Meer dan een week heb ik het stil gehouden: kwestie van een ultiem kerstcadeau voor mijn oudste dochter niet te verknallen. (en nu maar hopen dat ze voor vanavond mijn blog niet leest...)
Dat zit zo: tijdens het opruimen van enkele kasten uit de jeugdjaren van Kalamity en Lottepoes was er veel Memory Lane maar hebben we ook goed gelachen. En bleek dat het ijzersterk geheugen van Malief toch ook enkele motgaatjes vertoont.
Dat zit zo: een fraaie lederen kaft (van Giorgio Armani, relatiegeschenk of course) koesterde een hilarisch geheim. Bleek dat Malief van dinsdag 7 juli tot 17juli trouw de inhoud van ,,Buren'' had neergepend, allicht omdat Lottepoes met vakantie was maar haar geliefde soap niet kon missen? En wij zaten mogelijk aan zee in Ozendrop waar geen video-installatie was...
Tot daar ontroerend, toch? ,,Madge zet Bron op haar plaats'' en ,,Bron komt pootjes geven aan Harold'', je leest daarin de NB-verslaggeefster die feiten neerpent.
Maar goed, dan komt 18 juli, en wordt mijn plaats ingenomen door Kalamity. (want zo érg kribbel ik nu ook weer niet...) Tja, en hoe oud ze toen was moet ik vanavond vragen. Maar wat een inlevingsvermogen. Een verslaggeefster in de dop, to the point. Het einde van het verhaal was: ,,Harold komt Kerry halen bij Joe, Joe doet zijn broek juist toe en Kerry trekt haar bloes recht. Harold is geschokt!''. Einde.
Als ik mij ooit heb afgevraagd of ik wel aanwezige mama ben geweest en onze dochters goed met elkaar konden opschieten: dit is het bewijs.
En de intimi weten dat Lottepoes zich nog altijd met Buren bezig houdt. Dat van vroeger, dat was dus research hé...
PS En ondertussen is de ,,inlassingsfunctie'' hersteld maar die vorige berichten ga ik nu eens niet herschrijven zie.
dinsdag 24 december 2013
vrijdag 20 december 2013
Och, die boekskes
Er bestaat een nieuwe uitdrukking voor die de gène voor deze hobby wat camoufleert: ,,guilty pleasure''. En denk nu niet direct aan een schaamtelijke activiteit, of ja, toch wel: ik heb het over roddelboekjes lezen.>
Het begon nochtans allemaal ,,voor de job''. Heel lang geleden (nog net daarvoor konden de dieren nog praten) kwam een nieuw weekblad voor de jongelui op de markt en Malief mocht de uitvinder-hoofdredacteur interviewen. Wiel Elbersen, de lieve man heeft het tijdelijke al heel lang gewisseld voor het eeuwige (dat zèggen ze toch?) en hij kon mij overtuigen dat het een fijn blad voor pakweg zestienjarige hippe grietjes zou worden. Geen beperkingen, als het maar paste in hun leefwereld.
Enkele jaren later raakten zelfs mijn wel opgevoede dochters enigszins gefascineerd door dat boekske. Door een stom toeval: tijdens een vakantie aan de kust kwam een ,,gast'' (heb nooit geweten voor wie van de twee) opdraven en hij had in het appartement van zijn zus oude boekskes gevonden. Neuneu, niet wat u denkt, gewoon ,,de Flair''. En daar stond het dagboek van Mieke van Martle in, en dat boeide hen. Want wat een onvoorstelbaar dwaas gezever die auteur wekelijks ten beste gaf, dat hadden ze nog nooit gelezen. (nu is dat wekelijkse kost in HLN, maar passons).
Enfin, het resultaat was dat de Meester nog enkele jaren later aan zee behalve een serieuze krant ook ,,de Flair'' moest kopen, want zelf geneerden ze er zich een klein beetje voor. ,,Guilty pleasure, haha''.
Twintig jaar later komen die schrifturen mij in de wachtkamer van de dokter, maar vooral bij de kapper een beetje uitlachen. Maar vorige week niet.
Een hoofdredactrice schreef in haar editoriaal over de eerste aidsdode in de Vlaamse modepers. En toen wist ik het week. Lachende Peter, die ik eerst had ontmoet in zijn school in Sint-Niklaas waar hij mode-schrijvers had uitgenodigd. De warme lach, de bruine krullen, enkele jaren later was hij in Parijs om verslag uit te brengen voor zijn krant. En nog wat later ondersteunde een collega van de Flair hem toen hij moeizaan naar de Cour Carrée strompelde voor de defilés van zijn idolen.
En nog wat later was hij er niet meer, niet eens dertig geworden.
Ik heb het boekske wat meer aandacht geschonken dan gewoonlijk. Tot ik aan het verhaal kwam waarin een lezeres getuigde over al de venten die met hun hoofd tussen haar benen hadden gezeten. Arme Wiel, en hij meende het zo goed...
Enkele jaren later raakten zelfs mijn wel opgevoede dochters enigszins gefascineerd door dat boekske. Door een stom toeval: tijdens een vakantie aan de kust kwam een ,,gast'' (heb nooit geweten voor wie van de twee) opdraven en hij had in het appartement van zijn zus oude boekskes gevonden. Neuneu, niet wat u denkt, gewoon ,,de Flair''. En daar stond het dagboek van Mieke van Martle in, en dat boeide hen. Want wat een onvoorstelbaar dwaas gezever die auteur wekelijks ten beste gaf, dat hadden ze nog nooit gelezen. (nu is dat wekelijkse kost in HLN, maar passons).
Enfin, het resultaat was dat de Meester nog enkele jaren later aan zee behalve een serieuze krant ook ,,de Flair'' moest kopen, want zelf geneerden ze er zich een klein beetje voor. ,,Guilty pleasure, haha''.
Twintig jaar later komen die schrifturen mij in de wachtkamer van de dokter, maar vooral bij de kapper een beetje uitlachen. Maar vorige week niet.
Een hoofdredactrice schreef in haar editoriaal over de eerste aidsdode in de Vlaamse modepers. En toen wist ik het week. Lachende Peter, die ik eerst had ontmoet in zijn school in Sint-Niklaas waar hij mode-schrijvers had uitgenodigd. De warme lach, de bruine krullen, enkele jaren later was hij in Parijs om verslag uit te brengen voor zijn krant. En nog wat later ondersteunde een collega van de Flair hem toen hij moeizaan naar de Cour Carrée strompelde voor de defilés van zijn idolen.
En nog wat later was hij er niet meer, niet eens dertig geworden.
Ik heb het boekske wat meer aandacht geschonken dan gewoonlijk. Tot ik aan het verhaal kwam waarin een lezeres getuigde over al de venten die met hun hoofd tussen haar benen hadden gezeten. Arme Wiel, en hij meende het zo goed...
woensdag 4 december 2013
Zoals bij de kleuterkes
Kadoke twee is een pientere griet, heeft alles gezien, wil alles weten.Toen ze op haar stoel het lijfblad van Avondrood vond was ze meteen hoogst geïnteresseerd. Niet omdat er een paar mottige spelfouten in stonden, wel waarom Malief er in stond? Of was de puzzel op de laatste bladzijde misschien voor haar?
Ja, wat bedoelden ze met structuur, en disputen en accomodatie?
Juist ja, dat is een blaadje voor de residenten in Avondrood, waarvan het merendeel nog hooguit de krantenkoppen uit Het Laatste Nieuws wil slikken.
En dus vertelde Malief over de collega's van Bomama die onrustig worden als ze telkens op een andere plaats aan tafel worden gezet, (structuur) die niet zelf de folie van hun boterhammetjes kunnen halen omdat ze (zoals Bomama) erge reuma hebben en die als ze alleen worden gelaten bang zijn dat ze de weg naar huis niet zullen vinden. Sommigen beginnen dat ook ruzie te maken (dispuut heet dat) en dan moeten we ze geruststellen.
,,Och, zei Kadoke twee, ,,nu snap ik het. Dat is zoals bij ons op school. Wij moeten 's middags bij de kleuters gaan zitten om hen te helpen hun brooddoos open te maken, zeggen dat ze nog een hapje moeten eten en als ze beginnen te wenen zeggen dat ze in de mama- en papa-tijd naar huis mogen gaan.''
(Kadoke twee gaat naar een Freinet-school, de Dingen des Levens zijn voor haar vertrouwde materie)
Ja, wat bedoelden ze met structuur, en disputen en accomodatie?
Juist ja, dat is een blaadje voor de residenten in Avondrood, waarvan het merendeel nog hooguit de krantenkoppen uit Het Laatste Nieuws wil slikken.
En dus vertelde Malief over de collega's van Bomama die onrustig worden als ze telkens op een andere plaats aan tafel worden gezet, (structuur) die niet zelf de folie van hun boterhammetjes kunnen halen omdat ze (zoals Bomama) erge reuma hebben en die als ze alleen worden gelaten bang zijn dat ze de weg naar huis niet zullen vinden. Sommigen beginnen dat ook ruzie te maken (dispuut heet dat) en dan moeten we ze geruststellen.
