De fotograaf in de labo-jas

Alweer zo lang geleden dat ik kennis maakte met Paul Van den Abeele. En gisteren stond het een eerste keer in de krant: Overleden. In de jaren zestig was Paul de top-fotograaf van De Standaard. Net voor het jonge geweld zijn intrede deed en zich ging meten met de kleine, bebaarde, bedachtzame man uit het Aalsterse. En lang voor iedereen ging denken dat fotookes maken toch niet moeilijk was. Over Paul werd veel gebabbeld. Dat hij een zenuwachtige was (hij was een zorgertje, dat is waar), dat hij met zijn autoke altijd in eerste reed (ik denk toch dat het tweede was en hij vroeg heel bescheiden of ik niet liever zelf reed..) en top-reporter De Lentdecker vertelde destijds heel fier dat hij tijdens een reportage met Paul zelfs nooit uit de auto kwam. Ik herinner mij zijn gezegde: ,, Ik ga graag op reportage met Polleke.Ik zeg dan ,,Polleke, ga ginder es kijken en pakt ma wa fotookes. We moesten toch niet met twee door dat patattenveld ons schoenen vuil maken?;..'' Gisteren dacht ik ook aan mijn eerste ,,opdracht'' met Paul. Voor een verhaal op de vakantiepagina moest Paul een foto maken van een ,,geluidsjager''. En nee, het verhaal was al geschreven door Vic, ik moest doen of ik een geluidsjager was en Paul zou dat ,,illustreren''. Nog altijd geen idee hoe dat marcheerde, maar ik kreeg een voorhistorische bandopnemer rond mijn nek en moest ,,elegant'' poseren voor een waterspuwer in Brussel. Ik was 25, had een hele ochtend gekotst (zwanger van Lottepoes) en had met Paul op café gezeten. Om een colaatje te drinken en te bekomen. Paul was een vader en dus een ervaringsdeskundige. Wat het resultaat was van die reportage ziet de lezer hier onderaan de teksten. Of hoe een klassebak een misselijke toekomstige moeder een glans gaf die er waarschijnlijk in het echt niet was. Nee, de auteur van het stuk was niet tevreden. ,,Maa Lieveke(*) toch, ge moest die micro aan de waterstraal houden waar ze in de plas terecht komt, en de bandopnemer stond niet aan, snapte?''. Ondank is 's werelds loon. Maar Paul heb ik voor het resultaat uitvoerig bedankt. En zijn repliek was typisch Paul ,,Neenee, ge zijt ook geen lelijke hé...'' (*)In die tijd mochten ze nog neerbuigend doen tegen vrouwen...En ja, Paul was de enige die een labo-jas droeg, je wist meteen wie je mocht aanspreken op de foto-redactie. En terwijl ik toch complimenten uitdeel: achteraf viel Vic nog best mee. Zeker toen ik hem betrapte terwijl hij aan de telefoon tegen de Meester zei: ,,nee meneer, hier werkt geen juffrouw Herpol''. En ik nadat hij de telefoon had afgelegd, beetje pesterig zei: zou dat niet voor mij geweest zijn? Ik heb hem er enkele maanden geleden tijdens onze reunie in Ter Doest en meer dan veertig jaar na datum, nog eens lekker mee gepest...

Kadokestijd

Laat je niet foppen door de titel, dit gaat over dé Kadokes. Al moet ik stilaan een nieuwe naam bedenken voor mijn stevig uit de kluiten gewassen kleinkinderen, nog altijd twaalf jaar en al een flink stuk boven hun maliefje uitgeschoten. Dezer dagen kwam het eerste verslag van de ,,grote school'' - een topsportschool en een klassieke humaniora of hoe heet dat tegenwoordig?- en mij heeft het een paar traantjes gekost. Niet omdat het zo slecht was (wat dàcht je) maar omdat ik het de Meester zo had gegund: een schitterend rapport dat hij meteen aan heel Mechelen (enfin, toch half Mechelen) kon vertellen. Nee, de Meester was geen ,,stoefer'' en zijn dochters kunnen zich zelfs niet herinneren dat ze van hem een compliment hebben gekregen (Malief ook niet), maar via een soms lange omweg kregen ze toch te horen dat zijn gezin zijn geliefkoosd gespreksonderwerp was. En al gaf hij de Kadokes liever een ruige knuffel dan een flauw streeltje, de foto's liegen er niet om: in het opa-statuut had hij zijn ware roeping gevonden. Vandaag is zijn ,,breuke'' jarig: hij nam een jaar eerder en tien jaar jonger, afscheid van hem. Soms vraag ik mij af of de Meester toen het geduld niet meer kon opbrengen om als laatste achter te blijven.

