BELOFTEN...

Mogelijk kreeg ook u, lieve lezer, net als Malief dezer dagen een beleefde fondsenwerver (met Hollands accent) aan de lijn? Zo niet, de anderen mogen het ook weten.
Het begon allemaal heel correct en beleefd hoor. Ja, ik was Malief en of mijn adres nog???Jaja, al veertig jaar.  ,,Nou klinkt u als mijn moeder, zij zegt ook dat ze pas weggaat tussen zes planken.''
De riedel ging verder: dat Malief zo'n trouwe genereuze schenker is maar dat ze de brieven wél gaan minderen. Enthousiaste reactie van Malief: ,,Ja, en alstublieft, ook geen cadeautjes...'' 
De man haalt even adem, en dan heeft Malief het door: hij leest een brief af, over kindjes die gras eten en meel met water enzovoorts. ,,Ja meneer, dat heb ik ook gelezen, en ik lees ook nog een krant ...''
Niet dat zo'n meneer snel van zijn  stuk wordt gebracht want nu zegt hij dat hij ondernemer is maar dat ze om transporten naar Afrika te organiseren wel zéker moeten zijn dat er nog giften komen...''  Natuurlijk: of er een domiciliëring kan? Ook niet voor één keer in de toekomst? (Misschien denkt hij nu aan de zes planken en zeker is zeker...)
Nee dus. Heb hem ook niet verteld dat er al een overschrijving klaar ligt voor Congodorpen...en dat was nu net niet zijn ,,goed werk''.
Besluit: gelikte ,,ondernemers'' die bedelbrieven aflezen kunnen zich de moeite besparen.

SIMPELE DUIVEN?

Nee, dit is geen boodschap aan duivenmelkers, wel een zeer verontwaardigde Malief die zich afvraagt of die oplichters nu echt denken dat hier nog mensen (die kunnen lezen en schrijven) zich laten vangen aan enquêtes van vijftien seconden...
Dezer dagen al een keer of vijf een ,,enquête'' op mijn emailadres met de vraag te laten weten wat je van de diensten van deze en gene winkel vindt? Je hebt er ooit wel iets gekocht, van stofzuiger tot inktpatronen, maar omdat Malief zich geen trouwe klant noemt niet verder gelezen en gewist. Tot gisteren de tevredenheidsenquête van mijn vaste huis/tuin/en keuken leverancier kwam: vijftien seconden om aan te duiden wat je van hen vindt?? Hu, en als beloning mag je nog kiezen uit een iPhone of een laptop???en helemaal gratis? Alleen maar drie eurokes om het op te sturen.
Eigenlijk werd Malief toen alleen maar kwaad. Ha ja, dachten ze nu echt dat er nog mensen zijn die zoiets geloven. Hackers is een te beleefd woord natuurlijk.
Vandaag naar de winkel van de komiek gebeld, wat zij van zo'n enquête vonden. De mevrouw aan de lijn was heel beleefd, kalm en begreep mijn ergernis. Tja, ze wisten het, hun Logo was gestolen...

ZONDER POICHKE

Wie zou er vandaag nog aan onze Poiche denken? Het is alweer 26 jaar geleden dat hij iets van zich liet horen. Op weg naar Duitsland om er kerstsfeer te snuiven. We zaten met een man minder aan onze kersttafel en voor Bomama was het een opdoffer waar ze nog 24 jaar zou mee leven.
Vandaag is het zo'n dag waarop Malief ,,haar blessings'' telt en zich afvraagt waar Bomama die ijzersterke moed haalde om na haar man, haar moeder en haar zoon ook nog een kleindochter af te staan. ''Ik kan er niks aan doen hé'' zei ze toen Malief het haar, op aandringen van de familie, toch maar vertelde. En dan kwamen haar door polyartritis verminkte handen in een hulpeloos gebaar naar boven.
Twee jaar na het overlijden van de Meester had ze een gesprek opgevangen in de home en vroeg ze mij nadrukkelijk: ,,Gij hebt toch nog een hoe zeggen ze da, een meneer hé Minneke?'' (ik had toen al de koosnaam van haar kleindochter geërfd) Jaja Mouchke. Ja, altijd maar werken hé zuchtte ze.
Daarmee is mijn kerstverhaal afgesloten...

BRANDNETELS

Het was eigenlijk geen verrassing: Malief heeft de genen van Bomama. Heu, de goeie toch. Vandaar dat zij vanmorgen een paar iets te grote loafers (van Bomama) aantrok en met een mooi zonnetje in de rug, haar tuin onder handen nam. 
Wisten jullie overigens dat in een stadstuintje nog héél veel groene plantjes staan? Zelfs de varens hebben tot 22 december nauwelijks een geel jasje aangetrokken. Maar oké, ze hangen een beetje slap. 
Op een stukje braakgrond (heeft niets met kotsen te maken hoor) dus na de grote boomkapoperatie, heeft Malief wel de kwalijke gewoonte om overschot van braadvet, droge boterhammetjes en al wat te nat is voor huishoudafval op dat plekje te kieperen. Slik, ja, vroeger kwamen hier veel sijsjes, roodborstjes en nu helaas maar één ekster. En zo lag daar al een tijdje een flinke portie ,,paarse'' dinges. ,,Wat is dat paars?'' vroeg een bezorgde bezoekster. Hu, na drie keer rode kool eten had Malief er haar buik van vol. Tijd dus om te gaan schoffelen.
Nog één straffe ervaring: er stonden ook brandnetels en helaas, die prikten nog hard ook. Dat was geleden van de ,,Chiro-tijd''. Met vernieuwd elan zijn ze vanmorgen versnipperd en tot moes getrapt. En deugd dat het deed...

PIKKENDIEF

Hebben jullie Malief een beetje gemist? Zij anders wel. Want iemand, nu ja, een onnozelaar hoor, had mijn blogske ,,gehackt'' want zo heet dat toch als je vast zit en niet meer in je eigen keuken kan koken. Amai, hoe beeldrijk.
Gelukkig ligt hier een boekske waarin mijn geheime codes (haha, iedereen kent ze...) opgelijst zijn. Alleen mag Malief niet bekennen dat ze die Ma van Malief niet aan elkaar mag schrijven. (gelach op alle banken (ziedewel dat ze een beetje begint te....).
Hoe dan ook, Microsoft heeft een vriendelijke heer/madam die (als je belt) heel snel een reeks cijfers debiteert. Gelukkig had ik een boekje en een pen bij de hand. Journalist tot in de kist...
En nu stilletjes genieten van het feit dat ,,als ik een onweerstaanbare drang voel'' meteen in mijn blogske kan kruipen...

GEDOOPT!

Help, Malief heeft zich laten dopen. Twee keer zelfs, maar de eerste keer had ze nog niets te zeggen. Vandaag wel, en nu moet hier wat recht gezet worden...
Het verhaal van de Antwerpse student is verschrikkelijk pijnlijk en je mag er als ouder niet aan denken dat zoiets een faits divers zou worden. Maar tegelijkertijd toch even de puntjes op de i. Want studentendopen, lieve vriendjes, die zijn niet persé ,,dégoutant''.
Jaja, Malief kreeg te horen dat haar studentendoop zich in de middeleeuwen afspeelde. Enfin, jaren zestig dus. Er zaten toen nogal wat ,,porren'' bij Politica en de ouderejaars zagen die wel zitten . Niet dat hier iets moet verzonnen worden, later hoorde ik dat een derdejaars boos was omdat een blitze tweedejaars snel voor ,,peter'' had gespeeld. Malief kan het zonder schroom vertellen: de onverlaat heeft al jaren een kruisje achter zijn naam.
Welja: we kregen een soort ,,assekruisje'' ( de P van Politica) op ons voorhoofd en toen moesten we ook een (levende) muis uit een doosje halen. Ik weet pertinent zeker dat ik daarvoor bedankt heb en niemand heeft mij scheef bekeken. Er waren tenslotte straffe grieten die het wél durfden...
Later was er een cantus en vertelde een gast (die later in de politiek ging) lichtjes aangebrande mopjes over het aards paradijs.  Ik weet wel zeker dat ik er(toen) het fijne niet van snapte.
Is dit nu een pleidooi voor studentendopen? Zeker niet. Want destijds werd ook verteld dat de studenten geneeskunde wel  zwaarder werden aangepakt. Maar nu blijkt dat de Reuzenclub werd opgericht om de oud-leerlingen  van het Xaveriuscollege te begeleiden naar de unif. Best jammer dat wij destijds niet zo'n club hebben opgericht om mekaar nog eens terug te zijn. Hum, van het Boodschapinstituut in Schaarbeek naar een Leuvens kot. 
En wat ik nog leerde? Dat ,,den Boule'' waar ik met enkele aspirant vrijers een schweppske ging drinken  nu genoemd wordt als het clublokaal van de Reuzen. Ja, dat was dus echt met je leven spelen...
Maar nu schiet me wel te binnen dat de jongens vervelender dingen moesten doen. Zoals met hun mond ,,iets'' uit een bord met bloem halen. Ha en dan hadden ze een witte snuit. Maar dat zal ik toch eens checken bij een...oud-collega!

DE COLLEGA'S

Nu we het toch  over het krantenleven hebben: iets over de collega's. Al ga je mij niet op onvriendelijke verhalen betrappen: solidair was destijds geen leeg woord. Maar toch een incidentje op het koninklijk vliegtuig naar Denemarken.
Het was ten tijde van koning Albert en koningin Paola. Enkele jaren eerder had ik nog een staatsbezoek van koning Boudewijn en zijn echtgenote aan Spanje meegemaakt en blijkbaar hadden de bazen mijn no nonsens stijl gesmaakt. Bovendien: nooit vergeten dat een eerdere ,,koningsreisspecialist'' zo vriendelijk was om mij thuis (in zijn Mercedes...) af te halen en naar de ,,geheime plaats'' aan het koninklijk paleis bracht waar ik mijn koffer moest achterlaten. Waarmee ik illustreer dat we op de redactie maatjes waren. En tussen haakjes: zijn echtgenoot heb ik op de jongste reunie nog hartelijk gezoend.
De vliegtuigreis naar Denemarken verliep volgens het vaste scenario: onderweg kwam de koning (snipverkouden) dag zeggen en in zijn kielzog de koningin die goed in het oog hield waar Albert stopte en een praatje maakte. Ook bij Malief en een journaliste van de Gazet. Die juffrouw was helaas niet mijn vaste maatje van de Gazet waarmee ik al zoveel mode-reizen had gemaakt. Ik had mijn reisgenote verteld dat ik hoopte dat de koningin recent  onze krant niet had gelezen. Ha ja, een freelance juffrouw (en dan nog wel eentje die ik zelf had binnen gebracht) had onlangs in een interview met Giorgio Armani geschreven dat Armani de koningin een beetje te dik vond. 
Ja zég, dat schrijf je niet. In DS was het niet verschenen, (oef), in NB wél. Dus zei ik mijn reisgenote dat ik zeker niet de naam van die krant zou noemen. Wél: Paola was opgetogen te horen dat ik  in DS schreef. ,,Ik lees die ook, allé ik probeer ''. En mijn reisgenote kraaide: maar ze schrijft ook in NB hoor! Een halve seconde later was de koningin verdwenen. De naam van die trien ben ik al lang vergeten.

