Recht van antwoord

Tijd dat ik mijn critici eens recht van antwoord geeft. Blijkbaar knarst mijn geheugen af en toe meer dan ik wil toegeven. En zoals Kadoke1 in navolging van Piet-met-de-pan pleegt af te tellen:

Ten eerste: Noch Kalamity, noch Lottepoes hebben ooit overwogen om in het klooster te treden, zelfs niet om te lachen met tante non. Als tante non zei dat ze eerst hun humaniora moesten afmaken_ de naieve ziel, dat wist ik nog heel zeker _ dan was dat nadat zij geopperd had dat ze zo'n meisjes wel konden gebruiken en mijn slap verweer was ,, ze zijn niet zo geschikt voor het klooster want ze luisteren naar luide muziek''. Uch, daar weet ik dus niets meer van. Wel dat het Nieuwjaarsdag was en we in die tijd nog zeer zwaar en alcoholisch vierden met onze vrienden uit H.

Ten tweede: Meester is sinds kort Ere-Meester maar dat ga ik dus niet veranderen, zie.

Ten derde: Baard trekken heeft te maken met bedachtzaam over je baard strijken en zo tijd winnen, maar zeker ben ik niet, oppert Pezzeke, een personage dat ik nog niet heb opgevoerd maar dat komt nog.

Ten vierde: Minneke had zo'n compassie met haar meppende lieveling dat ze hem, ondanks een straatverbod, weer aan haar magere boezem heeft gedrukt.

Ten vijfde: de garagepoort is hersteld dank zij een paffende, nog altijd stinkende klusjesman maar daar mag ik van de Meester geen kwaad woord meer van zeggen.

Ten zesde: de Meester leest deze Blog niet ,,want ik lees toch ook zijn besluiten niet...''

Ach, vrouwen...

Hoe komt het toch dat vrouwen mekaar zo moeilijk een oprecht complimentje kunnen geven? Behalve ik, natuurlijk, maar ik ben dan ook kwasi-volmaakt ;-). Ik zal er ook nooit naar vissen, dat heb ik dank zij een lang huwelijk met de Meester wel geleerd. Hoewel. Soms wil ik ook gewoon informatie. En dan moet ik wel vissen.

Of ik mijn haar nu niet beter zou laten knippen? Meester is een beetje ouderwets, hij ziet graag meisjes met lang haar, maar een meisje ben ik al lang niet meer, en het lang haar is er op mijn 36ste af gegaan. Ik had niet zoveel aanmoediging nodig toen een seksegenote fijntjes opmerkte dat lang haar toch verwarrend was. ,,Kijk, achteraan lyceum en vooraan museum'' of iets van die strekking en wat later had ik een kopje à la Lady Di. Dat was toen in de mode.
Nu mijn kapsel een ietsje langer is _ onder mijn oren dus_ dacht ik een zekere tevredenheid te zien bij mijn overigens zeer gekortwiekte echtgenoot. Maar zelf vind ik het MOTTIG als het over mijn oren waait. En dus vroeg ik hem eerlijk advies. Nu: wat doet u met de uitleg:,,Mmmm, uw haar hangt schoon rond uw kop''?(ik heb het toen meteen opgeschreven om in dit verhaal te gebruiken)
Kan ik het aan vrouwen vragen? Kalamity zegt direct: ,,Ik heb daar geen verstand van'' en Lottepoes weet dat ik eigenlijk liever kort haar zie en zal mij willen sparen. Mijn bloedeigen moeder is zo mogelijk nog voorzichtiger. ,,Er is veel wind zeker? '' vraagt ze als ik mijn haar snel glad strijk terwijl ik binnenstap. Toen ik zo'n jaar geleden van kapper veranderde zei ze over het resultaat:,,Onthoud dat adres nu''. Waarna ik begreep dat het voordien nergens op leek.

