Mijn trouw is geld waard!

We zullen het maar toegeven: Malief werd in de loop der jaren geweldig verwend door de fabrikanten van welriekend spul. In ruil mocht ik mijn gedacht schrijven (Echt Waar!) En tot mijn opperste verbazing had dat zelfs een positief effect. Ooit heb ik een cosmeticafabrikant in zijn hemdje gezet, weliswaar op een grappige manier, iedereen had het gelezen, maar tot mijn aangename verbazing was ik op hun volgende trip naar Parijs de enige Nederlandstalige die was uitgenodigd. Toen ik de gastheer zei dat ik aangenaam verrast was riep hij naar mijn Franstalige ,,zusters'': ,,Hoor eens, wij willen echt weten wat jullie denken! ''En tegen mij fluisterde hij : ''Jij schrijft tenminste de persmap niet af...'' Tot daar het leuke nieuws. Ondertussen ,,geniet'' ik van de zogeheten welverdiende rust, wat voor mij gepaard gaat met uitstapjes naar de beauty-shop. Eens verslaafd aan dat spul is het in feite mijn enige buitensporige geldverkwisting. En zo gebeurde het dat ik na een flinke shoppingbeurt, ergens in oktober, voorstelde om de vier ,,checks'' van vijf euro die ik de voorbije maanden had gespaard,in te ruilen. Maar neen mevrouw (ze kunnen poeslief zijn), je hebt zoveel gekocht en een kortingbon van 21procent, die kun je best eerst gebruiken, dat is meer dan twintig euro. Ha ja? (vraag Malief niet om in een geparfumeerde ruimte ook nog eens aan hoofdrekenen te doen,) en kijk, de vier checks kon ik nog tot eind november inruilen. Woensdagavond 25 november, na een leuke trip naar Wiske, begon ik mijn handtas (veel te groot) uit te mesten, vond de checks, riep achtereenvolgens shit en merde (binnensmonds, maar toch) en besloot donderdag voor dag en dauw de buit binnen te rijven. Ik zou zelfs een pot Shiseido Advanced Super Restoring Cream kopen (geen prul van 20 euro, wees gerust) maar toen kwam de ontnuchtering. Achter de toog stond een kenau (dat is de eerste keer dat ik die term voor een zogeheten dame gebruik), monsterde mij van kop tot teen en herkende misschien mijn C&A-regenjas. Ja, het regende. Ik haalde mijn checks te voorschijn en deed mijn verhaal. Het vervolg laat zich raden: ik werd net niet uitgelachen, dat 26 niet 25 was en dat ze zo niet kon beginnen; Ze insinueerde bijna dat ik haar aanzette tot fraude. Had ze nu gezegd: spijtig, ik kan u alleen een handvol staaltjes aanbieden of een andere prul, kortom, een geste, met een winkel vol klanten wil je niet als een marginaal behandeld worden. En anders ook niet. Ik heb de bonnetjes laten liggen, zei heel beleefd dat zij mij niet kende, dat ik een goeie klant was en dat ze die nu niet meer had. Zeggen dat die winkelketen ooit eens de prijs heeft gewonnen van meest klantvriendelijke winkel. Zin om je eens te laten uitlachen? Manu Servenay, directeur van ICI PARIS XL mag het ook weten. Hij moet dan wel naar de Bruul in Mechelen.

In de soep?

Met één ellenboog tegen het hout van mijn bureautje , je weet maar nooit. Maar kom, bijgelovig ben ik ook niet: de hoenderfamilie is, volgens mijn waarnemingen, sinds gisteravond in de soep gedraaid.
Maandagmorgen nog om vier uur a.m.  wakker gekraaid, een concert dat zich verder zette tot een stuk in de namiddag. Vanmorgen niks.
En dan denkt een welmenend mens dat het misschien een zoete droom is???

