''Er is iets erg gebeurd op school, Malief. Het was bijna af met zijn lief, Vlooike.(1) Ja, vertel het zelf maar, joh.,,
Kadoke2 brengt het nieuws als een echte drama queen, haar tweede natuur. En haar broer zucht en besluit dan maar tot bekentenissen over te gaan.
Kadoke1 zoent ook graag andere meisjes. En dat vindt Vlooike niet leuk. ,,Maar ik zie die andere ook graag'' kreunt de jonge bink. ,,Mag dat dan niet?'' Help, meneer Peter Adriaenssens???
Zes jaar, bijna zeven, en met Vlooike is het al bijna een jaar ,,aan''. Getuige de foto's waarop zij hém hardhandig vastpakt, knuffelt en kust. Als dat fake is?
Ik zit er inwendig gniffelend bij, maar heb wel met hem te doen. Zijn uitleg is subliem. ,,Ik geef graag kusjes en Vlooike niet zo, en ik zie Tilly en zus en zo ook graag (ik ben al de namen alweer vergeten maar weet zeker dat er geen nuffen van het kaliber Kadoke2-vriendinnen bij zitten) en die vinden dat ook leuk. Maar Vlooike is wel mijn lief.''
Ik heb dan maar een kleine preek gehouden dat hij het misschien ook niet zo leuk zou vinden als Vlooike zijn vrienden ging zoenen. ,,Maar dat heeft ze al gedaan'' zucht hij, ''voor het mijn lief was.'' Ik snap het al, hij wil gewoon nog wat oefenen, voor later. Ik heb hem voorgesteld om nog wat met mij te kussen en dat heeft het schatje dan ook onmiddellijk gedaan...
En meisjes, blijf je best doen. Want een bink die graag knuffelt en kust, weet dat 1000 min 100 nog 900 is, moeiteloos de instructies op mijn hoestsiroop leest en er bovendien uitziet als een mini-Brad Pitt, zo worden ze maar heel zelden afgeleverd.
(1) Vlooike is natuurlijk niet haar echte naam, maar ik moet ook haar privacy beschermen...
zaterdag 31 januari 2009
vrijdag 30 januari 2009
Lijkenpikkerij
Omdat er onder de blog van Kalamity maar een klein kadertje staat om te reageren _ en omdat ik ook eens mijn hartje wil luchten_ hier mijn boulemische(1) bijdrage over de Dendermondse soap. Oneerbiedig gezegd vindt u? Ik hou mij nog in.
Om te beginnen dit: ik ben altijd redelijk fier geweest op mijn journalistieke status maar ik durf het hoe langer hoe minder hardop zeggen. De zogeheten legendarische druppel kwam gisteravond tijdens Koppen toen Wimmeke drie ,,getuigen'' voorstelde die het Drama vanop de eerste rij hadden meegemaakt. Ik had vooral medelijden met Wimmeke. Ik wil er mijn kop op verwedden dat het een opdracht was van een chefke dat nog wat kijkcijfers wou scoren.
Merci VDB voor die machtige one liner Trop Is Teveel.
Moet ik mij nog nader verklaren? Vorige maandag keken de Kadokes naar Ketnet. Bewuste keuze van mij omdat Kadoke2 van de dansles tot thuis aan een stuk over die kindjes en die meneer in de crèche enzovoorts en zo verder vertelde, het gespreksonderwerp in de Kring op school. En nu wat lachen en onnozel doen dacht ik. Helaas, toen kwam Karrewiet. En weer van dat. ,,Kom mannekes, dat hebben we nu al genoeg gezien'' en we zijn een extra verdieping aan hun kraan gaan bouwen.
Is dit een nieuw fenomeen, om het Menselijk Leed als verkoopsargument, kijkcijferkanon of voyeuristisch attribuut te gebruiken? Ik denk het niet, maar heel vroeger durfden we nog eens tegengas geven. Ik hoor LDL nog fier zeggen dat hij destijds naar de overreden kindjes in Asse was gegaan voor het verslag (bestelwegen in groepje schoolkinderen op de stoep) omdat de vrouwelijke journalist er niet tegen kon. Het was ,,voor mijn tijd'' maar hij vond het leuk om ons er af en toe aan te herinneren.
