Onschuldig tijdverdrijf...

Wat lief van die beruchte bank, dat ze ons deze week zo heerlijk heeft doen lachen. Want wij zijn in de leeftijdscategorie dat we zogezegd niet goed meer weten wat we doen. Niet Marie-Therèse V. die heel kwaad keek in de kwaliteitskrant. Zestigplussers zijn capabel en slim en welstellend en mogen zelfs onbeperkt hun spaarcenten toevertrouwen aan de bank. Zo zit dat!
Overigens, Marie-Thérèse heet al lang niet meer zo. Pakweg veertig jaar geleden heeft een baas van diezelfde krant gezegd dat zo'n naam niet goed bekte en haar prompt omgedoopt. Tja, de mijne werd ook in twee gesneden. Alsof in die tijd onze gewrochten met naam en toenaam gepubliceerd werden...Maar toen waren we nog dociele schepsels, zo zit dat.
Maar terzake, we hebben gelachen. Toen we naar de juiste supermarkt gingen en meteen zes flessen bio-wijn in ons karretje legden _ zou dat wel mogen?_ of als gezelschapsspelletje meneren van middelbare leeftijd fixeerden om te zien of de twaalfjarige van veertig jaar geleden nu op zijn pa zou lijken. Dat doen zestigplussers dus als ze gaan wandelen en ineens allebei hetzelfde zeggen. Voor de niet ingewijden: we vernamen dat de jongen die in mijn studententijd zijn foto op mijn Leuvens kot had staan_ JFK hing er ook aan de muur_ nu weleens in de buurt van onze thuis-aan-zee verbleef! Die foto was destijds een raadsel voor mijn bezoekers:,,goh, is dat uw broertje?'' (de meisjes) of ,,Wie is da?'' (de jongens). Gewoon gekregen van zijn mama _ net als mijn moeder een kaartersweduwe_ die 's zaterdags bij ons thuis kwam en de schattige jongen weleens meebracht. Discreet onderzoek (leve het internet) leerde mij ondertussen dat de schattige jongen met de sproetjes op de neus een serieuze professor is en dat er dus weinig kans is dat ik hem op flipflops en een uitgezakte short bij de bakker zal tegenkomen.
Minder discreet onderzoek bij de plaatselijke horeca leerde ons dat hij er niet bekend is.
Dat is waar zestigplussers zich mee bezig houden...