Kom eens op mijn schoot zitten

't Was zondagmiddag en ze hadden in huize Avondrood een geweldig idee: of ons moeder misschien na de lunch liever nog wat buiten wou zitten of direct naar boven? Ja, ze wou nog was buiten zitten. Twee uur later doet ze mij het relaas:,, ze hadden mij in de blakke zon gezet, en ik dacht dat mijn broek ging in brand vliegen. En mijn kop gloeide. Na tien minuten heb ik gebeld dat ik naar mijn kamer wou. Maar ik kon niet meer op mijn benen staan, ze hebben mij in een rolstoel naar boven gebracht...''
Ze zit nog wat versuft te kijken, nog altijd in haar wollen trui en lange broek. De gendarm in mij komt naar boven: broek en trui uit, rok aan, kousen uit, sandalen aan, bloes aan. Licht protest, dat ze nu niet meer te warm heeft. Als ik haar broek uittrek heeft ze rode vlekken op haar dijen: eerstegraad brandwonden. Ze vertelt het een paar maal: ik dacht dat ik in brand vloog.
Tot mijn grote vreugde zie ik wel dat ze meteen een flesje Spa heeft leeggedronken. ,,Ja, dat was toch goed van mij hé...'' De blauwe doos Nivea komt tevoorschijn en de winterbeentjes krijgen een massage. En de gloeiende wangskes en de handen.
En terwijl ze nog wat nasuddert komt het grote woord er uit: ,,Komt ge nie op mijne schoot zitten?'' Moeder, dan zijt ge plat! ,,Jamaar ik zou u eens goed willen vastpakken zie...''
Dat heb ik dan ook meteen gedaan: op mijn knieën voor haar zetel en de knuffel van mijn leven gegeven. Ik denk ook dat het de eerste keer is dat zij mij heeft geknuffeld. Knuffels, dat was voor de mennekes, maskes moeten flink zijn...
(ik heb dit met een trillend lipje ingetikt)

Saulus en Paulus

Voor de ongelovige lezertjes wil ik het even uitleggen: ik heb een Paulus-ervaring gehad. En Paulus, dat is dus die ongelovige soldaat die pakweg tweeduizend jaar geleden_ op weg naar Damascus om brave kristenen te vermoorden_(*) van zijn paard werd gebliksemd en het licht zag. En dat licht heb ik vanmorgen bij het ontbijt gezien...
Nog een beetje uitleg: ik ben een (bwa ja) godvrezende Vlaamse Brusselaar die tot haar 24ste een gedwee Vlaams schaap was, in een tweetalige school de hegemonie van de ,,walinnekes'' onderging, van de leraressen ,,mon petit chou'' leerde terwijl ze mij na een fikse uitbrander en beginnende tranen tegen haar(hun) habijt trok, op de tram de streken van de ,,Dames de Marie'' aanhoorde en tenslotte de kinderen van onze buurvrouw leerde dat ,,de witte huis'' een slechte omschrijving was voor hun woning. (waarna ik hun opstelleke voor de Ecole Reine Astrid zelf schreef, maar wel een beetje sukkelig, het moest echt lijken.)
Om maar te zeggen: ik ben een Vlaamse Brusselaar en ik heb daar nauwelijks last van gehad. Wil het toeval dat ik de Meester aan de haak sla die mij de volgende jaren gedwee indoctrineert in zijn visie op de Waalse overheersing. Waarna ik altijd lachte:,,Maar waar heb jij nu last van?'' Want ik heb ze zien verdwijnen, de Mechelse bourgeoisie die nog heel even aan de school van Lottepoes blabla verkocht. Ik zou hetzelfde gedaan hebben als ik alleen zo'n mottig dialect sprak.
Ik heb altijd voor mensen gestemd en jawel, dat heeft mij af en toe een Stijn Meuris-gevoel gegeven. De geweldig Groene toffe collega die nu zijn pensioen haalt in het Europees parlement, maar dan wel als VLD-er, de Brusselse Vlaming die nog bij ons bij de scouts was en ondertussen al meer partijen heeft gesticht dan kinderen gemaakt. Et j'en passe...
Vanmorgen kwam dan de bliksemschicht. Lees ik in mijn lijfkrant de briljante visie van Loretje van de waalse sossen: ,,De Franstaligen in de rand steunen gaat niet alleen over het verdedigen van hun democratische rechten maar ook over het verhinderen van de vervlaamsing en verstikking van Brussel!''(**)
En toen ben ik dus van mijn paard gebliksemd. Ook al stem ik in West-Vlaanderen, de plaatselijke notaris-burgemeester heeft de Meester tien jaar geleden ,,maître'' genoemd. Dat vond ik toen compleet onnozel, maar nu niet meer. Geen kans dat ik op hem zal stemmen, de man is recent een LDD-er geworden. Misschien staat die garnaalvisser van de vorige verkiezingen wel weer op de lijst. Dat zou nog eens knallen in Brussel: die man is zelfs voor een aangespoelde die al ,,ulder'' en ,,wulder'' kan vervoegen compleet onverstaanbaar.

(*) Nu zouden ze dat rebellen of opstandelingen noemen
(**)Gisteren vertelde onze huisdokter dat zijn alma mater in Brussel hem Franse of Engelse uitnodigingen stuurt. En voor de Brusselse ziekenhuizen komt er nog één taal bij, maar 't is geen Nederlands. Mijn grootvader werd 55 jaar geleden geopereerd in de op dat ogenblik beste Brusselse kliniek Edith Cavell. De man verstond geen woord Frans maar hij is gelukkig thuis mogen sterven.