op 25 september.
(2*)Eerlijk gezegd werd ik ook geïnspireerd door de dochter van Johan Anthierens . Die knaap zat naast mij op de redactievloer en behalve dat hij voortdurend zei dat ,,hij daar niet graag was'' vertelde hij ook weleens iets over zijn dochter. Nog een getuige met een kruisje achter zijn naam.
PS Meester laat mij ook nog weten dat hij die 14de januari 's avonds laat bij zijn ouders arriveerde, zei dat ze er een kleindochter bij hadden en dat hij niet werd geloofd. Ze zijn in de auto gaan kijken of ik mij niet verstopt had...

Interessante klap

,,En ze doet aan iedereen de groetjes'' juicht Els op JoeFM. Heb je dat gehoord, schat? Mia doet ons de groetjes! Welke Mia? Ja, dat weet ik ook niet...
Terwijl de Meester een beetje mistroostig naar de sneeuw kijkt _ hij geeft toe dat het pose is, met de opvoeding ingehamerd, zoals ,,vieze kat'' en ,,smerige hond''_ want dan moet hij de stoep schrobben, kwekt de radio opgewekte groeten van haar luisteraars. Als het niet was dat hun muziek vaak mijn smaak is...

Hola, ondertussen verneem ik dat er een madam op weg is naar een blind date en dat ze zenuwachtig is. En dat Rudi met de kinderen een sneeuwman gaat maken en dat nog een andere appelbollen bakt voor morgen. Ik was zo blij met al dat interessante nieuws dat ik prompt naar mijn blog verhuisde. Maar moet ik nu verontwaardigd zijn of zo? Bah neen, al dat getetter zonder inhoud is gewoon de auditieve vorm van Facebook. En dat heb ik zelf gevonden.
Alleen, ik ben geen lid van Facebook, maar voor mijn algemene ontwikkeling laat Lottepoes mij af en toe eens piepen in dat ,,sociale netwerk''. Jawadde. Sommigen zullen zeggen dat ik ,,l' esprit mal tourné'' heb, maar die binken die daar hun Samson-coiffuur showen (niet de hond maar de bijbelse figuur!) in combinatie met een blote bast en varkensoogjes, en dan vragen om vriendjes te worden, ik kan mij voorstellen dat ik dat in het derde middelbaar ook geweldig had gevonden...
En terwijl je bij Joe niet eens weet wie die gelukzak is die zijn vrouw helpt poetsen kom je bij het sociale netwerk zomaar te weten wat één van je -tig vrienden (en vriendinnen) vindt van de kleur van je beha. ''Whaw,, zou Eddy Wally zeggen.
Voor het geval het u interesseert: ik ga nu naar mijn moeder(90). Daar komt meestal interessantere klap uit. Maar als ik niet uit mijn garage geraak _ sneeuw nietwaar_ dan zal ik het wel via JoeFM laten weten...