De truukjes van de foor

Malief  heeft een leuke krantenboer, genre Koen De Bauw in zijn jonge jaren, gecombineerd met Rafe uit ,,De Dingen des Levens''. Zo ken je meteen mijn intellectueel peil.

Niet dat ik die krantenboer veel zie: hooguit op zaterdag om mijn krantje te halen waarin ik af en toe nog een verhaaltje schrijf.  Vandaag dus ook. Sinds enkele weken lig ik zelfs in zijn ,,bovenste schuif'' om eens een oude uitdrukking te gebruiken. Ik had namelijk, op verzoek van een collega uit Avondrood, een exemplaar van Charlie Hebdo gekocht  en per abuis twéé exemplaren meegenomen. Het leek nog een dun krantje. De volgende dag ben ik het gestolen exemplaar gaan betalen met een paar sorry's er bij. Hij kon het duidelijk niet geloven, dat ik dat kwam betalen...Zoals de aandachtige lezer al uit zijn persoonsbeschrijving kan afleiden: de bink is een Noord-Afrikaan. Heb ik al gezegd dat hij ook een prachtige glimlach heeft...en een héél knappe vrouw?
Sindsdien heb ik recht op een babbeltje, over het weer, over ,,waarom'' ik die krant koop  en andere interessante onderwerpen die meestal (gelukkig) worden afgebroken door nieuwe klanten.
Vandaag wou hij absoluut weten hoe het met mij was. En kon ik nu mijn gemoedstoestand niet genoeg verbergen, feit is dat ik iets mompelde van tja, ik doe mijn best. Voor de buitenstaanders: gisteren was het twee jaar geleden dat de Meester  afscheid nam.
Waar ik absoluut niet op bedacht was: er kwam een serieus kruisverhoor. Of ik problemen had, of ik iemand had (nee), kinderen (ja) en kleinkinderen ook. Of ik nog werkte, of ik al lang met pensioen was en hoe lang dan. Oh, heel lang. En toen kwam gelukkig een klant binnen.
Achteraf dacht ik: ha de truken van de foor. Zoals in de tijd dat ik mij nog ophield tussen frivole vrouwelijke collega's  uit de modebranche die keer op keer vroegen hoe oud mijn kinderen waren. En als ik naar waarheid zei ,,in de dertig'' (tijdje geleden hoor!) waren er exemplaren die achter mijn oren kwamen voelen naar mijn facelift...