Iets in de media

Zevenendertig jaar voor dezelfde baas gewerkt (nou ja krantengroep, de baasjes variëerden naargelang de wind en de inkomsten) en altijd graag gewerkt, dat wel. Maar fier op mijn beroep ben ik al lang niet meer. En dus ga ik mijn perskaart niet meer laten vernieuwen.
,,Iets in de media'' glunderen de jonge kwieten en grieten die in deze komkommertijd _ pun intended, je mag ze terug eten _ onze zomerse kwissen met hun grenzeloze onwetendheid verblijden.
Daarom, en voor ze zich laten inschrijven in één of ander obscuur instituut dat beweert dat er journalistendiploma's bestaan, Niet Doen. Kies een knelpuntberoep en wordt schoonmaker. Je komt onder de mensen en ze zien je graag komen. Wat van een jonge verslaggever niet altijd kan gezegd worden.
Journalist was een schone stiel, absoluut. Maar dan moet ik terugkeren naar de Vietnam-oorlog (héhé, nog zelf meegemaakt, weliswaar als hulpje van LDL). Wat een spanning om op de zolderverdieping van de Jacqmainlaan(*) een radiolijn te zoeken en de meanderende volzinnen van onze oorlogscorrespondent op een rood fonoplaatje te zetten. De lijn viel af en toe weg maar daar gingen we niet over zeuren. Het lijkt wel gisteren, Louis' verhaal over miss Universe en Bob Hope die de Amerikaanse soldaten in Saigon kwamen entertainen. De oordopjes van de dictafoon waren héél vies _ van de sportredactie zegden de collega's_ maar dat was een detail.
Pakweg tien jaar zeer nederig werk gedaan maar so what, ik moest nog veel leren en mijn eerste schrifturen waren achteraf bekeken pure jaren Stillekes.
Ik zal dan maar enkele decenia overslaan om in de buurt van het jaar 2000 te belanden. En dat was absoluut niet leuk meer. ,,Harde straffe verhalen, stunten, vooruit, het moest al in de gazet staan.''
Klein voorbeeldje? We hadden weer eens een nieuwe hoofdredacteur waarvan de concurrentie schreef dat ieder lid van zijn redactie meer diploma's had dan hij. En dus moest hij zich laten gelden. ,,Die blonde van de mode kon ook eens iets serieus schrijven. Over de Europese cacao-normen die verlaagd werden, daar stond een stuk van in de Soir'' (of was het de Libre, vergeten..) De chef gaf de boodschap door en de opdrachtgever was daarna verdwenen. Om zes uur was hij terug en toen ,,de blonde'' hem aansprak om te vragen of ze alles goed begrepen had kreeg ze niet eens de kans om te zeggen dat het stuk al een paar uur klaar zat. Brul brul, pak die gazet, bel naar Godiva, zoek in het archief *$%!#. (Ik vloek niet in mijn blog...)
Is het vandaag nog zo? Ik zou het niet weten. Maar ik lees het resultaat. Was ik even blij om te vernemen dat de schoolkinderen ieder jaar een nieuwe schooltas krijgen. De Kadokes lopen al sinds het eerste leerjaar met dezelfde en het zou mij verbazen als ze met iets anders naar het vierde gaan.
Conclusie: mijn persplaat mag volgend jaar in de vuilbak. Alleen de bewoners van Avondrood kan ik daarmee nog ,,epateren''...
Overigens: vers van de pers: in DSOnline van 15 augustus staat dat de journalist met uitsterven is bedreigd. Zal toch mijn schuld niet zijn zeker?
Kijk ook eens beneden aan de bladzijde: Malief voor het Assisenhof van Gent:boeiend!
(*)Wie destijds de straatnaam juist schreef kreeg een pluim!

NOOT: Gezien op 5 september. De Kadokes hebben een nieuwe schooltas! Een rugzak! Commentaar van bink1: Malief, ik kon toch niet met die Micky Mouskes blijven rondlopen! EnTreesje2: Tja, eigenlijk was hij nog niet versleten.
Commentaar van de Meester (die tegenwoordig ,,grote kuis'' doet): op het tweede (verdiep nvdr) liggen nog kweeniehoeveel schooltassen. In tegenstelling tot zijn nageslacht kan hij niets ,,van vroeger''weggooien. Dikke sjans voor mij...

Brieven schrijven

,,Waar hou jij je mee bezig op deze druilerige vakantiedag?,, is een slogan waarmee mijn geliefde radio zijn luisteraars bezig houdt. Ik vermoed dat ze niet op Facebook zitten maar toch ook willen vertellen wat voor toffe, originele, spannende zaken hen bezig houden. En toegegeven, het is ook niet interessanter dan Facebook. Bovendien moet ik er niet ,,vind ik leuk'' onder kletsen. Ik vind het niet leuk. Ga nu niet zoeken, ik zit ook niet op Facebook, begot. Zoals Pezzeke onlangs schreef:,, pour vivre heureux, vivons cachés.'' Of was dat iemand anders?
Maar goed, ik hou mij dus bezig met schrijven. Net een lange boterham uit mijn peceke geperst, ter attentie van de uitbaters van Avondrood. De nieuwe uitbaters. De oude lieten mij gisteren weten dat er in de vakantie geen cafetaria is op weekdagen. De residenten moeten maar in hun kot blijven. En als we dan genoeg reclameren komt er misschien meer personeel.
Tof hé. Zal ik een Facebook-groep oprichten voor ,,meer entertainment'' in de bejaardenhomes? Ondertussen zetten alle residenten het volume van hun TV op het maximum en weten de verzorgsters niet meer wie nu weer gereclameerd had dat er teveel lawaai is.
Ha juist, die zonder hoorapparaat.

Hebt ge daar een foto van?

Zanneke en Uffra Piejters zijn tafelgenoten van Bomama in Avondrood. En Zanneke is, met permissie gezegd, een tang. Omdat ze na vijf jaar nog de enige ,,overlevende'' is van het eerste uur zijn we extra vriendelijk tegen haar. Als ze als een koningin komt binnen schrijden _met rollator, maar so what?_ dan maak ik altijd een reverenceke en dat laat ze zich genadig welgevallen. Maar toen uffra Piejters onlangs ook om aandacht vroeg en voor de verandering informeerde of ik ook bij haar in de klas had gezeten sloot ik mijn betoog over mijn Brusselse school af met een passende reverence.
,,Oh, waa heddegij da gelierd'' vroeg Uffra?
Ha ja, in een vroeger leven .En ik zei, niet al te bescheiden, dat ik ,,in den tijd'' nog buigingskes had gemaakt voor koning Boudewijn, Fabiola, koning Juan Carlos en koningin Sophia op een bal in Madrid...
,,Hedde daa fottos van'' snibde Zanneke? Nee, dat had ik niet.
Maar misschien dat ze dokter Barnard nog kent.In de boekskes die zij leest heeft nog zijn affaire met Lollobrigida gestaan. Vandaar de foto hier onderaan.Zou ze geloven dat het mijn rug is?