Making Waves...

Een blog met alleen maar bijnamen: moet kunnen. Vandaag moet ik echter namen noemen. Pas op, Malief geeft haar identiteit niet prijs, wie mijn echte naam wil googelen (dju, wat een woord), komt alleen maar bij Bambi terecht. Echte namen waar ik de BV's zorgvuldig uit verwijderd heb. Een vette roddel?Dat plezier wil ik u dus nièt doen. Ik ben hmhm niet...
Het verhaal begint een half mensenleven geleden in Leuven waar professor Devolder mij een thesisonderwerp gaf geïnspireerd op een Duits boekske ,,Umgang mit der (die?) Presse'' (aus ,bei, mit , heu met datief?). Soit, ik hoorde het in Keulen donderen want mijn thesis zou als titel ,,De public-relations van het bedrijfsleven in de pers'' meekrijgen. Pater Devolder was een geduldig man maar wel heel ziek en hij heeft de geboorte van mijn werkstuk niet meer mee gemaakt. Voor de schriftgeleerden: professor-pater Devolder was een echte expert. Hij heeft wetenschappelijk bewezen dat De Standaard in feite een communistische krant was. Enfin, toch de buitenlandredactie.
Maar ik dwaal af. Ik had geen zin om die thesis te schrijven (what the fuck is pr in de jaren zestig?). Tot mijn toenmalig lief zei dat hij niet zou trouwen voor die thesis af was. Vandaar. Want zo waren de vrouwen in de jaren zestig... Ga die thesis vooral alstemblieft nooit opvragen, het was een vod. Toen ik ze ging verdedigen was ik weliswaar een getrouwde vrouw. De thesis heb ik aan meneer Vandeweghe, alias E.Troch (de communist weetuwel) bij mijn sollicitatie nooit moeten tonen. Dikke sjans.
Ja, ik ben langdradig. Maar toch ook interessant hé. Want zeg nu zelf, wat zou ik anders over PR moeten vertellen? Ik heb er in mijn carrière nogal wat meegemaakt, de public relations officers dan, zoals ze zich lieten noemen. Ik was ze ook een beetje vergeten want alleen de heel stuntelige stuurden mij na acht jaar nog persmappen en ik wou wel één keer verwittigen en dan foert. De Kadokes(mijn tweeling- kleinkinderen nota bene, en mijn mooiste cadeau ooit) vonden al die CD-kes als kleuterke heel plezant om mee te spelen. Tiens, bij hen thuis mocht dat niet...
Vrijdag heb ik PR Pol Dewaele teruggezien. Toen ik met brugpensioen ging wou hij persé nog eens met mij gaan eten. Ik heb heel vriendelijk geweigerd. Dat kon ik, omdat ik tegen Pol geen komedie moest spelen. Acht jaar later stuurde hij weer een invitatie, deze keer met de divo's en diva's van de pers. Pol begon twintig jaar geleden met ,,Making Waves'' (*) en als ik vandaag nog zo'n thesis zou moeten schrijven was ik ook twee jaar eerder getrouwd.Haha.
Natuurlijk heeft hij ons schandelijk verwend. Enfin, vrijdag toch. Met een privé-chef als Roger Vandamme, glaasjes Bollinger, een instant veggie-schoteltje met zwarte truffel voor mij omdat ik dodelijk allergisch ben aan oesters, een Anjou duifje en zuchtzuchtzucht een chocolade-dessert om in zwijm bij te vallen.
We hebben herinneringen opgehaald aan vroeger. Tessa-van-Knack en Frieda-van HLN en Lene-van-Feeling (al was die laatste echt nog te jong om met kennis van zaken te spreken...) en terwijl Pol even niet luisterde ,,dat hij echt wel de eerste gentleman was die we in die sector tegenkwamen'' (en daarna hebben we geklaagd over die onnozele (meestal Brusselse PR's) die ons dagelijks teisterden met telefoontjes of we de persmap goed vonden, of we er iets konden mee doen, of we commentaar hadden en na het vijfde telefoontje, of we er iets gingen over schrijven en tot slot, of het al verschenen was.
Pol niet, dus. Hij introduceerde mij wel bij ontwerper Stijn Helsen, nam mij mee naar de schoenentovenaar Van Bommel en altijd was het discreet, vriendelijk én nooit klef. Grote meneer.
Vrijdag heb ik voor het eerst in pakweg twintig jaar ook flink getoost. Van pure blijdschap omdat mijn perscarrière voor mijn bazen dan misschien moest eindigen in onnozele BV-verhaaltjes en banale mode-producties, bij de vrienden en vriendinnen van ,,de oude school'' zat ik terug in een warm en bijna vergeten nest. Dikke merci, Pol. Bij het nemen van de laatste trap _ drie hoog, Pol vond geen zestig-plusser die de goederenlift opeiste_ heb ik nog een heel fraaie knieval gemaakt_ maar toen heeft Bob Frieda mij opgeraapt en alcohol is duidelijk een perfecte pijnstiller. Bovendien was het niet zo spectaculair als de ruggelingse val op de dansvloer van een bekende design-specialiste. Voilà, ik beken: goed teut. Ambetant dat mijn dochters dat nu gaan lezen...
(*) Making Waves: hij maakt lieflijke golfjes informatie waaruit wij mogen vissen.
Komaan lezertjes: voor een keer geen reacties op de privé-mail maar hieronder, zodat Pol kan zien hoe graag jullie hém zien...

Op de barrikaden...

