POETSEN en KOICHE...

Een streepje memory lane...en dat heeft te maken met een verhaal ,,uit de oude doos''. Vandaag moest Malief denken aan de tijd dat jongens en meisjes niet ,,hetzelfde'' waren. Heeft niets te maken met regenbogen, maar met de vaststelling dat meisjes vroeger  moesten poetsen...Malief dus, terwijl de jongens monkelend toekeken.

Niet dat ze zo vaak moest poetsen hoor (dat heette toen nog koiche) maar dat verschil...,,Volvetteke  riep onze Poiche. Och ja, mogelijk gebeurde die karwei -de trap naar boven dweilen- met de beste bedoelingen van ons Bomama: de Communie-foto sprak boekdelen.

Was het haar onderbewustzijn dat in actie schoot? Feit is dat Malief al dagen ,,aan het poesten'' is. En niet zomaar wat stofzuigen hé. Op het hoogste verdiep controle op de dakgoten, en voorts een gigantisch pak stofwolken in drie emmers water verzopen.

Terug beneden...helaba, kletsnat...bezweet. Maar het deed deugd.

Wat plezant en nuttig is moet je volhouden Malief. En nu kan ze met enige trots melden dat de kelder, en vooral het ,,keldergat'' niet langer de afval van rokende, snoepende en andere rotzooi rondstrooiende voorbijgangers torst. Helaas, ook gezien dat hier in het najaar een stel schilders goed hun brood kunnen verdienen...

En voor de goede verstandhouding...Malief heeft dank zij de Meester, nooit een poetspoot uitgestoken. Want als de dames/poetshulpjes het lieten afweten trok hij zelf zijn schort aan, eerst om te koken en dan om de keuken te poetsen. Dat deed hij tot de dag voor hij naar het ziekenhuis ging...

 

MOEDERKESZALF

 Is het de tijd van het jaar? Feit is dat Malief vandaag aan Bomama  moet denken...En dat heeft niets met ,,leeftijd'' maar aan een paar ongewenste muggen te danken.

Geen idee hoe lang het geleden was dat ze nog door muggenbeten werd geteisterd, vandaag was dat wel het geval. En dan begint de memory lane...want een beet op de onderkant van haar elleboog? Ze heeft toch sappiger plaatsen? 

Juist, heel vroeger had Bomama daar troostzever voor: ze smeerde onze beten in met ,,moederkeszalf''.

Vandaar dat Malief vandaag een paar keer  speeksel op haar unieke ,,beet'' wreef. Tot het niet meer hielp. Er stond verdorie nog een tweede... En toen wist ze weer de echte remedie ,,voor volwassenen'': fles azijn uit de kast gehaald en royaal over de elleboog...Prima remedie: wees gerust, die fles azijn wordt al lang niet meer gebruikt voor ,,gerechten''...

Vandaag ook iets serieus gelezen  in een overigens leuke roman, waar de auteur denkt dat haar mama problemen heeft met haar ,,korte termijn geheugen''. Tja, dat je zoiets in een roman moet lezen...om het te snappen...

ACHT JAAR LATER

 Niet eerder kwam de datum met de oude pijn zo precies te voorschijn. Of hadden we het er eerder deze maand al eens over gehad? 12 juni 2013 kreeg de Meester wat hij had gevraagd...dat iedereen hem nu gerust zou laten. En die morgen beleefde Malief in het ziekenhuis zijn afscheid aan maanden pijn en hulpeloos vechten.

Dat lijkt nog alsof het gisteren gebeurde en vreemd genoeg zijn er de details die vandaag nog pijn doen. Zoals de dokter die hem ,,zou helpen'' en die uren te laat kwam of de ...ja, wie was zij?... een vrijwilliger? die tot haar grote ergernis, in afwachting haar knie en  rug ,,masseerde''...

Aan de overkant van het bed zat Lottepoes. Malief was toch niet alleen. En ook vandaag de Meester dankbaar voor onze dochters en kleinkinderen die het ook vandaag voor haar nog meer dan de moeite waard maken...

GEEN INSPIRATIE...

 Juist, de babbelkous heeft even geen inspiratie. Of liever, niets dat uw aandacht verdient...

Mogelijk heeft het te maken met de tuin die zich heeft omgetoverd met  woeste maar bloedmooie Varens. Deed me denken aan lang geleden, toen Bomama (de mama van Malief hé) hier als een furie tewerk ging om de tuinmuur, overwoekerd door klimop, een stevige poetsbeurt te geven...en daarna die muur ook nog eens met witte verf een finishing touch gaf. We mochten haar bedanken met een frisse varen die hier destijds (pakweg 40 jaar geleden) ook weelderig bloeide.

De liefde voor het ,,Mechelse onkruid'' was snel bekoeld. De varens misten blijkbaar  veel water...en ze werden prompt overrompeld door de klimop. Bomama durfde het pas vertellen toen ze ook die ongevraagde gasten na veel miserie uit haar Brusselse tuin had verjaagd. Het zoenoffer was een fraaie Hortensia voor Malief, later kwamen er nog twee bij. Momenteel spelen ze ,,om ter rapst'' met de varens, terwijl een Oleander ongevraagd al boven de schoorsteen de wedstrijd wel zal winnen...