Zo moe?
Nog zo'n fijne truuk van soortgenoten om je een rotgevoel te geven. ,,Goh, wat zie je er moe uit!'' terwijl je zelf redelijk tevreden bent over een grootscheepse opkalefatering. Moet je zeker eens proberen als je aan iemand de pest hebt. Wat meelevend kijken, informeren of alles OK is en dan lap:,,Goh, wat zie je er moe uit!''
En hoe herken je ,,eerlijke commentaar''? Wat te denken van giechelende meisjes van Maghrebijnse origine die uit een open raam hangen en ik versta alleen ,,cowboy'' als ik er voorbijwandel? Maar ze zwaaiden en zegden heel netjes ,,mevrouw, mooie botjes''. Een autochtoon had zeker ,, madam'' en ,,schoen bottekes'' gezegd. Ik weiger te geloven dat ze er mee lachten, want het zijn héle mooie laarsjes. Heu, maar misschien niet voor mij?...
Het sterkste staaltje van vrouwelijke empathie kreeg ik vorige zomer aan de kust. Drie hoog zonnen op het terras garandeert je een zekere privacy al is dat natuurlijk relatief. Ik weet dat ze op straat mijn haar kunnen zien, mijn zonnebril, mijn voeten en tien roodgelakte teentjes die door de reling steken. En misschien nog een arm en een stukje decolleté, maar ik ben beslist geen exhibitionist. Die namiddag waren nogal wat wandelaars op stap in de bizarre opstelling die je vaker ziet bij koppels van middelbare leeftijd: de mannen voorop, de vrouwen achteraan. ,,Helaba, ziedadaa is séh'' zei een meneer met hangbuik, lange short en sokken-in-sandalen iets te hard en veelbetekenend naar boven wijzend. Waarop één van de vrouwen gnuivend naar voor schoot en even hard terugriep,,Allez joeng, da's een ouwe, da's een ouwe''. Alleen mijn goede opvoeding heeft er mij toen van weerhouden om terug te roepen: ,,Oud maar niet doof hé...''

Verliefd en zo

In enkele duistere hoekjes van ons huis ligt nogal wat bezwarend materiaal voor zowat alle bewoners en ex-bewoners. Voor mezelf zijn dat dagboeken en brieven van ex-lieven uit een zeer ver, onnozel en absoluut niet publiceerbaar verleden. Om maar een tipje van de sluier op te lichten: toen ik veertien was werd ik verliefd op zwarte medemensen. Vandaag de dag is veertien naar het schijnt zo goed als volwassen, ik kan u verzekeren dat ik toen nog een zeer onnozel wicht was. Nog een voorbeeld: een hufter uit de eerste kan. kwam mij voorstellen om te leren kussen. Daar had ik bij mijn toemalige (heel kortstondige) vriendje blijkbaar niets van terecht gebracht...en die had het als groot nieuws voortverteld. Achteraf snapte ik dat zijn gesmodder ook niet volgens de boekjes was....
Maar terzake: van de andere bewoners heb ik vooral brieven bewaard. Daar dacht ik aan toen Kadoke 1 mij gisteren een zware confidentie deed. Zoiets van het genre dat hij binnen twintig jaar met klem zal ontkennen.
Confidenties gebeuren bij ons in de late namiddag: beetje doezelig en terwijl Kadoke2 als een gehypnotiseerde gaper naar Ketnet staart. Kadoke2 is een authentiek tv-maniakske. Als het programma na een halve dag zeuren dan eindelijk wordt aangeklikt mag naast haar de grond openscheuren, ze hoort of ziet letterlijk niet anders meer. Dat heeft ze van haar tante Lottepoes. Van haar heb ik nog enkele bezwarende schrifturen, genre ,,sorry mama, dat ik zo'n tv-maniakske ben''. Voor alle duidelijkheid en ze zijn het misschien vergeten, maar van mij mochten ze destijds ook nauwelijks televisie kijken. Bij Kalamity heeft het geholpen, die is een boekenmaniak geworden, terwijl Lottepoes haar boterham verdient met tv-kijken. Raar maar waar.
De Kadokes hebben ook hun richtlijnen. Ze moeten het verdienen (dus heel braaf zijn, wat geen probleem is), en alleen maar ,,de juiste programma's''. En hooguit een uurke. Ja zeg, da's lastig, ik ken die ook niet. Dus leer ik wekelijks bij. Mega Mindy is leuk maar niet geschikt voor Kadoke2: ze denkt dat het echt is... BG is pure cliché maar 't kan geen kwaad, Smos is grappig maar daar verstaan ze allicht niks van en Samson is van een verregaande onnozelheid maar kan geen kwaad. Hoewel: Kadoke2 komt mij in de keuken meteen met een hoog stemmetje vertellen dat meneer Alberto de taart heeft opgegeten die Gert voor Marlèneke had gebakken (gekocht?) en dat zoiets toch wel erg was. Ik zal dus maar gaan meekijken, als het haar zo aangrijpt... En jawel, ze zit weer met open mond te gapen, gerustgesteld dat Malief kan zien wat een ramp er gaat gebeuren. Ik zit eerlijk gezegd met mijn ogen toe: de liefdesperikelen van Gert zijn zooo onnozel. Dan komt Kadoke1 op mijn schoot gekropen. Hij heeft doorgaans meer belangstelling voor de avonturen van Jommeke _ we hebben er gisteren 72 geteld_ maar verliefd interesseert hem wel. ,,Weet ge op wie ik verliefd ben malief? '' Neen schat. ,,Op kaaa ie kaa ie''. Ha ja, lievelingske, die is ook heel lief hé?'' Jaa, zucht hij. Straks mag hij er weer naartoe.