RESPECT...

Jaja, Malief weet het wel, ,,respect'' dat is iets uit den ouden tijd, iets voor figuren (foute nonnen, foefelende pastoors) die het niet verdienen. Voor die van ,,rechts'' dus.
Voor wie het nog niet door had: nu zijn we dus links en wél veel beter.
Gisteren ,,dankte'' mijn ,,oude krant'' zijn lezers met een stevig magazine waarin de 100 jaar van de krant uitgebreid werd gevierd. Nu ja, ,,een ode aan de kranten waar wij de erfgenaam van zijn''. 
Welbedankt! Malief heeft zelf 37 jaar voltijds voor de krant gewerkt, van de bescheiden ,,rewriter'' tot twintig jaar reporter in de lifestyle-branche zonder enige afhankelijkheid. Ik mocht met iedereen lachen, tot ergernis van de adverteerders. Nu zijn er de ,,Influencers'' natuurlijk.
Vandaag lees ik ook dat onze erfgenamen het veel beter doen. Goed zo, wij hebben een faling overleefd om hen een mooie krant na te laten.
Maar dat enkele bijzondere journalisten, zoals de wetstraat-verslaggever die een échte éminence grise was, wordt geschoffeerd met een half lijntje? Of een mopje van LDL? En onze reporter die destijds zijn leven waagde in oorlogsgebied? Geen letter.Wie zoveel jaren met de collega's van andere kranten heeft opgetrokken weet dat zij ons die ,,namen'' hebben benijd. Om nog van onze hoofdredacteurs te zwijgen.
Och ja, hoe was het weer? Respect?

FEEST!

Nooit te oud om te leren. Dat is een wijsheid van ons meter, mijn oma (toen 88) die op mijn huwelijksdag resoluut de arm van mijn grootvader pakte en zo in ons fotoalbum terecht kwam. Alleen was die grootvader niet haar echtgenoot maar de weduwnaar van mijn andere oma. Waarmee ik wil illustreren dat je altijd klaar moet staan om je te ,,smijten''. 
En zo gebeurde het dat deze simpele ziel naar een feest van de ,,oude krant'' ging om zo de nieuwe medewerkster haar  collega's te leren kennen.. En daar te ontdekken dat ze het gros van de lawaaierige bende niet kende. Of liever, niet herkende. Jaja, en dan achterom kijken om te zien naar wie die meneer zwaaide???
Het was alvast een confronterende gebeurtenis: oud-collega's (maar minstens vijftien jaar jonger dan Malief) die precies allemaal op elkaar leken, en als ik er wel één herkende dacht ik eerst dat het iemand van op tv was. Dat bleek af en toe te kloppen ook. Zoals de zanger die enkele liedjes bracht om de afscheidnemende collega te plezieren, of de hoofdredactrice van een zusterkrant. Op tv gezien... Dan was er ook een klasgenoot van de Meester die ik in mijn eerste jaren op de Jacqmainlaan ontmoette en mij toen zei dat hij daar zo snel mogelijk weg wou...'t Kan verkeren.
Maar ook hartverwarmende ontmoetingen hoor. Al was het maar dat de meesten mijn naam nog wisten terwijl ik zelf alleen kon mompelen ...ja, hoe heet jij nu weer.
Met deze wil ik de feestvierders verzekeren dat het bij mij niets anders dan een ouderdomskwaal is...
Sans rancune?

SCHOEN SCHOONE...

De titel ontcijferen vraagt enige kennis van het plaatselijk dialect, maar voor de rest zal Malief zich gedragen...
Mijn verhaal begint in de jaren tachtig toen in de ,,stal VDH'' een vlotte gast werd geïntroduceerd. Nu ja, hij heette Wouter, kwam uit Lier en de Meester vertelde mij dat zijn collega's (de ene een fervente basketbaladept en de andere een wandelende reclame voor voetbalclub Lierse) die pas afgestudeerde rechtenstudent wilden inlijven in het advocatenkantoor (in de wandeling de stal genoemd). 
Op een of andere festiviteit maakte ik kennis met de kandidaat maar de bink (nu ja, hij maakte ook indruk op mij) koos voor een job in het familiebedrijf. Jammer maar helaas.
Ondertussen is de stal letterlijk leeg. De dochter uit de stal trouwde met een andere kandidaat-ondernemer en wat die mij vroeg zal ik nooit vergeten. Geëmancipeerd was die knaap alvast niet want dat ik zomaar journalist kon spelen terwijl de Meester toch een zware carrière...
Terug naar Wouter. Zijn levensloop staat in alle boekskes maar vanmorgen hoorde ik hem op de radio in een ,,vertelprogramma''.
Zal het maar bekennen: hij is nog altijd de Wouter van vroeger. Omdat die bekende ceo geen moeite had om te vertellen dat hij wel eens weende. 
Had Malief het niet gedacht: in die macho-stal had hij zich nooit thuis gevoeld.

GOEDE VOORNEMENS

Tja, misschien komt Malief met dit goede voornemen een halve eeuw te laat, maar soit. Voortaan word er hier niet meer gesjikaneerd (hu), geklaagd en hooguit nog een beetje gezeverd...

Trouwe lezertjes herkennen hier een opstoot van Brusselse roots, we zullen het niet ontkennen;

Natuurlijk heeft het allemaal met de tijd van het jaar te maken en de bijna dagelijkse confrontatie met onze eindigheid.

Van de vijf Brusselse ,,hertejongskes'' schieten er nog twee over en één daarvan mag zich binnenkort ,,paike'' noemen. Enfin, zo noemde onze Brusselse grootmoeder haar echtgenoot. Soms ook ,,pait'' maar dat was als hij niet luisterde en dan zei hij ,,mait''.

Waarom Malief  die ,,taalstrijd'' weer oprakelt? Omdat ze vandaag ontdekt heeft dat Kadoke1 toch een paar finnessen   moest leren over zijn opa. 

Vanmorgen kwam het onderwerp ,,opa'', alias de Meester ter sprake, en wou Malief even bewijzen dat die man echt geen greintje pretentie had maar wel een goed gevoel voor humor. En vertelde ze dat, lang geleden, bij een reunie met zijn confraters, iemand opa had gevraagd hoe hij het had klaargespeeld om Malief  te ,,strikken''.  Toen hij daar verslag  van uitbracht bij Malief vroeg zij natuurlijk wat hij had geantwoord??

,,Oh, ik heb gezegd dat gij mij gekregen hebt bij een bol sajet...''

,,Sajet Malief, wat is dat?'' 

Waarna ondergetekende weer kon uitleggen dat er een tijd was dat 

Malief bedolven werd onder allerlei rotzooi uit de ,,lifestyle-koffer''  en die o zo ordelijke opa het met lede ogen noteerde...

Ja maar, sajet? Een Mechels bolletje wol, schat.

DE RIDDER VAN LA MANCHA

We waren geen ,,vriendjes'' , daar kende ik hem niet voldoende voor, maar ongetwijfeld wel met de ,,oudste'' herinneringen aan ,,onze'' krant. Toen zijn doodsbericht deze week in de bus viel wist ik ook meteen waar hij mij de laatste jaren deed aan denken: Jacques Brel in de rol van ,,Ridder van La Mancha. Maar daar bleef het bij, hij was zeker geen ridder die tegen windmolens vocht.
Onze gezamenlijke geschiedenis begon in een restaurant in de Jacqmainlaan  waar meneer De Smaele zijn nieuwe journalisten had uitgenodigd voor een welkomstgesprek. Jaja, dat was in 1966 nog ,,gewoonte''. We waren met drie, ik was nog supergroen en wou alleen maar ,,schrijven'', De ridder en de Hollandse snaak hadden andere ambities.  En als ik mij goed herinner was ik ook de laatste die in 2002 met een ,,smile on my face'' het pand verliet.
De ridder zag ik in 2014 terug bij de eerste reunie van ,,oudgedienden'' in Lissewege. Hij was zoals altijd ,,een heer van stand''. Zelf demonstreerde ik ongetwijfeld een stortvloed aan nieuwsjes en deugddoende knuffels ,,in eer en deugd''.
Twee jaar later, in Brugge, zelfde scenario, en dit jaar, met al drie dierbare vrienden minder, een zucht van verlichting dat de ,,namen'' er nog bij waren. En enkele ,,nieuwelingen'' om onze krimpende tafels te bevolken. Denk daarbij aan een maatje van héél lang geleden waarmee ik nog een ,,Suske en Kwiske'' in elkaar knutselde...
Maar ter zake. Besef nu dat ik in feite nooit een ,,gesprek'' heb gevoerd met de ridder...Misschien omdat politiek mij niet zoveel interesseerde? Ik kan mij ook niet herinneren dat ik hem ooit heb zien lachen. Toen ik zijn ,,in memoriam'' las dacht ik wel: die nieuwe generatie heeft hem niet gekend. Waarom hij de krant verlaten heeft? Van mij zullen ze het ook niet horen.

SUKKELS...

Zeer bizarre pré-verkiezingen...Wat je al niet in je bus vindt?
Zal het maar eerlijk vertellen:Malief had die rare brief al bij het oud papier gegooid maar toen de kleinzoon (1m90) van haar verhaal hoorde begon hij vragen te stellen. Zoals, welke partij was het die jou wou verleiden???
Dat wist Malief dus niet meer. Maar misschien wil u ook weten hoe ze kiezers ,,verleiden''? Met een persoonlijke brief gericht aan ….(al de namen en doopnamen met Philomène en Leonie in de juiste volgorde) plus het adres...en de brief discreet dicht geplakt.
Toen Malief die openscheurde had ze eigenlijk een stoel nodig om ,,bij te komen''. De kandidaat-gedeputeerde liet weten dat ze net als Malief ,,midden onder de oorlog geboren was '' en dus een geweldige evolutie had meegemaakt. Dat schept een band hé...
Nu kan Malief zich niet herinneren wat er in haar eerste levensjaren allemaal gebeurde en wat haar dus een band met deze dame heeft bezorgd. Heu, de tijd dat er nog geen echte pampers bestonden???
Maar de brief werd uit de doos ,,oud papier'' gehaald en nu  kunnen we eerstdaags aan de grote kleinzoon melden dat  zijn verhalen over ,,rare leraars en leraressen'' ongetwijfeld  nog te bescheiden waren. Ha ja, de dame die zich beroemt om nog met zijn Malief de oorlog te hebben meegemaakt is een oudgediende van zijn atheneum. De partij waar ze haar diensten aanbiedt ? Daar gaan we geen reclame voor maken...