,,Och, zei Kadoke twee, ,,nu snap ik het. Dat is zoals bij ons op school. Wij moeten 's middags bij de kleuters gaan zitten om hen te helpen hun brooddoos open te maken, zeggen dat ze nog een hapje moeten eten en als ze beginnen te wenen zeggen dat ze in de mama- en papa-tijd naar huis mogen gaan.''
(Kadoke twee gaat naar een Freinet-school, de Dingen des Levens zijn voor haar vertrouwde materie)
woensdag 20 november 2013
Ambras in het kiekenkot
Nee, dit is geen keurige titel, maar het verwoordt wel zo'n beetje mijn gemoedstoestand. Sinds zowat twee jaar zit Bomama in de afdeling ,,dementen'' van Avondrood, een afdeling die zij gemakshalve ,,bij de gehandicapten'' noemt. Dat was een wijze beslissing nadat ze zeer duidelijk liet verstaan dat moederziel alleen in haar kamer zitten niet langer een optie was. Het deed mij denken aan haar moeder die ook niet graag alleen was (een ,,gevoel'' dat onze Pezzeke handig oploste door na tien uur de radio keihard te zetten en dan stilletjes naar buiten te sluipen, naar een parochiaal of minder kristelijk evenement waar zijn ouders al enkele uren de bloemmetjes buiten zetten terwijl hij op granny-sitting was geplaatst).
Enfin, dus ging Bomama na bad en toilet naar de ,,gesloten'' afdeling waar de dames stilletjes zaten te dutten..Malief kwam er al eerder (heu, niet voor haarzelf...om sinaasappelen en actimel en andere extra's in de afgesloten keuken te zetten) en ze zag dat het goed was. Eén enkele dame zonder broek of rok die krijste als een papagaai maar alleen als ze op het toilet vast zat, dus...
Vandaag is de afdeling het voorgeborchte van de hel. En ik overdijf niet. Lottepoes zei het vandaag nog:,,Ik zou het er niet uithouden.'' Dat de sfeer zo veranderd is heeft alles te maken met een mannetje van pakweg anderhalve meter die de haan speelt in het kiekenkot, zijn ,,vriendinnen'' kiest en andere afdankt omdat ze zijn yoghurtje hebben opgelebberd, zijn wandelstok verstopt, zijn kamer overhoop gehaald, of gewoon op de tafel getikt terwijl hij praatte. En als hij die afgedankte lieven dan een briefje zou schrijven of in een hoekje wat zachte billenkoek geven, dan zou ik nog zeggen...Maar nee, hij staat te schelden en te vloeken en te brullen en nochthans is het maar een klein karkasje...
Zegt Bomama:,,Ze maken hier veel ruzie maar ik doe of ik het niet hoor, maar 't is niet plezant zenne'' En geeft mij een sukkelige knuffel (stijf arme eh kinneke).
De bazin van Avondrood heb ik gisteren eens aangesproken. Of dat een rustige ouden dag moest voorstellen. Ik bespaar haar lezing uit het lijfblad voor aspirant geriatrische verpleegsters maar 't kwam er op neer dat ze moest kiezen tussen zware medicatie voor de ambrasmaker en het maar zo laten.
En dan denkt Malief: ze zal het wel beter weten zeker (maar stilletjes: binnenkort hebben de tien ,,stillen'' daar allemaal zware medicatie nodig.)
Wat later hoor ik van een verzorgster:,,Alleen maar agressief met woorden? Hij heeft madammeke M. een blauw oog geslagen''.
Toen wist ik het weer: dat hat Bomama mij een tijhdje geleden ook verteld en ik had geantwoord dat ze dat wel zou gedroomd hebben. Shame on me...
Oh ja, zei de bazin ook nog: misschien hoort hij wel in psychiatrie. Geweldig dat ze daar zomaar was opgekomen.
Enfin, dus ging Bomama na bad en toilet naar de ,,gesloten'' afdeling waar de dames stilletjes zaten te dutten..Malief kwam er al eerder (heu, niet voor haarzelf...om sinaasappelen en actimel en andere extra's in de afgesloten keuken te zetten) en ze zag dat het goed was. Eén enkele dame zonder broek of rok die krijste als een papagaai maar alleen als ze op het toilet vast zat, dus...
Vandaag is de afdeling het voorgeborchte van de hel. En ik overdijf niet. Lottepoes zei het vandaag nog:,,Ik zou het er niet uithouden.'' Dat de sfeer zo veranderd is heeft alles te maken met een mannetje van pakweg anderhalve meter die de haan speelt in het kiekenkot, zijn ,,vriendinnen'' kiest en andere afdankt omdat ze zijn yoghurtje hebben opgelebberd, zijn wandelstok verstopt, zijn kamer overhoop gehaald, of gewoon op de tafel getikt terwijl hij praatte. En als hij die afgedankte lieven dan een briefje zou schrijven of in een hoekje wat zachte billenkoek geven, dan zou ik nog zeggen...Maar nee, hij staat te schelden en te vloeken en te brullen en nochthans is het maar een klein karkasje...
Zegt Bomama:,,Ze maken hier veel ruzie maar ik doe of ik het niet hoor, maar 't is niet plezant zenne'' En geeft mij een sukkelige knuffel (stijf arme eh kinneke).
De bazin van Avondrood heb ik gisteren eens aangesproken. Of dat een rustige ouden dag moest voorstellen. Ik bespaar haar lezing uit het lijfblad voor aspirant geriatrische verpleegsters maar 't kwam er op neer dat ze moest kiezen tussen zware medicatie voor de ambrasmaker en het maar zo laten.
En dan denkt Malief: ze zal het wel beter weten zeker (maar stilletjes: binnenkort hebben de tien ,,stillen'' daar allemaal zware medicatie nodig.)
Wat later hoor ik van een verzorgster:,,Alleen maar agressief met woorden? Hij heeft madammeke M. een blauw oog geslagen''.
Toen wist ik het weer: dat hat Bomama mij een tijhdje geleden ook verteld en ik had geantwoord dat ze dat wel zou gedroomd hebben. Shame on me...
Oh ja, zei de bazin ook nog: misschien hoort hij wel in psychiatrie. Geweldig dat ze daar zomaar was opgekomen.
dinsdag 5 november 2013
Zen...
,,Al 75.000 lezers testten hun Taal-IQ'' lees ik op ,www mijn lijfblad', om de naam niet te noemen.Benieuwd hoeveel er daarna hun krant hebben opgezegd. Ik kon niet, want ik krijg ze gratis...
Komaan Malief, 't is maar een spelletje. Maar wel een dat mij danig heeft ,,geaffronteerd''. Vijftien vragen, en na de achtste vraag (veel gepruts met balkjes om de zinnen in de juiste volgorde te zetten) komt ineens het bericht ,,gedaan, u heeft 33procent, niet genoeg om hogere studies aan te vatten''. Daar sta ik met mijn master pol en soc en 37 jaar voltijdse dienst bij hogere, niet nader genoemde krant. Hadden ze nu nog gezegd dat het een computerspelleke was, dan was ik gewoon verder soep gaan maken. Een mens moet zijn plaats kennen.
donderdag 31 oktober 2013
Jonas uit Baasrode
Feest in Avondrood, waar sinds de overname alles ,,volgens het boekje'' gebeurt. Jarigen worden, willen of niet, de maand van hun verjaardag uitbundig gevierd en moeten voor de complete vergadering hun juiste leeftijd prijs geven.Deze maand was de honderdjarige het feestvarken. Helaas afwezig wegens opname in het ziekenhuis. Wat de animatrice niet belette om enthousiast ,,hipperdepip'' en ,,lang zal ze leven'' te zingen.
Nieuw was ook de aanwezigheid van twee jonge mensen, die ik totaal verkeerd identificeerde als zeer sociale familie van Elza, nee van Pierre, nee van Julia??? Toen kwam de jonge bink bij mij zitten en werd een en ander duidelijk. De middelbare school van Buggenhout, waar Jonas (zo heette de jonge bink) acht uur wiskunde en wetenschappen studeerde en dus geen stage liep in de zorgsector, kwam ,,gewoon'' met de residenten praten.Omdat het moest van school. En dat hij dit jaar nog drie keer zou terugkomen.En dat hij waarschijnlijk niet in de zorgsector ging werken. Met acht uur wiskunde, hu?
Waarna ik die gast dan maar begon te ondervragen. Over zijn geboortedorp Baasrode waar ze nog een beetje dialect spreken (!) en dat hij seffens cake moest rond delen terwijl ze van de school géén eten mochten geven.
Neen, boeiend was het niet écht, maar ik vertaalde ales extra luid naar Bomama en zij knikte en lachte en replikeerde in het Brussels. Van haar moeder die uit Baasrode kwam en dat ze in Brussel Frans en Vlaams spreken. Dat Brussels vertaalde ik dan weer naar Jonas die mij verzekerde dat hij alles verstond. Ook de slogan van Bomama ,,a force dasse ui vloms en ui frans melangeit...''