Afscheid van Miele

Na ruim twintig jaar trouwe dienst is zondag de Miele uit ons leven verdwenen. Uit protest tegen de zoveelste lading natte zakdoekken, oogst van drie uitbundige snotneuzen. Vooral Kadoke 1 kan er wat van: een lange snottebel, en hupsakee, vies en afgekeurd. Terwijl de Meester zo zuinig omspringt met het wasgoed, maar hij is dan ook een gedrild product van een klagende moeder, nu al vele jaren zaliger. Ondertussen heeft hij nochtans al -tig keren gehoord dat ik het niet ben die was, maar de Miele.

,,Die machine heeft geen lawaai gemaakt schat, ik denk dat er iets mis mee is?'' Zover reikt zijn waskennis wel en de laatste maanden droogzwierde Mieleke precies tegen zijn zin. Al wat er bovenop lag verdween naar de keukenvloer, en nu dus niet.

Laten we de passage over koude, kletsnatte was uithalen maar overslaan, en maandag hop, naar de grote blinkende winkel met al die aantrekkelijke spullen. Van Kalamity heb ik geleerd _ en zij leerde het bij het improvisiatietoneel_ dat je het makkelijkst je zin krijgt als je onder je toehoorder gaat. Het omgekeerde van ,,uit de hoogte'', snap je? In dit geval deed ik alsof ik nog nooit een wasautomaat van dichtbij had gezien, dat we thuis maar met twee personen waren maar dat het toch een goeie moest zijn. (De prijzen kon ik zelf wel lezen...)

Ik kreeg de allervriendelijkste verkoopster en ik ga u niet vervelen met details, maar een metalen deur is wel beter dan een plastieken en twintig jaar gaat er geen een meer mee en een Miele, dat had zo'n klein huishouden echt niet nodig...Een jaar eerder kocht ik bij dezelde keukentoestellenboer een vaatwasmachine en ik deed of ik er iets van afwist (ik had rotslechte ervaringen) en héwel, behalve de machine hebben ze mij er toen ook een flesje om de inox te poetsen, een geurlepel, een machine reiniger en nog vanalles bij aangesmeerd. Tof.

Terug thuis is de Meester in de wolken: hij had in gedachten al zo'n tweeduizend euro zien verdwijnen. Nogmaals die moeder van hem hé. Maar ik ben een werkende vrouw. Allez, toch nog een beetje. Helaas komt het nieuwe kleinood pas volgende week.
Als ik de (ondertussen droog gewrongen maar echt niet frisse) zakdoeken en dergelijke in een GB-tas prop op weg naar het wassalon is de Meester in alle staten. Waar hij tijdens langere vakanties niet liever doet dan de wassalons aan de kust bezoeken mag dat niet in zijn vaderstad. ,,Allez, wie zit daar nu?''
Ik dus. En ik werd geholpen door een Congolese klant die mij enkele truukjes leerde. In mooi Nederlands, nog wel. Wel even schrikken toen ze op het laatste spoelprogramma ineens opsprong en op Mijn machine het hoogste wasprogramma indrukte. Om dan in rad Frans uit te leggen dat mijn was er anders zeiknat was uitgekomen. Of iets van die strekking.
Toen ik haar na afloop bedankte voor het advies en op de vele zakdoeken wees zuchtte ze veelbetekenend: ,,Ha ja, dat is van iets vuil dat in Brussel in de lucht is gaan vliegen, ik weet het, ik heb het ook.''