MEMORY LANE...

Malief speelt af en toe de deugniet. Of wat doe je anders in een huis met heel veel documenten, en zeker als je bij het snuffelen verhalen ontdekt...hoe ze destijds op de krant heel inventief moesten zijn om haar na meer dan dertig jaar  naar huis te sturen.

Helemaal ,,eerlijk'' gebeurde de actie niet. Malief had immers een advocaat die haar een paar mooie uitspraken dicteerde. Het was bovendien een periode waarin de krant teveel ,,hooi op de vork'' had genomen en tientallen medewerkers kwijt moest geraken...

Best grappig, hoe het toenmalig ,,chefke'' zo'n afschuwelijk handschrift had dat je zijn ,,aantijgingen'' nauwelijks kon lezen. Iets van  niet openstaan voor vernieuwing en verjonging...en oude vooroordelen opzij zetten. Heu? ze mocht eventueel freelancen...

De advocaat liet haar protesteren tegen ,,de gang van zaken'' maar vond niet dat zij op haar 59 nog moest open staan voor begeleiding en opleiding. Waarna zij een nieuw leven begon met de Kadokes...en zij Malief werd. De buren lieten haar weten dat zij haar ietwat giftige modeverhalen gingen missen...

VROEGER BETER?

Vandaag serveerde mijn oerdegelijke krant een paar straffe verhalen over jonge vrouwen (25 en ouder) die 's avonds op trein of tram ,,last'' hebben van babbelzieke venten. Eentje durft zelfs geen rokje meer te dragen...

Malief moest wel even na denken...wat hadden deze slachtoffers dan beleefd? Ha schrik dat die venten iets meer wilden dan wat ,,zeveren'' en dan niemand in de buurt om hen te beschermen.

Toen kreeg Malief een serieuze aandrang om een kort maar duidelijk verhaaltje te vertellen...alweer uit de oude doos.

Malief was 13 jaar en dagelijks op de eerst lege tram naar Schaarbeek waar een stel  liefdevolle (nu ja) nonnen haar opwachtten. En op de ondertussen overvolle tram stond vaak een vent die haar uitkoos om zijn buik tegen haar rug te wrijven. Ze had er toen geen idee van wat daar onder zat maar zei aan de vrouw rechtover haar dat die meneer haar ,,ambeteerde''. Ze zei het in sukkelfrans en de vrouw zweeg en schudde haar hoofd.  

Gesnapt? Vroeger was het beter...

KOMMISKES...

 Dat het onverwacht nog boeiende tijden zijn, mompelt Malief. Maar daar moest ze dan wel een ,,kommiske'' voor doen. Pas op, kommiske in de betekenis van boodschappen doen...

Naar de groentewinkel dus, waar Malief een bescheiden hoeveelheid appelsientjes, boontjes en een potje ,,voorgerecht'' kocht, de juffrouw bedankte zonder het briefje te bekijken (mondmasker veroorzaakt damp op haar leesbril) en met vrolijke tred naar huis stapte...omdat het eens niet regende.

Thuis  betaalbriefje bekeken. Hé, alle voorwerpen  twee keer betaald? In een vlaag van ,,ik laat mij niet foppen'' ging Malief weer op stap. Oei, veel volk in die winkel, maar de meneer was vrij. Ze zei stil of ze iets ,,mocht vragen''.  ,,Natuurlijk, gij moogt mij alles vragen'' ... Maar wat later...Ha, wie heeft je bediend? De schuldige zweeg maar Malief kon de dader aanwijzen. 

Nadat de baas haar de helft van haar centen had terug gegeven mocht Malief weten dat hij de helpster eens goed ging aanpakken. En Malief  zei vlotjes ,,maar niet slagen hé''. Hahaha (groen)...

MODE MADAM?

Een verhaal uit een ander soort oude doos? Eerlijk gezegd is Malief  af en toe blij dat ze een hoop mode-gezwam niet meer moet uitleggen. Altijd beste maatjes geweest met de Belgische modemakers maar dure, zeg maar omslachtige uitleg, dat was haar net teveel.

Net gehoord/gelezen dat één van de ,,mode-iconen'' overleden is. Zij werkte voor de vrt,  met hulp van het ITCB (Instituut voor textiel en confectie...) en kon de eerste ,,modereportages'' op de televisie brengen.