VAN BELGACOM...

Als grote letters mijn lichte ergernis tonen dan is dat gelukt...
Malief is oud genoeg om zich het Belgacom-schandaal te herinneren dat ooit nog in haar lijfblad werd opgegraven.
Mogelijk hebben ze daarna hun naam veranderd in Proximus, hoe zou je zelf zijn...
Ha ja, ergernis dus...Tijdens de zomervakantie kwam er een mail: Malief zou helemaal gratis een nieuwe decoder krijgen voor haar televisie. Die zou met de post komen en als ik niet thuis was kon ik hem ergens ophalen. Vreemd, had geen twee jaar geleden al een nieuwe gekregen?...
Met enige terughoudendheid vorige week het pakje open gemaakt. Proximus was tot twee weken geleden een neutraal gegeven, met vriendelijke hulp als er weer eens te weinig beeld door kwam : stekker uittrekken wachten en weer insteken, moeilijk was het niet en vermits Malief zich zelden opwindt...bij de Meester was het anders geweest...Dus, geen kwaad woord voor de jongens die ,,televisie'' hebben gestudeerd.
Minder leuk werd het toen bleek dat hier al meer dan een week geen telefoon meer door kwam. Niet handig als je op ,,werkmannen'' wacht die het bij het horen van de mechanische stem ook op de zenuwen kregen. Enfin, dat is na het beluisteren van heel veel vreselijke proximusdeuntjes zo goed als verholpen...nadat een technieker ontdekte dat er nog een extra kabel een lange reis maakte naar een al veertig jaar afgesloten...alarm voor de meid!
Maar dan de decoder. Nu heeft Malief wel goed leren lezen en schrijven en haar geduld is dus spreekwoordelijk maar van de Proximus-brief verstond ze geen jota..
Goed, een vriendelijke meneer is op een zaterdagavond na een twintig minuten durend strafkamp ,,met muziek'' toch op de herstelde telefoon geraakt...en hij zei dat het simpel was. Ja het was simpel. Niet toen hij de gebruiksaanwijzing voorlas, wel toen hij het ,,in zijn eigen woorden'' herhaalde. Ja natuurlijk, dat wilden ze dus zeggen. Malief bedankte hem, bekende zelfs dat zij heel langgeleden een rewriter was bij de krant en dat zij aan die instructies ook wat zou veranderen. ,,Ik ook'' verzuchtte de Proximus-man. En hij dacht wel dat Malief het zou kunnen...
Natuurlijk: drie stekkertjes uittrekken, en die in de nieuwe decoder stoppen. Voilà. 
Het venijn zat in de staart. Natuurlijk waren de meeste opnames ,,verdwenen'' (dat was gezegd) maar dat het nieuwe sukkeldoosje je regelrecht naar de ,,betaalde films'' leidt?
Een technieker die hier  eerder de telefoon kwam ,,redden'' zei mij dat hij het zoo druk had. Klanten van Proximus naar Telenet overschakelen. En omgekeerd. Dat laatste zei hij ongetwijfeld uit eerlijke schaamte.

EMANCIPATIE...

Waarom moest ik gisteren weer aan onze Poiche denken? 
Had alles te maken met de ,,terug naar school'' van onze ondertussen 16-jarige Kadoo's. Tijd om nog eens aan vroeger te denken...
Zo zag ik onze Poiche (mijn oudste broer, voor de onwetenden) begin jaren zestig thuis aan de ontbijttafel zitten, luisterend naar een klassieke plaat  ,,Symfonie van de Nieuwe Wereld'' en ondertussen met een vinger dirigerend...terwijl de Bomama met zijn soldatenvest en bottines in haar hand stond, herhalend dat hij ,,seffens ambras had in  de kazerne''...iets waar Poichke zich niks van aantrok. Wat later zou ze zelf zijn vest dichtknopen... Hij was gemakshalve ,,terug thuis'' omdat ze bij het leger vonden dat een doctor in de scheikunde, die gewone piot wou zijn ,,om er rap vanaf te zijn''  dan maar de opgeslagen chemische brol in Vilvoorde moest opkuisen. Hij woonde toen in Wondelgem waar een eerste baby op komst was. Thuis is Brussel was korter bij.Maar dat ter zijde.
Terug naar de Kadoo's die dit stichtend emancipatie-voorbeeld nooit hebben gezien. Hun vaste gewoonte: bellen of sms om af te spreken over uur van aankomst, verandering van programma, mogelijke hindernissen etc. Dat zijn we (dankbaar) al lang gewoon.
Na de zomervakantie was het bed van Kadoo 1 nog niet opgemaakt, de frisse was lag aan het voeteinde en toen ik vroeg om mij te helpen met de donsdeken-in-hoes-frommelen weigerde hij. Ha ja, hij zou dat wel zelf doen. Met ultiem argument: dat doe ik thuis ook hoor Malief.
Besluit: ja, die Kadoo's zijn goed opgevoed. Toen ik de volgende morgen zag dat de schat geen sloop voor het hoofdkussen had gekregen en er zelfs niet naar had gevraagd...
Commentaar van Lottepoes: Dat is toch normaal mama? 
Dacht toen aan ,,vroeger'' toen hier aan een kinderkamer een sticker was geplakt met ,,Bless this Mess''. Weet niet meer van wie...

HEU WIE WAS DAT?

Als meneer Trump beweert dat er zoveel ,,fake news'' is dan heeft dat misschien met zijn leeftijd te maken. Zelf had Malief het nooit willen toegeven maar helaas: ze vergeet namen alsof het wiskundige formules zijn. Die kon ze al haar hele leven niet onthouden.
En zo belooft ze nu plechtig dat ze alle namen maar zal gebruiken na zorgvuldig checken. En excuses aan allen die ze ooit fake namen heeft gegeven.
Om te beginnen Kadoke2. Toen ze deze zomer op uitstap ging naar Parijs suggereerde Malief voor haar mama enige ,,memory lane'': heel lang geleden had Malief met haar en Lottepoes  een bezoek gebracht aan het kerkhof van Père Lachaise. Helaas kwam ze niet op de naam van de zanger, en toen Kadoke wou helpen met ,,Kurt Cobain'' zei ze maar jaja. Zucht: natuurlijk niet: die was toen nog lang niet overleden. Ondertussen floepte Jim Morrison en The Doors weer uit het hersenbibliotheekje. Was er in 2014 nog op bezoek geweest...Op het kerkhof hé.
Van het een kwam het ander. Gisteren vertelde ze zonder fronsen dat ze Michael Hutchense van INXS in Milaan nog had zien knuffelen met de toen bloedmooie Helena Christensen maar vergat dan weer dat hij haar inruilde voor Paula Yates. En toch had ze daar vroeger in haar ,,modeverslag'' een alinea aan gewijd. Ha , de zanger had hun baby Tiger Lily op zijn schoot want met  de opgespoten boezem van mama Paula was op haar schoot geen plaats.  Dat was het soort serieuze verslaggeving die toen werd vereist.
En ondertussen ook nog ander fake news gedebiteerd. Was er zeker van dat Kurt Cobain ook in Milaan verscheen. Niet waar.
Van één ,,vedette'' ben ik nog altijd héél zeker: Jean-Claude Van Damme kwam voor mij in de zetel zitten. Dacht al, oei, ga niet veel zien maar dat viel mee. Hij wachtte wel tot de lichten uitdoofden om zijn gigantische bril op te zetten...

FRUSTRATIE

Zoals het Malief wel vaker gebeurt was ze het helemaal vergeten. Met dank aan een duik in een overjarige kartonnen doos (met SOLO op het deksel) kwam de frustratie van een overjarige BV weer helemaal boven water. Sprookje uit vorige eeuw hé.
 Die dame  (juffrouw?) schreef een brief naar de interim hoofdredacteur van de krant om zich een beetje te beklagen over dat soort journalisten van hem. Haar slogan was wel leven en laten leven maar niet voor Malief die ze in haar klaagbrief beschuldigt van persoonlijke frustraties, vooroordelen, onverdraagzaamheid en zo verder.
Merkwaardig, want bij de column (een eerlijk gezegd nogal onnozel verhaal over de kapsels van het televisievolkje,) met als foto een hilarisch ,,ontploft '' kapsel van een sportjournalist kwam haar kapsel pas in de laatste regel ter sprake. Zwaaiende lange zwarte vacht...
Pech voor de juffrouw: de toenmalige hoofdredacteur wou van Malief straffe uitspraken en vond haar column waarschijnlijk zelfs flauwe kost. Hij is wat later overgestapt naar een meer passende biotoop. Nee, niet Dag Allemaal, maar toch.


En dan ging deze plichtsbewuste auteur de volgende dag toch eens nakijken of haar (anoniem) slachtoffer nog leefde want met zo'n fragiel zieltje moet het niet makkelijk zijn om te overleven...
Wees gerust,  S.D. V moet jaren later ongetwijfeld gedacht hebben dat die Malief nog zo geen kwaaie was. Kijk maar eens op YouTube en wat de vrolijke Humo-jongens er mee doen
En bedank mezelf dat ik mijn echte naam nooit heb gebruikt in deze heu roddelrubriek...
En nog een rechtzetting: deze V heeft niets te maken met de invitatie om te gaan Vossen...

GA JE MEE...

Malief zit met een probleem. Of zij nu de enige is die in een al weken durende advertentie een schunnige invitatie ziet?
Het kan natuurlijk met de Meerbeekse roots te maken hebben. Pezzeke maakte er mij een tijdje geleden nog op attent: of ik wist waarom de straat waarin onze grootouders en een pak tantes,ooms en kinderen ooit woonden, van naam was veranderd? Ja, uit eerlijke schaamte zeker?
Die Vlaamse taal is dan wel wonderzoet maar wordt niet altijd door iedereen begrepen.
Soit: mogelijk dat deze ex-Brusselaars wereldburgers zijn, die schunnige advertentie krijg ik bij niemand kwijt: de Oost-Vlaamse maat zegt dat ik l'esprit mal tourné heb en de stadsgenoten vinden het gewoon een toeristische advertentie.
Komaan, opletten: vroeger woonden onze grootouders in de ,,Vossestraat'' en daar liepen geen vossen rond maar werd in die afgelegen straat blijkbaar veel ,,gevost''. Nu heet die straat heel netjes ,,Schoonaardestraat''

Geen kwaad woord over de bedenker van ,,Mam, wat gaan we doen vandaag?,, ,,Ga je mee VOSSEN?'' (in hoofdletters)
Eigenlijk kan ik het meneer H. niet kwalijk nemen.Geen Brusselaar, en zijn echtgenote komt ook uit Mechelen...