En haar uitsmijter: ja, get vuil vandoon om 'n opstel te vullen hé... Dat vond ik eerlijk gezegd haar beste uitspraak van de dag.
maandag 21 oktober 2013
Dat zijn lappen
Helemaal op de bodem van de wasmand met schoon goed heb ik ze gevonden: twee merklappen uit de kindertijd van Malief. Alweer vergeten hoe ze daar terecht kwamen maar mogelijk is bomama de schuldige die letterlijk al de relikwieën uit haar en onze kindertijd bewaard heeft.
Meteen in de wasmachine, mooi gestreken en nu hangen ze...in onze toiletruimte. De ideale plaats om bezoekers even attent te maken op de dingen des levens.
Ben er zelf nog niet helemaal uit: hoe heeft zuster Polydora het in de jaren vijftig voor elkaar gekregen dat ik daar met mijn kleine vingertjes knoopsgaten, fronsjes, flanelsteken, lusjes en inzetstukken (jaja) heb gefabriceerd? En nijdig, dat ik daar in de zogeheten zorgeloze kindertijd moest mee bezig zijn terwijl de bieb bomvol boeken stak? Emancipatie, dat was iets voor jongens.
Iets nuttig geleerd? 't Zal wel zijn: de ,,Rode schaar'' heeft vorige week nog feilloos enkele ritssluitingen vervangen.
Hoe dan ook: naast de merklappen (met het werkjaar en mijn initialen!) hangt mijn officiële persplaat. Om te bewijzen dat het ondanks Polydora (die we pesterig Kakkedora noemden)toch nog goed kwam met het broddelende naaistertje...
woensdag 25 september 2013
En toen kwam Kalamity
Doe maar even alsof het zo moet, die gigantische Blow Up van Malief en de Meester, aan de wieg van hun eerste spruit, vandaag moet ik het over Kalamity hebben.
25 september, als ik mij haast is dit verhaal nog persklaar voor het juiste geboorte-uur. En dat was dus 20u30, voor diegenen die daar belang aan hechten.
Wat mij betreft hooguit een paar jaar geleden. Weer een meisje, welja, al deed ik toen alsof ik (alweer) op een jongen had gehoopt.Compleet foute opvoeding, in die tijd.
Vandaag meer dan blij dat het ,,een écht vrouwtje'' was (om onze koning te parafraseren), uitgerust met de brains, de humor en de doortastendheid die ze gewoonlijk aan venten toeschrijven en uiterlijk een combinatie van de Meester en Malief. Alleen waar ze die geweldige haardos heeft gehaald is mij een compleet raadsel.
Ik wou haar ,,Kiki'' noemen naar de Franse zwemster uit die tijd, en al heeft de burgerlijke stand het niet aanvaard, het staat haar alsof de naam voor haar werd uitgevonden.Later hoorde ik van Franstalige familieleden dat ,,un Kiki'' een aapje was, of een hondje, ik heb het uit mijn geheugen gebannen.
Een week later mochten we naar huis, naar onze thuis waar we ondertussen al 43 jaar wonen. En om u een geheimpje te verklappen: dank zij dat huis is Kalamity er gekomen, want de Meester vond twee slaapkamers écht te weinig voor twee kinderen. Nu heb ik er zes en staan er vijf leeg...
zondag 22 september 2013
donderdag 19 september 2013
Stamboom
Met behoorlijk wat enthoesiasme hebben de Kadokes (en Malief) het nieuwe schooljaar ingezet. (Zeg niet ,,zesde leerjaar'', maar ,,derde graad'') Met veel moeilijke woorden, nieuwe stopwoorden en letterwoorden, dansjes en pubergeheimpjes. Maar nog altjd met fijne knuffels, je hoort mij niet klagen.
Met die afkortingen al goed gelachen. Zo heeft tante Lottepoes hen een paar fraaie eersteklas letterwoordjes geleerd om die flauwe LOL te vervangen en die ik gelukkig alweer vergeten ben (PMPL???) en waarin sprake is van incontinentie, omdat het zo grappig is ...
Op verzoek heb ik ook onze stamboom getekend. De Kadokes hebben immers een beetje last van mijn wijdvertakte familie waarvan ze de relaties niet snappen. Wil het toeval dat er nogal wat Jorissen zijn en één Denis en twee keer Denise en twee keer Pieter die van mekaar géén familie zijn. En of die tante Denise dan die Denise is waarmee ik Frans sprak? (in de betekenis van taal schatjes, niet jullie papa...)
Naar de acht strepen, de acht broers en zussen van het meesterke (mijn pa dus, en niet de Meester, hun opa) zaten ze met open mond te kijken. Tja Alfonsine, Albertine, Maria, Mathilde, Alfons, Juliaan, Julia en Denise...
,,Wil je achter die gestorven zijn een kruisje zetten Malief, anders kan ik het niet onthouden?'' Mijn lieve unieke kleinzoon zegt het met zoveel candeur. Goh ja, slechts twee zonder kruisje.
En daar, helemaal vanonder, die Marsha, die kent ons mama hé. Ze fluiten nog net niet van bewondering.
De stamboom langs Bomama's kant oogt makkelijker. En daar komen verrassingen uit: ,,ha, zo is Tanjel dan familie'' En die Denise is een andere dan de tante zuster.
En uw opa heette Denis? Raar. Ha, de zoon van Denise ook???
Ik heb maar niet verteld dat mijn tweede naam Denise is, dat mijn grootmoeder Leonie ook op mijn IK staat, om nog te zwijgen van Philomena. Want toen kwam hun papa binnen. Gered door de bel.
zaterdag 17 augustus 2013
De tuktuk-club
Zaterdagnamiddag en terrasjesweer. Malief en vriendin Iedereen _dat is niet zomaar iedereen maar de troetelnaam die mijn kinderen destijds gaven aan een lieve collega _, dus deze nu geattitreerde oma's besloten de bloemmetjes buiten te zetten. Spannend? Vrolijk tetterend _vooral ondergetekende kan er iets van_ slenterden we zonder welbepaald doel door de winkelstraat. Of toch: een terrasje met Gouden Carolus. Malief is een recent bekeerde bierdrinker, Iedereen kent er al langer iets van.In eer en deugd, wel te verstaan.
En toen, en toen: daar kwam een sportieve (en attractieve) bink aangereden in een uit de kluiten gewassen driewieler en hij bood ons een lift aan. Een reclamestunt van een lenzenfabrikant! Nu zijn wij van geen kleintje vervaard en wat later raceten wij achter de stadsbus aan met als enig ,,adres'' een terrasje. Onderweg maakten we ons al wat zorgen over de fraaie kuiten van onze chauffeur want enfin, dat was nogal wat met zo'n vrachtje. Neenee, dat viel mee. De man was niet gewoon beleefd, hij had een electrische motor. Tja, en toen hadden we nog niks gedronken maar verklapte Malief wel dat hij twee journalisten had meegenomen. Hé ja, misschien kwam hij wel in de krant,opperde de naieve bink. Niet dus,maar wel in de blog...Verdraaid, waarom hebben we er geen foto van genomen? We hadden wél succes hoor.
maandag 5 augustus 2013
Stilte?
Op 27 mei heeft de Meester afscheid genomen van ons huis. Voor even toch, zei hij. Eerst had hij nog een grote pot soep gemaakt _ Malief moest toch eten en als de Kadokes kwamen _ en dan is hij als een grote,valiesje in de ene hand, Malief aan de andere, pakweg tweehonderd meter verder naar het ziekenhuis gestapt.
,,Dat is toch niet waar zeker, was het niet met de ambulans?'' vraagt mijn lieve tante nonneke en hoe hij dat gedaan heeft?
Vandaag kan ik het nog altijd niet vatten. Ja, dat hij niet meer terugkomt, en dat ik nog welgeteld twaalf dagen heb gehad om te vragen hoe ik koffie moest maken, waar de tabletjes voor de vaatwasmachine liggen, het boekje met de overschrijvingen voor de bank en de uittreksels. De eigendomsakten heb ik niet gevonden en wie onze nieuwe verzekeringsmakelaar was heeft ook speurwerk gekost. Wel vertelde hij mij iedere avond, voor ik naar huis ging ,,of ik mijn sleutel had, al de deuren goed zou sluiten, en dat ik niet moest schrikken als er precies iemand in huis rondliep''. Dat had hij als ,,ervaringsdeskundige'' vaak meegemaakt toen Malief voor de krant op reis was. En dat het soms akelig was.
En nu ben ik écht alleen. ,,Zo rap'' zeggen de mensen die het goed menen maar er niets van snappen. De Meester was geen man om in een ziekenhuisbed te liggen en toen bleek dat ,,thuis aan zee'' niet meer zou bezocht worden deed hij het de laatste dagen met gebaren: zo moest Malief met de paraplu met medicatie rond het bed draaien om naar het toilet te gaan, want je dacht toch niet dat hij in bed zou liggen?
Een dierbare vriend vertelde dat hij, op bezoek bij de Meester, hem zijn jas moest geven en hij die zelf in de kast hing.
Een week later moest ik hem vertellen dat hij niet meer moest komen.
