Net mijn ex-hoofdredacteur op de pagina van DS Online gespot, omringd door kandidaat Miss-Belgiës, en daaronder de mededeling dat hij uit de politiek stapt omdat hij de druk niet meer aankan.Voor de trage verstaanders: ge ziet wel dat hij altijd met schoon meiskes bezig was hé...
Een afrekening die kan tellen. Ik ga er weinig woorden aan vuilmaken. Ik heb mijn journalistenkaart in 2012 niet meer vernieuwd. Misschien ga ik wel een klacht indienen in naam van Miet Smet en andere 50-plussers die zo vrolijk in DS Weekblad worden geschoffeerd? Of moeten die daar wél tegen kunnen?
(voor de slome verstaanders DSWeekblad van 14 april.)
zondag 22 april 2012
zaterdag 14 april 2012
Stille getuigen
Thuis aan zee, zomaar zonder de Kadokes. Héhé, is dat nu van de rokende zalm-op-de-grill dat ik over mijn ogen wrijf? Of komt het omdat ik op het buroke van de Meester twee sporen van hun jongste verblijf heb teruggevonden?
Aan de muur een tekening met vijf mannetjes en daaronder de vraag van de auteur wat die met de Meester te maken hebben. Ondersteboven lees ik: ,,goede kok, superslim, goede verteller, snelle stapper en grappig''. Kortom, een ere-lijst voor een opa.
Een ander aandenken komt van zijn zus: een zelf geknutseld papieren doosje waarin opgevouwen briefjes die ze hier achterliet. ,, Die moet je maar lezen als je droevig bent of zo, opa''.
Ik heb ze vanmorgen allemaal gelezen. Niet dat ik droevig ben, wel dat ik haar mis. En niet dat ik nu een briefgeheim schend of zo want ze waren allemaal opengevouwen. Een paar voorbeelden? ,,Ik voel dat je gelukkig gaat zijn'' en ,,Hier heb ik een spuitbus vol geluk. SPLATSCH!''
Toen kwam mijn vraag aan de Meester: '' Heb je ze allemaal gelezen?'' en hij : ,,Jaja, mist gij ze ook zo?''
Héhé: maandag zijn ze er weer en woensdag ook en hoera, zaterdag blijven ze ook nog slapen...
Aan de muur een tekening met vijf mannetjes en daaronder de vraag van de auteur wat die met de Meester te maken hebben. Ondersteboven lees ik: ,,goede kok, superslim, goede verteller, snelle stapper en grappig''. Kortom, een ere-lijst voor een opa.
Een ander aandenken komt van zijn zus: een zelf geknutseld papieren doosje waarin opgevouwen briefjes die ze hier achterliet. ,, Die moet je maar lezen als je droevig bent of zo, opa''.
Ik heb ze vanmorgen allemaal gelezen. Niet dat ik droevig ben, wel dat ik haar mis. En niet dat ik nu een briefgeheim schend of zo want ze waren allemaal opengevouwen. Een paar voorbeelden? ,,Ik voel dat je gelukkig gaat zijn'' en ,,Hier heb ik een spuitbus vol geluk. SPLATSCH!''
Toen kwam mijn vraag aan de Meester: '' Heb je ze allemaal gelezen?'' en hij : ,,Jaja, mist gij ze ook zo?''
Héhé: maandag zijn ze er weer en woensdag ook en hoera, zaterdag blijven ze ook nog slapen...
maandag 9 april 2012
Debutant in de Jacqmainlaan
Op verzoek van Iedereen (in dit geval de vriendin-collega, niet iedereen, de massa) ga ik hier het leven aan de Jacqmainlaan 1966 nog eens uit de doeken doen. En op voorhand excuses : mijn knarsend geheugen zegt mij dat ik er ooit al een en ander over vertelde. Een vervolg op ,,Vrienden en kennissen'' dus.
Anyway, na de loftrompet van de prof/BRT-baas en de prof/ baas van de Nieuwe Gids (die helaas geen geld had voor debuterend talent) mocht ik begin 1966 eens langskomen in de Jacqmainlaan. Ik had mijn toenmalig lief(*) meegebracht en hem op een terrasje in de buurt neergepoot, mij niet eens bewust van het feit dat het geen plaats was om argeloze jongemannen achter te laten.