Akkoord, de eerste aanval van de pakweg zevenkoppige kraaiers gebeurde op donderdag 12 november. Vraag maar aan Kadoke2 wat het voorstelde qua intensiteit en frequentie.
De insiders weten dat hier ondertussen een echte politie inspecteur over de vloer kwam  en mijn lieve buren _niet de eigenaars van het kraaiend volkje_ lieten ook weten dat ze  zo blij waren want dat ze ,,stillekes aan zot werden''.
 De hoeveelheid kraaiers verminderde, en gisteren had ik bijna medelijden met het zielige gekraai dat mij deed denken aan het (plaatselijke) Sinte Mette-liedje: Geft hém e pastilleke 't zal oovergààn...
Voor de Kadokes wil ik ook opperen dat ze mogelijk naar het dierenasiel zijn.
En nu vooral niet lachen: net naar buiten gelopen omdat ik ,,ze'' meende te horen. Ha nee, 't was de omroeper van de school in onze straat: die maakt 's middags ook graag wat extra lawaai om te zeggen dat de boterhameters nu naar binnen mogen gaan...
Donderdag 26 november. Wat mijn Tsjetsjeense buren van plan zijn weet ik niet maar ze hebben blijkbaar één haan naar een ,,verbeternisgesticht'' (een term van het meesterke zaliger als hij onze Poiche moest kapitelen) gestuurd. Want wat te denken van één kraaier die zijn keel opentrekt om kwart na zeven 's morgens, hooguit vijf keer kraait  en héél occasioneel in de dag een bescheiden wanhoopskreet laat horen? Ik klaag niet...

Kukkellekuuu

Malief schrijft het met enige schroom: er zijn erger dingen in de wereld dan haar kakelend probleem. Maar er zijn verzachtende omstandigheden: de gevederde vriendjes (zeg maar vrienden) zitten in de tuin van haar buren, en ze zijn samen sterk. Volgens een kenner minstens drie hanen die hun hanengedrag moeten demonstreren en dat van in de vroege uurtjes.
Dat vind ik dus niet uit _ gepermitteerd dat ik IK  gebruik, het zit mij zo hoog_ maar mijn specialist is een forse uit de kluiten gewassen inspecteur van de plaatselijke politie. (waarna enkele lezertjes ongetwijfeld brullen: hebben die niks anders te doèn???)
Nee, dit ene exemplaar heeft mij vanmorgen oprecht getroost.  En vooral geluisterd  en mij ook geloofd als ik zei dat ik absoluut niks tegen mijn Tsjetsjeense buren heb en er de Meester bij gehaald om te bevestigen dat ik geen burenruzie wil, dat hij daar als plaatsvervangend vrederechter zo'n hekel aan had.
Ik zie mij daar al staan: Awel madammeke, zeg het eens? Wakker om kwart voor vijf, ha ja en niet één kukkeleku maar vijf of zes achtereen? En twintig minuten later nog eens en ze zijn met velen en ha ja, uw kleindochter werd er ook wakker van en was helemaal over haar toeren?
En hoe ik aan die inspecteur kwam? De ombudsman van de stad en de milieudienst hadden het mij aangeraden.
Hoe het zal aflopen? Ik weet het niet. Ik heb hem met ,,reeënogen'' gevraagd of hij bij mijn buren eens wil gaan bellen en misschien suggereren om het bij één haan te houden? Maar voor het vredegerecht? No way! Zie mij daar al staan in dat tv-programma over de rechtbank...

Sinte Mette van de dinges...

Malief had het moeten weten: 11 november, dat is FEEST bij de jonge Mechelaars. Daar was een tijd dat vooral de allochtone kleuters hier aan de bel hingen,  sintemettesintemettesintemette brulden en een te vullen handje uitstaken. De Meester keek dan monkelend toe, wuifde mijn mandarijntjes en dito vitaminebommen weg en deed naar goede (voorouderlijke) gewoonte een flinke grabbel in de snoeppot. En bij de derde of vierde bel vroeg hij of ze de woorden niet kenden. Foei, een taalexamen avant la lettre.

Vandaag al drie keer opgeschrikt uit mijn stille novemberblues. De eerste keer nog ongewassen en half slapend. Oei, zou dat de boysband voor de dakwerken zijn, die oranje kielen? Of een gezagsdrager van 't stad? Maar mijn vuilniszak was toch wég? Eerlijk toegeven, Malief heeft ,,menselijk opzicht'' en vertoont zich liever niet in sloddertoestand. De rode kieltjes hadden geen geduld, ze dropen af.
Een uurtje later (fris gewassen) was daar weer een forse bel. En stond een halve scoutsgroep op de stoep, de kleinsten schattig verkleed, zelfs met een paardje-op-een-stok en daarachter een handvol keurig in uniform gestoken leiders. Pas op, tieners hé. En zingen maar. Ik heb de coupletten niet geteld, maar bij de laatste had ik al twee keer (te vroeg) geapplaudisseerd en leunde ik met mijn nog stramme ochtendknoken  tegen de muur. Ha ja, en aan de overkant stond de andere helft van de scoutsgroep bij mijn buren te zingen.

