De boysband in de dakgoot

Ga nu niet gillen dat Malief hersenschimmen ziet en de dementie in aantocht: binnenkort zit er een boysband in mijn dakgoot. Dat zit zo. Sinds een week of twee worden serieuze dakwerken uitgevoerd in het huis ven meneer en mevrouw Porsche. Ik heb ooit geweten hoe ze écht heten, maar ja, dat geheugen hé. Ik zie hen weleens als ze hun donderblauw monster uit de garage halen, net rechtover die van mij, en dan slaan we een babbeltje. Meneer Porsche was een goeie kameraad van de Meester. En wil het toeval, nu ja het noodlot, dat de recente straffe regenbui er voor gezorgd heeft dat er wat blaasjes aan de rand van mijn ,,lanterneau'' zijn verschenen. Hm, ik weet niet hoe dat grote horizontale venster bovenaan de trap in deftig Nederlands heet, 't is weer een erfeniswoord van de Meester. De dakgoot heb ik, naar goede gewoonte, voor de elfendertigste keer leeggeschept (die duiven hé madam, en de wasspelden en die weggevlogen was van mijn Spaanssprekende buren (*) zorgen na zo'n onweersbui voor een gigantische overstroming. En ik doe niet zielig, de Meester durfde dat niet, hoogtevrees hé, en behalve wat krakende knoken voor mij geen centje pijn. Maar eindelijk kom ik ter zake! Dat mooie hoge plat dak waar ik in mijn jonge jaren wel eens durfde zonnen (er waren toen nog geen morsende, glurende buren), dat vertoonde wel héél veel groene wratten, barsten en modder. En ik had bij meneer en mevrouw P. drie binken aan het werk gezien die gewoon de spot dreven met mijn visie van een dakwerker: gebruind bovenlijf met héél veel biceps, niks billendecolleté en vooral, geen lawaaierige hitparade. Ze klauterden op de stellingen als katten, en ja, Malief loerde toch eens. En ontdekte dat de baas van de binken (zelf de oudste bink...) de schoonzoon was van madam Porsche en voilà: ik heb ze besteld. Toen ik het verhaal van die appetijtelijke dakwerkers aan Lottepoes vertelde was ze meteen mee. Ha ja, en als ze hier beginnen, of ik haar dan een seintje geef. (*)De Spaans sprekenden hebben vandaag plaats gemaakt voor een Congolese invasie. Mijn hele stoep stond vol bedden, kasten wasmachines enzovoorts en de postbus was onbereikbaar. Maar toen ik buiten stapte kreeg ik zangerige groetjes in vrijwel perfect Nederlands en dat ze het allemaal heel direct gingen wegnemen. Met mijn allerbeminnelijkste smile heb ik gezegd dat het geen probleem was. En die Spaanse, grrr, die voederde de duiven...