WAUW! BLOOT!

Eerst een kleine confidentie: Malief heeft makkelijk ijskoude uiteinden. Voetjes dus. Je zal mij zelden of nooit mijn  poezelige pootjes zien showen als de temperatuur onder twintig graden gaat.
 Vandaar dus mijn grote zorg toen ik mijn hartendiefje, Kadoke2, wat dacht je, al enkele maanden met blote enkels in haar laarsjes zie stappen. Maar natuurlijk zeg ik niets. Bemoeizieke Malief, je kent mij nog niet. Wel beetje fronsend gezien hoe ze haar sokjes oprolt tot onder haar hiel (???), een paar weken geleden een pak zwarte minuscule voetsokjes op haar bureautje gelegd (stille wenk). Daarop volgde prompt  haar geëigende :,, ho top, dank u' Waarna de jeanspijpjes een paar draaitjes werden opgerold, tot aan de enkel. Welwel?
Komaan, dit wordt een biecht. De ooit zo pientere modejournaliste heeft  het licht gezien. Want wat loopt er deze ijskoude middag in de winkelstraat, kwetterend, lachend, met de eeuwige sluike, min of meer gekamde, min of meer mooie en meer dan schouderlange manen? De schoolmeisjes. En ze hebben nog iets gemeen: blote enkeltjes onder de  opgerolde jeans.
Om mijn ontreddering compleet te maken: in de nieuwste Esprit-advertentie voor deze winter heeft  het model ook  opgerolde jeans en blote enkels.
Wie heeft die grietjes nu verteld dat de enkel zo'n tweehonderd jaar geleden héél sexy was?
Ik niet. Ik ben met pensioen.


Vandaag dinsdag 29 november op het VTM-nieuws: de blote enkeltjes. Gisteren in de blog van Malief, vandaag VTM-nieuws. Ik ga ervan Naast mijn schoenen lopen...

Slik. Vandaag 30 november in het Nieuwsblad.
Dat zijn pas nieuwsjagers...

En tenslotte lees ik vandaag 2 december in het weekoverzicht van De Standaard dat Flanking héél gezond is. Ha ja, want dat wist u nog niet: het verschijnsel heet Flanking...

JULLEKE

Op zoek naar een gepaste schuilnaam voor de oudste neef ((wij zeggen kozijn, maar dat is iets voor onder het raam) kwam Malief op ,,Julleke''. En bedacht toen dat Julleke een uitvindsel (!) was van de Meester, uit de tijd dat Lottepoes en Kalamity nog in sprookjes geloofden.
Ze moeten mij maar terechtwijzen, maar ik herinner mij nog dat Julleke een wit paard was dat in hun fantasie aan zee wel eens opdook. En dat ze verontwaardigd reageerden als ik een gevlekt exemplaar ook Julleke noemde.
Maar dit terzijde.
Gisteren Julleke bezocht. De neef, dus. Hij is voor een kort verblijf in een bejaardenhome om de medicatie aan te passen, maar ondertussen zat hij daar maar. Heel vreemd, een bijna leeftijdsgenoot  die een jaar geleden nog zelf zijn tante Mène (ons mama) ging bezoeken. In mijn herinnering stond hij altijd een trapje hoger: al aan de unif terwijl ik nog achter de Troubadours van Koning Boudewijn liep...of minzaam luisterend naar de aangebrande mopjes van een Brussels nichtje die wel zo slim was om ze in het Frans te vertellen. Alsof ik geloofde dat ,,un maquereau'' ,,nen boestering'' was.
Dat heb ik hem dus gisteren allemaal nog eens verteld en hij zei minzaam dat het een rare was, maar ja, van Oostende, van de kust hé. (Lief dat hij niet zei ,,een brusseles''.) En dat was geen vergissing: de familie van haar jong overleden moeder woonde in Oostende.
Natuurlijk heb ik nog veel meer verteld. Mijn gebabbel is legendarisch, ik weet het. Tussendoor verorberden we een ijsje, en hij stapte daarna resoluut in de juiste gang terug naar zijn kamer. Bij het afscheid formuleerde ik een slap excuus. Dat ik zoveel gebabbeld had maar dat ik  de vorige dag geen woord had gezegd. Dus... Ja, lachte hij, en dees is beter dan een psycholoog of een psychiater hé!
Voilà. Daarna zocht ik de uitgang. En ben verloren gelopen...