En zo verliep het op de krant:Een joviaal persoon die mij ,,man'' noemde en zijn Antwerpse achtergrond niet kon verbergen kwam mij na eindeloos anti-chambreren ophalen en zei dat ik examen moest toen. Ja goed, zeg maar wanneer. Ha nee, het moest nu onmiddellijk. En toen zei deze onnozele trien: ,,Jamaar, ik heb nu geen tijd, ik kwam een afspraak maken.'' ,,Ha zo, ja man, dan moet ge maar eens terugkomen hé.''Ik mocht terugkomen maar ik had het bij die bink voor eeuwig verknoeid. Toen de krant tien jaar later failliet ging stond ik bovenaan zijn lijstje om af te danken omdat ik geen ,,sociaal geval'' was. Met dank aan de Meester.
Enfin, het opstelletje (!) dat hij mij in 1966 liet schrijven was blijkbaar ok. Ik mocht op 1 maart beginnen. Pour la petite histoire: precies op de dag dat een nonkel van het meesterke bij Periodica (de drukkerij) met pensioen ging.
Ik beschrijf nu de situatie op de redactie. Ik werd naar een lange tafel gebracht waar Johan Anthierens-zaliger gedachtenis over een gigantische Adler gebogen zat. Hij stak een sloom pootje naar mij uit en zei ,,Ik ben hier niet graag...''
De bink-man grinnikte iets en zei tegen zijn nieuwe aanwinst:,,Kijk, ge moogt hier zitten, op die stoel. De man die hier normaal zit is ziek maar ge moet niet bang zijn voor besmetting want het is ingebeeld.''
De ,,zieke man'' , bijnaam Miel, is later op de redactie mijn beste vriend geworden. Nooit iemand ontmoet met zoveel zin voor zelfspot. Nog enkele jaren was hij aan die lange rewriterstafel mijn bondgenoot.,,Ja meiske, ge kunt beter doen wat ze zeggen want anders is 't hier nie te doen, zie maar naar de Johan...'' Toen kwam een nieuwkomer van de eindredactie Miel vragen om eens iets aan het wetenschappelijk nieuws in de krant te doen. Hij ging prompt ,,studeren'' in een telefooncel(om niet gestoord te worden) en al was het geneeskundig nieuws niet zo goed voor zijn ingebeeld stokpaardje, de man werd een autoriteit in het vulgariseren van wetenschappelijk nieuws. Onze Poiche, zelf een doctor in de scheikunde, was in de wolken over zijn bijdragen.
Ondertussen zette ik nog enkele jaren punten en komma's in de CMBV-kalender, de Eiermarkt van Kruishoutem, de groentenprijzen van Katelijne-Waver en mocht de stommiteiten uit gedicteerde ,,ongevallen'' schrappen. Een van de betere uit West-Vlaanderen:,,Het vliegtuig gekscheerde over de wei..'' En als een redactiebediende promotie maakte en naar de regionale redactie verhuisde mocht ik tot de volgende aanwerving op die stoel gaan zitten.
Tot de dag dat ik mijn stoute schoenen aantrok en ,,het kleine grijze aapje'' (de bijnaam van de hoofdredacteur) vroeg of hij niet vond dat hij mij teveel betaalde? Zo had ik zijn aandacht: hij bleef midden op de redactievloer staan en zei na mijn uitleg: Ha ja. De rest is geschiedenis.
Nog één detail dat dient besproken. Waren vrouwen er ,,in mijn tijd'' mikpunt voor gore grappen? Alla toe: ik heb maar één degoutante opmerking onthouden. Ze kwam uit de bek van een lompe lay-outer die graag mijn aandacht trok en in de zomer van 1971 onder mijn zomerjurk Kalamity ontwaarde. ,,Ha steekte weer vol?'' Straf, ik herinner mij zelfs zijn naam niet meer, anders mocht u het gerust weten.
(*)De Meester heeft die namiddag braaf gewacht. Enkele jaren later, toen hij mij 's avonds of 's nachts weleens aan de krant afhaalde, is zijn frank gevallen.
Anyway, na de loftrompet van de prof/BRT-baas en de prof/ baas van de Nieuwe Gids (die helaas geen geld had voor debuterend talent) mocht ik begin 1966 eens langskomen in de Jacqmainlaan. Ik had mijn toenmalig lief(*) meegebracht en hem op een terrasje in de buurt neergepoot, mij niet eens bewust van het feit dat het geen plaats was om argeloze jongemannen achter te laten.