Kerstwensenshow

Wat doet een mens terwijl ze strijkt? Naar de radio luisteren. Nu ben ik een matig verknochte fan van JoeFM , meer omdat ik niets beter ken dank zij de Meester, en omdat ik een radar heb om de ,,commerciële boodschappen'' niet te horen. Maar gotochgottekes, die ,,Kerstwensenshow'' waarmee ze mij vandaag aan het teisteren zijn? Of ben ik gewoon een elitair mens die niet snapt dat jos en janinneke modaal niet beter kunnen praten, laat staan hun wensen duidelijk kenbaar maken. Hun namen versta ik niet (zou ik doof worden?) en het zou mij verbazen als onze Gust en ons Marjan weten dat zij de gelukkigen zijn die zomaar op de radio vernoemd worden... Maar een paar keer heb ik ook goed gelachen. Zo was er een kerel die zijn kerstwens formuleerde door te vertellen dat hij een huis zocht tussen Deinze en Brugge, dat het tussen de 495 en 750 euro huur mocht kosten en nog enkele belangrijke details qua eventuele wensen. Was de dj van dienst naar het toilet, een wandelingske gaan maken of gewoon aan het afkicken van al die baarlijke onzin??? Dan nog liever de niet onaanzienlijke hoeveelheden luisteraars die hun huisdier een fijn Kerstfeest wensen. Hoe eenzaam kun je zijn? Ha ja, ,,laat je maar eens goed gaan'' zegt de dj van dienst. Dit is dus mijn bescheiden bijdrage. Allemaal ne zalige en ne gelukkege en een goei gezondheid...voor iedereen die luistert. (pardon, dit leest).

Is het waar dat jij op mij bent?

Wat een geluk dat er mobieltjes zijn waarop de jeugd van tegenwoordig het kan aan- en afmaken. Ik zie die bink _ die vandaag zo stoer was om Kadoke2 via sms te vragen of het waar was dat zij ,,op hem was'', die vraag al in levende lijve aan haar stellen. Hier aanbellen of een idyllische omgeving opzoeken zoals de speelplaats of de strozak op scoutskamp want waar ontmoeten de twaalfjarige geliefden in spe zich anders? Enfin, dat ik dus iedere dag bijleer. Vooral vandaag. Het mobieltje van Kadoke2 staat roodgloeiend, vriendin krullenbol geeft advies en Malief zit er met open mond bij. Geeft advies dat prompt wordt weggewuifd. Kadoke2 wil alleen maar weten wie ,,dat'' gezegd heeft, en Malief zegt dat ze die kwiet moet schrijven dat het een onnozele vraag is. Maar dat is het dus blijkbaar niet...Tussen de mandarijntjes, de druifjes en de Brusselse wafel wordt druk gediscussiëerd want de onverlaat heeft eigenlijk al een lief. Maar daar heeft hij wel altijd ruzie mee. Op dat ogenblik sleept Malief de schooltas van krullenbol uit de keuken naar de eigenares. Want in die tas is een mobieltje heel nerveus aan het bellen. Er wordt blijkbaar hulp gevraagd aan vriendin krullenbol. Waarna Malief naar de keuken is teruggekeerd om zich te bezinnen over de dingen des levens. Niet zonder eerst te vragen: wat is dat eigenlijk als je ,,op iemand bent''? Wat is het verschil met vriend of kameraad? Na een korte stilte heeft Malief het dan maar zelf gezegd: ,,kussen en handje vasthouden?'' ,,Ja, dat is het ''. Hèhè.