Zeep...

Het moet pakweg twintig jaar geleden zijn dat Malief het onding in haar mizerabele hotelkamer ontdekte. En laat mij meteen een misverstand uit de wereld helpen: modejournalisten logeren zelden in luxueuze resorts als de krant het zelf moet betalen. Dat was alvast de gewoonte in ,,de goeden ouden tijd''. Vooral Parijs en Milaan waren tijdens de grote defilés snel ,,uitverkocht'' in de categorie ,,proper en betaalbaar''.
 En wat doe je dan 'smorgens tussen 9 en 10, net voor het eerste défilé? Televisie aan, en met één oog op France Deux een soap verorberen. De kenners (geef maar toe) weten dat het om Amour, gloire et beauté gaat.
In de beschaafde wereld (bij de VRT) was dat verhaal al lang verdwenen, tja, en wat doe je anders in een kamer waar je best je leesbril niet op zette als je het sanitair of het vast tapijt bekeek?
 Nu komt de biecht. Af en toe gaat mijn digitale tv weer op post 226 .Herfst, regen, beetje depri? Arme Franse kijkers...Er is een nieuw item in de soap geslopen. De hoofdpersonages gaan trouwen in Dubai (natuurlijk trouwen ze niet,) maar de kijker krijgt een mooie toeristische reportage. Of ze staan op hun geliefde te wachten onder de Eifeltoren maar de geliefde is net in de Seine gesprongen om een juffrouw te redden en dus komt hij te laat op de afspraak. SPANNEND.
Momenteel is de toeristische sponsor Amsterdam. Zo authentiek, nooit zoveel tulpenvelden gezien. En de acteurs  zeggen (in het Frans): ,,Dak'' (ça veut dire bonjour...) en in het verre Los Angeles zegt een clevere actrice allicht iets anders dan wat we in het Frans hoorden.. ,,Amsterdam? C'est mon île préferé. En zeg niet dat ik het niet goed verstaan heb. Anders had ze gezegd:,, c'est MA ville ...''  Zelfs  Kadoke2 onderbrak mijn relaas en zei , ,, dan is het ma ville''. En zij heeft nog de oren van een veertienjarige hé.

En daar zat...Ljiena

Toeval bestaat niet zullen we maar zeggen, en zo krijgt ,,het potteke van Soeur Edith'' ineens een vervolg. Toen zong ik de lof van mijn laatste poetsvriendin. Ik zou haar niet herkend hebben, en dat is niet uitzonderlijk, als je weet dat ik mijn overbuurvouw al verward heb met een verpleegster uit Avondrood.
 Ljiena zat aan de kassa van een buurtwinkel. Ik had mijn prei, selder, pompoen en courgette al op haar toog gedeponeerd toen ze zei ,Iek ken u toch?'' en ,,Oe bent het toch, niks veranderd?''
Met Ljiena sprak ik tien  jaar geleden een mondjevol Engels. En was ik zo beschaamd dat een gediplomeerde anesthesist uit Tsjetsenië mijn stof opveegde dat ik meestal een namiddag ging zwemmen.
 Ze was een model van werklust, vriendelijkheid  en klasse. Ze huurde een appartementje met een man/profiteur en kwam op een dag met verbrande benen werken. De eigenaar/Marokkaan wou de boiler niet maken, maar ze stond er op om te poetsen. Dan voelde ze de pijn minder...
 Toen ze na enkele jaren een job kreeg in een OCMW-bejaardentehuis was ik blij voor haar en ze was zo attent om een opvolgster te introduceren. Oxana, de trouwe lezers kennen haar verhaal.
 En nu stond ik daar deze dinsdagmiddag  met tranen in mijn ogen en herkende haar. Het jeugdige van toen was er helaas af, maar lief, attent en boordevol klasse, dat was er nog altijd.
 Het werd een snel verhaal terwijl er niemand achter mij aanschoof. Informeren naar de Kadokes en de Meester, en hoe kwam het dat ze niet meer in de verpleging zat? Ik begreep het niet zo goed maar blijkbaar was het een contract van beperkte duur, en zat ze nu hier omdat ze moest werken want de man was weg, de dochter had een zoontje....
.Ik was op een haar na achter de toog geklommen om haar een dikke knuffel te geven, maar  er stond toen (nog net niet morrende) klandizie achter mij. Ik heb haar plechtig beloofd om terug te komen.

