Escort met diploma gevraagd...

Een verhaal niet ontsproten uit de grote verbeelding van ondergetekende...

Nieuwsberichten op mijn onnozele maar plezante flut-radio beluisteren kan schadelijk zijn voor mijn geestelijke gezondheid.  Zo ook deze week. De juiste dag heb ik verdrongen, maar zojuist, bij de vaat, dacht ik er weer aan. Vertellen dus.
Groot nieuws: een juffrouw van een regionale hogeschool heeft een thesis geschreven waarin ze zich heeft voorgesteld aan liefhebbers van escortmeisjes en daarbij héél interessante feiten  heeft ontdekt,. Wauw. En daar heeft ze een Masterdiploma  mee behaald.
Escorts, begot, daar wou mijn toenmalige chef mij ook een ,,diepgaand'' onderzoek  naar laten doen. Het was in de tijd dat de dieren nog konden praten (of kort daarna), de reportageafdeling in de Brusselse Jacqmainlaan  bestond hoofdzakelijk uit twee serieuze dames, een paar mannen en Malief die toen nog een échte blonde trien was met een lange paardenstaart en een Brussels accent. Ha ja, en een ezelsvel van de KUL.
Enfin, God hebbe zijn doorrookte ziel, dit chefke kan het niet meer ontkennen, maar Malief moest over dat (nieuwe) fenomeen van ,,Escorts'' een ,,undercover'' reportage maken. Dat woord kende hij al. En zo gebeurde dat de toenmalige drieëntwintigjarige met een klein stemmetje naar de advertentie in onze serieuze krant  moest bellen...om te vragen hoe dat zat.
Ik ga hier verder geen details geven, behalve dat ik de telefoon heb neergegooid en het chefke gezegd heb dat ik nog liever de groentenprijzen van Sint-Kathelijne-Waver noteerde dan  met zo'n pipo's ge weet wel.
Dju toch, en zeggen dat ik daar nu nog een extra Master mee kon halen...

Belangrijk detail: in de Jacqmainlaan  was ook Het Laatste Nieuws  gehuisvest, maar daar zat ik Niet!

De truukjes van de foor

Malief  heeft een leuke krantenboer, genre Koen De Bauw in zijn jonge jaren, gecombineerd met Rafe uit ,,De Dingen des Levens''. Zo ken je meteen mijn intellectueel peil.

Niet dat ik die krantenboer veel zie: hooguit op zaterdag om mijn krantje te halen waarin ik af en toe nog een verhaaltje schrijf.  Vandaag dus ook. Sinds enkele weken lig ik zelfs in zijn ,,bovenste schuif'' om eens een oude uitdrukking te gebruiken. Ik had namelijk, op verzoek van een collega uit Avondrood, een exemplaar van Charlie Hebdo gekocht  en per abuis twéé exemplaren meegenomen. Het leek nog een dun krantje. De volgende dag ben ik het gestolen exemplaar gaan betalen met een paar sorry's er bij. Hij kon het duidelijk niet geloven, dat ik dat kwam betalen...Zoals de aandachtige lezer al uit zijn persoonsbeschrijving kan afleiden: de bink is een Noord-Afrikaan. Heb ik al gezegd dat hij ook een prachtige glimlach heeft...en een héél knappe vrouw?
Sindsdien heb ik recht op een babbeltje, over het weer, over ,,waarom'' ik die krant koop  en andere interessante onderwerpen die meestal (gelukkig) worden afgebroken door nieuwe klanten.
Vandaag wou hij absoluut weten hoe het met mij was. En kon ik nu mijn gemoedstoestand niet genoeg verbergen, feit is dat ik iets mompelde van tja, ik doe mijn best. Voor de buitenstaanders: gisteren was het twee jaar geleden dat de Meester  afscheid nam.
Waar ik absoluut niet op bedacht was: er kwam een serieus kruisverhoor. Of ik problemen had, of ik iemand had (nee), kinderen (ja) en kleinkinderen ook. Of ik nog werkte, of ik al lang met pensioen was en hoe lang dan. Oh, heel lang. En toen kwam gelukkig een klant binnen.
Achteraf dacht ik: ha de truken van de foor. Zoals in de tijd dat ik mij nog ophield tussen frivole vrouwelijke collega's  uit de modebranche die keer op keer vroegen hoe oud mijn kinderen waren. En als ik naar waarheid zei ,,in de dertig'' (tijdje geleden hoor!) waren er exemplaren die achter mijn oren kwamen voelen naar mijn facelift...