Bedenk ineens: in Brussel is er natuurlijk ook een Vosseplein! Voilà.

PAS OP MADAM!

Hoe verzinnen ze het? Gisteren zat Malief vrolijk te kwetteren (nu ja, via mail) met een paar oud-collega's en toen ging de telefoon.
We kennen ze wel, de gasten uit een buitenaards call center die in moeizaam Engels (Malief spreekt zelfs beter Engels) ons de daver op het lijf proberen te jagen. Ze gebruiken betrouwbare (nu ja) namen zoals Microsoft en beschuldigen mij van het kopiëren van teksten op Internet (heu?). Heb de kwiet de mond gesnoerd (nu ja bis) met de vraag of een grootmoeder van 75 zich bezig houdt met het kopiëren van geheimen van Microsoft?  Piep geluid: of Malief niet de computer gebruikt? Ha ja, om met mijn kinderen, kleinkinderen, vrienden en kennissen te babbelen en of dat niet mag? Klets, oude telefoon, die kan je nog met ferme kwak dicht klappen...
Overigens...soms loopt mijn rubriekje over van belangstellenden uit het Oostblok. Ze doen maar.

EN NU ROGER...

Roger staat sinds deze week op mijn schoorsteenmantel. Geen plek om naar uit te kijken: hij deelt de plaats met een andere neef die in april afscheid nam...
Even stilstaan bij een ,,aangetrouwd'' familielid die in de jaren zestig mijn Meerbeekse naamgenote zou gelukkig maken.
De ,,huppelende paardjes'' zoals onze oom/koster/trompetspeler ons noemde, gefascineerd als hij was door wippende paardenstaartjes. Want wij waren de enige grietjes in een stal van zeer actieve, stoere, vissende, vogeltjes jagende neven. En daar wilden we niets mee te maken hebben. De grote Lief wou poppenkast spelen, de kleine Malief wou liever lezen. In de Humoradio en zo. Ik was toen negen jaar...De andere boeken nam ze mij af als het voor 16+ was...
Het oudste ,,paardje'' werd leerkracht (iets wat het meesterde ook voor Malief had gedroomd) en zij wou alleen schrijfster (!) worden.
Toen kwam Roger in het leven van mijn naamgenote. Een weduwnaar met een schattig dochtertje. Toen Malief in Leuven zat kwam daar dank zij Roger ook voor het oudste paardje nog een dochtertje bij.
De rest is een mix van vreugde en verdriet. Op de uitvaart van de Meester zag ik hen weer: mijn liefste paardje liep moeizaam, daar was iets mee.
Weer een jaar later, op bezoek bij oom/koster hoorde Malief over de ziekte van haar maatje. En kwam daar Roger binnen met doodsbrieven. Nee, het was van zijn schoonzoon. Maar hij vroeg of ik mijn maatje wou zien.
Nooit zoveel ellende verteld in één blogverhaal.  Grote Lief zat te schrijven, kon nog moeizaam uit haar zetel en excuseerde zich dat ze niets mooier had aangetrokken. We vertelden over vroeger, zij vroeg hoe het gebeurde met de Meester, haar ,,ziekte'' werd weggewuifd. Enkele maanden later was ik op haar uitvaart, maakte kennis met haar dochters die het thema ,,verlies'' ook maar al te goed kenden.
Roger was ook niet aan het eind van zijn zorgen. 0p een nacht brandde zijn mooie villa af, maar via Pezzeke hoorde ik dat hij zijn spirit niet kwijt was.
En dan ben je even ,,bezig'' met zijn buren _ de uitvinder van de huppelende paardjes  en jongste broer van het Meesterke. En alles zal wel goed zijn met Roger zeker?
Zijn uitvaart heb ik net gemist, zijn herdenkingskaartje zat bij thuiskomst in de bus. Ik heb hem niet goed gekend maar ik had hem toch nog willen zeggen dat hij mijn Naamgenote héél gelukkig heeft gemaakt. Ook toen ze er niet meer was. Op het kerkhof van Meerbeek is het niet moeilijk zoeken naar haar plek: het mooiste bloemenperk.

En om te eindigen op een iets leukere noot: deze week hebben de Kadokes mij taalles gegeven. ,,Malief, een kozijn, wat is dat??'' Ha ja, ik bedoel een neef...Deed mij denken aan een (zeer oud) lief die mij altijd verbeterde. Nee, niet ,,de'' venster maar ,,het'' venster. De rest ben ik vergeten.
...Maar niet dat ik in mei 2015 al afscheid nam van mijn naamgenote. Alleen de data, tja, mag toch Iets vergeten hé?

DAT WAS HET!

Terug van weggeweest en niemand die zit te wachten op spannend nieuws à la facebook. De gewone babbel dus...
Dat het fijn was om mijn ,onderburen'' terug te zien. Dat het minder fijn was dat de halve Belgische bevolking ook naar de kust was gekomen. Niets op tegen. Maar mag het wat stiller?
Mijn conclusie van veertien dagen verblijf in Thuis aan zee? Ja, er was lucht en licht en niet te warm en heb fijn geslapen met drie ramen op tocht op mijn derde verdiep. En er was fijn bezoek waarmee we onze lang vervlogen jeugd en nieuwe kwaaltjes konden oprakelen.
Maar wat niet leuk was?
1.Blafconcerten van ongelukkige viervoeters die ook 's nachts last hadden van honger, dorst of eenzaamheid.Idem voor bezopen zangers die denken dat de slapende mensen doof zijn.
2.Vanop mijn uitkijkpost (derde verdiep, zalig windje, mooi boek) afgeleid worden door vakantiegangers die blijkbaar vergeten waren dat ze peuters bij hadden terwijl ze op straat met soortgenoten verhaaltjes uitwisselden. En die peuters verveelden zich en probeerden op een speelgoedfietsje(zonder trappers) op de fietsbaan te komen, trapten duchtig door terwijl een wagen achterwaarts uit een garage kwam en die hummels niet kon zien. Interventie van een voorbijganger die de halve straat bij elkaar brulde. Ik ook.
3.Veel loslopende bejaarde venten die de dijk teisteren. Niet met een fietsje of een hond maar tja: als Malief eindelijk een lege bank op de dijk had gevonden ploften ze steevast op dat  zelfde bankje neer.Witte sokken onnozel gebabbel. Maar ik laat mij niet ieder jaar gijzelen door een eenzame verteller die vroeger Armand Pien nog had gekend...(verhaal van vorig jaar.)
Toen Malief het verhaal van de blaffende viervoeters gisteren aan  Kadoke 2 vertelde zei ze dat het vroeger ook zo was. Daar heb ik dus een nacht over nagedacht (!) en nu weet ik  het ook weer. Toen de Kadokes nog peuters waren schrokken ze telkens van een keffertje in de tuin van de buren. Om hen gerust te stellen  als ze wakker schrokken noemden we dat ,,het onnozel hondje'' en de eerste keer dat ze met de Meester naar Marja aan zee op bezoek ging vertelde ze honderduit over dat onnozel hondje. Zij wist het gisteren nog, ik nu ook weer...

DE PLAAT POETSEN

Het plotse afscheid van mijn ontrouwe Charlot - zie vorige post- bezorgde Malief enige memory lane. Al 367 verhaaltjes met de eerste jaren vanzelfsprekend de Kadokes in een glansrol maar onze poetshulpen zijn ook een verhaaltje waard. Behalve  de Tsjetsjeense Oxana kregen de andere gedienstigen nooit ,,de aandacht''. Vooruit, het zou mij verbazen als ze het ook kunnen lezen...

Nummer één kwam in ons piepjong huishouden met toekomstige Lottepoes. De Meester dweilde de living en de kamers (echt waar) maar toen Malief thuiskwam met het bericht dat een vrouwelijke collega (ze heette Gerry!) in dezelfde stad een hulp had die nog een ,,makkelijk'' appartement zocht.
Hoe de poetshulp heette, helemaal vergeten. Wij hadden overigens de gewoonte om onze poetshulp met u en mevrouw (madam voor de Meester) aan te spreken. Tot een zus van de Meester mij tot de orde riep. Dat die madam wel eens de keukenkastjes kon afwassen...En dat ik geen verstand had van kuisen. (Zij had toen een café in de buurt van de Roma...)
Toen kwam Marja uit de Zelestraat. De schoonouders hadden commentaar: dat is basse classe.. Jaja, dan spraken ze ook een mondje Frans. Malief en De Meester vonden haar oké, temeer daar we naar een huis met zes kamers waren verhuisd.
Zag haar weinig  (werken hé) maar één geweldig moment zal ik nooit vergeten: Er werd 's middags gebeld, Marja was buiten aan het poetsen en toen schalde het door de straat der notabelen: GODDELEEF ...hé es er iene veu ao...Het was een regionale redacteur die de marktprijzen van de groentenveiling bracht. Die mocht ik meenemen naar Brussel, spaarde hem een telex...En ik werkte toen in de namiddag tot 20uur.
Hoe ze verdween weet ik niet meer, maar de opvolgster was de dochter van een diamantslijper die ook bij een overbuur werkte. Het zal wel in  orde geweest zijn denk ik (weinig thuis hé) tot de Meester ontdekte dat ze bladeren en afval in de riolering gooide...wat een aardige verstopping enz. Maar niet dat ik klaag: daarna werd de hele riolering vernieuwd. En kwam madam De Backer niet meer...omdat ze geaffronteerd was. Een kort intermezzo met de poetsvrouw van ,,den bureau''. Terwijl wij lunchten stond deze in de doorsteek sigaretten te roken.
Tijd om ons Elske te introduceren. Zij was van Duitse komaf, geen streken, beetje familiair. Voorbeeld? Ze stond aan het raam te wuiven toen de klas van Kalamity passeerde. Onze jongste zei dat ze het vreselijk vond, haar vriendinnen dachten dat het haar mama  was...
Best mogelijk dat ze pakweg twintig jaar  bij ons poetste. Dacht er nog aan dat ze eens met een ragebol naar de kelder ging om het kelderraam te poetsen. Dacht er vandaag aan toen ik met een ragebol naar beneden ging...Nee haar opvolgsters zijn nooit in de kelder geweest... Zij ging met pensioen, ik ook.
Daarna kwamen  ,,de vremden'' zoals ze hier zeggen. Een  geneesheer uit het Oostblok die met haar vrijer naar het westen was gevlucht. Toen ze genoeg Nederlands sprak werd ze verpleegster in een bejaardenthuis  en kwam Oxana , de enige waar ik ooit over vertelde. Ze bleef niet lang, ze hadden haar naar een andere regio gestuurd.
Toen was de Meester het beu en wou hij terug zelf poetsen...Want het moest toch proper zijn als de kleinkinderen kwamen logeren..
Wedden dat ik er een paar vergeten ben?.
Helaba: Marja niet verwarren met Marja-van-de-procureur, mijn lieve vriendin die nooit meer met mij naar Oostduinkerke zal rijden...en om mij ,,te bedanken'' potjes confituur, pakken groenten en zelf geteeld fruit bracht. Gisteren gezien dat er nog twee boeketten met ,,katjes'' op de kast staan...