En zo verliep het op de krant:Een joviaal persoon die mij ,,man'' noemde en zijn Antwerpse achtergrond niet kon verbergen kwam mij na eindeloos anti-chambreren ophalen en zei dat ik examen moest toen. Ja goed, zeg maar wanneer. Ha nee, het moest nu onmiddellijk. En toen zei deze onnozele trien: ,,Jamaar, ik heb nu geen tijd, ik kwam een afspraak maken.'' ,,Ha zo, ja man, dan moet ge maar eens terugkomen hé.''Ik mocht terugkomen maar ik had het bij die bink voor eeuwig verknoeid. Toen de krant tien jaar later failliet ging stond ik bovenaan zijn lijstje om af te danken omdat ik geen ,,sociaal geval'' was. Met dank aan de Meester.
Enfin, het opstelletje (!) dat hij mij in 1966 liet schrijven was blijkbaar ok. Ik mocht op 1 maart beginnen. Pour la petite histoire: precies op de dag dat een nonkel van het meesterke bij Periodica (de drukkerij) met pensioen ging.
Ik beschrijf nu de situatie op de redactie. Ik werd naar een lange tafel gebracht waar Johan Anthierens-zaliger gedachtenis over een gigantische Adler gebogen zat. Hij stak een sloom pootje naar mij uit en zei ,,Ik ben hier niet graag...''
De bink-man grinnikte iets en zei tegen zijn nieuwe aanwinst:,,Kijk, ge moogt hier zitten, op die stoel. De man die hier normaal zit is ziek maar ge moet niet bang zijn voor besmetting want het is ingebeeld.''
De ,,zieke man'' , bijnaam Miel, is later op de redactie mijn beste vriend geworden. Nooit iemand ontmoet met zoveel zin voor zelfspot. Nog enkele jaren was hij aan die lange rewriterstafel mijn bondgenoot.,,Ja meiske, ge kunt beter doen wat ze zeggen want anders is 't hier nie te doen, zie maar naar de Johan...'' Toen kwam een nieuwkomer van de eindredactie Miel vragen om eens iets aan het wetenschappelijk nieuws in de krant te doen. Hij ging prompt ,,studeren'' in een telefooncel(om niet gestoord te worden) en al was het geneeskundig nieuws niet zo goed voor zijn ingebeeld stokpaardje, de man werd een autoriteit in het vulgariseren van wetenschappelijk nieuws. Onze Poiche, zelf een doctor in de scheikunde, was in de wolken over zijn bijdragen.
Ondertussen zette ik nog enkele jaren punten en komma's in de CMBV-kalender, de Eiermarkt van Kruishoutem, de groentenprijzen van Katelijne-Waver en mocht de stommiteiten uit gedicteerde ,,ongevallen'' schrappen. Een van de betere uit West-Vlaanderen:,,Het vliegtuig gekscheerde over de wei..'' En als een redactiebediende promotie maakte en naar de regionale redactie verhuisde mocht ik tot de volgende aanwerving op die stoel gaan zitten.
Tot de dag dat ik mijn stoute schoenen aantrok en ,,het kleine grijze aapje'' (de bijnaam van de hoofdredacteur) vroeg of hij niet vond dat hij mij teveel betaalde? Zo had ik zijn aandacht: hij bleef midden op de redactievloer staan en zei na mijn uitleg: Ha ja. De rest is geschiedenis.
Nog één detail dat dient besproken. Waren vrouwen er ,,in mijn tijd'' mikpunt voor gore grappen? Alla toe: ik heb maar één degoutante opmerking onthouden. Ze kwam uit de bek van een lompe lay-outer die graag mijn aandacht trok en in de zomer van 1971 onder mijn zomerjurk Kalamity ontwaarde. ,,Ha steekte weer vol?'' Straf, ik herinner mij zelfs zijn naam niet meer, anders mocht u het gerust weten.
(*)De Meester heeft die namiddag braaf gewacht. Enkele jaren later, toen hij mij 's avonds of 's nachts weleens aan de krant afhaalde, is zijn frank gevallen.
zaterdag 7 april 2012
Vrienden en kennissen
,,Ik zou niet weten met wie van mijn collega's ik binnen twintig jaar nog zou willen gaan eten!'' Reactie van een (nog jonge) journaliste die met enige verbazing noteerde dat ik de jongste maanden drie van mijn ex-collega's met enthousiasme weerzag op een lekkere lunch en flink wat wijn. Ze vertelde er meteen bij dat ze zich ook niet kon voorstellen hoe ik mijn jonge jaren op een krantenredactie had overleefd. Die waarheid haalde ze uit de serie ,,Mad Man''.