Dat zijn de verhalen die ik tot in den treure vertel en vertel aan al wie er naar vraagt. En al die lieve vrienden die het niet durven vragen:,,Het gaat goed met mij''. Nu ja binnenkort toch wel zeker? En mag ik dan hardop zeggen dat ik toch dankbaar ben?
vrijdag 5 juli 2013
Een déjà-vu
Een lector van een hogeschool schreef vandaag een brief naar de krant. Ik had hem elf jaar geleden kunnen schrijven. Het thema is nog altijd actueel: hoe demotiveer je een werknemer na 37jaar trouwe dienst?
-Herhaal voortdurend dat ze teveel kosten, dwing hen om computerspecialist te worden, schuif hun vroegere verwezenlijkingen misprijzend aan de kant, geef zoveel mogelijk nieuwe opdrachten om de geest soepel te houden, dreig met negatieve evaluaties en geef opdrachten waar ze niet achterstaan.
Zo, dat zullen we even verklaren met voorbeelden.
-Amai Malief, gij verdient meer dan uw chef (die haar zoon kon zijn)
-Zoek eens op hoe het zit met de vondelingenschuif maar zie dat het klaar is voor vijf uur.(waarna geinterviewden afhaakten en het internet-flauwekul werd)
-Mode moet ge eens anders bekijken. Vraag Walter Van Beirendonck wat er in zijn portefeuille zit. (de brave man kende mij al twintig jaar en zei ja...)
-Jamaar, kunt gij de weg niet vinden in Limburg? En in Parijs en Milaan wél? ('t Stond op mijn evaluatie)
-Schrijf eens iets over de Belgian Shoes in New York. Vraag het aan onze korrespondent om wat informatie te zoeken. (Dat heb ik gedaan: hij heeft niet geantwoord maar het heeft zijn carrière geen kwaad gedaan want hij werd hoofdredacteur. 't Was overigens nog de kwaadste niet.)
Och ja, en blijf beleefd als een jonge snaak je berichtgeving uit Parijs ,,verbetert''. In een modeverslag over de exclusieve uurwerkmaker Bréguet schreef ik: ,,De horloges mogen alleen hersteld worden in het Parijse moederhuis'' wat in de krant verscheen als ,,alleen hersteld worden in de kraaminrichting.'' Die man is later ook nog eens hoofdredacteur geworden.
Zit hier een verzuurde tante? Nee. Want ik heb dank zij mijn krant prachtige verhalen kunnen vertellen maar vooral: elf jaar extra met de Meester, de Kadokes en Thuis aan zee. Amen.
-Herhaal voortdurend dat ze teveel kosten, dwing hen om computerspecialist te worden, schuif hun vroegere verwezenlijkingen misprijzend aan de kant, geef zoveel mogelijk nieuwe opdrachten om de geest soepel te houden, dreig met negatieve evaluaties en geef opdrachten waar ze niet achterstaan.
Zo, dat zullen we even verklaren met voorbeelden.
-Amai Malief, gij verdient meer dan uw chef (die haar zoon kon zijn)
-Zoek eens op hoe het zit met de vondelingenschuif maar zie dat het klaar is voor vijf uur.(waarna geinterviewden afhaakten en het internet-flauwekul werd)
-Mode moet ge eens anders bekijken. Vraag Walter Van Beirendonck wat er in zijn portefeuille zit. (de brave man kende mij al twintig jaar en zei ja...)
-Jamaar, kunt gij de weg niet vinden in Limburg? En in Parijs en Milaan wél? ('t Stond op mijn evaluatie)
-Schrijf eens iets over de Belgian Shoes in New York. Vraag het aan onze korrespondent om wat informatie te zoeken. (Dat heb ik gedaan: hij heeft niet geantwoord maar het heeft zijn carrière geen kwaad gedaan want hij werd hoofdredacteur. 't Was overigens nog de kwaadste niet.)
Och ja, en blijf beleefd als een jonge snaak je berichtgeving uit Parijs ,,verbetert''. In een modeverslag over de exclusieve uurwerkmaker Bréguet schreef ik: ,,De horloges mogen alleen hersteld worden in het Parijse moederhuis'' wat in de krant verscheen als ,,alleen hersteld worden in de kraaminrichting.'' Die man is later ook nog eens hoofdredacteur geworden.
Zit hier een verzuurde tante? Nee. Want ik heb dank zij mijn krant prachtige verhalen kunnen vertellen maar vooral: elf jaar extra met de Meester, de Kadokes en Thuis aan zee. Amen.
maandag 17 juni 2013
Nooit meer...
Gaan we nog wakker worden uit die kwade droom? Op 12 juni heeft de Meester voorgoed afscheid genomen. De Maliefjes heeft hij nooit gelezen _ gij leest toch ook mijn besluiten niet was zijn juridisch onderbouwd excuus_ en dus kreeg hij achteraf van occasionele lezers te horen wat hier allemaal werd verteld. En of hij dat niet vervelend vond. Niet dus.
Vandaag hoor ik dat hij zo'n lieve man was, zo'n trotse vader, zo'n lichtjes euforische grootvader.
Dat hij niet meer zal meemaken hoe die Kadokes hun weg zullen gaan, dat is mijn grootste verdriet.
En dat hij nu zou mompelen:,,niet bleiten he Lief...''
Vandaag hoor ik dat hij zo'n lieve man was, zo'n trotse vader, zo'n lichtjes euforische grootvader.
Dat hij niet meer zal meemaken hoe die Kadokes hun weg zullen gaan, dat is mijn grootste verdriet.
En dat hij nu zou mompelen:,,niet bleiten he Lief...''
vrijdag 10 mei 2013
Bezoek van de Maria's
Het was eens wat anders, die (redelijk) zonnige zondagnamiddag in onze ingeslapen straat. Want, eerlijk gezegd, sinds de bussen niet meer door onze straat crossen is er ook geen kat meer op straat. Behalve dus die zondag. Niet op de stoep, maar op straat. Ik had het in geen jaren gezien, en mijn buren blijkbaar ook niet. ,,Zou dat de cavalkade zijn?'' opperde een duidelijk zeer slecht geïnformeerde mevrouw. Waarna Malief iets mompelde van augustus of september, maar nu toch niet???
Enfin, de Meester werd er bij gehaald en ook hij leest nochtans De Standaard maar wist het niet.
Wat wij dan zagen? Een lang uitgesterkte, grote drom mensen die mompelend weesgegroetjes debiteerden, met zware beelden zeulden en op het eerste gezicht derde leeftijd. Net zoals de schaarse toeschouwers op de stoep.
Mijn christelijke opvoeding ten spijt stond ik er met open mond bij. Geen engeltjes, vermomde communicantjes of andere attributen die ik met processieverhalen uit mijn jeugd kon associëren _ ik heb nog een foto van de Meester als engeltje met het opschrift ,,de zondeval'' in mijn archief maar dat mag ik niet tonen_ en dus zaten we oneerbiedig te gokken. Tot een gehaaste dame uit de groep opdook, vriendelijk maar gedecideerd de toegang tot ons sanitair opeiste en daarna met een zucht vertelde dat ze wel moest want dat ze van de kerkfabriek was. Moest: niet gaan plassen, wel in de stoet lopen. Wees gerust, we kenden de dame, ze is zelfs familie...
Enfin, dat verhaal vertelde ik de volgende dag dus aan de Kadokes. Over die enorme stoet, een processie, en dat die naar 't schijnt maar om de 25 jaar uitgaat en dat er allemaal Mariabeelden van heel België in worden meegedragen die op bezoek komen bij de Maria van Hanswijk. (dat had een andere deelneemster-vriendin mij 's avonds verteld.)
Vraag van Kadoke2, een kind van haar tijd:,,en waar betoogden ze dan voor?''
Enfin, de Meester werd er bij gehaald en ook hij leest nochtans De Standaard maar wist het niet.
Wat wij dan zagen? Een lang uitgesterkte, grote drom mensen die mompelend weesgegroetjes debiteerden, met zware beelden zeulden en op het eerste gezicht derde leeftijd. Net zoals de schaarse toeschouwers op de stoep.
Mijn christelijke opvoeding ten spijt stond ik er met open mond bij. Geen engeltjes, vermomde communicantjes of andere attributen die ik met processieverhalen uit mijn jeugd kon associëren _ ik heb nog een foto van de Meester als engeltje met het opschrift ,,de zondeval'' in mijn archief maar dat mag ik niet tonen_ en dus zaten we oneerbiedig te gokken. Tot een gehaaste dame uit de groep opdook, vriendelijk maar gedecideerd de toegang tot ons sanitair opeiste en daarna met een zucht vertelde dat ze wel moest want dat ze van de kerkfabriek was. Moest: niet gaan plassen, wel in de stoet lopen. Wees gerust, we kenden de dame, ze is zelfs familie...
Enfin, dat verhaal vertelde ik de volgende dag dus aan de Kadokes. Over die enorme stoet, een processie, en dat die naar 't schijnt maar om de 25 jaar uitgaat en dat er allemaal Mariabeelden van heel België in worden meegedragen die op bezoek komen bij de Maria van Hanswijk. (dat had een andere deelneemster-vriendin mij 's avonds verteld.)