LAM?LUI!

Dat hadden mijn handvol lezertjes ondertussen al begrepen: De warmte heeft mij ,,lam'' en vooral ,,lui'' gemaakt. Bedankt nu dus meneer Proximus maar: en komt geen TV1 uit mijn kijkkast (jaja, wel vtm) en daar heb ik dus echt de pest aan. Er gebeuren hier vreemde dingen. Zoals al de eerder opgenomen programma's die terug opduiken terwijl ze al een tijdje ,,gewist'' zijn. Neenee, geen genant materiaal, dat zou er nog aan mankeren.
Ondertussen al een paar keer de stekker uitgetrokken, tot 20 geteld, het ,gewone'' advies van de tv-techneut, maar niks. Wel raar hoor, zo'n zwart scherm. Maar al de opgenomen programma's die kan ik wel bekijken.
Het ziet er naar uit dat Malief het vandaag met het JOE FM-nieuws zal moeten stellen...
Ha ja, zou het nog op Charlot kunnen steken. Mijn Afrikaanse gedienstige is door een pientere arbeidsgeneesheer voor eeuwig naar de chomage verwezen. Terwijl ik achteraf snapte dat ze best wel wou blijven poetsen hoor, maar ja, liefst zo zwart als haar ebbenhouten snuitje...

GEVAAR!

Daar krijg ik nu de rittantik van zie. Eerst geraakt Malief weken niet op haar blog, nu maken ze mij 's morgens wakker met ergerlijke boodschappen zoals Maliefje die gevaar loopt omdat er pogingen zijn om in mijn ,,account'' te geraken. Sukkels, er zijn wel andere gevaren in deze fijne wereld dacht ik.
Dus niet versagen. Welja, probeer mijn irritante, treiterige, af en toe ook grappige stijl maar eens na te apen...
Zoals rittantik. Da's de bomama haar lijfwoord als ze het op de zemelen krijgt. Zemelen? Kent u toch?
Tot de volgende.

HOERA!

Malief een beetje gemist? Dan mag u nu in koor een beetje lachen: ze was haar wachtwoord kwijt!
Dat komt er van als je je een paar jaar niet ,,uitlogt'' en dan ineens ziet dat die stoute Windows 10 met het uitvoeren van opkuiswerken ook Maliefje heeft afgesloten. Hahaha…
Niet dat ze niet behulpzaam zijn hoor, de dames en heren die achter de stekker zitten. Telkens werd Malief vriendelijk aangemaand om een nieuwe blog te maken. Hoho, maar als haar naam tevoorschijn kwam...dan kwam het bericht dat die al bestond. (Straf he, alsof ze dat niet wist..)
Maar dan helpen oude schriftjes waarin Malief weleens wat geheime codes noteert waarvan ze achteraf dan niet meer weet waarom???
Vandaag dus. ,,Nieuwe post?'' Omdat ik niet naar het voetbal kijk en teveel adrenaline had om een boekje te lezen maar zonder veel hoop, nam ik de uitdaging aan. YES!
En dat is dus allemaal gebeurd zonder een kaars te branden, op bedevaart te gaan of andere (slimme) mensen in te schakelen.
Jullie zijn dus nog niet van mij af...

DAG MARJA...

Op 27 januari verscheen ze even in een weinig benijdenswaardige rol op mijn blog: Marja had haar nek gebroken. Maar ze had  ,,korreuze'' en dacht al om deze zomer terug mee te rijden naar zee.
Het heeft niet mogen zijn.
Dag Marja, als er een hemel bestaat dan zal hij voor jou bevolkt zijn met heel veel ,,honnekes''...

KRACHTTERM, KRACHTTERM

Voilà, daarmee heeft Malief getoond dat ze goed opgevoed is...(je had mij hier vanmorgen gelukkig niet horen foeteren...). Uitleg: zogeheten hulpprogramma van Avast gekocht om mijn pc-ke  ,,op te kuisen''. Ha ja, een vrouw moet toch tonen dat ze haar plan trekt.  (tirez son ploan zou Bomama gezegd hebben).
En voila, de centen zijn betaald en toen kwamen de instructies. Zag er simpel uit, code op papierke overgeschreven...en floep floep. Einde verhaal. Ha ja, de problemen waren,,gescand'' maar om ze uit te schakelen moet Malief  bij betalen. Krachtterm, krachtterm. Bomama zou zeggen: ja ség, flut hé.

HOU HET STIL...

 Een krant uit 1999 nog eens bekijken is eigenlijk geen geruststellende bezigheid. Waren we toen ook zo'n sukkels? Maar wat doe je als beneden een Congolese poetsvrouw aan de slag is...en je  niet wil horen dat ze al poetsend haar hele familie , vrienden en kennissen de laatste nieuwsjes vertelt. Nu ja, dat denk ik, want de tijd dat ik Swahili kon ontcijferen is lang voorbij.
Ter zake. Wat stond in die krant van december 1999?
,,De familie D. leeft in grote onrust want de opa heeft zijn kleinzoon (3) meegenomen.'' Een ontvoering? Dan volgt de persoonsbeschrijving met als interessant détail: de kleinzoon draagt zwarte dokkerschoenen met grijs afgebiesde zolen'' (heu dokkerschoenen?  Voor een kleuter? Daarom heeft opa hem meegenomen.)
Maar het kan nog beter (interessanter). Genoteerd uit de getuigenis van een psychiater ,,Het klinkt bijzonder onwaarschijnlijk dat iemand zich aangetrokken zou voelen tot een hoogbejaarde..'' Juist, necrofielen, daarentegen...
 Nochtans komt volgend citaat uit een andere journalistieke topper.  ,, Een 78-jarige minnaar was om onbekende redenen gewapend met een pistool en een revolver naar het huis van zijn ex gekomen'' Dat  lezen we bij het begin van de tekst. Dikke pech, de titel vertelde het al: ,,Man (78) schiet minnares (36) dood.
Maar de kroon op het journalistieke werk  stond op de muziekpagina: ,,Grootvader blijft een rockbeest''. En dat gaat dus over Iggy Pop en die was in 1999 al ...52 jaar.
Juist, hou het stil. Journalisten...

BRIEF AAN WISKE

Belofte maakt schuld. Dat zit zo: om de twee jaar worden de ,,troepen'' van de ,,oude Standaard'' opgeroepen voor een reunie. En dat had Malief dus al twee keer meegemaakt. Het moet zijn dat mijn verslag de vriendinnen/collega's deed watertanden, voor de jongste reunie had ik er nog een paar  extra gevonden. Helaas, Wiske moest (mocht) naar New York en zij had ongetwijfeld het beste argument om verstek te laten gaan. (Waarmee ik de zieken, de oude monumenten die niet meer willen verplaatst worden en andere valabele uitvluchten niet minimaliseer. Maar Wiske is een zogeheten hartsvriendin, en ik had beloofd om een waarheidsgetrouw verslag te sturen. Oeps, nu leest u het ook...)
De festiviteiten situeerden zich op de Antwerpse Linkeroever. Malief was er nog nooit geweest, maar dank zij een recent bezoek aan de Antwerpse Roma wist ze wel dat ,,wij van de Parking'' niet zo vlot in ,,de belangrijkste stad van Vlaanderen'' geraken. Noteer, de brandende actualiteit is mij niet vreemd...
Komaan Wiske, hier zijn de feiten. We waren met 25 (dat heb ik op de foto nageteld), op een paar plotsklaps kalende oud-collega's iedereen herkend. Eén (hij krijgt vergiffenis) noemde mij ,,die van de mode'' , een paar andere hadden blijkbaar van thuis het advies gekregen om te vragen of ze mij mochten zoenen. Wat MIE TOE een lieve gepensioneerde al niet aandoet...
Al bij al was het geen overrompeling van vrouwelijke journalisten (3) maar toen mijn collega/slash barones als allerlaatste binnen stapte kreeg ze wél applaus/ Zei daar iemand: oef, Obama was dus niet in het land...maar dat is een inside joke.
Naast mij was nog een stoeltje vrij...en het werd een warm weerzien. Alweer jaren geleden zag ik haar nog op een spreekbeurt van het Davidsfonds (denk ik) aan de kust. Ze kreeg mij in het vizier...en toen haar telefoon in haar handtas rinkelde mocht ik...er in snuffelen. Maar hij stopte tijdig. Aan vrienden, kennissen en nieuwsgierigen heb ik het vaker verteld: wij konden zonder moeite door één deur.
Wou je iets weten over de catering Wiske? Die was voortreffelijk.
Een minpuntje was dit jaar de ,,sprekerd'' zoals Toon Hermans zou zeggen. Denk nog met heimwee aan  de speech van Gaston van vier jaar geleden. Je moet het kunnen, je collega's hardop doen lachen. Nu ja, we hebben nu wel (stil) gelachen hoor, met bekkentrekken en knipoogjes en ,,rits toe'' gebaren op geverfde lippen, ha ja. Vrouwen hé. En omdat we nog niet hoogbejaard zijn gingen er ook maar weinig  collega's naar het toilet...
Tenslotte was er het foto-moment. Het decor was de Schelde, de 25 uitverkorenen hadden een verschillende visie op het moment:  stoer als op een statie-foto, gehurkt (2) als bij de scouts, verstrooid de andere kant op kijkend of, zoals Malief, bijna weggewaaid...Maar nog stevig in de greep van mijn ex-baasje. Dus: dat formaat van mijn opbollende bloempjestuniek is wél gevuld met een stevige bries uit het Scheldeland...
Dag Wiske. Tot binnenkort!

WIJ WAREN ER BIJ!

