WAT ALS?

Mogelijk klinkt ,,dilemma's'' wat beter, maar dat lost deze ,,probleempjes'' niet op.
Juist, besef dat ik hier min of meer in herhaling val, wat mijn Tsjernobyl-tuin betreft, maar er is meer...Geduld dus.
Eén: mijn toekomstige buren hebben een kluns van een aannemer ingehuurd om hun overigens fraaie (maar onderkomen) herenhuis grondig te renoveren. De jongste weken worden op allerlei (liefst onchristelijke) tijdstippen  over twee verdiepen muren gestript tot op de baksteen. En al die rotzooi wordt uit het venster van het tweede verdiep gegooid. Tof. Vooral als de wind uit het noorden komt (heu, denk ik zo) en mijn dierbaar tuintje annex veranda ondergesneeuwd wordt met een dikke vuilwitte laag. Ho, maar  via de roosters  kreeg ook de verwarmingsinstallatie een nieuw kleurtje.  Ja, so what?  Zeggen aan de lieve buren of mijn ergernis inslikken? Sinds de handige afbraakharry al zijn afval nu ook aan de voorkant in een container gooit is de blauwe voordeur ook grijs geworden...

Twee. De tweemaandelijkse ruitenwassers zijn deze week zonder boe of bah na het droppen van een kaartje verdwenen. Ze zagen het karwei duidelijk niet zitten.

Drie. Ook het artdeco-traliewerk voor het kelderraam is van kleur  veranderd. Tja, als je in een marginale buurt woont moet je blijkbaar ook verdragen dat jolige jongens en meisjes hun fietsen aan het (smerige) traliewerk vastmaken en de wijde wereld intrekken. Wat nu gezongen? Ik kan op de loer liggen als een volleerde bomma en bij het verschijnen van de eerste onverlaat mijn bokkenpruik en kachelpook bovenhalen en in een combinatie van Brussels en autochtoon dialect mijn gedacht zeggen? Maar...En als ze later wraak nemen en bij voorbeeld hun mormels (hondjes hoor) in mijn keldergat laten heu, plassen? Ik zie weleens hoe mijn overburen met hun mooi aangeplante stoeptegels een kaartje met streepje door plassend hondje hebben gebruikt...en het averechts effect. dat het heeft.

Vier. Morgenavond wil ik een toren oud papier buiten zetten. Als er plaats is... Stel dat de onverlaat na mijn verontwaardigde frons verdwenen is maar mij 's nachts met een bezoekje vereert, genre grote plas, of erger nog, zoals vorig jaar bij de boekhandel achter het hoekje, per abuus een en ander in de fik steekt? Tja, wat als?

FONS ZALIGER...

Zonder veel tamtam (zoals wij in Brussel zeggen..) is Fons ,,zaliger'' geworden. Fons is een figuur uit mijn beginjaren bij de krant. Ik mocht zijn postbode spelen. In alle vriendschap hoor, hij was een bescheiden correspondent die in de donkere middeleeuwen (1968 dus) liever zijn tekstjes naar mij bracht dan ze telefonisch naar een of andere pipo in Brussel te sturen. Puur praktisch: de groentenprijzen van Sint-Katelijne-Waver, die moesten correct tot achter de komma in de krant verschijnen. Fons was ook fotograaf en toen hij op ons eerste appartement een kleuterke zag kruipen maakte hij van Lottepoes de mooiste foto's uit die periode. Zoals gezegd, de donkere middeleeuwen, geen pc, geen internet, en zeker geen smartphone.
Vandaag herinnerde Lottepoes zich ook dat Fons met haar en zijn dochter naar een Sinterklaasfeest in Wieze reed. En toen ik Wiske _een secretaresse uit dat steentijdperk- over de dood van Fons vertelde kon ze nog moeiteloos zijn adres opdreunen. Hij was een nijvere correspondent.
Na enkele jaren veranderde zijn ,,carrière'': Fons ging voor de sportredactie werken en ik las van een plaatselijke verslaggever dat hij wel 45 keer achterop de motto de Tour de France in beeld bracht.
Een van de laatste keren dat ik Fons zag was toen hij hulp vroeg voor de verslaggeving van een zwaar ongeval in de buurt van Heist-op-den-Berg. Ik heb het lugubere beeld onthouden omdat ik werd opgeroepen als ,,stadsgenoot''...en nooit de forse hap vlees zal vergeten die onder de rechterdeur plakte.
Fons was een fijne man, zonder kapsones. Maar hij mocht terecht trots zijn op zijn correcte verslaggeving van de kleine en grote misdrijven in zijn vaderstad. Dat hij zelfs ,,de moordenaar van Bonheiden''  in de val lokte door hem kwansuis een sigaret te vragen. De verpakking van een Frans merk lag naast één van zijn slachtoffers. Maar dat is ,,petite histoire''.
Vandaag hebben zijn dochters afscheid van hem genomen. Zijn twee overleden echtgenotes zaten op hem te wachten. Hij werd 95 jaar.