Vraag van Kadoke2, een kind van haar tijd:,,en waar betoogden ze dan voor?''
donderdag 18 april 2013
Exit Gerard Junior
De jongste winterstorm (jaja op 11 april) met onweer heeft het nestje van meneer en mevrouw Gerard danig overhoop gehaald. Er hingen lange sprieten uit en het nijvere paar vloog een beetje heen en weer zonder het verhakkeld huisje in de klimop nog een blik te gunnen.
En jawel, de volgende dag, net toen ik Kadoke 1 van de volley-training wou halen lag Gerard Junior voor de keukendeur, door zijn pootjes gezakt maar nog levend genoeg om Malief voor een dilemma te stellen. Eerst Junior oprapen (tja, en wat dan?) of toch maar eerst de Kadokes halen? Mijn grootmoederlijk hart won het van de voedstermoeder.
Toen we een half uur later mèt Kadokes terugkeerden zat de sukkel nog altijd voor de keukendeur. Kort overleg, (allemaal stil en afstand nemen) en dan met mijn zwarte daim handschoentjes (nog van Armani begot) het sukkeltje opgeraapt. Maar owee, hij fladderde naar het gras. Goeie richting dus. Ik zag nog net hoe zijn okseltjes nog helemaal kaal waren.
Zondag, dag des heren maar zo'n mooi weer: veranda afspuiten. En daar lag Junior, met de pootjes omhoog, tussen de waterbakken. Nat geregend, oogjes open en zo dood als een pier.
Ik heb hem in de tuin net voor de kabouter begraven en er een versierd stokje (een troost-en verdrietstokje, destijds geknutseld door de kids in hun fröbeljaren) op geplant. Maandag hebben ze het grafje bezocht en gezegd dan het goed was. Voor kleine heidenen een hele prestatie.
En dinsdagmorgen keek Kadoke 1 naar de tuin en mompelde:,,Malief binnenkort zien we u in Iedereen Beroemd''.
En jawel, de volgende dag, net toen ik Kadoke 1 van de volley-training wou halen lag Gerard Junior voor de keukendeur, door zijn pootjes gezakt maar nog levend genoeg om Malief voor een dilemma te stellen. Eerst Junior oprapen (tja, en wat dan?) of toch maar eerst de Kadokes halen? Mijn grootmoederlijk hart won het van de voedstermoeder.
Toen we een half uur later mèt Kadokes terugkeerden zat de sukkel nog altijd voor de keukendeur. Kort overleg, (allemaal stil en afstand nemen) en dan met mijn zwarte daim handschoentjes (nog van Armani begot) het sukkeltje opgeraapt. Maar owee, hij fladderde naar het gras. Goeie richting dus. Ik zag nog net hoe zijn okseltjes nog helemaal kaal waren.
Zondag, dag des heren maar zo'n mooi weer: veranda afspuiten. En daar lag Junior, met de pootjes omhoog, tussen de waterbakken. Nat geregend, oogjes open en zo dood als een pier.
Ik heb hem in de tuin net voor de kabouter begraven en er een versierd stokje (een troost-en verdrietstokje, destijds geknutseld door de kids in hun fröbeljaren) op geplant. Maandag hebben ze het grafje bezocht en gezegd dan het goed was. Voor kleine heidenen een hele prestatie.
En dinsdagmorgen keek Kadoke 1 naar de tuin en mompelde:,,Malief binnenkort zien we u in Iedereen Beroemd''.
woensdag 10 april 2013
Malief betrapt...
Een kameraad-collega van lang geleden liet mij weten dat hij eind oktober voor het eerst opa wordt. En hoe hij dan zijn column zal missen. Want jawel, die is om mysterieuze redenen 'afgeschaft'. Een beetje zoals de AVVVVK van in de tijd, maar dat was minder erg. Wie?De warme stem die nog over gevoelens schreef zonder cynisme of vetzakkerij.
Ik kan hem een blog aanraden...als het dan toch alleen voor het plezier is. Vooruit dus.
Vier dagen aan zee in een nog net niet bevroren kuststad. Alleen de Kadokes om ons mentaal warm te houden. En ze hebben zich moeiteloos van die taak gekweten. (allez, zoek eens een synoniem?)
Om te beginnen hebben ze mij het verschil tussen ipod en ipad en andere technologische hoogstandjes uitgelegd. ,,Och staat op uw pcke windows7? Wij hebben windows xyz( ik weet het niet meer...)''
,,Malief, heb jij een BLOG???'' (betrapte Malief: ja schatjes maar alleen naar de fotokes kijken hé).En wat is dat voor iets, van Kadoke? ,,Hm, dat gaat over jullie''. Wie is Kadoke 1? En de eigenaar van de naam: ,,Ik natuurlijk, ik ben de oudste''
En omdat ik weet dat ze nooit stiekem naar mijn blog zullen surfen (kinderen die nog vragen: mag ik een beetje op de nintendo, mag ik een stukje chocola, mag ik van tafel) en zeker nooit zullen vragen: ,,krijgen wij fruitsalade bij het ontbijt?'' of ,,warme chocomelk voor het slapen...''(en alvorens ze tandenpoetsen hoor, Kalamity) en telkens verrast en blij kijken met iets wat ik doodnormaal vind...
Ja, kinderen die in Dreamland als ze een kadootje mogen uitkiezen zeggen dat ze alles hebben en ten lange leste inktpatroontjes voor een vulpen kiezen. Die vragen of ze op de parking mogen touwtje springen en skeeleren (neenee, 't is nie koud) en een kwartier later vragen of ze mogen binnen komen? Kadoke1 had handen als ijsblokjes maar ik heb niet voorgesteld om ze op mijn buik te warmen. Wat hij wél telkens voorstelt als ik ijskoude handen heb?.Tja. Met de warme schedel van de Meester ben ik altijd gesteld...
Ik kan hem een blog aanraden...als het dan toch alleen voor het plezier is. Vooruit dus.
Vier dagen aan zee in een nog net niet bevroren kuststad. Alleen de Kadokes om ons mentaal warm te houden. En ze hebben zich moeiteloos van die taak gekweten. (allez, zoek eens een synoniem?)
Om te beginnen hebben ze mij het verschil tussen ipod en ipad en andere technologische hoogstandjes uitgelegd. ,,Och staat op uw pcke windows7? Wij hebben windows xyz( ik weet het niet meer...)''
,,Malief, heb jij een BLOG???'' (betrapte Malief: ja schatjes maar alleen naar de fotokes kijken hé).En wat is dat voor iets, van Kadoke? ,,Hm, dat gaat over jullie''. Wie is Kadoke 1? En de eigenaar van de naam: ,,Ik natuurlijk, ik ben de oudste''
En omdat ik weet dat ze nooit stiekem naar mijn blog zullen surfen (kinderen die nog vragen: mag ik een beetje op de nintendo, mag ik een stukje chocola, mag ik van tafel) en zeker nooit zullen vragen: ,,krijgen wij fruitsalade bij het ontbijt?'' of ,,warme chocomelk voor het slapen...''(en alvorens ze tandenpoetsen hoor, Kalamity) en telkens verrast en blij kijken met iets wat ik doodnormaal vind...
Ja, kinderen die in Dreamland als ze een kadootje mogen uitkiezen zeggen dat ze alles hebben en ten lange leste inktpatroontjes voor een vulpen kiezen. Die vragen of ze op de parking mogen touwtje springen en skeeleren (neenee, 't is nie koud) en een kwartier later vragen of ze mogen binnen komen? Kadoke1 had handen als ijsblokjes maar ik heb niet voorgesteld om ze op mijn buik te warmen. Wat hij wél telkens voorstelt als ik ijskoude handen heb?.Tja. Met de warme schedel van de Meester ben ik altijd gesteld...
maandag 25 maart 2013
Zalf op de ziel
De heer en mevrouw Gerard (1) hebben in de klimop van onze stadstuin een nest gebouwd. En geloven of niet, er komt gepiep uit de muur.Wat een dekselse optimisten, die merels. Ze pikken sneeuw én verkruimelde koekjes voor ijswafels. Sinds de Meester geen liters ijs meer consumeert zijn de koekjes oudbakken geworden, maar het stoort het jonge paar blijkbaar niet.
Zondagse bezigheid eind maart 2013: sneeuw ruimen en een bezoek aan Memory Lane. Want de geplande reis naar een vriendin is alweer uitgesteld omdat de gewestwegen glommen van het ijs (en de 4x4 al enkele jaren afgedankt).
Tijd om eens wat oude brieven te lezen. En als ik zeg oud: zeker vijftig jaar oud.
En zo werd Malief weer ondergedompeld in de tijd dat ze monitrice was aan zee en hartsvriendinnen van de Chiro mekaar geen week konden missen. Wat een intriges en geheimen heeft Jeske (2) mij toen toevertrouwd. Helemaal vergeten.
Ook helemaal vergeten dat onze Poiche liet weten dat hij in eerste kan scheikunde meteen geslaagd was. Dat wist ik nog, maar niet dat er maar 16 van de 60 gelukkigen waren.