Verexcuseren...

Noem het een ,,onweerstaanbare drang'' als ik uit mijn sloffen schiet na een theaterbezoek. Heeft alles te maken met mijn Brusselse achtergrond waar Vlamingen destijds leerden dat je beter discreet, beschaafd uit de hoek kwam. Zo niet hoorde je achter je rug een smalende ,,des paysans''  roepen. De Franstalige Brusselaars wisten toen nog niet dat boeren hardwerkende mensen zijn...
Ruim veertig jaar geleden leerde ik de ,,bourgeoisie'' uit de vaderstad van de Meester kennen. Van de eigenares van ons eerste appartementje die mij altijd ,,madame,, noemde, met zo'n halve knieval er achteraan. Later de dames aan de kleuterschool als ik Lottepoes bracht. Moeders van de betere klasse. Dachten zij.
En zo heb ik ook een ,,conférence''  bedacht rond dit bizarre verschijnsel, dat vandaag wel zo goed als verdwenen is. Want nu lachen ze luidop, zwieren ze met zakdoeken en brullen ze de Marie-Louise  en wippen ze op en neer.
Daar gaan we.
,,Vreuger was het beiter. Ik zaa het nog on mane kwaffeur toon dak man mise en place ging hoale.
Wa vremd volk datter seirewoureg rondlupt: ge moeit ma verexcuseire , mo zemme giene pas, ho moeite ze dei dan copuleren?''
Tot daar mijn poging om het in een vreemde taal te zeggen...Ik vrees dat het Brussels is.

Naar den trouw...

Neem mij mijn slordig taalgebruik niet kwalijk: gisteren heb ik echt slechte manieren geleerd.  De gepropageerde tussentaal _ die je bij ,,Thuis'', ,,Familie'' en dergelijke voorgeschoteld krijgt, had ik  echt niet verwacht op een cultureel evenement.  Hoewel, ik moet nu niet de naïeve trien  uithangen: als Kalamity en Lottepoes niet meewillen is dat een veeg teken.
,,Waar wil ze nu weer naartoe'' hoor ik een occasionele lezer zuchten. Ik heb nu eenmaal niet de gewoonte om met de deur in huis te vallen.
Nu goed: tijdens een optreden van een overigens ravissante 51-jarige grappenmaakster in een cultuurtempel heb ik vooral veel gelachen (stilletjes, hardop lachen, moet dat?), gezien dat het heel gewoon is voor een paar honderd toneelliefhebbers om recht te veren en de juiste gebaren te produceren voor ,,De Marie Louise'', zomaar, op commando van de grappenmaakster (slik). Beter nog, om een hele rij (de derde, wij zaten gelukkig op de tweede) op het toneel te sommeren (ze doen hét!) en een bijrol te spelen in het toneeltje waarbij de comedienne/actrice ging trouwen na ruim een uur klagen dat ze geen man vond. En dat die uitverkorenen met een lach de rol van ,,de zatte nonkel'',  ,,de vader'', de ,,moeder ''(die volgens mij jonger was dan de bruid) de bruidsmeisjes (die niet wisten waar ze hun sacoche moesten laten), de bruidegom (die zijn echte vrouw even moest vergeten maar als beloning (?) achter het bruidsboeket gezoend werd en de demente bommi  die volgens de bruid al niet meer wist waar ze was....Hahaha zo grappig.
Tot de bruid, dit keer vermomd als de tante uit Gent, naar het hoogtepunt werkte. Neenee, geen verdere vuile praat over het varken en zijn sossis, het werd echt grappig met niks dan woordspelingen die ik zelfs niet moest herhalen om ze te snappen. Sommigen deden dat wel. Ondertussen liepen er tranen uit mijn ogen. Het is bekend dat Malief alleen weent van het lachen.
Toen was het gedaan en kreeg de actrice, die ook mooi zong maar alleen smartlappen produceert,  van mij een lang en welgemeend applaus. Maar niet opgesprongen, luidop gebruld,  met de armen gezwaaid en met witte zakdoeken gewuifd. Driekwart van de zaal deed dat wél.
Conclusie: ik kan niet meer mee. Ik dacht echt dat de rij die zo mak naar het toneel werd geleid en daar met hun onnozele schorten te kijk stond, een soort acteurs van een plaatselijke vereniging waren. Ik had het zelfs al aan mijn gezelschap gesuggereerd. Maar toen ik het in het buitengaan aan een paar dames (slachtoffers?) vroeg -beroepsmisvorming- zegden ze heel fier ,,ja, dat waren wij''.  Maar dat had ik weer verkeerd verstaan. Zij dachten dat ik wou weten of zij het waren die op het toneel waren geklauterd. Zég: ik zat wel op de tweede rij hé....