Weet je wat nogal vervelend is als je een dagje ouder wordt? Neenee, niet de stramme knie, maar de wijsheden die sommigen debiteren met verhalen die ze ,,van horen zeggen'' hebben. Nu zijn die bronnen natuurlijk niet altijd onnozelaars, maar als je een ,,straf verhaal'' vertelt moet je alles vertellen.
Zo las Malief vandaag in de krant dat een historicus gespecialiseerd in de geschiedenis van Congo een verhaal vertelt over Expo 58 en hoe de Congolezen daar vernederd en beschimpt werden.
Helaas, een klein beetje waar: er was een exotisch dorpje nagemaakt waarin enkele authentieke Congolezen  allerlei dagelijkse bezigheden toonden. En tja er zijn van die idioten die dat héél grappig vinden als ze dan broussegeluiden maken en bananen gooiden naar de ,,inboorlingen''.
In 1958 waren  we met drie hartsvriendinnen , 14 en 15 jaar, na schooltijd vaste bezoekers aan de Expo. We woonden immers op wandelafstand en hadden een abonnement!
Natuurlijk hoorden we ook van ,,het schandaal '' maar ik kan mij niet herinneren er nog iemand te hebben zien maniok stampen of wat dan ook. Uit eerlijke schaamte werd dat ,,dorp'' meteen gesloten.
Maar dat was niet de enige Congolese aanwezigheid op Expo58 en daar hebben wij, vrolijke grieten met genoeg kennis van het Frans, een hele zomer van genoten.
We begonnen met de ,,Katholieke Missies'' en werden dikke vriendjes met soeur Edith , soeur Speciosa en mère Madeleine. Ze kwamen bij ons thuis en toen ze na zes maanden terugkeerden naar Bunia kregen we veel knuffels. En de jongens tekenden iets in onze ,,Poëzie''
Maar er was ook het officiële paviljoen van Congo. En daar maakten wij kennis met (knappe, jaja) studenten van de ULB die politieke wetenschappen studeerden en uitkeken naar onze komst...om een beetje te babbelen. Een van hen huwde later met een meisje uit Mechelen en hij werd staatssecretaris in Congo.In lange brieven beschreef hij mij later hoe Congo na de onafhankelijkheid welvarend zou worden.
En dan was er nog de categorie ,,Force Publique'' waar, zo bleek later, meneer Mobutu bij zat. Ik kan het nu wel vertellen, (mijn pa mag zijn ogen toe doen): niet zo geschikt voor schoolmeisjes...
Maar we waren wel goed gek van de Troubadours van Koning Boudewijn en ook met een aantal van hen (de jongsten hoor) werden we goede vriendjes.
Wat wil ik hiermee bewijzen? Dat op Expo58 echte vriendschapsbanden werden gesmeed. Zelfs twee  van de zangertjes stuurden mij twintig jaar later nog kaartjes. (die bezorgde ons mama mij...omdat ze naar Brussel werden gestuurd)
Enkele jaren geleden ontdekte ik dat één van de zangertjes ondertussen professor was aan de universiteit van Gent. Ik stuurde hem een mail en jawel, hij ,,kende ons nog''. Helaas, toen ik mijn vroegere ,,strijdmakkers'' niet kon bereiken voor een ,,reunie'' ging dat niet door.
Besluit: een lade vol brieven van mijn Congolese vriendjes, en  met de hand gevlochten korfjes van soeur Edith hebben mij overtuigd dat Expo 58 wél nog iets anders was dan een racistisch verhaal.

PS.De auteur is verbonden aan het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika. Hij kreeg zijn informatie van redactiemedewerkers van Présence Congolaise,een dagblad voor de katholieke Congolese élite...waarin deze getuigen in augustus 1958 hun gal spuwen over het ,,negerdorp''..
Betrouwbare getuigen? Het ziet er naar uit dat we het hen niet meer kunnen vragen.

EEN HALVE EEUW

Op 15 april 1968 veranderde Malief van Vlaamse Brusselaar (Brusselès) niet alleen van naam (mevrouw F.) maar ook van stad. Dat is vandaag dus 50 jaar geleden. De Meester die mij twee Mechelaarkes gaf is er al vijf jaar niet meer bij om het te vieren. Geen spijt maar dankbaar om al de fijne jaren...

MONSIEUR WOITRIN

Ook het gekissebis over ,,Leuven Vlaams'' gevolgd? Malief voelt zich alvast aangesproken. Al was het maar omdat ik van 1961 tot 1965 in Leuven woonde en er het ezelsvel (zoals sommige jaloerse sukkels het noemden) in de politieke en sociale wetenschappen veroverde en dus ook de ,,strijd'' tussen Vlamingen en Walen van zeer nabij heb gevolgd.
Voor de onwetenden: Malief is een Vlaamse Brusselaar die nooit van een taalstrijd tussen de Fransen (zo noemden wij onze anderstalige stadsgenoten) had gehoord en net een moderne humaniora in Schaarbeek achter de rug had. Met de klasgenootjes kwam in het Franstalige  Institut de l'Annonciation'' een Vlaamse humaniora en maakten wij kennis met ,,soeurs'' in plaats van Zusters en waren er ,,soeurs'' die ons ,,mon petit chou'' noemden en ons eerst aan het bord riepen om een ingewikkelde wiskundige vergelijking op te lossen. Als dat niet vlot gebeurde voelde Malief  zich zo vernederd dat er bijna traantjes kwamen. Waarna ze ,,mon petit chou ''werd en tegen een volumineuze boezem werd gedrukt. (Ik heb er geen trauma aan over gehouden want na twee jaar verdween Masoeur voor een andere liefde dan die van de Heer...)
Maar terzake. In Leuven maakte ik op de peda kennis met Anne, ook van Brussel, en toen ze mij voorstelde om ons kandidaat te stellen voor een jobke als hostess van de universiteit _ ik zat toen al in eerste lic _maakten we kennis met Monsieur Woitrin, een Waal die er voor ging zorgen dat  onze Alma Mater ,,klasse en schoonheid'' zou uitstralen. Anne en Malief werden meteen aanvaard: ha ja, wij spraken vlot Frans, en Anne had Woitrin ingepakt met de volzin ,,j'espère avoir une tete à chapeau...'' want we moesten ons wel in een pakje wringen, geïnspireerd op de meisjes van Expo 58.
Monsieur Woitrin heb ik later niet meer gezien, en onze opdrachten, die zomer van 1964, waren vooral buitenlandse professoren te ,,begeleiden''. Franstalige collega's heb ik nooit ontmoet. Heu, behalve de chef-hostess...die geen Nederlands sprak.
En toen begon het te broeden in Leuven. Op de vraag of ik wou ,,meedoen'' in het Faculteitenverbond zei ik meteen ja en hing mijn hoed en handschoentjes aan de kapstok. Later hoorde ik van de Meester dat Paul G (zijn klasgenoot uit Mechelen) na een studie in Namen was teruggekeerd en  het vuur aan de lont stak. Malief kan de Meester niet meer vragen waarom dat nu ontkend wordt...
Maar de laatste alinea uit de repliek van emeritus hoogleraar Louis Vos, vandaag in mijn lijfblad, zegt het voortreffelijk.
,,In de uitzending van het Canvasprogramma Histories uit 2002 gaf de toenmalige UCL-beheerder Michel Woitrin toe dat de Franstaligen zich destijds  niet wilden integreren in Leuven en Nederlands alleen gebruikten voor het personeel of de contacten met leveranciers. Ze vonden het vanzelfsprekend dat zij als enige echte burgerlijke elite van Leuven een Franstalig societyleven bleven onderhouden. Zelfs premier Gaston Eyskens werd te min bevonden.
In die zin was ,,Walen buiten'' een kreet om bevrijd te worden van de kwetsende neerbuigendheid van een Franstalige elite, die zich onaantastbaar waande. Een ,,obscene kreet'' was het toen niet.'' Einde citaat.
Rest alleen nog de vraag wie destijds het bevel gaf om een student die in een zijstraat van de oude markt naar huis wandelde met bruut geweld de tanden uit te kloppen, zijn rug in een abstract schilderij te veranderen (zo stond het in de krant) en dan voor dood achter te laten?  Toch niet de kleine neringdoeners die dachten dat ze met ,,Walen buiten'' geen koten meer konden verhuren?

NIEUWSJAGERS

Terug van weggeweest, en wat heeft Malief geleerd? Dat er binnenkort een  televisieprogramma wordt uitgezonden met als thema ,,Nieuwsjagers'', en godbetert, bij de populaire versie van de krant waar ik 37jaar mijn broek, heu, rok, heb versleten. Het was een tijd, lieve lezertjes, dat ,,straffe verhalen'' nog in de Dag Allemaal stonden en de kranten voor correcte en liefst ook vlot geschreven info zorgden.
Hoe ik het ontdekte? Op mijn vakantieadres koop ik de populaire versie, terwijl een lieve overbuur thuis mijn lijfblad dagelijks in de grotere bus propte. En in de (populaire) weekend krant jawel, staat een dubbele bladzijde met foto's van de getalenteerde mannen (en één vrouw) achter de camera, de montage enzovoort. Die televisiekijkend volk zal tonen hoe die sukkels zich afjakkeren met ,,jagen''. Plus daverend belangrijk, eentje ontdekte dat er door politici en speurders zoveel off the record werd verteld. Slik.
Ongetwijfeld is alles nu keurig ingeblikt en is er weinig kans, lieve lezers, dat u volgende week van uw stoel valt op VIER.
Zal ik even een (klein) geheimpje vertellen? Ooit probeerde een nieuwszender een reportage te maken over het stressvolle bestaan van een journalist. Ze hadden echter een heel serieuze krant  gekozen en toen vroeg een cameraman na een tijdje of ze misschien ,,iets konden doen''?
Oei, nu heb ik ,,iets verder verteld''...

Overigens: niets om je over te schamen hoor. Las eerder in mijn serieuze krant dat de toch ook zogenaamd serieuze BBC heeft toegegeven dat ze een documentaire over een Papoea-stam een beetje in scène had gezet. De boomhutjes waren niet accuraat...

LES PLAISIRS DEMODES

Toen viel er  een cd-ke uit de jaren stillekes uit de platenkast: Aznavour in twintig glansrijke chansons. Met een beetje hulp van een Ikea-spotje (echt waar)  dat ,,Hier encore'' tussen de populaire meubeltjes uit de jaren zestig had gedropt. Was ik helemaal vergeten, en natuurlijk ging de lichtjes geëmotioneerde Malief op zoek naar de cd die ergens onder het (figuurlijke) stof te voorschijn kwam.
Daar werd dus welgeteld drie dagen naar geluisterd en  (met dank aan  een clevere bezoeker) op het eerder onbekende repeat gezet.
Drie dagen dus om met volle teugen van ,,Que c'est triste Venise'' en  ,,Hier encore'' te genieten, met wat heimelijk gelach toen het mij weer te binnen schoot hoe in de ,,Seven Oaks'' in 1964 dat liedje volstond om een alweer afgedankte liefde vergiffenis te schenken, tot lichte consternatie van zijn jaargenoten...die beter wisten.
Drie dagen dus. Gedaan met dat zeemzoet gezwam. Met dank aan de oude film van de Blues Brothers die mij echt waar, gisteren tranen deden lachen; Vraag het aan intimi: Malief weent alleen maar van het lachen..
De honderden wagens die er in frut worden gereden , oké, maar het publiek in die zaal op de boerenbuiten die eerst pinten gooiden naar de Brothers maar begonnen te knuffelen bij ,,Stand by your man''? De platte romantiek heeft afgedaan; voilà.
 Maar de titel boven dit stukje wil wel wat zeggen hé: zo eens dansen op één tegel, dat is uit de mode.. De Meester had er een andere slogan voor, stoer als hij was: ,,gommis plekke?'' De enige keer dat ik het dialect wou verstaan...