Oma is wat traag van begrip

Sinds Kadoke1 op de topsportschool zit heeft Malief nog één Kadoke om wekelijks mee te kletsen, te lachen, en, in deze tijden van nakende toetsen, te steunen. Nu ja: we lachen wat af. Gisteren heb ik zelfs zo hard gelachen dat ze het op haar mobieltje heeft opgenomen. ,,Geweldig Malief, hoe jij kan lachen en huilen tegelijk''. Dat zit zo: het rooster voor de komende toetsen werd besproken en Kadoke2 zou geen kleindochter van mij zijn als ze geen afkeer had van iedere vorm van rekenen. En omdat ook de humaniora van het Freinet-type is worden de kids op een originele manier aangesproken. Ha zo? De juf _ bij Freinet zeggen ze Nelleke_ had opdracht gegeven om op een simpele, verstaanbare manier uit te leggen wat twee evenwijdige rechten waren.(ik zeg nu zomaar wat, ik weet wel zeker dat het geen driehoek of kubus of zo was...) Tja, en Nelleke had dus gezegd dat ze moesten doen alsof ze het aan hun oma uitlegden. NOTEER DAT! Welwel, een oma is dus traag van begrip, hoort waarschijnlijk niet goed en wat dacht de juf verder nog??? Maar toen liet mijn hartediefje haar ,,tekst voor oma'' lezen en ben ik zo hard beginnen te lachen, enfin ja, het is mijn eigen stomme schuld als ik binnenkort op YouTube de vedette wordt, temeer daar vriendinnetje krullenbol smeekte om het voor haar ook nog eens voor te lezen. En zij had een ,,betere'' gsm. Nog later vertelde mijn kleindochter dat de juf Nederlands gezegd had dat ze een sarcastische stijl had, wat wel leuk was in combinatie met romantische verhalen. Wiens kleindochter? Vanmorgen bij het ontbijt heeft ze mij gevraagd of ze het filmpje aan de juf mocht tonen, of ik het niet erg vond? Nee hoor, want als Nelleke goed luistert zal ze horen dat ik zei: Ik ga da mens een brief schrijven...

Wij waren er niet bij...

,,Amai, gij weet weer wat schrijven op uwen blog!,, grinnikte mijn lievelingsnicht Tanjel toen we gisteravond om 22u35 weer voet op vaderlandse (nu ja) stedelijke bodem zetten. We hadden een reis van 6uur en 20 minuten achter de rug om op onze bestemming te geraken en daarna nog eens 3uur en 40 minuten naar huis. Op dezelfde dag hé! Dat zat zo. Er was dinsdag 28 oktober geen sprake van enige treinstaking (echt niet), het zou 16 graden worden en Tanjel verklaarde zich akkoord om met Malief naar Oostduinkerke te reizen, gewapend met de reisattributen van de gepensioneerden, met name de juiste pasjes. De eerste kink in de kabel bleek de tram in Oostende: hij reed maar tot Westende. Als echte onervaren tramreiziger had Malief niet door dat je op de kusttram op een lichtje moet duwen om in te stappen. We zaten de chauffeur al te verwensen voor zijn onwil: de deuren waren toe maar hij vertrok niet, waarom deed hij ze dan niet terug open? Enfin, we vonden dus het knopje en stapten op. En begonnen meteen al de informatie op de aanplakbiljetten te lezen. Grote feestelijkheden in Nieuwpoort, tram mocht niet door. We bleven lachen, stapten gedwee uit in Westende, keken vol medelijden naar de vele rugzaktoeristen die in de bled belandden en gingen op zoek naar een bus. Niks te vinden. Stapten binnen in een leuke Ierse pub annex resto, keken de leuke eigenaar diep in de ogen en die zou voor ons een taxi bellen. Uit de conversatie met de taxicentrale bleek dat al hun taxi's vast zaten op de auto-weg waar de ,,groten der aarde'' met veel tamtam werden vervoerd naar de westvlaamse oorlogsmonumenten. Ha nee, ons hadden ze niet verwittigd, zelfs niet uitgenodigd. Hahaha. Maar geen probleem: de Ierse pub (het was ondertussen halfdrie) zag er prima uit voor een fijne lunch, en we lieten het niet aan ons hart komen. Want de eerste tram naar onze bestemming zou...om 17u weer mogen rijden. Nu zijn zowel Malief als Tanjel geoefende kwebbel- en tetteraars en hadden we onlangs toch gezegd dat we nog eens moesten bijpraten. Hetgeen geschiede. Maar tegen vier uur moest er toch ook nog wat gewandeld worden. Het werd stappen in een straffe bries en zo legden we al een flink stuk van het tramtraject af, wat vooral leuk was omdat er geen levende ziel (en vooral geen stinkend voertuig) onze zeelucht verpestte. Enfin, ik zal inkorten: we geraakten in O. waar de klok van thuis-aan-zee nog op zomeruur stond en we even wreed schrokken ,,oei , al bijna zeven uur???''. De centrale verwarming werd op wintermodus gezet en begon feilloos te ronken (het doel van onze uitstap!) en na een paar glazen water (die zeelucht hé) stapten we weer naar de tram. En ik zal weer inkorten: een knusse lange L-trein bracht ons ruim over halfelf thuis. Tanjels onverstoorbare echtgenoot die haar kwam ophalen kon ik geruststellen: we hebben ons wreed goed geamuseerd. Echt waar. Maar dat kan natuurlijk alleen met twee zotte dozen zoals Tanjel en Malief, die zich hadden voorgenomen om van hun ,,uitje'' te genieten...

