Malief had het moeten weten: 11 november, dat is FEEST bij de jonge Mechelaars. Daar was een tijd dat vooral de allochtone kleuters hier aan de bel hingen, sintemettesintemettesintemette brulden en een te vullen handje uitstaken. De Meester keek dan monkelend toe, wuifde mijn mandarijntjes en dito vitaminebommen weg en deed naar goede (voorouderlijke) gewoonte een flinke grabbel in de snoeppot. En bij de derde of vierde bel vroeg hij of ze de woorden niet kenden. Foei, een taalexamen avant la lettre.
Vandaag al drie keer opgeschrikt uit mijn stille novemberblues. De eerste keer nog ongewassen en half slapend. Oei, zou dat de boysband voor de dakwerken zijn, die oranje kielen? Of een gezagsdrager van 't stad? Maar mijn vuilniszak was toch wég? Eerlijk toegeven, Malief heeft ,,menselijk opzicht'' en vertoont zich liever niet in sloddertoestand. De rode kieltjes hadden geen geduld, ze dropen af.
Een uurtje later (fris gewassen) was daar weer een forse bel. En stond een halve scoutsgroep op de stoep, de kleinsten schattig verkleed, zelfs met een paardje-op-een-stok en daarachter een handvol keurig in uniform gestoken leiders. Pas op, tieners hé. En zingen maar. Ik heb de coupletten niet geteld, maar bij de laatste had ik al twee keer (te vroeg) geapplaudisseerd en leunde ik met mijn nog stramme ochtendknoken tegen de muur. Ha ja, en aan de overkant stond de andere helft van de scoutsgroep bij mijn buren te zingen.
Tja, behalve een handvol Napoleonbollekes die de droge keel van Malief (op doktersbevel) moeten smeren, heb ik geen snoep. Of toch, een doos ,,Mon Cheri'' die wacht op een bezoek aan mijn Meerbeekse nonkeltje? Maar daar zit toch likeur in, en enfin, wat een voorbeeld voor kinderen?. Ik vroeg dus maar of het een cent mocht zijn en ze knikken enthousiast. Terwijl ik mijn cent ging halen zag ik ze denken ,,die gaat haar kopergeld halen'' maar nee hoor: ik heb er mooi mijn laatste euro's voor de broodautomaat ingelegd. Maar ze keken wel blij. Ik iets minder, mijn brood is op.
Goed nieuws gaat snel: de volgende zangers (dit keer meisjes), ook mooi verkleed, en met een bord waarop stond dat ze naar het buitenland op kamp wilden, zong even mooi maar gelukkig een kortere versie. En ze geloofden mij ook toen ik zei dat ik geen losse euro's meer had, maar of ze misschien een flinke greep uit mijn mand okkernoten wilden nemen?
,,Ja mevrouw, geen probleem'' maar ze waren zo wel opgevoed dat ze er elk maar één namen. En de slimste van de groep zei dat ze er wel gingen op stampen om ze open te krijgen...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten