Bomama en de 47

,,Toch goed dat ons Lottepoes weer een vriend heeft hé'. Zo alleen is toch niet alles.''' verzucht Bomama. 't Is een goei die het zegt. Al weduwe sinds haar 56ste en nogal wat kandidaat-vervangers voor het Meesterke wandelen gestuurd. De nieuwe aspirant kleinzoon heeft bij haar de naam 47 gekregen.
Voor u begint te grijnzen: 47 is niet de 47ste, ook niet zijn leeftijd en ook niet ,,de tram die naar Neder-Over-Heembeek ging'', maar gewoon zijn schoenmaat. En dat vind Bomama een straf nummer.
,,'t Zal wel ne grote zijn zeker'', opperde ze een tijdje geleden toen Lottepoes haar had verteld dat ze met een vriend schoenen ging kopen en dat het zo moeilijk was gezien de schoenmaat.
Sindsdien is het dus 47 voor en na. ,,Ja 47 ging kamperen _hoe heet hij nu weeral, ge weet wie ik bedoel hé _ en zij ging niet mee omdat er geen water en geen toilet was...'' Arme Lottepoes: mij had ze verteld dat Bomama toch niet meer zo goed hoort. Neen zeker: de volgende dag kreeg ik het hele verhaal. Want wat kun je in een rusthuis nu anders vertellen dan het nieuws van het vorige bezoek?
En dan tot slot: ,,Zal ik 47- ge- weet- wel binnenkort eens zien. Allez, inspecteren gelijk ze zeggen?'' Als je bijna 89 bent is er niet veel tijd te verliezen...

Verhalen van de stad (niet van Maupin)

Mja, er zitten witte streepjes tussen mijn vingers, ik heb dus een Grieks kleurtje. Geen peperkoek en al helemaal niet kak-bruin, zoals Kalamity de stoofschotels uit het solarium zo mooi kan omschrijven. Terug uit Santorini waar ik met Lottepoes een kwasi perfect duo vormde, een beetje lazy and happy, ken je dat? Het behangpapier op mijn pc is een dobberende ma-lief in een turkooiskleurig watertje, Meester _ alleen en zeer eenzaam achtergebleven_ kreeg er zowaar een schokje van. En gaf daarna grif toe dat ik zoiets in Oostduinkerke alleen kan beleven om zeven uur 's morgens. Ja, met een straalkacheltje op de oever, allicht....
En dan ga je naar het stadspark om nog wat na te genieten van de zon die in mijn stadstuintje maar heel magertjes schijnt. Altijd veel dames met grijze permanent en luide commentaar, maar nu zat ik naast een koppeltje in wording. Voor alle duidelijkheid, ik ga daar niet ,,afluisteren'', maar een boek lezen. En hoezeer ik ook probeerde de nieuwste van Kate Atkinson te savoereren, het koppel-in-de-blok had het over diepzinnige problemen. Eerst hoorde ik alleen maar het grietje, pakweg zestien te oordelen naar de studievakken. Cool, neig (schrijf je dat nu met ei of ij?) vet, smerig kutwijf, vette klootzak, ahum, ahum. Tja, dan ga je toch luisteren. ,,Wette, als mijn ma vraagt Maaike wilde eens eten hale dan zeg ik nee, kzen te lui en dan wordt ze kwaad en vantijd slaagt ze mij (Noot van de auteur, ze bedoelt slaat van het werkwoord muilpeer geven) en dan spreekt ze een week niet tegen mij en wette, daar kick ik op hé, echt daar kick ik op...'' Zwzwzwzw (de jongen is duidelijk beter opgevoed) en dan zij weer: ,,maar ik zen oek kei-lui eh en nu zauk de wet van Archimedes moeten blokken maar da ga ni want ik hem het ni just opgeschreven, nee shit joeng, ik ken daar allemaal niks van en ik was toen in een depressie en zo en dan was ik ineens verliefd op ***** maar daar was geen klote aan en ...ja echt man. Ja, da was omdak in een depressie was eh? Wette wa mijnen droom is, gelak gij op een podium staan en dansen en dan 1000 gasten van 15 jaar die mij bewonderen hé. (...) Ma nee, ik kan geen muziek, ik hem geen talent en dabij ik zen te lui om da te leren.(...) Ah ja, misschien zo met nen triangel? Echt? Allez seg, das vet man...''
Toen bedacht ik dat dit grietje een gepast cadeau was voor die bomma uit het vorige verhaal...
En ik ben weggewandeld om zelf niet in een diepe depressie te sukkelen...