Even getwijfeld of barrikaden nu met één of twee r-ren is. 't Is niet een woord dat ik zomaar ijdel zou gebruiken. Enfin, dit is de boodschap: sinds donderdagavond staan de bewoners van de Lowizzestraat op de barrikaden. Dat zit zo.
Pakweg een half jaar geleden begonnen plots tientallen stadsbussen door onze rustige woonstraat te crossen. Ze hadden blijkbaar maar één doel: de verkeerslichten aan het eind halen. Soms lukte dat, soms niet, soms stonden ze op onze stoep te daveren _smalle straat, weet u wel_ af en toe schepten ze bij het indraaien rakelings een voetganger, fietser, kinderwagen, verdwaalde hond net niet onder hun wielen. Vooral tijdens de laatste sneeuwval waren de sporen veelzeggend. Maar omdat in de Lowizzestraat alleen of toch bijna alleen brave, rustige, deftige mensen wonen waarvan de meesten zelfs nog mei 68 hebben meegemaakt waren ze lijdzaam zoals dat van hen verwacht wordt. Een handvol notabelen ook, die weten dat de molen van Bartje Burgervader héél traag maar mogelijk ook nog rechtvaardig zou malen.
En toen, tararatatààà, kwam de mare dat de toestand van tientallen bussen in een straat waar honderden schoolkinderen passeren, zou bestendigd worden.
No way, José. Spreek het maar uit met Spaanse tongval, 't was ons menens. Donderdagavond kwamen de verontruste burgers samen in de enige handelszaak van de straat: een kapper zevende generatie die uiteraard bij het beoefenen van zijn kunst ook een vaste hand en geen trillende stoelen kan gebruiken.
De pers kwam, in de gedaante van een jongeman gewapend met camera, notaboekje en bic. Ik had met hem te doen. Of hij niet gewoon tussen ons mocht zitten. En wat het probleem was? Om kort te gaan: zaterdag (of later, er staat hier niks in brand) zal onze grieventrommel gepubliceerd worden, zal Bartje ontdekken dat wij ook zijn stadskrant lezen waarin hij een veilig en mobiel beleid belooft. Ha nee, zeker? Zwarte vlaggen zullen er komen!
Of de boze burgers met naam en foto in de krant wilden? ,,Neenee'' zei de ene en de andere, en de reporter zou niet aandringen. Een ex-politicus, een raadsheer, een ex-journaliste van zijn eigen krant, de mensen zouden nogal klappen..
,,Ik wil wel'' riep de geneesheer-specialist en sprong uit de kappersstoel waar hij een zitje had gevonden. Dat vonden we zo komisch dat de volgende foto wel heel vrolijk zal lijken. Terwijl we allemaal nog altijd heel kwaad zijn!

Geheugensteuntjes(bis)*

Een handzame, draagbare dvd-speler, meer is er niet nodig om het verleden weer tot leven te brengen. En alvast drie generaties hebben er met open mond zitten naar kijken.
Het begon bij Bomama: schermpje voor haar op tafel, en daar verschenen de beelden uit de ,,rue Gustave Demanet''. Ja zeg, ik kan het ook niet helpen, het zijn mijn woorden niet.
En daar was Agatha Francisca, geboren in 1881 en zo levensecht met haar roze sjaaltje op haar hoofd in de ,,blakke zon''. Haar dochter (een jeugdige, flukse Bomama) die toen op mijn verzoek een paar meter achteruit stapte en dan weer naar voor, ik ben een geboren filmregisseur. Ahum.
Bleek ook dat de Meester in die tijd met de camera vooral heel nerveus van links naar rechts zwaaide_ zwiep zwiep over een liggende Malief_ en dacht dat zoiets een ,,travelling'' heette. Nochtans dateren de beelden uit de tijd van de nouvelle vague en dat waren héél trage babbelfilms. Het zal u dan ook niet verbazen dat ondergetekende dan maar liever zelf de camera hanteerde. ,, Malief, dat is die in de spiegelruit, kindjes.''
Juist, de Kadokes mochten ook kijken. Maar na een korte sceance waarin Kalamity, Lottepoes , Doekie en Minneke in het water stoeiden vroeg Kadoke 1 heel verontwaardigd waar hij dan was... (Heu schatje, jij bestond nog niet...)
De tweede home-video, omgebouwd tot dvd, met als onderwerp:,, 2004, een jaar Kadokes'' werd ook niet tot het einde uitgezien. Rare vragen, dat wel. ,,Kunnen wij niet beter praten'' en ,,Kunnen wij nog niet beter lopen?'' voor een tweeling van 18 maanden, ze zijn streng voor zichzelf. De mama en de papa en Bjam en Jang waren niet zoveel veranderd als zij.
,,Ik lijk niet veel op mijzelf'' zei Kadoke 1 die eerlijk gezegd uit de film kwam als een bleiterke, terwijl Kadoke2 (net zoals Malief) een beetje verliefd naar haar fraaie blonde kapseltje gluurde.
Al bij al positieve reacties, al had ik het ergste gevreesd. Want toen ik Kadoke2 onlangs een filmpje via Skype liet zien waarop zij het sprookje van ,,de reus die zijn eigen kindjes opat'' vertelde (ze was op het filmpje pakweg vier) draaide ze zich verontwaardigd om. ,,Malief, laat dat nooit meer aan iemand zien hé...''

(*)Met (nog altijd) veel dank aan de 47 die van de belabberde video een gouden souvenir maakte.