Brieven ook van Pezzeke (die schrikt nu wakker, hulp?) over zijn spannende leven bij de jezuïten in 1961 en waarin hij mij vertrouwd maakte met jezuïtenstreken zoals het verlenen van een ,,admittatur'' door de ,,pif'' en de ,,sief''. Dat laatste is geen ziekte maar de surveillant denk ik. Niet dat Pezzeke het zo duidelijk uitlegde hoor. Ik denk dat hij van ons moeder opdracht had gekregen om mij een brief te schrijven. Toen zat ik al in Leuven.
En dan het werkstuk van de ouders in combinatie met de broers en het slot van ons moeder: ik heb nu toch mijn best gedaan hé... Hoe zou ik zoiets kunnen weggooien?
Pas op Tanjel, Dottie, Milou : ik heb ze nog allemaal. Zelfs de ongelooflijke zever van een Duitse vriend-correspondent die zijn naam en adres op de trap van het atomium had gekribbeld en ik er uit had gehaald! Alleen voor die verdwenen namen zou ik nog eens overwegen om Facebook...No way, Malief.
's Avonds nog eens naar Glen Hansard geluisterd. En drie keer naar Maybe Not Tonight. Zalf voor de Ziel. Merci voor de tip Lottepoes.
XXXX
(1)Gerard dankt zijn naam aan de pastoor die _als't God belieft_ nog in Veurne woont en ook zo'n mooi zwart pakje draagt.
(2)Jeske was mijn hele jeugd lang mijn beste vriendin.Zou ik haar eens durven bellen?
Zondagse bezigheid eind maart 2013: sneeuw ruimen en een bezoek aan Memory Lane. Want de geplande reis naar een vriendin is alweer uitgesteld omdat de gewestwegen glommen van het ijs (en de 4x4 al enkele jaren afgedankt).
Tijd om eens wat oude brieven te lezen. En als ik zeg oud: zeker vijftig jaar oud.
En zo werd Malief weer ondergedompeld in de tijd dat ze monitrice was aan zee en hartsvriendinnen van de Chiro mekaar geen week konden missen. Wat een intriges en geheimen heeft Jeske (2) mij toen toevertrouwd. Helemaal vergeten.
Ook helemaal vergeten dat onze Poiche liet weten dat hij in eerste kan scheikunde meteen geslaagd was. Dat wist ik nog, maar niet dat er maar 16 van de 60 gelukkigen waren.
Brieven ook van Pezzeke (die schrikt nu wakker, hulp?) over zijn spannende leven bij de jezuïten in 1961 en waarin hij mij vertrouwd maakte met jezuïtenstreken zoals het verlenen van een ,,admittatur'' door de ,,pif'' en de ,,sief''. Dat laatste is geen ziekte maar de surveillant denk ik. Niet dat Pezzeke het zo duidelijk uitlegde hoor. Ik denk dat hij van ons moeder opdracht had gekregen om mij een brief te schrijven. Toen zat ik al in Leuven.
En dan het werkstuk van de ouders in combinatie met de broers en het slot van ons moeder: ik heb nu toch mijn best gedaan hé... Hoe zou ik zoiets kunnen weggooien?
Pas op Tanjel, Dottie, Milou : ik heb ze nog allemaal. Zelfs de ongelooflijke zever van een Duitse vriend-correspondent die zijn naam en adres op de trap van het atomium had gekribbeld en ik er uit had gehaald! Alleen voor die verdwenen namen zou ik nog eens overwegen om Facebook...No way, Malief.
's Avonds nog eens naar Glen Hansard geluisterd. En drie keer naar Maybe Not Tonight. Zalf voor de Ziel. Merci voor de tip Lottepoes.
XXXX
(1)Gerard dankt zijn naam aan de pastoor die _als't God belieft_ nog in Veurne woont en ook zo'n mooi zwart pakje draagt.
(2)Jeske was mijn hele jeugd lang mijn beste vriendin.Zou ik haar eens durven bellen?
vrijdag 8 maart 2013
Elfjes
Elf jaar geleden: onze eerste kleinkinderen! Twee pakketjes met alles er op en er aan, maar dan wel in een miniatuurversie. Vandaag twee lange tieners die mijn 1m63 ruim evenaren. Thank God voor de schoentjes met hakken.
Twee versies van mijn mooiste cadeau ooit: een bink met een fraaie haarkuif en staalblauwe ogen, een sportman met de bijpassende cool en een ontroerende voorkeur voor een fijne knuffel, en een schitterende griet met de maten van een foto-model...en de brains, de taalvaardigheid en de ernst van een grote. Waarom dacht je dat ik hen ,,onze Kadokes'' noem?
Twee versies van mijn mooiste cadeau ooit: een bink met een fraaie haarkuif en staalblauwe ogen, een sportman met de bijpassende cool en een ontroerende voorkeur voor een fijne knuffel, en een schitterende griet met de maten van een foto-model...en de brains, de taalvaardigheid en de ernst van een grote. Waarom dacht je dat ik hen ,,onze Kadokes'' noem?
woensdag 20 februari 2013
Franse les
Kadoke2 ratelt een Franse conversatie af alsof ze in een taalbad in Spa heeft gezeten. ,,Ah, mais ça c'est très bien chérie'' zegt de trotse Malief. ,,Och 't is maar iets dat we op school moesten vanbuiten leren hoor!'' Kadoke 1 kijkt een beetje sip, zijn uitspraak evenaart de kunsten van onze premier.
,,Mag ik dan gaan Ketnetten, Malief'' fleemt nummer twee. En mijn repliek: ,,Tu veux regarder la télé?'' ,,Heu, wiewie'' klinkt het.
Waarna mijn volzin: ,,Eh bien, je suis très fière que tu parles dejà si bien le Français tu sais?'' En dan haar repliek: ,,Ik heb er niets van verstaan maar ik veronderstel dat ik je nu een zoen moet geven!'' Waarna ze de daad bij het woord voegt.
,,Mag ik dan gaan Ketnetten, Malief'' fleemt nummer twee. En mijn repliek: ,,Tu veux regarder la télé?'' ,,Heu, wiewie'' klinkt het.
Waarna mijn volzin: ,,Eh bien, je suis très fière que tu parles dejà si bien le Français tu sais?'' En dan haar repliek: ,,Ik heb er niets van verstaan maar ik veronderstel dat ik je nu een zoen moet geven!'' Waarna ze de daad bij het woord voegt.
zondag 17 februari 2013
Romantiek
Vier dagen weggeslopen uit Avondrood en omgeving. De rek was uit mijn elastiek. En dan geweldig genoten in Thuis-aan-zee, het moet niet altijd een witte-schorten-verhaal zijn.
Een paar dingen ontdekt. Dat Malief een slechte kwisser zou zijn. Zo herkende ze tijdens het zappen met grote stelligheid Els van ,,het perfecte koppel'' die zo kranig was om een paar (kinder)hand grote spinnen te verplaatsen. En ik kénde haar, jaja, maar haar naam? Daar kwam ik pas de volgende dag op...
Maar daar lig ik niet wakker van.Van het volgende wel. Enfin, toch een beetje.Een kwis.Als vrouwen moeten kiezen tussen drie slechte eigenschappen voor hun partner (luiheid, slordigheid of gebrek aan romantiek) dan zou ik voor de Meester dat laatste kiezen.Volgens een onderzoek spant luiheid de kroon??? Maar is afwassen, bed opmaken, tafel dekken, koude handen opwarmen (en niet gillen of toch maar stillekes) als ik ze in zijn nek leg ook niet een vorm van romantiek?
Allemaal bedacht tijdens onze trip. En hij stribbelde maar een heel klein beetje tegen toen ik hem mooie stevige stappers liet passen, en al helemaal niet toen ik de volgende dag ook een paar kocht. Hij zei niets (hm ja, keek wel bedenkelijk) toen ik meteen de nieuwe schoenen aantrok voor een wandeling van tien kilometer, ook niet toen ik voorzichtig opmerkte dat ik mijn teennagels had moeten knippen. En al helemaal niet toen ik op de Hoge Blekker mijn rechterschoen uittrok en de kous van mijn bloedende teen trok. Nee, hij haalde zijn Zwitsers zakmes boven en zette het schaartje op actie. De nagelpuntjes mocht ik er zelf afknippen.
Ik zag mijn zestigplusser denken:,,een goede scout staat altijd paraat.'' Waarna we (bijna) huppelend de Blekker af liepen.
Een paar dingen ontdekt. Dat Malief een slechte kwisser zou zijn. Zo herkende ze tijdens het zappen met grote stelligheid Els van ,,het perfecte koppel'' die zo kranig was om een paar (kinder)hand grote spinnen te verplaatsen. En ik kénde haar, jaja, maar haar naam? Daar kwam ik pas de volgende dag op...
Maar daar lig ik niet wakker van.Van het volgende wel. Enfin, toch een beetje.Een kwis.Als vrouwen moeten kiezen tussen drie slechte eigenschappen voor hun partner (luiheid, slordigheid of gebrek aan romantiek) dan zou ik voor de Meester dat laatste kiezen.Volgens een onderzoek spant luiheid de kroon??? Maar is afwassen, bed opmaken, tafel dekken, koude handen opwarmen (en niet gillen of toch maar stillekes) als ik ze in zijn nek leg ook niet een vorm van romantiek?
