Tweemaal dertien

Vandaag hebben de Kadokes hun dertiende verjaardag gevierd. In het zonnetje en met een verrukkelijk schoteltje van Kalamity dat ik aan alle twijfelaars zou willen laten proeven om te bewijzen dat veggies ook haute cuisine beoefenen.
 Moet ik een beetje triestig zijn omdat de tijd zo snel gaat en de kids met kop en schouders boven hun krimpende Malief uitsteken? Zeker niet. Wel een beetje stil omdat ik de enige oma was  en er geen opa meer is.
Wat later naar Avondrood, waar ik de Bomama kon overtuigen om eens een stapje in de wereld te zetten. Want ,,ze was toch al de hele namiddag gaan wandelen''. Maar toen ze zag dat er al andere kandidaten klaar stonden om haar rolstoel-en-begeleidster in te pikken , ha ja, dan ging ze mee!
Het was meer dan een jaar geleden dat we nog in de-straat-met-het-patattenveld waren geweest maar ze wist het nog. Maar waarom kwam ik niet op haar schoot zitten? (In die straat is geen zitgelegenheid voor mensen zonder rolstoel...) En tis hier zo donker! (Haar glazen kleuren donker in de zon...)
Malief heeft niet veel gezegd. Omdat ze alleen maar nieuws had die met  ,,eeuwig afscheid'' te maken hebben. Van Aliske en van Greta-van-Nico, en van Lode, maar die kende ze niet (meer). Rare conversatie hoor, zo op de eerste echte lentedag.,,Zedde ni te meug om mij te stoempen, es de straat ni te boebelig, zedde ni te meug, wilde ni op mijne schoot zitte? Echt waar, een fijne eerste lentedag. Ik heb er van genoten.