GUIDO EN LUK...

Bij leven hadden ze waarschijnlijk nooit gedacht nog een kop te delen. (krantenjargon, een kop is een titel)...
Vandaag denkt Malief dat ze best bij elkaar passen, al was het maar om te bewijzen dat een krantenredactie een zeer aparte biotoop is. En dat ik aan beiden verre maar warme herinneringen koester.
Eerst Luk. Wiske ( een personage uit mijn meer intieme vriendenkring) wist mij nog te vertellen wat er met Luk was gebeurd nadat hij (héél lang geleden) de krant had verlaten. Mijn herinneringen zijn zelf nogal ,,speciaal'': hij was een jonge snaak die vooral bepaalde mannelijke collega's het hoofd op hol bracht. Echt waar, nu herinner ik mij ineens een strakke witte pantalon... En hij kreeg destijds ook twee dochters waarvan één de naam van onze Kalamity kreeg. De Meester heeft hij eens diep ontgoocheld. Want Luk presenteerde een verzoekprogramma op ik weet niet meer welke zender en zijn ,,nom de plume'' was De Nachtridder. Of zoiets. En Malief werd verordend om voor de Meester bij Luk ,, In the ghetto''   aan te vragen. Helaas, dat verzoek werd niet ingewilligd en daarna zou de  Meester niet meer geloven in mijn ,,goede relatie'' met Nachtridders...
Guido dan. Een man waarover ik geen sappige verhaaltjes kan vertellen. Daar was hij veel te correct voor. In onze ,,gezamenlijke'' carrière heb ik alleen herinneringen van zijn periode als chef eindredactie. Ik ga dit maar één keer schrijven: net als Rik van Moll en voor zover ik het mij (heu) herinner: de enigen die het niet nodig vonden om in mijn teksten ,,verbeteringen'' aan te brengen.
Bericht aan hun opvolgers: over jullie zal ik niet meer schrijven...
En toen ging de pientere economist in Guido voor ons Krantenfonds zorgen. Eén keer was ik ook op de algemene vergadering en kreeg ik een kleine ,,job''. Toen bleek dat ik niet kon hoofdrekenen kon hij er genadig om lachen...
Ik had hem bij onze volgende reunie van oud-journalisten nog graag terug gezien.

HELP: FACTEUR MET DYSLEXIE

Nieuwste bezigheidstherapie voor Malief: de post ronddragen. En ze zal niet de enige zijn want na tien dagen nagelbijten zaten ineens de dienstencheques voor mijn trouwe Charlot in de bus.
Gisteravond (nu ja, nacht) staken er ook brieven voor mijn nieuwste buren in de bus. Eén was met embleem van de politie, maar oef, niet voor mij.
En vandaag ging de vrolijke bezigheid verder. Eigenlijk een bron van informatie over je verre en nabije buren: hoe hun kinderen heten, waar ze naar school gaan...Stop, ben echt nog geen eenzame bejaarde die dit interessante weetjes vindt.
Nu vraag ik mij af hoe ik de brieven (die dan wél mijn huisnummer hebben maar in een andere straat wonen) op bestemming geraken. Want Malief is wel goed maar niet gek.

ARME DIRK...

Van je vrienden moet je het hebben. Lees vandaag in mijn lijfblad dat onze hoofdredacteur van pakweg 25 jaar geleden van ,,openvldsignatuur'' is. Huhu, en nu denkt u misschien dat hij dus hoofdredacteur in Kobbegem was? Niks van. Over die carrière van hoofdredacteur in Groot-Bijgaarden wordt  in alle talen gezwegen.
Boeiend verhaal hoor. Dirk, we zullen hem Zevenen noemen, stapte na de krant als kabinetschef bij De Gucht in een blauw jasje. Een diplomaat was hij ook op de krant niet...Gevraagd of hij iets kon doen aan het gewring tussen DS en NB antwoordde hij: daar krijg ik ook maagpijn van...
Olala, en nu lees ik dus dat Dirk mogelijks ambassadeur wordt in Nederland, terwijl hij dus niet eens diplomaat is, laat staat dat hij in de meest afgelegen krochten ter wereld als beginneling-ambassadeur zijn strepen verdiende.
Hela mannekens...denken jullie soms dat een job als hoofdredacteur geen moeilijke plek is om ,,op de hort te gaan''?
En om deze vriendschappelijke sneer aan een voormalig hoofdredacteur te illustreren krijgen we ook een foto van Dirk in galakostuum , tweeënhalve arm en drie voeten plus gegeneerd lachje.
(de fotoredacteur heeft Dirk blijkbaar ook niet gekend, hij had beslist geen drie voeten...)

VERSLAAFD?

Het is niet direct een levensvraag maar toch: hoe raakte Malief (een beetje) verslaafd aan het lulligste feuilleton aller tijden?  Het bizarre is dat het begon in mijn ,,actieve'' periode, toen ik eigenlijk nog geen tijd had om er naar te kijken...
Niet hardop gillen: het gaat om The Bold and the beautiful.. Maar wat mij betreft al meer dan twintig jaar Amour, gloire et beauté. En voor wie het nog niet snapt: Mooi en meedogenloos. Maar in die versie heb ik het eigenlijk nooit gezien.
Het begon allemaal zo'n kwart eeuw geleden op een ietwat miserabele Parijse hotelkamer. Want eerlijk gezegd, als de krant moest betalen was drie sterrekes al grote luxe...Wachten tot je naar het eerste modedéfilé kon vertrekken en vooral niet te goed rondkijken naar verdachte vlekken op een goor vast tapijt...Televisie aan en jawel, de belevenissen van een Amerikaans modehuis, geef toe dat ik nog dacht mij te informeren...
Later deed ik in Milaan hetzelfde, Antenne Deux zat er ook op de zender, en als er één zaak zeker was: de echte modehuizen werkten nooit voor de middag.
De rest is geschiedenis. Want wees gerust, je mag dagenlang ,,ontrouw'' zijn, je kan nog altijd volgen want hoe vaak ze herhalen wat ze de afgelopen aflevering al eens zegden! In het begin had ik helemaal niet in het snuitje dat het tv voor lichtjes dementerenden is...
Maar nu de Grote verandering. Nog altijd in de voormiddag op France 2 (en nog altijd geprogrammeerd op mijn digidinges) maar zég: drie afleveringen in één keer??? Het moet duidelijk vooruit gaan, ik durf dan ook wat doorspoelen. Als ze weer eens reclame maken voor exotische oorden (Amsterdam!) of Dubai, waar Brooke en Co nog maar eens trouwen,
Ondertussen snap ik ook waarom Ridge van gedaante veranderde: de grote verleider kan geen kindjes meer maken, dat zou de échte Ridge zeker niet slikken. En het oude (nu ja, wat is oud) stamhoofd Forrester kan blijkbaar nog wel één en ander want die duikt nu met de heks uit het verhaal tussen de lakens.
Vandaag heb ik het licht gezien. Ik denk dat ze er bij France Deux hun buik van vol hebben: de mooie Brooke heeft nooit botox laten spuiten en is nog wel heel goed in veel tranen produceren maar wie wil dat zien?
Nu snap ik ook waarom ,,Brooke'' een tijd geleden  bij Buren (nog een kleine verslaving) een rolletje kreeg om jurken te verkopen. Ocharme. Zonder werk.
Ik hou u verder op de hoogte!

DAT KLOPT...

Als sluipend gif, dat gekwek op mijn lievelingsradio. Want voor Malief het beseft heeft ze de kwalijke uitdrukkingen overgenomen. En toen gisteren bij mijn kapper ook Mijn radio door de boxen schalde wist ik het zeker: nu moet ik echt op mijn tellen passen...
Overdreven? Enkele maanden geleden had ik, voor ik het goed en wel begrepen had, ,,saluukes'' in mijn mond. De schuld van de namiddagman op de radio die overigens voor de rest een keurige taal hanteert. Maar ja, als je kleine neringdoeners interviewt op de radio, kwestie van hen ,,een steuntje in de rug'' te geven, dan mag je niet kieskeurig zijn en lap, de trein is vertrokken.
,,Ik heb zoiets van'' zegt de ene (en dat komt tijdens de ,,presentatie van de nieuwste nagelstudio'' wel een keer of tien uit hun bek). Of dat erg is? Neuneu, heb een nichtje die het ook gebruikt maar die heb ik hier op bezoek en bovendien zie ik haar graag.
Maar de laatste radio-vondst moet ik nu nog van mij afschrijven. Alsof de radioman hardhorig is herhaalt hij  het antwoord van zijn jongste neringdoener, en die antwoordt dan telkens ,,da klopt''. Grrr.
Eerlijk waar, thuis gebruikten wij ,,dat klopt'' alleen maar als we een pijnlijke, liefst zwerende vinger hadden. En aan de voordeur stond een bel. Een mens leert altijd bij.

CONTENT?

CM heeft mij deze week een verhoogde hartslag bezorgd. En dat zal toch niet de bedoeling zijn zeker?  Kreeg u ook ,,Leef'', het gezondheidsmagazine van de mutualiteit? Niet dat ik erom gevraagd heb hé, maar sinds we hier een postbode hebben met dyslexie (post uit een andere straat, dus wel zelfde nummer) of van de buren (ook andere namen, maar één cijfertje verschil) moet ik nergens van opkijken. Behalve van de taaladviseur van de CM...
Het magazine heet Leef (mijn oudste broer noemde mij zo ook als hij kwaad was) en onderaan staat    #CONTENT. Nieuwsgierige Malief ging dat eens bestuderen. Simpele ziel dacht dat ze voor ,,de jeugd van tegenwoordig'' het Engelse woord gebruikten. Daarbij denk ik dan aan  Kadoke2 die er in de dagelijkse conversatie nogal wat ,,awesome'' en ,,awkward'' tussen gooit.
Ha ja, arme oudjes dacht ik, die gaan dat natuurlijk verkeerd interpreteren.
Inderdaad, Malief had het verkeerd geïnterpreteerd. Want Content is bij de CM  TEVREDEN. Maar die oudjes verstaan dat natuurlijk niet, die zijn liever content.
Van betutteling gesproken. Maar nu is Malief zeker alleen maar een knorrige bejaarde die niet gewoon content kan zijn.
...en nu heb ik het hele Leef eens bekeken: het is hun eerste nummer en ze zijn er nog fier op ook.
Dan nog maar wat reclame maken voor de ,,makers''. Het concept is van Bold&Pepper. Familie van The Bold and the beautiful?

NAAR ONS MARJA...