Allemaal bedacht tijdens onze trip. En hij stribbelde maar een heel klein beetje tegen toen ik hem mooie stevige stappers liet passen, en al helemaal niet toen ik de volgende dag ook een paar kocht. Hij zei niets (hm ja, keek wel bedenkelijk) toen ik meteen de nieuwe schoenen aantrok voor een wandeling van tien kilometer, ook niet toen ik voorzichtig opmerkte dat ik mijn teennagels had moeten knippen. En al helemaal niet toen ik op de Hoge Blekker mijn rechterschoen uittrok en de kous van mijn bloedende teen trok. Nee, hij haalde zijn Zwitsers zakmes boven en zette het schaartje op actie. De nagelpuntjes mocht ik er zelf afknippen.
Ik zag mijn zestigplusser denken:,,een goede scout staat altijd paraat.'' Waarna we (bijna) huppelend de Blekker af liepen.
zaterdag 9 februari 2013
En nu iets anders...
,,Chhhht, stillekes'' fluistert bomama als ik de living in Avondrood binnenstap. Ha ja, ze zijn allemaal naar de koers aan het kijken. Hmm ja, behalve zij: ze sliep maar werd wakker door het geroezemoes toen ik binnenstapte. Peis en vree op het eerste verdiep, het is ooit anders geweest.
We gaan naar de kamer waar de toestand wordt besproken. Enfin, besproken: ha zennek weg geweest? Ik onthou da nie meer. Moet ook niet, make.
De preek van de verzamelde verpleegsters heeft geholpen: een flesje cola wordt braaf leeggedronken, de nieuwsjaarskaartjes nog eens bekeken, beetje verveeld naar een tekenfilmpje... ,,Da zennekik precies, zonder tanden'' lacht ze. Die tanden zitten overigens terug in haar mond.
Naar het toilet (waar een steun is afgebroken, ik vraag maar niet door wie) en dan terug in de kamer ,,maa hier is nie veel te doen hé?)
Een goede verstaander heeft maar één woord nodig: terug naar de living waar ze minzaam naar haar tafelgenoten lacht. En of ik al weet wie haar straks gaan slapen leggen? Ha ja, maar straks ook nog een palmke drinken.
Als ik naar buiten stap met verende tred (huhu, ja ik kan dat!) zie ik aan de receptie een overlijdensbericht. Mevrouw van Liefland is overleden. Net geen 102 geworden. Vier weken geleden stond ze te krijsen in haar kamer. Ik verwittigde de oma en kreeg een laconieke repliek : Jaaa, zé diaree ma de maskes zen bove...
Snel nog een ode aan deze krasse professeur en langue Française: ze heeft mij vorige zomer nog de beste mop aller tijden verteld. Over de Brusselse soldaat in de Londense metro tijdens de oorlog. Ze vertelde ze alsof het echt gebeurd was. Nu weet ik dat minstens één lezer (Pezzeke) zal spijt hebben...
We gaan naar de kamer waar de toestand wordt besproken. Enfin, besproken: ha zennek weg geweest? Ik onthou da nie meer. Moet ook niet, make.
De preek van de verzamelde verpleegsters heeft geholpen: een flesje cola wordt braaf leeggedronken, de nieuwsjaarskaartjes nog eens bekeken, beetje verveeld naar een tekenfilmpje... ,,Da zennekik precies, zonder tanden'' lacht ze. Die tanden zitten overigens terug in haar mond.
Naar het toilet (waar een steun is afgebroken, ik vraag maar niet door wie) en dan terug in de kamer ,,maa hier is nie veel te doen hé?)
Een goede verstaander heeft maar één woord nodig: terug naar de living waar ze minzaam naar haar tafelgenoten lacht. En of ik al weet wie haar straks gaan slapen leggen? Ha ja, maar straks ook nog een palmke drinken.
Als ik naar buiten stap met verende tred (huhu, ja ik kan dat!) zie ik aan de receptie een overlijdensbericht. Mevrouw van Liefland is overleden. Net geen 102 geworden. Vier weken geleden stond ze te krijsen in haar kamer. Ik verwittigde de oma en kreeg een laconieke repliek : Jaaa, zé diaree ma de maskes zen bove...
Snel nog een ode aan deze krasse professeur en langue Française: ze heeft mij vorige zomer nog de beste mop aller tijden verteld. Over de Brusselse soldaat in de Londense metro tijdens de oorlog. Ze vertelde ze alsof het echt gebeurd was. Nu weet ik dat minstens één lezer (Pezzeke) zal spijt hebben...
dinsdag 5 februari 2013
Neem mij niet kwalijk, maar...
Het moet zijn dat ik niet in staat ben om te communiceren. Feit is dat de dames en heren van een ziekenhuis mij niet verstaan. Akkoord, ik spreek het lokale dialect niet, maar het zijn echt simpele dingen die ik vraag.
Neem nu mijn vraag ,,Kan mama eigenlijk al eten?'' Een normale vraag lijkt mij als een mens van 93 al tien dagen een baxter krijgt en volgens de logopediste (jaja) niet kan slikken. Antwoord (snauw): E bekke geduld hé, ieder op zijnen toer, ze moeite allemaa heete.'',,Pardon, ik bedoelde eigenlijk, kan ze al slikken?''
Andere vraag: We zitten in de cafetaria, mama in nachtkleedje, zuurstof, baxter, sonde en stampend met haar voeten telkens er een resem borden wordt neergesmeten :,,Zou mama niet naar haar kamer kunnen, ze is onrustig en wil naar haar bed?'' Antwoord:,,Uw mama wil niet naar bed, gij wilt dat ze kalm is , dat is het. Ze moet wachten!''
Pas op: er zijn ook engelen. Zondag spreekt een verpleegster van oosteuropese origine (Lottepoes denkt Poolse) mij aan. We hadden haar de dag voordien met respect en klasse ons mama een proteïnegerechtje zien oplepelen. ,,Mevrouw, ik heb uw mama in de kamer bij haar buurvrouw gezet. Het is teveel lawaai voor haar in cafetaria.''
Deze verpleegster spreekt feilloos Nederlands. Maar dat zal hier ook wel een handicap zijn. Ze wijst mij een patiënte van bijna 108 jaar, de oudste van de stad. ,,Ik heb uw medecijntjes'' zegt ze in het dove oor. Moest ik haar zeggen dat ze beter PILLEKES zou verstaan?
En om nu ook eens een serieuze mens aan het woord te laten. Vanmorgen een mailtje van de huisarts gekregen (na tien dagen stilte). Hij had zopas met de geriater gebeld. ,,Uw mama is een beetje beter''.
Neem nu mijn vraag ,,Kan mama eigenlijk al eten?'' Een normale vraag lijkt mij als een mens van 93 al tien dagen een baxter krijgt en volgens de logopediste (jaja) niet kan slikken. Antwoord (snauw): E bekke geduld hé, ieder op zijnen toer, ze moeite allemaa heete.'',,Pardon, ik bedoelde eigenlijk, kan ze al slikken?''
Andere vraag: We zitten in de cafetaria, mama in nachtkleedje, zuurstof, baxter, sonde en stampend met haar voeten telkens er een resem borden wordt neergesmeten :,,Zou mama niet naar haar kamer kunnen, ze is onrustig en wil naar haar bed?'' Antwoord:,,Uw mama wil niet naar bed, gij wilt dat ze kalm is , dat is het. Ze moet wachten!''
Pas op: er zijn ook engelen. Zondag spreekt een verpleegster van oosteuropese origine (Lottepoes denkt Poolse) mij aan. We hadden haar de dag voordien met respect en klasse ons mama een proteïnegerechtje zien oplepelen. ,,Mevrouw, ik heb uw mama in de kamer bij haar buurvrouw gezet. Het is teveel lawaai voor haar in cafetaria.''
Deze verpleegster spreekt feilloos Nederlands. Maar dat zal hier ook wel een handicap zijn. Ze wijst mij een patiënte van bijna 108 jaar, de oudste van de stad. ,,Ik heb uw medecijntjes'' zegt ze in het dove oor. Moest ik haar zeggen dat ze beter PILLEKES zou verstaan?
En om nu ook eens een serieuze mens aan het woord te laten. Vanmorgen een mailtje van de huisarts gekregen (na tien dagen stilte). Hij had zopas met de geriater gebeld. ,,Uw mama is een beetje beter''.
woensdag 30 januari 2013
Liever in de brousse
Vergeet de opluchting van vorige week. Het pakketje (Bomama) is weer naar Sint-Maarten gevoerd, en sindsdien is er zoveel mis gegaan. Wat je met een vrouwtje van 93 allemaal kan uitspoken? Haar calvarieweg ga ik niet beschrijven, maar de vrolijke bomama van nieuwjaar is verdwenen. In de plaats kregen we een verwilderd menske dat niet meer kan slikken, compleet verward de bus, de trein, het vliegtuig, de taxi naar Brussel zoekt, vastgezet in een versleten vieze rolstoel. Zet er een baxter, zuurstof en een sonde bij, plus een kapsel dat in geen weken is gewassen en verkleurd is van de scanner, een tandeloze mond en graaiende armen naar een fles water dat ze niet mag drinken. En die ze 's nachts in een gang aan de lift zetten ,,omdat ze zoveel kabaal maakt''. Het wordt mij met een lachske meegedeeld. Kalmeermiddel? Neen he madam, zeker nie in den dag.