De beste punten scoorde reporter Jantje. Zei het toenmalige chefke:,,Als de mensen hem langs voor niet binnenlaten kruipt hij langs achter naar binnen.Da's nen echte...'' Enkele jaren later is Jantje zelf op een onverwachte manier in de krant gekomen, met vrouw en kind verbrand in zijn bed. 't Is makkelijk dertig jaar geleden, maar ik kan mij niet herinneren dat er foto's van zijn overgebleven treurend zoontje zijn verschenen. Tja, hij was er zelf niet meer om het extra in de verf te zetten.
En aan al die andere sukkelaars van het journalistieke heir die vandaag eieren voor hun geld kiezen _ 't zijn moeilijke tijden nietwaar_ en journalistiek plegen die vroeger alleen in de vettigste roddelblaadjes verscheen: mijn oprechte deelneming.
(1) vind geen beter woord om te illustreren dat ik het er in een gulp uitgooi.
Om te beginnen dit: ik ben altijd redelijk fier geweest op mijn journalistieke status maar ik durf het hoe langer hoe minder hardop zeggen. De zogeheten legendarische druppel kwam gisteravond tijdens Koppen toen Wimmeke drie ,,getuigen'' voorstelde die het Drama vanop de eerste rij hadden meegemaakt. Ik had vooral medelijden met Wimmeke. Ik wil er mijn kop op verwedden dat het een opdracht was van een chefke dat nog wat kijkcijfers wou scoren.
Merci VDB voor die machtige one liner Trop Is Teveel.
Moet ik mij nog nader verklaren? Vorige maandag keken de Kadokes naar Ketnet. Bewuste keuze van mij omdat Kadoke2 van de dansles tot thuis aan een stuk over die kindjes en die meneer in de crèche enzovoorts en zo verder vertelde, het gespreksonderwerp in de Kring op school. En nu wat lachen en onnozel doen dacht ik. Helaas, toen kwam Karrewiet. En weer van dat. ,,Kom mannekes, dat hebben we nu al genoeg gezien'' en we zijn een extra verdieping aan hun kraan gaan bouwen.
Is dit een nieuw fenomeen, om het Menselijk Leed als verkoopsargument, kijkcijferkanon of voyeuristisch attribuut te gebruiken? Ik denk het niet, maar heel vroeger durfden we nog eens tegengas geven. Ik hoor LDL nog fier zeggen dat hij destijds naar de overreden kindjes in Asse was gegaan voor het verslag (bestelwegen in groepje schoolkinderen op de stoep) omdat de vrouwelijke journalist er niet tegen kon. Het was ,,voor mijn tijd'' maar hij vond het leuk om ons er af en toe aan te herinneren.
De beste punten scoorde reporter Jantje. Zei het toenmalige chefke:,,Als de mensen hem langs voor niet binnenlaten kruipt hij langs achter naar binnen.Da's nen echte...'' Enkele jaren later is Jantje zelf op een onverwachte manier in de krant gekomen, met vrouw en kind verbrand in zijn bed. 't Is makkelijk dertig jaar geleden, maar ik kan mij niet herinneren dat er foto's van zijn overgebleven treurend zoontje zijn verschenen. Tja, hij was er zelf niet meer om het extra in de verf te zetten.
En aan al die andere sukkelaars van het journalistieke heir die vandaag eieren voor hun geld kiezen _ 't zijn moeilijke tijden nietwaar_ en journalistiek plegen die vroeger alleen in de vettigste roddelblaadjes verscheen: mijn oprechte deelneming.
(1) vind geen beter woord om te illustreren dat ik het er in een gulp uitgooi.
zaterdag 24 januari 2009
Allez, hoe heet die nu weer?
Daar ligt een sjaaltje op het stoeltje van één van de Kadokes en Meester vraagt:,,Wat ligt daar, ik kan het niet goed zien?'' ,,Ach schat, mijn sjaaltje, nog gekregen van dinges, je weet wel, de vrouw van die schrijver die ze in de humaniora moesten lezen? Allez, ze lazen hem niet graag maar wij wel, enfin,vroeger toch. En die vrouw maakte die sjaaltjes zelf, handbeschilderd?''
-,,Vandeloo, Vandenbroeck, Lampo, Claus?''
- Maar nee, en zijn eerste vrouw heeft zich nog gezelfmoord want die was wat aan het malen gegaan na die affaire van geweetwel met geweetwel?
-Hu, nee?
