De dichteres en de burgemeester

Helaba, wat steekt daar tussen mijn papieren? Een los blad uit een computercursus en op de voorzijde...een gedicht?
Lees mee, stel je een layout voor van Paul Van Ostaeyen en dramatische rode inkt.
De StaD
vanonder voeten
vanboven lachende gezichten
op de straat geen BUSSEN
alleen maar mensen
en dieren en
mensen
en
dieren.
een mooie
STAD
met vriendelijke
mensen
dat is wat
ik
voor de stad
zou
WENSEN
------
Maar nee:
een stad vol gevaar
een stad met alleen maar ja-maar
een stad vol gierende bussen
met niet eens een paar vrolijke
MUSSEN
ZO
is onze
STAD

(de naam van de dichteres was met veel rode inkt bijna onleesbaar gemaakt)

Toen ik met het kleinood naar de Meester ging om mijn vondst te tonen keek hij bestraffend: ,,Weet ge dat niet meer? In de tijd van de zwarte vlaggen in onze straat wou ik  het naar de burgemeester sturen maar ons kadoke2 wou het niet?'' Nee dus.  Ik ga het origineel toch bewaren in een map ,,toen de dichteres nog geen tien jaar was...''

Prinses Diana en de haarspeld

Trubbels met onze belgacom tv. ,,Deze zender is tijdelijk buiten gebruik'' of iets van die strekking: ik zap het altijd weg voor de Meester het in het snuitje krijgt. Want in tegenstelling tot de lankmoedige Malief gaat hij dan heel luid en heel verontwaardigd tot God spreken. Gisterenavond, na een paar onderbrekingen tijdens het nieuws (en vijf keer tijdens Thuis, wanneer ik er alleen zit) de vaste belofte: morgen bel ik naar Belgacom.
Mooi: ik had de stekker van de digibox al 15 seconden uitgetrokken en dat vond de meneer techneut aan de telefoon niet echt een goed idee hoewel de computerstem het had aanbevolen. Maar soit, na veel geheimzinnige (Engelstalige) handelingen kreeg ik de belofte dat we vanavond ongestoord naar TV1 zullen kunnen kijken. En anders mag ik nog eens bellen.Dat heet vooruitgang.
 Wat mij naadloos bij een avontuur in Londen brengt.Het waren de jaren negentig. Een niet zo sympathieke baas van mij vond dat ik naar Londen moest om de begrafenis van prinses Diana ,,live'' te verslaan. Vooral verhaaltjes vooraf, stemming, tranen, het genre waarmee LDL destijds furore maakte. Maar ondertussen zat er op de krant geen  dienstmaagd (ik dus) meer om het verhaal uit te tikken: een gsm en een draagbare pc uit de pré-historie moest volstaan.
Ha ja, ik kreeg een chic hotel, keek uit op een plat dak met veel transformatoren en géén bereik met de gsm. Niet erg: op straat kon ik wel bellen. Maar toen gaf de pc ogenschijnlijk de geest. Haal u volgend tafereel voor ogen:
wanhopige Malief op straat met gsm en nukkige pc in ,,Brussel'' op zoek naar de techneut van dienst. Als de Londenaren al niet verdronken in hun tranen, dan was ik ongetwijfeld de gag van de week geweest. Zeker toen de man in Groot-Bijgaarden mij suggereerde om een haarspeld in de reset te stoppen. ,,Ik heb kort haar'' heb ik toen geschreeuwd. Een bic met een lange punt?,, Die ligt boven in mijn kamer!''
Toen ik het voorval vanmiddag nog eens aan de Meester vertelde kreeg ik de suggestie dat ik het toch ook met een ,,attachke'' had kunnen proberen?
Vandaar dat ik vandaag weer stoom aflaat met een getuigenis uit de ,,goeien ouden tijd''. Tijdens het schrijven is mijn pc een paar keer ,,stil'' gevallen, maar vermits ik niet op straat sta kan het mij niet schelen.