,,Klaar voor een taalbad ?'' hoor ik de Meester nog zeggen. Het was in de (goeien oude) tijd toen Marja, na het overlijden van ,,hare Pol'' nog met ons naar de kust reed. Want met Pol had ze haar chauffeur verloren. Terwijl de Meester achter het stuur gniffelde om mijn moeizame pogingen om haar (volgens kenners) zeer authentiek dialect te ontcijferen groeide er toch echte vriendschap. Want Marja was no nonsens net zoals haar echtgenoot (een notabele) die volgens getuigen niet naast hem op de voetbaltribune durfden zitten omdat hij wel zéér gepeperde en luid gebrulde commentaar had...
Helaas, lang geleden, en na het verdwijnen van de Meester werd Malief de logische chauffeur richting kust. Hoewel...Marja vond mijn verblijf wel wat kort, ze kwam vroeger met de trein, maar als ze dan mocht mee terugrijden...
Ondertussen bleek deze nu 80-jarige moeiteloos duinwandelingen van vijf kilometer af te werken terwijl ze thuis een groententuin schoffelde waarvan ze de opbrengst boontjes, noten, appelen en peren ( de kloankindere hé) in grote zakken naar hier sleurde. Ze leerde mij warmoes kennen en alle mogelijke bloeiende heesters waarvan ze telkens een boeketje bij de groenten stopte.
Marja toch... Gisteren bracht haar enige zoon het nieuws:,, zes gevalle en uire nek gebrouke.'' Maar daar lach ik nu niet mee.
Vandaag ,,met openbaar vervoer'' naar Duffel waar ze de strijd van haar leven levert. En maar een kwartierke bij haar gebleven...terwijl ze vrolijk in de telefoon riep naar haar zoon da  Feiremans  er ook was.
Kortom, ben blij dat ik haar gezien heb, en toestemming heb gegeven om mijn brief door haar zoon te laten voorlezen. Waarna  weer de tocht naar huis ging. Maar dat is een ander verhaal...

HALLO? HIER FIGARO!

Dit is geen kappersverhaal en nog minder een aria: Figaro leeft nog! Voor wie in juli 2015 het Poespoespoesverhaal niet las: toen verdween de gelijknamige gestroomlijnde zwarte kater van de overburen uit hun en mijn leven.  En deze week hebben zijn adoptieouders zich aangemeld.
Een verhaal zoals je ze misschien in sprookjes kan verwachten maar dit is dus écht.
In juli 2015 verdween Figaro. Er verschenen posters  en zelf belde Malief op een zondag alle huizen in de straat af met de vraag of ze misschien een jonge zwarte kat met wit neusstreepje hadden gezien. Nee dus. Behalve de vroeger beschreven  sessies boven op de daken van de garages  achter mijn tuin en de lokhapjes in lege garages werd na de zomer de zoekactie gestaakt.
Een jaar later maakte Malief bij de overbuur kennis met zijn opvolger, een redelijk schichtige maar prachtige kater die de kleine Minoes domineerde als het om haar etensbakje ging. Mannen hé.
''Onze Figaro,, zei zijn vrouwtje nog weleens en hoopte dat hij geen akelig einde had gekend.
En toen kwam deze week, donderdagavond om 23u30 nieuws van Figaro. Zijn ex-bazinnetje heeft het mij vrijdag verteld. Aan de voordeur een jong koppel, recht van de dierenarts, in de auto een nog half slapende Figaro. De kater was op ontdekkingstocht in een poeder (heu waspoeder ?, heb niet goed opgelet)  gesukkeld en dat werd door de dierenarts verwijderd. Een dierenarts die de chip controleerde en zei dat het Figaro was, van de mensen in de  Lowizzestraat!
Op dat ogenblik was Figaro al twee jaar ingetrokken bij een gezin waar al drie katten rondliepen en ook al vaker bij andere dierenartsen geweest. Die de chip nooit hadden bekeken.
Zeggen dat Figaro nu al die tijd al in de straat van de Kadokes woont! Heb volgende week weer iets te vertellen!

BRUSSELSE MATEN

Malief is nog eens ,,op stap'' geweest en dan heeft ze wat te vertellen. Of haar hartje te luchten, de lezertjes mogen kiezen...
Zaterdagavond ,, konseir'' in de Mechelse stadsschouwburg. Met Iedereen, (met hoofdletter, dus niet iedereen) en voor die avond arm-in-arm want het was killig en vooral aardedonker en verlaten in de binnenstad. Tot zover alles prima.
Op het programma twee bekende Brusselse ketten (die u allicht kent als Patrick Riguelle en Jan Hautekiet) met de wervende slogan ,,Paris l'amour''. Dat wil een mens toch niet missen?
Zoals het een averrechtse Malief past zal ik beginnen met wat mij effenaf tegenstak.
-,,Tgoaut auver Paraus'' zei Riguelle in een bui om het fraaie dialect van zijn publiek te evenaren. (Nee hé, zo niet beginnen hé'' siste Malief). Wat bezielt die zangers van ,,boaten 't stad'' om dit ,,achterlijke volkje'' in hun moers taal aan te spreken??? Enkele weken geleden deden  de gasten van Soulsister dat ook met daar bovenop nog wat gezever over de lokale voetbalploegen. Maar soit.
Het repertoire was verrassend, met Franse chansons waar de helft van het publiek waarschijnlijk nooit van had gehoord.
Ha ja, behalve ,,La Mer'' van Charles Trenet en dan kregen we aanwijzingen om met de armen te zwaaien...
Of zoals de clevere dame op de eerste rij, toen ze hoorde dat er een lied kwam van de 94-jarige Aznavour, luidop vroeg ,,leift daane nog?'' als repliek kreeg: jaja die leift nog''. Jammer dat Riguelle daarna absoluut  wou tonen dat hij nog meer adem heeft dan de ouwe Charles. Voor Jacques Brel had hij drie jaar geleden meer respect.
Maar nu kunnen we aan de wierook beginnen. Mij stoorde het absoluut niet dat Arletty, Regine en enkele andere nu illustere onbekenden uitgebreid aan bod kwamen. Of Barbara met de bloedmooie ,,Quand reviendras tu?'' De meneer aan de linkerkant hield zelfs op met hoesten...
Ha, en een pluim voor Jan Hautekiet die een schitterende versie bracht van ,, Le corbeau et le renard'' zoals alleen een volbloed Brusselaar dat kan brengen. Had niets te maken met Paris l'Amour maar die gasten vergeten hun roots niet en zelf verdwaalden wij prompt in 't Lieg Plafon van omroep Brabant...
Iedereen _de vriendin dus_ vroeg zich af of het pakweg tienjarig meisje naast haar wel alles zou verstaan hebben. Hoop van niet. Want wat Jacques Dutronc precies bedoelde met de tekst :j'ai un joujou extra qui fait crac au cu, les filles en tombent à genoux???
En nu denk ik aan soeur Mon petit Chou die mijn fautes d'orthographe met GROEN gaat onderlijnen. Zeer oud trauma hoor..
Nog een toemaatje over Hautekiet. Het was zeker dertig jaar geleden dat ik iets  schreef over hem in de krant, naar aanleiding van de nieuwe Radio Donna. Daar was hij toen boos over, ik kreeg zelfs een brief van hem ,,omdat ik alleen over het stof op zijn schoenen had geschreven''. Iemand die de stijl van Malief, voorbestemd voor onbenullige gebeurtenissen, dus niet kende. Later werd ik ,,op de radio'' ook nog eens tot Ridder van Radio Donna geslagen, een straf voor vervelende mensen. Toen heb ik tranen gelachen...

IK MAG NIET KLAGEN?

Er is iets mis met onze heerlijke Nederlandse taal: we begrijpen elkaar niet. Want zeg nu zelf: een columniste vertelde gisteren in mijn lijfblad dat het gezegde ,,Ik mag niet klagen'' wil zeggen dat er iets of iemand is die dat verbiedt???Terwijl dat in mijn oud Brabants/Brussels nest gewoon wil zeggen: ,,ik heb zoveel goeds dat er geen reden is tot klagen''. Een variant dus op ,,ik zal maar niet opscheppen want dat doet een beleefd mens niet.''
Maar nee, mijn ergernis is nog niet opgedroogd want vandaag doet haar mannelijke evenknie zijn duit in het zakje.(hm, hoop dat het in alle landsstreken hetzelfde wil zeggen: een schepje bovenop dus)
En dus leer ik dat er veel variaties zijn op klagen: van memmen en kreften en wurtelen en ruttele en neuten en dank zij mijn Gentse familietak snap ik het wel, maar, brave gast, wat denk je van ZAGEN? Simpele, Brusselse kost. Maar nu ben ik aan het ZIEVEREN. Zonder slabbetje.

GORE RUSSEN?

Het pedo-verhaal begon in Rusland, maar ondertussen zitten de gore liefhebbers van schattige kindjes ook bij ons. Vandaag zag ik op deze blog de foto van meer dan veertig jaar oud, onze jongste die we ,,het kindje van den dijk'' noemden, zo schattig met haar enorme haardos, een zandtaartje scheppen op het strand van Sint Idesbald (?). En ik dacht aan de vetzakken en heb haar foto verwijderd. Eerder deed ik het al met een ,,bikinifoto'' van Kadoke 2, op haar buikje in het zand...omdat er plots teveel belangstellenden waren...Tja Malief was toen nog wat alerter...

INGEWIKKELD!

Vandaag kwam er een leuk cadeautje met de post. Nu ja, ik heb er hardop mee gelachen, en dat is toch al heel wat? Eerst dacht ik aan een nieuw soort gadget om mij te overhalen nog eens flink te storten voor een of andere groep sukkels. Maar nee, het was een gadget...voor MIJ. Een woordenboek met woorden (straf hé, zo stond het op de cover) om elkaar beter te leren begrijpen.
En al vanaf de eerste bladzijde was het raak: ,,Dit woord is te moeilijk om te begrijppen: INGEWIKKELD. Zeg het liever zo: MOEILIJK.  of IDENTITEITSKAART? Zeg PAS. Toen was ik al aan het wenen van het lachen.
Dacht aan ons mama, pakweg  vier jaar geleden, stuk in de negentig maar nog alive and kicking.  Ze was gefascineerd door mijn laptop , wou hem op haar schoot en tikte ,,mes sincères salutations'' terwijl ze de tekst mompelde. Raakte een verkeerde toets en oei, alles weg. Had ik toen het woord  ,,ingewikkeld'' vervangen door ,,moeilijk'' had ze zeker geantwoord ,,oei, doo da zier?''. Om nog te zwijgen van ,,hare pas''. ,,Ha main carnandité...''

Slimme lezers weten nu dat een firma voor slechthorenden mijn leeftijd heeft achterhaald. Daar kon ik iets minder om lachen...