Ondertussen ben ik wel op de namen gekomen _ het duurt nooit langer dan een paar minuten_ maar aan Blokken of de Slimste Mens zal ik nooit moeten meedoen. Maar ik kijk wel met een gevoel van herkenning naar een Freddy Thielemans, een Hendrik Camu en andere slimme mensen die dank zij die krakende hersens ,,er niet opkomen''.
Met mijn beste vriendin Iedereen (de naam die mijn kinderen haar destijds gaven toen ze nog van kleuterleeftijd waren) spelen we een spelletje. Zo van allez, 't begint met een W en 't is kort en de achternaam is iets heel Vlaams maar ik denk niet dat het woord echt bestaat. Jééh. Maar dus niet dat van de mevrouw van de schrijver die nu passé is. Of misschien toch. Straks eens proberen als we deze namiddag nog wat boeken gaan kopen. Misschien zit de man van de mevrouw die sjaaltjes schildert er wel tussen. Maar ik denk niet dat we hem gaan kopen...
-,,Vandeloo, Vandenbroeck, Lampo, Claus?''
- Maar nee, en zijn eerste vrouw heeft zich nog gezelfmoord want die was wat aan het malen gegaan na die affaire van geweetwel met geweetwel?
-Hu, nee?
Ondertussen ben ik wel op de namen gekomen _ het duurt nooit langer dan een paar minuten_ maar aan Blokken of de Slimste Mens zal ik nooit moeten meedoen. Maar ik kijk wel met een gevoel van herkenning naar een Freddy Thielemans, een Hendrik Camu en andere slimme mensen die dank zij die krakende hersens ,,er niet opkomen''.
Met mijn beste vriendin Iedereen (de naam die mijn kinderen haar destijds gaven toen ze nog van kleuterleeftijd waren) spelen we een spelletje. Zo van allez, 't begint met een W en 't is kort en de achternaam is iets heel Vlaams maar ik denk niet dat het woord echt bestaat. Jééh. Maar dus niet dat van de mevrouw van de schrijver die nu passé is. Of misschien toch. Straks eens proberen als we deze namiddag nog wat boeken gaan kopen. Misschien zit de man van de mevrouw die sjaaltjes schildert er wel tussen. Maar ik denk niet dat we hem gaan kopen...
maandag 12 januari 2009
De wraak van Tagliatella (1)
In mijn actieve leven werd ik letterlijk bedolven onder de zogeheten relatiegeschenken. Dat ging van ,,steultjes'' zoals mijn schoonma zaliger de karrevrachten beautyproducten noemde, tot toch wel bijzonder geslaagde reisjes. Stof voor leuke verhalen en het was in een tijd dat de journalistieke markt nog niet verpest werd door ,,boekskes'' die publi-reportages verkwanselden. De ongevraagde ,,steultjes'' hebben mij nooit belet om mijn gedacht te schrijven en de Meester zei weleens dat ik hem gekregen had bij een bol sajet.(2)
Die onverschillige attitude tegenover ,,cadeaus''(3) is mij vorige week zuur opgebroken. In een kast op de kamer van de Kadokes liggen nog een paar ,,onbederfbare'' relatiegeschenken, van een sleutelhanger tot een sakosjke. En een in leer gebonden minuskuul notaboekje voor telefoonnummers. Het lag er al minstens tien jaar. Destijds had ik nog lijvige notaboekjes nodig, dit was pruts voor madammekes. En die pruts heb ik vorige week ingelijfd. Met veel minder nummers _ waarvoor dient een mobieltje anders?- en wat adresjes want het geheugen is ook niet meer wat het was...
Het grote demasqué gebeurde in de Carrefour van Koksijde. Al bij het binnenstappen een lawaai dat je eerder in de buurt van Gaza zou verwachten. Naast ons twee Japanners die meteen hun ondergoed begonnen te inspecteren op verborgen tags. Wij dus gewoon gaan winkelen. Helaas, aan de kassa weer alarm, en niet zo'n beetje. Twee security-mannen en een rist meneren en madammen die de potentiële dievegge eens goed wilden bekijken. Meester heeft kalmpjes mijn hele handtas omgekieperd _ je wil niet weten wat daar allemaal voor rotzooi in stak _ en de kassierster vroeg met een scheef oog op de rommel of er iets nieuw tussen zat?! Bwa nee, och misschien dit boekske? Ja dus. Al volgeschreven en wel en met een chique label dat zeker niet in de Carrefour werd verkocht. De heisa die dat prutske veroorzaakte. Maar een streepjescode of tag of hoe je zoiets noemt werd niet gevonden. De nieuwsgierigen dropen weer af toen bleek dat ik niet in de boeien werd geslagen.
