Ha, gién Marokkaanse?

Nog deze week meegemaakt bij de kapper: Cara, een voluptueuze Latina met fraai gestylede haardos, maakt de rekening van een klant. Ik zie alleen haar rug, maar de grijze krulletjespermanent, de stugge houding en het onmiskenbare dialect doen vermoeden dat de klant een authentieke autochtoon is. ,,Awel, is da nie gratis as ge vier kindere hét? Gao moe da toch kenne?'' ,,Pardon'' zegt Cara, wat bedoelt u? ,,As ge vuil kindere hét, da kende toch?'' ,,Ik heb alleen een zoon, mevrouw'' zegt Cara met een rustige blik en ik begrijp u niet,'' De repliek kwam nog rapper dan het licht: ,,Ho, zedde ga gin Marokkeunse?'' ,,Nee mevrouw, van afkomst een Latina, en mijn ouders hebben mij geadopteerd en die wonen in Leuven.'' ,,Ha zoe''. Wat later is het mijn beurt en had ik Cara graag excuses aangeboden in naam van al die idiote madammen met misselijke grapjes. Ik doe het dan maar in eigen naam. ,,Och'' zegt ze, zoiets hoor ik al niet meer...''

Negenhonderdtweeënnegentig gram ijdelheid

Van een zaak kun je Malief niet verdenken: dat ze geen boeken leest. Maar dit was pure verbazing, weerzin: de papier geworden ijdelheid. Een boek van 717 bladzijden , een cover waarop 25 (vijfentwintig!) kopjes van de auteur, van broekventje tot indringende ,,journalist''. Ik schrijf dat laatste met gène. Heb ik die beroepsgroep echt met zo'n paljas moeten delen? Helemaal per toeval maakte ik kennis met de autobiografie van de grootste televisiemaker aller tijden. Dat zegt hij toch zelf. Hij schreef die turf alweer vijf jaar geleden, maar de baas van een serieuze boekhandel had er mij nu pas op gewezen. Dat ik vermeld stond in een boek waarin de auteur toegaf dat hij de inspiratie voor zijn ,,Millet-reportage'' uit een verhaal van mij had gehaald. Mijn verhaal verscheen in december 1985, hij pakte er mee uit in maart 1986. Eerlijk gezegd kon ik het niet geloven. En dus ruilde ik een cadeau-check en wat wisselgeld voor het meesterwerk. Heb de kolos net niet gillend in een hoek gegooid. Zou het echt iemand interesseren dat hij in zijn studententijd twee lieven had, een in Brussel en één in Antwerpen? Tsjtsj, wat een bink. Maar hoe zat het met de pikkendief die mijn idee jatte? Er zat niets anders op dan de volgende dag terug te keren en ook zijn tweede boek te halen, dat uitsluitend over de beruchte reportage ging. Stukken bescheidener (van formaat), dat wel. Het dateerde uit 1986 en ging alleen maar over zijn spraakmakende, indringende, lichtvoetige reportage rond ,,het kledinggedrag van schoolkinderen'' of ,,de snob-mode''. Gevonden! Op bladzijde 35 staat een print van ,,mijn'' modeverhaal zoals het in Het Nieuwsblad verscheen, destijds een beetje tegen mijn zin ,,verlucht'' met tekeningetjes. De serieuze versie van De Standaard wordt verzwegen. En toen moest ik toch wel lachen. Hoe kon ik zo naïef zijn om te denken dat die belangrijke mens zou toegeven dat hij mijn idee gepikt had? Met een print waarvan je nauwelijks de tekst kon lezen? Ach ja, ijdelheid wordt niet altijd beloond. In mijn geval toch niet... Heel mooi vond ik de slotzin uit het voorwoord van Jan Schodts ,,Gelukkig bestaat voor de tv-makers ook nog de boekdrukkunst.'' Dat laatste boekje kwam uit de ramsj, compleet met persoonlijke opdracht aan een zekere Thomas. En een Echte handtekening van een BV die een kwart van de bladzijde vulde. Belangstellenden mogen er bij mij zeven euro voor neertellen. Een koopje toch?