Pa, 39 jaar later

Bijna 1 november, dus een bezoekje gebracht aan Pa. Waarom praat ik de laatste tijd zoveel over het meesterke? Omdat we een ,,moeizame'' relatie hadden? Omdat hij nog uit de tijd stamde dat een dochter haar manieren moest houden, het zeker niet ,,in haren bol'' moest krijgen en dat ,,goed'' maar net ,,goed genoeg'' was? Dus geen Latijn (de broers wél natuurlijk), maar wel een schrikbarende nonnenschool in Schaarbeek die net met een Nederlandstalige humaniora waren begonnen en waar alle ,,overschotjes'' van de Brusselse buitenwijken tot een stuk in Brabant gedropt werden. Achteraf bezien heb ik het mij niet beklaagd: een mondje Latijn leerde ik wel van onze Poiche en de andere talen leerde ik met des te meer plezier. Met Duits heb ik nog een paar vriendjes opgescharreld (maar dat zal zijn bedoeling niet geweest zijn) en de Franse omgeving was dan weer interessant voor de Congolese connecties en Michèle, een Parijse pennenvriendin, terwijl dat Engels heel deugdzaam beoefend werd met Shigeko Goto en dat was een jonge vrouw die ik lange epistels stuurde (over de Congolezen en Duitse vriendjes) of over mijn pijnlijke likdoorn op mijn voetzool (!), maar die was zo beleefd (een Japanse hé) dat ze daar prompt op antwoordde. En ik kon naar Leuven en werd pol-en-sokker... Hm, ik ben weer mijn draad kwijt. Lottepoes en Malief stonden dus vandaag op het kerkhof van Meerbeek, toen Lottepoes opmerkte dat het volgend jaar veertig jaar zal zijn dat Pa hier ligt. En daarna gingen we naar zijn 94-jarige broer die een paar jaar eerder kloeg dat hij ,,over onze Fons zijnen buik nie meer kon reussen''(°). Maar wat een bejaarde! Och ja, sommige namen kan hij niet meer onthouden! Maar ,,ons Gabikke'' soigneert hem nog beter dan sommige jonge vrouwen. Waarmee hij haar kookkunsten bejubelde. Of wat dacht je? Alleen moest hij de patatten schellen... Zijn lieve vrouw zat er wat stilletjes bij met omzwachtelde benen en vond dat het zolang duurde voor ze weer beter werd... Dat heb ik mijn moeder ook al horen zeggen. Dat het zolang duurde eer het beterde... Gisteren zat ze (voor haar doen) heel stil in haar zetel. Wat er was? Ha, dat ze aan het bidden was? Mama, hoezo? Ja, van verveling hé... (°) ,,reussen'' is Meerbeeks voor wrijven...en dat gebeurde als nonkeltje jarenlang zijn broers grafsteen schrobde...