Commentaar van Pezzeke, ooit werkzaam in Afrika: ,,Ik zou mij nog liever laten verzorgen door een missionaris in de brousse.''
Commentaar van Pezzeke, ooit werkzaam in Afrika: ,,Ik zou mij nog liever laten verzorgen door een missionaris in de brousse.''
donderdag 24 januari 2013
Verkeerd afgeleverd
Een kleine week heeft Malief haar ergernis, schrik, verdriet verbeten. Nu het weer beter gaan met Bomama krijgt u een verslagje.
Precies een week geleden was Bomama ,,landerig''. Geen honger, moe. De grote lichten van Avondrood wisten meteen wat er aan de hand was: driekwart van de residenten én verpleging had buikgriep, Bomama zou dat ook wel krijgen. En dus legden ze haar op een sofa in de living en sliep ze.
's Zaterdags hoor ik die ,,diagnose''. Ze slaapt, ze eet niet, wil niet drinken. We laten haar ,,uitzieken''. Dokter geeft haar antibiotica want misschien is het wel longontsteking.
Ik zal een beetje inkorten (want binnen een uur moet ik de kadokes van school halen!).
Nee, ik moest niet komen, alles onder controle, niet wakker maken.
Maandagavond: ,,Mevrouw hier Avondrood, mama moet naar Spoed, moet niet haasten twee uur vertraging.'' ,, Nee moet niet komen.(Bulgaarse, Poolse weetikveel gedienstige) Is om foto's te nemen.''
Dinsdagmorgen 11u: nu zullen ze wel Malief willen ontvangen zeker? ,,Oei madam, hier is geen Philomène. Ja zie seh, zis in Duffel.
Daar vind ik haar 's namiddags met allelei slangetjes in bed, zonder tanden en in slaap. En dàt is akelig
Anyway, woensdagnamiddag vertelde de internist mij dat het wel op het nippertje is geweest. Helemaal gedeshydrateerd, gevolg een urinaire infectie maar ze komt er bovenop. Nog een weekje in het ziekenhuis.
Wat later zegt Bomama mij loud and clear (met tandjes in haar mond): g'het het gehoord hé, morgen mag ik al in de zetel zitten.
Commentaar van onze huisarts:,,Toch een ,,harde tante'' ons Philomeentje hé.''
(En zeggen dat op haar kamer een levensgroot bericht hangt met als titel ,,DRINKEN'' en de vraag om Yakult, vers appelsiensap, kippensoepje voor het zout en 's avonds een Palmke te geven. Daarvan staan al weken tien blikjes onaangeroerd. Idem voor de soepjes en de rest.)
Precies een week geleden was Bomama ,,landerig''. Geen honger, moe. De grote lichten van Avondrood wisten meteen wat er aan de hand was: driekwart van de residenten én verpleging had buikgriep, Bomama zou dat ook wel krijgen. En dus legden ze haar op een sofa in de living en sliep ze.
's Zaterdags hoor ik die ,,diagnose''. Ze slaapt, ze eet niet, wil niet drinken. We laten haar ,,uitzieken''. Dokter geeft haar antibiotica want misschien is het wel longontsteking.
Ik zal een beetje inkorten (want binnen een uur moet ik de kadokes van school halen!).
Nee, ik moest niet komen, alles onder controle, niet wakker maken.
Maandagavond: ,,Mevrouw hier Avondrood, mama moet naar Spoed, moet niet haasten twee uur vertraging.'' ,, Nee moet niet komen.(Bulgaarse, Poolse weetikveel gedienstige) Is om foto's te nemen.''
Dinsdagmorgen 11u: nu zullen ze wel Malief willen ontvangen zeker? ,,Oei madam, hier is geen Philomène. Ja zie seh, zis in Duffel.
Daar vind ik haar 's namiddags met allelei slangetjes in bed, zonder tanden en in slaap. En dàt is akelig
Anyway, woensdagnamiddag vertelde de internist mij dat het wel op het nippertje is geweest. Helemaal gedeshydrateerd, gevolg een urinaire infectie maar ze komt er bovenop. Nog een weekje in het ziekenhuis.
Wat later zegt Bomama mij loud and clear (met tandjes in haar mond): g'het het gehoord hé, morgen mag ik al in de zetel zitten.
Commentaar van onze huisarts:,,Toch een ,,harde tante'' ons Philomeentje hé.''
(En zeggen dat op haar kamer een levensgroot bericht hangt met als titel ,,DRINKEN'' en de vraag om Yakult, vers appelsiensap, kippensoepje voor het zout en 's avonds een Palmke te geven. Daarvan staan al weken tien blikjes onaangeroerd. Idem voor de soepjes en de rest.)
zaterdag 19 januari 2013
Help, een bericht uit 1965...
Terwijl het geen weer is om Malief door te jagen is dit de ideale tijd om een beetje te rommelen. Echte huisvrouwen noemen dat ,,grote kuis''. Bij Malief is dat: een la opentrekken , beginnen te lezen, net niet achterover slaan bij het ontdekken van al die relikwieën uit het jaar stillekes.
Vandaag een oud exemplaar van De Gazet van A. teruggevonden. Akkoord, dat kostte destijds maar drie frank, en toch...Op bladzijde twee ontdekte ik een foto genomen in de Universiteitshallen van Leuven waar mej.G.H. uit Brussel (verpakt in aantrekkelijk rood/blauw uniformpje maar dat kun je in zwartwit niet zien) enkele studenten aanwijzingen geeft. Enfin, ik weet nog dat ik mijn arm moest uitsteken om wat ,,leven'' in het plaatje te brengen. En wie maakte de foto en schreef het artikel? Ondertussen weet ik dat die journalist later trouwde met mijn beste schoolvriendin maar toen alweer overleden was.
Die man was overigens ook verantwoordelijk voor mijn allereerste schrijfsels in de nationale pers. En ook dat knipsel (uit Zondagsvriend) heb ik teruggevonden. Mijn eerste mode-verhaal, als het ware. De journalist had voorgesteld dat ik eens iets zou schrijven over de mode bij de meisjesstudenten. Ik had net een beetje pissig gereageerd omdat een knaap-met-streken op een studentenvergadering had gezegd dat de meisjesstudenten géén stijl hadden. Ochgottekes, ik zal nooit meer lachen met de modereportages van Paula Semer in het jaar Stillekes. Titel van het werkstuk: ,,Als meisjes porren worden.''(slik!)
En toen vond ik ook nog een schoolfoto. Malief dertien. Lottepoes kan gerust zijn, dit is het ultieme bewijs dat ze niet werd geadopteerd.
Overigens:we maakten vroeger ook mopjes over de afkomst van Kalamity.Het schattigste kleuterke van mijlen in het rond (K1 en K2 zouden zeggen kjoet) maar wij plaagden haar en zegden: ,,jij bent het kindje van de dijk: we hebben je dan maar mee naar huis genomen omdat je zo schattig was. ''.
Vandaag een oud exemplaar van De Gazet van A. teruggevonden. Akkoord, dat kostte destijds maar drie frank, en toch...Op bladzijde twee ontdekte ik een foto genomen in de Universiteitshallen van Leuven waar mej.G.H. uit Brussel (verpakt in aantrekkelijk rood/blauw uniformpje maar dat kun je in zwartwit niet zien) enkele studenten aanwijzingen geeft. Enfin, ik weet nog dat ik mijn arm moest uitsteken om wat ,,leven'' in het plaatje te brengen. En wie maakte de foto en schreef het artikel? Ondertussen weet ik dat die journalist later trouwde met mijn beste schoolvriendin maar toen alweer overleden was.
Die man was overigens ook verantwoordelijk voor mijn allereerste schrijfsels in de nationale pers. En ook dat knipsel (uit Zondagsvriend) heb ik teruggevonden. Mijn eerste mode-verhaal, als het ware. De journalist had voorgesteld dat ik eens iets zou schrijven over de mode bij de meisjesstudenten. Ik had net een beetje pissig gereageerd omdat een knaap-met-streken op een studentenvergadering had gezegd dat de meisjesstudenten géén stijl hadden. Ochgottekes, ik zal nooit meer lachen met de modereportages van Paula Semer in het jaar Stillekes. Titel van het werkstuk: ,,Als meisjes porren worden.''(slik!)
En toen vond ik ook nog een schoolfoto. Malief dertien. Lottepoes kan gerust zijn, dit is het ultieme bewijs dat ze niet werd geadopteerd.
Overigens:we maakten vroeger ook mopjes over de afkomst van Kalamity.Het schattigste kleuterke van mijlen in het rond (K1 en K2 zouden zeggen kjoet) maar wij plaagden haar en zegden: ,,jij bent het kindje van de dijk: we hebben je dan maar mee naar huis genomen omdat je zo schattig was. ''.
Abonneren op:
Posts (Atom)