Ach ja, natuurlijk was het niet altijd een lachertje. Toen ik in 1966 op die redactievloer binnenstapte had ik al zes weken stage op de voormalige BRT nieuwsredactie ,,ondergaan''. De enige vrouwen die ik er er toen zag waren tikjuffrouwen die bij gelegenheid op de schoot van de dicterende journalist kropen. Er werd zonder gène geroepen - Piet Theys zaliger had blijkbaar een conflict met de andere, mindere BRT-vedetten- en ik heb hem één keer gezien toen hij vanuit een deurgat riep dat ze niet moesten denken dat het zo plezant was om met die ,,nagara*'' op zijnen bult achter die paljas van een koning te lopen. Hu? Welja, hij mocht op koningsreis en de anderen waren jaloers.
Maar soit, de krantenredactie.
Als ik goed telde waren we in 1966 met vier vrouwelijke journalisten op de krant, een monument als Maria Rosseels meegerekend. LDL noemde mij ,,wijveke'' en Jaak Veltman ,,juffrouw''. En we kregen een pluim als we Jacqmainlaan correct spelden...
De mannelijke tafelgenoten zal ik onbesproken laten: ik was er al vaker mee op de lappen geweest...
,,Hoe ben jij daar eigenlijk binnengeraakt?'' vroeg M., mijn recentste disgenote. Ha, twee oud-professoren van Pol& Soc hadden mij bij de hoofdredacteur aanbevolen. Dat was nadat ik gezegd had dat de BRT niks voor mij was. En niet alleen vanwege mijn Brussels accent...
Terloops gezegd, het was de eerste keer dat ik met M iets ging eten. Verschillende agenda's heet dat. En nu twee vrouwen van dezelfde generatie en achtergrond en met ,,respect'' voor mekaar. Het werd een gezellige namiddag zonder roddels. Is dat nu zo vreemd? En we zullen nog weleens afspreken.
,,Een sympathieke vrouw'' zei de Meester 's avonds. ,,En een slimme hé?'
(*) Nagara of zoiets was loodzware draagbare opname-apparatuur...
Ach ja, natuurlijk was het niet altijd een lachertje. Toen ik in 1966 op die redactievloer binnenstapte had ik al zes weken stage op de voormalige BRT nieuwsredactie ,,ondergaan''. De enige vrouwen die ik er er toen zag waren tikjuffrouwen die bij gelegenheid op de schoot van de dicterende journalist kropen. Er werd zonder gène geroepen - Piet Theys zaliger had blijkbaar een conflict met de andere, mindere BRT-vedetten- en ik heb hem één keer gezien toen hij vanuit een deurgat riep dat ze niet moesten denken dat het zo plezant was om met die ,,nagara*'' op zijnen bult achter die paljas van een koning te lopen. Hu? Welja, hij mocht op koningsreis en de anderen waren jaloers.
Maar soit, de krantenredactie.
Als ik goed telde waren we in 1966 met vier vrouwelijke journalisten op de krant, een monument als Maria Rosseels meegerekend. LDL noemde mij ,,wijveke'' en Jaak Veltman ,,juffrouw''. En we kregen een pluim als we Jacqmainlaan correct spelden...
De mannelijke tafelgenoten zal ik onbesproken laten: ik was er al vaker mee op de lappen geweest...
,,Hoe ben jij daar eigenlijk binnengeraakt?'' vroeg M., mijn recentste disgenote. Ha, twee oud-professoren van Pol& Soc hadden mij bij de hoofdredacteur aanbevolen. Dat was nadat ik gezegd had dat de BRT niks voor mij was. En niet alleen vanwege mijn Brussels accent...
Terloops gezegd, het was de eerste keer dat ik met M iets ging eten. Verschillende agenda's heet dat. En nu twee vrouwen van dezelfde generatie en achtergrond en met ,,respect'' voor mekaar. Het werd een gezellige namiddag zonder roddels. Is dat nu zo vreemd? En we zullen nog weleens afspreken.
,,Een sympathieke vrouw'' zei de Meester 's avonds. ,,En een slimme hé?'
(*) Nagara of zoiets was loodzware draagbare opname-apparatuur...
Abonneren op:
Posts (Atom)