Slappe bewondering voor textiel is nooit de sterkste kant van Malief geweest. Maar de mode-mevrouw die nu overleden is had wel stijl. Na enig nadenken herinnert Malief het zich weer: ooit vroeg het model/ tv-presentatrice haar of ze samen eens een programma wilden vullen met ,,feestkledij''. Malief kon moeilijk weigeren maar vertikte het om ook een avondjurk aan te trekken. Hoe het afgelopen is? Ze denkt dat het nooit uitgezonden is, mogelijk wil ze het niet meer weten...

En wie zich Malief haar mode-aanpak nog herinnert: geen flauwe kul. Het heeft haar enkele nijdige  reacties opgeleverd, vooral van dames.  Die ze hier niet gaat herhalen. Tja, journalist tot in de kist...

DE OUDE DOOS

 De titel is ietsje dubbelzinnig. Dit gaat misschien wel over Malief maar nee, toch niet.  En ze haalde gisteren, in een vlaag van grote opruimwoede, een interessante ,,oude doos'' uit een kast. Die kast mag je ook een oude doos noemen, ze was ooit een pronkstuk bij Agatha Francisca Dooms. Ingewijden weten wie dat is...

En wat vond Malief? Een echt wel gigantisch soort kalender, versierd met pluisjes van een fraaie witte duif(?)  en daarop een ,,afscheid'' van de collega's  die de toen 59jarige Malief uitwuifden.

Zoals ze al wel vaker ,,iets'' vergeet...maar dat was ze dus echt vergeten. En ze durft de inhoud ook niet op de blog gooien, zo ijdel is ze nu ook weer niet. Maar dat het deugd deed. Een beetje zoals de brief van Manu Ruys die haar in 2000 schreef dat hij van de krant was weg gegroeid maar dat zijn ,,oude redactie'' hem duurbaar was gebleven...en dat ze zo lang mogelijk present moest blijven in de krant.

Daar hebben de Kadokes dan weer een stokje voor gestoken want de status van Malief , dat werd het beste argument voor een nieuw begin.  En die oude kalender -met-de-pluisjes?  Prima lectuur als er een dipje dreigt...

GEDULD

Malief zal het maar de ,,vooruitgang'' noemen. Het begon nadat ze in een overmoedige bui onder water dook (in haar badkamer hoor) om haar bleke lokken te dopen.  In dezelfde elegante tsunami liep haar dierbare doro onder water. Het begin van de vooruitgang.

De jeugd mag het ook weten: een doro is iets voor oudjes. Toen wist ze dat nog niet. Een handig telefoontje dat in een Chanel-ketting aan haar hals hangt en geen zotte dingen vraagt zoals heu foto's nemen. Bellen naar een resem vriendjes en vriendinnen gaat moeiteloos, gewoon luisteren ook, en eventueel  schrijvend antwoorden ging ook.

Na de tsunami begon doro te mokken. En ging Malief met een ,,woordvoerder'' een nieuw speelgoedje kopen. Woordvoerder, dat is een onvoorstelbare hulp die bij voorbeeld wist dat er ook een simkaart in ,,de oude'' stak. Weer iets bij geleerd. Maar nog niet alles.

Want de vooruitgang madam. De doro wil haar ook zonder fouten leren schrijven en haalt dan hele ,,lettterboeken'' te voorschijn. Waarna Malief snelsnel belt dat alles oké is hoor. In afwachting dat er nog eens een ,,woordvoerder'' langs komt. Of  een pienter Kadoke...

En de woordvoerster is gekomen...Merci blogske...

SCHOONAARDE

 Malief zit in de leeftijdscategorie  waarin ze af en toe last heeft om op namen te komen. Ze vertelde over de kerk van Sainte Marie  en dacht  ,,onze pa zei niet Kortenberg toen hij de kaartjes kocht'' en jawel, oeps, hij zei Schoonaarde... wat blijkbaar een wijk was. Maar toen hij een andere keer vanuit Brussel ,,Schoonaarde'' vroeg moest hij héél veel (nu ja, zo denkt een kind dan) betalen  en had hij een ticket voor een oord...in West-Vlaanderen. Enfin, zo heeft Malief het toen als een regelrecht drama ervaren...Maar ,,just is just''. 

En  terwijl ze toch de puntjes op de i zet vraagt ze zich af wanneer die ridder uit het sprookje zijn ware aard gaat tonen...Voorlopig gaat ze geen namen noemen P...al verdenkt ze hem er van dat hij lang geleden een schattig ventje was...in het college of als misdienaar???