Tja, behalve een handvol Napoleonbollekes die de droge keel van Malief (op doktersbevel) moeten smeren, heb ik geen snoep.  Of toch, een doos ,,Mon Cheri'' die wacht op een bezoek aan mijn Meerbeekse nonkeltje?  Maar daar zit toch likeur in, en enfin, wat een voorbeeld voor kinderen?. Ik vroeg dus maar of het een cent mocht zijn en ze knikken enthousiast. Terwijl ik mijn cent ging halen zag ik ze denken ,,die gaat haar kopergeld halen'' maar nee hoor: ik heb er mooi mijn laatste euro's voor de broodautomaat ingelegd.  Maar ze keken wel blij. Ik iets minder, mijn brood is op.

Goed nieuws gaat snel: de volgende zangers (dit keer meisjes), ook mooi verkleed, en met een bord waarop stond dat ze  naar het buitenland op kamp wilden, zong even mooi maar gelukkig een kortere versie. En ze geloofden mij ook toen ik zei dat ik geen losse euro's meer had, maar of ze misschien een flinke greep uit mijn mand okkernoten wilden nemen?

,,Ja mevrouw, geen probleem'' maar ze waren zo wel opgevoed dat ze er elk maar één namen. En de slimste van de groep zei dat ze er wel gingen op stampen om ze open te krijgen...

Al veertig jaar...

November heeft nu al veertig jaar een bittere bijsmaak. De nacht van twee op drie november 1975: een telefoontje uit Brussel en de Meester die niet wou geloven wat ik net had gehoord, sussend zei dat ik gedroomd had. Pa, het meesterke, was ineens gestorven. 57jaar. Ik vertrok naar Brussel, de Meester haalde onze slapende dochtertjes uit hun bed en legde ze op mijn plaats. Een emotioneel gebaar dat meer zei dan duizend woorden. Ook vandaag denk ik aan mijn pa die ik hier al zoveel jaren een beetje lacherig het meesterke noem. Zo stond ik dezer dagen aan zijn graf met de obligate bloemen, een beetje hijgerig omdat de potten zwaar waren en het kerkhof van Meerbeek meer weg had van een slome betoging op een buurtfeest. Onderweg dacht ik aan die tweede november 1975: hij kwam terug van een bezoek aan het graf van zijn moeder, ging bij zijn vader en zussen. Eén van hen vertelde mij later dat hij bij het afscheid profetische woorden had gesproken, ,,dat ze malkander altijd graag moesten zien''. Zijn laatste woorden aan zijn enige dochter waren meer ,,typisch meesterke''. Ik had zondagavonddienst op de krant en omdat het vaak een slome bezigheid was _ gelukkig gebeurde er niet veel kan ik ook zeggen_ vroeg ik hem of hij misschien nog een goed boek had om te lezen. Want pa keek nog wel eens nieuwe boeken voor de plaatselijke bibliotheek na. Het was immers de tijd dat er nog V en IV en , stel je voor II kon instaan. Maar hij antwoordde: ,, Nee, ik lees niet meer.Zorg liever dat er iets in de gazet staat, da's tegenwoordig gene vette.'' Vandaag bedenk ik _ terwijl ik hier een leesbril op mijn neus heb gezet_ dat hij zelfs niet oud genoeg werd om een leesbril te dragen. Hij schoof zijn bril op zijn voorhoofd...

Leonie,Leona...

Malief deelt haar tweede naam _Léonie_met haar, en sinds gisteravond is ze er niet meer: Leona. Jaren werd haar naam uitgesproken met de nadruk op nà, tot haar zus  mij het veel elegantere LéOna  leerde kennen. Nog een nicht uit mijn horizon verdwenen. Ze stak boven mijn generatie uit als oudste kleindochter van Léonie Bonnast (ha ja) en Joris Herten. Daar kwam één Leona van en  een rist Georgeskes, zo ging dat destijds...

Vandaag wil  ik een soort in memoriam schrijven.  Over een nicht waar ik, als pruts, danig naar opzag. Een no nonsens dochter-van-den-bienhaver  (hier moet je wat Zaventems bij verzinnen) die trouwde met Dolf en waar ik, via het meesterke, van hoorde dat die man door supersmalle leidingen kroop als lasser. Hij verliet ons als eerste van de familie maar liet Leona  een reeks schitterende wittekopjes na. Enfin, zo herinner ik het mij toch. Vooral de eerste maakte indruk op mij: zo'n schattig knulletje dat er zelfs leuk uitzag als er dikke tranen over zijn wangen bolden. Ik hoorde dat hij gisteren , écht een kloon van Dolf, zijn mama als laatste een knuffel heeft gegeven. Ook dat had ze echt wel verdiend.
Op de familie-reunie  in Veltem  begin oktober zag ik haar nog : monter en fris als altijd. Nooit gedacht...