Het potteke van soeur Edith

Nu weet ik weer waarom er (voorlopig) geen opvolgster komt voor, min of meer  in  chronologische volgorde, madam Debakker,  Marja van de Zelestraat, Elske uit  Munchen of omstreken, Lena uit Tasjkent en Oxama  ,ook van die kanten. Omdat, als je zelf (af en toe hoor) poetst, ontroerende, akelige, maar ook leuke dingen ontdekt. Zoals in het potteke van soeur Edith.

Juist, het is vandaag ,,heiligdag'' maar voor Malief een uitstekende gelegenheid om ,,de grote living'' eens onder handen te nemen. Er zijn er zelfs die beweren dat je daar, met het zicht op Allerzielen, een aflaat mee verdient.

Ingewijden weten wat er met dat potteke gebeurde. Maar helaas zijn de meesten ook al  bij soeur Edith.  En dat was de naam van een lief nonneke uit Bunia die drie grietjes van pakweg veertien jaar op de Brusselse Expo leerden kennen.  Ze zat in het ,,paviljoen van de katholieke missies'' naarstig  potjes te naaien. En omdat in haar buurt ook leuke mannelijke exemplaren rondhingen, ha ja, de Troubadours van Koning Boudewijn, even zwart en lachend als Edith. Dat leverde ons correspondentievrienden op en Malief kennende werd zij een trouwe auteur van nonsensbriefjes die dan weer beloond werden met nieuws uit Congo.

Maar eerst kwam soeur Edith nog naar ons thuis. Het Meesterke zag daar blijkbaar geen ,,gevaar'' in voor zijn dochter. Ze kwam in gezelschap van soeur Marie-Madeleine, haar overste, en die werd prompt opgeëist door een vriendin van Bomama. Een overste was altijd beter dan een zusterke hé. Enfin, dacht zij.

Edith werd bij ons verwend, dat spreekt, en toen ze terugkeerde naar Bunia kreeg ik niet alleen haar adres maar ook een handgemaakt (genaaid) potje met deksel. Het kreeg een plaatsje op het dressoir en toen het Meesterke er niet meer was kwam het naar hier.

Vandaag bij het poetsen het potje nog eens open getrokken. Jaaa, helemaal vergeten: daarin bewaarde het Meesterke (ondertussen donkerbruin verkleurde) knipsels uit De Standaard...Met examenuitslagen van de Vlaamse universiteiten in de jaren zestig. (dat stond toen nog in de krant!)

Zou onze Poiche geweten hebben dat zijn stille pa zo fier was met zijn onderscheiding? Het doctoraat heeft hij niet meer uitgeknipt. Daar plakte een pijnlijk  ,,misverstand'' aan: op de eerste bladzijde  bedankte hij zijn toenmalige echtgenote. Pa, zei niks, Bomama  zei: ja, daar zitten wij voor niks tussen...

Ha, wou iemand weten of ik ook in het potteke belandde?  Ja, toch de eerste kan. en nu weet ik ook weer wie van mijn latere collega's  in mijn jaar zaten...Maar een ,,voldoening''? Pff dat was goed voor één keer...