Wij waren er niet bij...

,,Amai, gij weet weer wat schrijven op uwen blog!,, grinnikte mijn lievelingsnicht Tanjel toen we gisteravond om 22u35 weer voet op vaderlandse (nu ja) stedelijke bodem zetten. We hadden een reis van 6uur en 20 minuten achter de rug om op onze bestemming te geraken en daarna nog eens 3uur en 40 minuten naar huis. Op dezelfde dag hé! Dat zat zo. Er was dinsdag 28 oktober geen sprake van enige treinstaking (echt niet), het zou 16 graden worden en Tanjel verklaarde zich akkoord om met Malief naar Oostduinkerke te reizen, gewapend met de reisattributen van de gepensioneerden, met name de juiste pasjes. De eerste kink in de kabel bleek de tram in Oostende: hij reed maar tot Westende. Als echte onervaren tramreiziger had Malief niet door dat je op de kusttram op een lichtje moet duwen om in te stappen. We zaten de chauffeur al te verwensen voor zijn onwil: de deuren waren toe maar hij vertrok niet, waarom deed hij ze dan niet terug open? Enfin, we vonden dus het knopje en stapten op. En begonnen meteen al de informatie op de aanplakbiljetten te lezen. Grote feestelijkheden in Nieuwpoort, tram mocht niet door. We bleven lachen, stapten gedwee uit in Westende, keken vol medelijden naar de vele rugzaktoeristen die in de bled belandden en gingen op zoek naar een bus. Niks te vinden. Stapten binnen in een leuke Ierse pub annex resto, keken de leuke eigenaar diep in de ogen en die zou voor ons een taxi bellen. Uit de conversatie met de taxicentrale bleek dat al hun taxi's vast zaten op de auto-weg waar de ,,groten der aarde'' met veel tamtam werden vervoerd naar de westvlaamse oorlogsmonumenten. Ha nee, ons hadden ze niet verwittigd, zelfs niet uitgenodigd. Hahaha. Maar geen probleem: de Ierse pub (het was ondertussen halfdrie) zag er prima uit voor een fijne lunch, en we lieten het niet aan ons hart komen. Want de eerste tram naar onze bestemming zou...om 17u weer mogen rijden. Nu zijn zowel Malief als Tanjel geoefende kwebbel- en tetteraars en hadden we onlangs toch gezegd dat we nog eens moesten bijpraten. Hetgeen geschiede. Maar tegen vier uur moest er toch ook nog wat gewandeld worden. Het werd stappen in een straffe bries en zo legden we al een flink stuk van het tramtraject af, wat vooral leuk was omdat er geen levende ziel (en vooral geen stinkend voertuig) onze zeelucht verpestte. Enfin, ik zal inkorten: we geraakten in O. waar de klok van thuis-aan-zee nog op zomeruur stond en we even wreed schrokken ,,oei , al bijna zeven uur???''. De centrale verwarming werd op wintermodus gezet en begon feilloos te ronken (het doel van onze uitstap!) en na een paar glazen water (die zeelucht hé) stapten we weer naar de tram. En ik zal weer inkorten: een knusse lange L-trein bracht ons ruim over halfelf thuis. Tanjels onverstoorbare echtgenoot die haar kwam ophalen kon ik geruststellen: we hebben ons wreed goed geamuseerd. Echt waar. Maar dat kan natuurlijk alleen met twee zotte dozen zoals Tanjel en Malief, die zich hadden voorgenomen om van hun ,,uitje'' te genieten...

Pa, 39 jaar later

Bijna 1 november, dus een bezoekje gebracht aan Pa. Waarom praat ik de laatste tijd zoveel over het meesterke? Omdat we een ,,moeizame'' relatie hadden? Omdat hij nog uit de tijd stamde dat een dochter haar manieren moest houden, het zeker niet ,,in haren bol'' moest krijgen en dat ,,goed'' maar net ,,goed genoeg'' was? Dus geen Latijn (de broers wél natuurlijk), maar wel een schrikbarende nonnenschool in Schaarbeek die net met een Nederlandstalige humaniora waren begonnen en waar alle ,,overschotjes'' van de Brusselse buitenwijken tot een stuk in Brabant gedropt werden. Achteraf bezien heb ik het mij niet beklaagd: een mondje Latijn leerde ik wel van onze Poiche en de andere talen leerde ik met des te meer plezier. Met Duits heb ik nog een paar vriendjes opgescharreld (maar dat zal zijn bedoeling niet geweest zijn) en de Franse omgeving was dan weer interessant voor de Congolese connecties en Michèle, een Parijse pennenvriendin, terwijl dat Engels heel deugdzaam beoefend werd met Shigeko Goto en dat was een jonge vrouw die ik lange epistels stuurde (over de Congolezen en Duitse vriendjes) of over mijn pijnlijke likdoorn op mijn voetzool (!), maar die was zo beleefd (een Japanse hé) dat ze daar prompt op antwoordde. En ik kon naar Leuven en werd pol-en-sokker... Hm, ik ben weer mijn draad kwijt. Lottepoes en Malief stonden dus vandaag op het kerkhof van Meerbeek, toen Lottepoes opmerkte dat het volgend jaar veertig jaar zal zijn dat Pa hier ligt. En daarna gingen we naar zijn 94-jarige broer die een paar jaar eerder kloeg dat hij ,,over onze Fons zijnen buik nie meer kon reussen''(°). Maar wat een bejaarde! Och ja, sommige namen kan hij niet meer onthouden! Maar ,,ons Gabikke'' soigneert hem nog beter dan sommige jonge vrouwen. Waarmee hij haar kookkunsten bejubelde. Of wat dacht je? Alleen moest hij de patatten schellen... Zijn lieve vrouw zat er wat stilletjes bij met omzwachtelde benen en vond dat het zolang duurde voor ze weer beter werd... Dat heb ik mijn moeder ook al horen zeggen. Dat het zolang duurde eer het beterde... Gisteren zat ze (voor haar doen) heel stil in haar zetel. Wat er was? Ha, dat ze aan het bidden was? Mama, hoezo? Ja, van verveling hé... (°) ,,reussen'' is Meerbeeks voor wrijven...en dat gebeurde als nonkeltje jarenlang zijn broers grafsteen schrobde...