Is dit de demon?

Nee dit is een mopske zoals mijn beminnelijke Kadoke2 het destijds formuleerde. De demonen zijn vorige donderdag niet uit mijn witte, ronde, overigens zeer schone (in de betekenis van proper hé) tafel gekomen. Nochtans hadden de bezoekende Grietjes gevraagd of ze de ,,hype op het internet'', met name ,,Charlie'' mochten oproepen. Om te spelen,(of te bibberen, om te gillen, om hooomai goood te roepen) en mij voorts te verzekeren dat ze ook een formule hadden om Charlie weg te toveren. Hm ja, dan moesten ze ,,goodbye Charlie'' zeggen. Niet gillen, beleefd, komaan. Ik zal het kort houden, ik heb ze een beetje uitgelachen, de rollende potloodjes ,,wat juister'' gelegd, niet meer gelachen (omdat het niet mocht) en tenslotte hun uitleg aanvaard: in Malief haar huis zitten geen demonen... Uitleg voor de geïnteresseerde lezers: Kadoke2 dacht dat er toch iets niet pluis is want 's nachts hoorde ze op haar deur kloppen en iemand op de trappen lopen - toen ze hier alleen was- (ik verstop hier geen minnaars) en dan heb ik nog maar eens getoond dat mijn buren lawaaimakers zijn, dat de Meester destijds ook de conversatie van buren rechts hoorde en het gegil van buurvrouw vanachter, de luidruchtige redenaties van de (bejaarde)buren links enzovoorts. Hij had er mij zelfs in het ziekenhuis nog aan herinnerd. Voor als ik alleen zou zijn. Maar enfin, vandaag moest ik toch aan Charlie denken, maar dan wel omdat hij mijn pc-ke had betoverd. Ineens moest ik mij inloggen voor de Ma-lief en toen had ik een probleem. Beginnende dementie zeker? Maar helaba, daar stond nog een persoontje op mijn Google-account...en dat was Lilalena, beter bekend als Kadoke2. Zie je wel dat er voor alles een uitleg is? Voetnoot. Toen ik het aan Lottepoes vertelde keek die ernstig en bestraffend. Kortom, dat ik daar niet moet mee lachen... Nu zoek ik een goed Nederlands woord voor de geest in de betekenis van ,,your mind''. Want natuurlijk spelen die gasten met your mind. Als ik ,,geest'' zeg beginnen ze weer te gillen...

Jefke de bink

Alweer een figuur uit mijn af en toe verrassende carrière verdwenen. Jefke dus. Of de macho met de gouden pen, zoals ze vandaag in de serieuze krant blokletteren... Het was begin jaren zeventig. Dat weet ik nog omdat de krant nog niet failliet was en de zoon van de toenmalige eigenaar 's avonds in Gent voor mij de deur openmaakte als ik bij De Gentenaar mijn assisenverslag moest doorsturen. In 1976 is die man samen met de rest van de familie De Smaele-Sap uit de krantenwereld verdwenen. Maar over Jefke. Malief was door haar toenmalige chef naar Gent gestuurd om er een nogal lugubere kerel te gaan bekijken die zijn vrouw had vermoord...en daar een ,,vrouwelijk'' verslag over te schrijven. Baas LDL dacht zeker dat ik daar verstand van had omdat ik thuis een Meester had die mij wel zou uitleggen wat het verschil was tussen een openbaar ministerie en een burgerlijke partij. Voor de trouwe lezertjes: meester Van Eeckhaut heb ik daar ook op de tenen getrapt, maar dat verhaal heb ik eerder verteld en die mens is er ook niet meer om het tegen te spreken. Terzake: Jefke zat ook in de Assisenzaal, zoals hij tijdens de middagpauze aan ,,de pers'' vertelde omdat hij het een boeiende zaak vond. Een vent die door zijn wijf zo was getiranizeerd dat hij haar had kapot gemaakt. (Hij had, pour la petite histoire, ook haar tepels afgebeten.) En Jefke vroeg mij wat ik daar van vond, of ik hem zou veroordelen? Te ,bleu'' om de grote schrijver af te bekken (hihi, mijn latere opponenten weten beter) mompelde ik iets genre ,,ja natuurlijk moet die veroordeeld worden'' waarna kleine Jef mij in de ogen keek en luid declameerde: ,, gij zijt een zeer wrede vrouw''. In een latere periode gebruikte hij je en jij, maar ook een beginnende auteur moet nog bijleren... Foto van de wrede Malief in de Gentse assisenzaal? Helemaal onderaan de bladzijde.

Home sweet home

 

Even had ik ,,De zingende dokter'' als titel gekozen maar ik ga mijn lezertjes niet op het verkeerde been zetten...het gaat hier immers over de home van Bomama. En dat we het hier de jongste weken af en toe best leuk vinden. We, dat zijn de ,,weduwes'' van de laatste tafel, en dan heb ik het niet over de residenten. Voor de ,,verrassing'' (opgepast Malief, twéé rr-en)van Irene, en niet te verwarren met ,,Iedereen''...van de Vum-zaliger, daar zorgde dus deze flukse, 86-jarige residente voor. Ze kloeg al een tijdje over intestinale problemen en omdat tafelgenote Bomama niet snapte waar het over ging en residente Else al evenmin, wreef ik dan al eens over haar rug, zei dat zoiets ,,ambetant'' was en feliciteerde haar die woensdag toen ze zei dat het sinds die morgen ,,gelukt'' en dus voorbij was. Kwestie van het decor even te beschrijven... De dames aan tafel (de residenten) werden geholpen door gemiddeld drie bezoeksters (waarvan Malief eerder een toeziende, af en toe berispende taak kreeg toebedeeld) en Irene verorberde terug met smaak haar stapel boterhammen terwijl Else nauwkeurig toekeek of ze niet een boterham ,,liet liggen''. En toen gebeurde het. In de deuropening verscheen een bink die recht naar Irene keek en jawel, een mooie serenade ten beste gaf: ,,Heb je even voor mij, maak je tijd voor mij vrij'' terwijl hij met een dokterstasje zwierde. Of de residenten er zelf veel plezier aan beleefden weet ik niet, maar ,,de weduwes'' lagen in een deuk. Iets wat je in Avondrood niet zo vaak meemaakt. Irene had haar rollator vast gegrabbeld en stapte (bijna) fluks naar de bink, terwijl Madam Milou, Malief en Mimi (ik vond niet direct een goeie bijnaam, sorry) gierden als schoolmeisjes en onzin uitkraamden als ,,die mag ook eens voor mij komen'', ,,oei, krijg ik nu geen flauwte'' enzovoort. Enfin, gisteren konden we die avonturen aan de zonen van Irene vertellen. 't Waren eigenlijk ook binken en eentje zei zelfs dat hij ook dokter was maar...en bescheiden aarzelde. Ha ja, zei Malief vrank, niet voor oude madammen...Maar helaba, in het buitengaan hoorde ik dat Madam Milou het adres van de zingende dokter aan de zoon vroeg. Voor haar moeder, wel te verstaan.