FIORUCCI MET SCHAAMLAPJE...

Auw, dat stak! Nu lees ik in mijn serieuze krant dat Malief, zonder haar (godzijdank)bij naam te noemen, destijds in feite verantwoordelijk was voor een opstoot van marina-grieten in Vlaanderen. Qué?
Die wijsheid las ik in een column, geschreven door een auteur die in 1980 mogelijk nog in de bloemkool stak. Ik verklaar mij nader.
 In 1976 ging de krantengroep  waar ik toen  nederige schrijfklusjes kreeg , genre stommiteiten uit regionale terribele accidenten herschrijven, in faling. De nieuwe leiding dacht dat ik misschien wel iets van mode kende en de komende jaren mocht ik mondjesmaat aan ,,modeverslaggeving'' doen. Zoals naar een modebeurs gaan ,,omdat ze daar toch de kleren lieten zien die later in de winkel kwamen.''. Ik krijg nog altijd kippenvel als ik daar aan terugdenk.
Geduld is een mooie deugd, en begin jaren tachtig eindelijk naar de defilés in Parijs en Milaan. In Parijs kwamen de Japanners voor een stevige vernieuwing zorgen...en in Milaan ging ik in de winkel van Fiorucci  T-shirtjes kopen voor mijn dochtertjes  die toen tien à twaalf jaar waren. Jaja, met engeltjes en bloempjes hé. Ze waren nog in de leeftijd dat ieder cadeautje van de uithuizige Malief in dank werd aanvaard. En niemand in hun klas had zo'n grappige spullen.
Niet veel later waaide de zwarte rage uit Parijs over en kon ik Kalamity blij maken met een (gelukkig donkerblauw) pakje uit Parijs dat door een sarcastische, compleet onnozele non  een ,,judo-pakje'' werd genoemd. Mijn jongste was toen al zeer welbespraakt en zei dat ,,het wel uit Parijs kwam hé''.
En wat lees ik nu? Dat Fiorucci in de jaren negentig echt iets voor de marina's was? Oei, oeps, wist ik niet. Dat vind ik nu echt erg. Bijna zo erg als de  Millet-rage die door mijn kritische dochters werd gesignaleerd en mij een primeur in  de krant bezorgde...en prompt door piekenpaultje werd ingepikt. Sans rancune hoor, hij heeft het later ruiterlijk toegegeven.
Ik kan alleen maar bekennen dat ik mij nooit met ,,marina's'' heb bezig gehouden en zwaai even  met veel medeleven naar de  duidelijk ,,bejaarde'' chef van de columniste die aan de Fiorucci-engeltjes wél goeie herinneringen heeft...


Bizar. Vandaag (zondag) hebben meer dan 200 ,,lezers'' mijn verhaaltje aangeklikt.. Gewoonlijk zijn het er hooguit een paar tientallen per dag...Zondagnamiddag is saai op een redactie hé...