Misschien wel de wraak van die Italiaanse ontwerpster die ik eens minder vleiend in de krant heb gezet? Achter haar kerstcadeau had ik echt niets gezocht.
Het pesterige electronisch gegil uitlokkend kartonnetje heb ik ondertussen toch gevonden, weggestopt tussen leder en voering.
Juist: ,,La vengeance est un plat qui se mange froid...''
(1) Haar echte voornaam is Donatella maar beslist niet Versace. Als die mevrouw zou moeten reageren op alle steken onder water moet ze een stadion vol wraakgodinnen inhuren.
(2) Sajet: breiwol. Om te illustreren hoe belangrijk de Meester al die rotzooi vond.
(3) Cadeaus, niet te verwarren met Kadokes 1 en2.
Die onverschillige attitude tegenover ,,cadeaus''(3) is mij vorige week zuur opgebroken. In een kast op de kamer van de Kadokes liggen nog een paar ,,onbederfbare'' relatiegeschenken, van een sleutelhanger tot een sakosjke. En een in leer gebonden minuskuul notaboekje voor telefoonnummers. Het lag er al minstens tien jaar. Destijds had ik nog lijvige notaboekjes nodig, dit was pruts voor madammekes. En die pruts heb ik vorige week ingelijfd. Met veel minder nummers _ waarvoor dient een mobieltje anders?- en wat adresjes want het geheugen is ook niet meer wat het was...
Het grote demasqué gebeurde in de Carrefour van Koksijde. Al bij het binnenstappen een lawaai dat je eerder in de buurt van Gaza zou verwachten. Naast ons twee Japanners die meteen hun ondergoed begonnen te inspecteren op verborgen tags. Wij dus gewoon gaan winkelen. Helaas, aan de kassa weer alarm, en niet zo'n beetje. Twee security-mannen en een rist meneren en madammen die de potentiële dievegge eens goed wilden bekijken. Meester heeft kalmpjes mijn hele handtas omgekieperd _ je wil niet weten wat daar allemaal voor rotzooi in stak _ en de kassierster vroeg met een scheef oog op de rommel of er iets nieuw tussen zat?! Bwa nee, och misschien dit boekske? Ja dus. Al volgeschreven en wel en met een chique label dat zeker niet in de Carrefour werd verkocht. De heisa die dat prutske veroorzaakte. Maar een streepjescode of tag of hoe je zoiets noemt werd niet gevonden. De nieuwsgierigen dropen weer af toen bleek dat ik niet in de boeien werd geslagen.
Misschien wel de wraak van die Italiaanse ontwerpster die ik eens minder vleiend in de krant heb gezet? Achter haar kerstcadeau had ik echt niets gezocht.
Het pesterige electronisch gegil uitlokkend kartonnetje heb ik ondertussen toch gevonden, weggestopt tussen leder en voering.
Juist: ,,La vengeance est un plat qui se mange froid...''
(1) Haar echte voornaam is Donatella maar beslist niet Versace. Als die mevrouw zou moeten reageren op alle steken onder water moet ze een stadion vol wraakgodinnen inhuren.
(2) Sajet: breiwol. Om te illustreren hoe belangrijk de Meester al die rotzooi vond.
(3) Cadeaus, niet te verwarren met Kadokes 1 en2.
donderdag 1 januari 2009
Hier in Rio
Een goeie fles champie, een soepke, twee kreeften-met-frietjes en een stukje nieuwjaarscake, meer was er niet nodig om onze jongste oudejaarsnacht te laten eindigen om 23u51. Op Canvas zag ik vaag nog ,,the architect'' met de gasten van dEUS (Lottepoes had het hoogstaande gezever van Cokes en Vantilt ondertiteld) maar dat kon de Meester dan weer niet boeien. Toen ook dingske Wauters op één mij alleen maar inspireerde tot de vraag of de winkel van zijn madam nu zou marcheren, besloten we er een punt achter te zetten. ,,Laten we doen alsof we in Rio de Janeiro wonen'' _ daar was het al lang 2009_ en zo zijn we met op de achtergrond de af en toe afgrijselijk nabije knallen van autochtone feestvierders het jaar uitgestapt. Of toch: ik heb nog gedacht:,,Stel je voor dat je in Gaza woont, of in Israël, en dan die herrie...''
Abonneren op:
Posts (Atom)
