Mijn (hmhm) restaurant

Deze week voor het eerst echt vegetarisch gekookt. Enfin, dat was toch de bedoeling. Gewoonlijk voeren we de Kadokes massa's verse groeten en soep, falafel of hun favoriete cordon bleu, veggie of course. En dan krijgt Malief ineens een idee: verse courgette, gevuld met gehakt, yummie. En voor de kids de tofu-versie, dat kon toch niet zo moeilijk zijn. Plus tomaten voor de smaak?...
Ik bespaar u mijn ontgoocheling. Ik vond mijn vleesversie ronduit flauw. De Meester troostte en deed een paar kruidensuggesties. Lief van hem, want hij lust zelfs geen basilicum. Dat beloofde weinig goeds voor de veggie-versie die we 's avonds gingen serveren. Toch nog snel een lap straffe abdijkaas op laten smelten...
En jawel hoor, de kids die werkelijk alles ,,overheerlijk'' en ,,jummie'' vinden begonnen zonder grimassen aan hun ,,feestmaal''. Tot ik Kadoke1 écht interpelleerde en vroeg of het wel lekker was? ,,Dat hier is een beetje hard Malief'' zei het schatje terwijl hij lijdzaam nog een stukje courgette in zijn mond stak. De veggie-versie bleek nog rauw...
Met enig gezag heb ik hem geboden om die groente te laten liggen. (En hem op verzoek nog drie boterhammen geserveerd. Kadoke2 had alles al op en vond het best lekker hoor...)
Als ik dit soort verhalen (een beetje gegeneerd) aan Pezzeke vertel lacht die mij vierkant uit. ,,Ge denkt toch niet dat dat blijft duren?''
Nee zeker? Vorige donderdag kwam Lottepoes de verjaardagscadeaus voor de Kadokes brengen. Ze wisten het en waren er zeer op uit. Eerst kwam de huisgemaakte royale fruitsla, dan de verjaardagstaart, en toen zaten ze weer een Jommeke te lezen. Tot Malief een handje toestak en vroeg :,,Kwam Meter geen cadeautjes brengen?'' ,,Heu, ja'' straalden ze, een ietsepietsje verlegen.
Maar vragen, dat mag niet. Ten behoeve van hun ouders dit slot, gehoord thuis aan zee: ,,Weet je Malief, wij waren in zo'n sportwinkel met mama en papa en toen zegden J en ik tegen mekaar: zouden we vandaag die rolschaatsen krijgen? Maar het was niet. Nee, wij mogen dat niet vragen.''
,,Misschien zijn mama en papa een beetje bang dat je er mee zou vallen, zoals Bomama vroeger voor ons, '' probeer ik. ,,Maar nee Malief, 't zou niet met wieltjes op een rij zijn hoor. Er staat een blokje op om te remmen.En Jan en Ariane gaan het ons leren...''
Een stiekeme Malief zou nu rolschaatsen kopen. Maar nee, ik ben veel te bang dat ze op hun hoofd zouden vallen. Ik ben erfelijk belast.

PS En toen speelden we Valkuil en in het heetst van de strijd knikkerde Kadoke2 haar laatste knikker in een kuiltje en mompelde ze ,,fok''. ,,Hela'' zei haar tante. En er kwamen twee schattige blosjes.

Reünie

Met zes _ in de leeftijdscategorie vijftig plus _ hadden we verzamelen geblazen in een Antwerps restaurant. Het was ruim een jaar geleden dat ik de meesten had gezien en strikt genomen was ik de enige pensionnée. Dat heb je met die freelancers: werken tot in de kist.


Zal ik eens een beetje stoefen? Dit was nu tien jaar geleden het kruim van de Vlaamse modejournalistiek. Geen boekskes maar kranten, allemaal concurrenten van mekaar maar nooit zo'n warme vriendschap meegemaakt. Veel lief en ook een beetje leed gedeeld. Lief toen bij het Belangske het eerste kleinkind werd geboren, leed toen we met de Gazet stonden te vernikkelen op een industrieterrein in Milaan: rond middernacht, gutsende regen en alleen maar limo's die de internationale boekskesmadammen af en aan reden. Maar we hebben wat afgelachen. Zeker op de niet heel serieuze persreizen van Thailand, Hongarije en New York tot Egypte waar we toch met echte reportages thuis kwamen. Want we werden gerespecteerd om wie we waren en de adverteerders, die kenden we niet.

Of Portugal, waar we de fabrieken achter de luxe-labels bezochten. 's Avonds in de bar zelfverzonnen dansjes (La danse des Patates) uitgevoerd, allemaal in eer en deugd.
Of nog, in Parijs en Milaan voor de defilés, en de nieuwelingskes wijs gemaakt dat ze als ontgroening een nacht in de kamer van de Franse fotograaf moesten doorbrengen. Ja, dat deden de onderbetaalde freelancers wel vaker, maar daarbij werd alleen de onkostennota (ahum) geconsumeerd.
Leed (voor mij) als bleek dat al mijn invitaties waren gepikt in het chique Hotel du Louvre _ na het lezen van Hotel Babylon heb ik begrepen waarom _ en Frie van Het Laatste mij via veel ingewikkelde maneuvers overal binnenloodste... Onze patrons _de grote concurrenten _konden er een puntje aan zuigen.
Gedeeld leed ook toen onze Poiche net verdwenen was en mijn vriendinnen _ ik kan ze geen collega's noemen_ in Londen met mij door de metrostations liepen toen ik dacht dat daar op de bank mijn verdwenen broer lag.
En nu zag ik het verdriet in de ogen van Frieke _ Leentje verongelukt_ en dat ze nog zoveel warmte en mededogen voor de anderen over heeft: het was hartverwarmend.
Later heb ik even de rekening gemaakt: drie van de vriendinnen hebben kanker overwonnen, twee hebben er een levenspartner aan verloren. En zelf kon ik alleen maar zeggen dat mijn mama nog leeft, het vrij goed stelt maar dat het behalve een bron van vreugde toch ook grote stress geeft. En ja, dat ik zo begin te broebelen als ik niet op namen kom. Herkenbaar akkefietje, daar op ons Antwerps terras.
En toch. Onlangs heeft Kadoke2 mij gezegd( toen ik weer heel omslachtig iets zat te omschrijven) dat Malief wat meer woordjes moet leren. En ik: ,,ik ken ze wel schat, maar ik kan er niet opkomen...''. Toch maar nieuwe pillekes gekocht. Count your blessings, Malief...