Armand Pien was hier!

Vanmorgen _ vrijdag 19 september_deelde Malief een bankje met een leuke griet. Geen vis maar een jonge vrouw die in het zonnetje haar boterham met kaasblokjes at. En Malief zij las haar krantje, lichtelijk gestoord door vier luidruchtige bejaarden iets verderop, (hm, echte bejaarden)die op een andere bank om ter hardst hun plannen voor de dag bekend maakten. Locatie: het zwembad-in-opbouw in O. De leuke griet had zich comfortabel gezet, en toen kwam de bink. Of zij misschien nog een plaatske voor hem had. De griet was goed opgevoed, Malief ook en we kropen wat dichter bij elkaar. Helaas, daarna zag Malief geen kans meer om zich nog verder te concentreren op ,,ongevallen die plaats vonden'' en een ,,bejaarde zeiler van zestig die al zestig jaar zeilde''...allemaal doodzonden volgens onze toenmalige hoofdredacteur maar die mens zal dat nu dus lezen in het rusthuis... Ondertussen was de bink (met fluo-vestje) aan de ondervraging begonnen van zijn slachtoffer. Ha, ze gaf les, ha ze woonde hier, ha ze was getrouwd. Hij zag haar wel zitten. Heu ja, voor zijn kleinzoon. Die zat in zijn vierde jaar rechten. Van een goeie partij gesproken. En toen gaf hij zijn geheim prijs: hij was ook getrouwd, al 63 jaar. En hij woonde al veertig jaar in Oostduinkerke, eerst in de vakantie, met het pensioen voltijds. Waarna de man aan een monoloog begon waarbij hij voor zijn stilaan indommelende toehoorster een groot geheim prijs gaf. Of ze wel wist dat O. de beste badplaats aan de Noordzee was? Jaja, dat had Armand Pioen hem persoonlijk verteld. (ik schrap hier het hoe en waar en wanneer) Waarom dus? Omdat hier de Hoge Blekker staat en de straalstroom van Frankrijk komt en op de Hoge Blekker (een hoge duin dus) botst en naar Veurne trekt. De straalstroom begot, die is sinds Armand Pien toch verdwenen? De leuke griet, die allicht nooit gehoord heeft van Pien, bedankte voor de informatie en ging terug naar school terwijl de babbelaar zijn fietsspelden aansjorde en wegreed. Ik was duidelijk geen interessante toehoorster. Ik zat heel de tijd te lezen... NOOT Dit verhaal schreef ik vorige week op mijn tablet maar omdat die kuren had heb ik het -terug thuis- op de PC verstuurd.

Na de Groote Oorlog...

Op 2 september is Philomena Augusta Aerts jarig. Voor de niet-ingewijden: dat is de mama van Malief. En product van na de oorlog. De Groote dan nog wel. Ik heb hier nog een schitterend bewijs uit die periode. Een zekere C.Montald maakte een fraaie tekening van een soldaat en dankbare vrouwen, zwevende engelen en zingende kinderen,cadeau van de Ville de Bruxelles à ses glorieux combattants de la grande guerre en meer bepaald voor monsieur Denis Aerts, regiment des grenadiers. Mijn bompa dus. En bijgevolg de papa van Bomama. Een stille man die geen woord Frans sprak... Nu hebben we al veel ellende over de Groote Oorlog gehoord en gelezen maar als ik de verhalen (die mijn grootmoeder destijds vertelde), mag geloven heeft Bompa, dankzij het slimme Brusselse regiment, gelukkig geen dappere heldendaden moeten verrichten. Ze gingen linea recta naar Holland en daar bleven ze tot 1918...terwijl zijn vrouw, met twee kinderen en één in haar buik, ,,op de vlucht sloeg''. Daar heeft Malief als kind veel verhalen over gehoord. En hoe ze brieven van bompa kreeg die aan het roer van een binnenschip naar Brussel werden gesmokkeld.(*) En om nu terzake te komen: 11 november 1918 was het vrede en kwam bompa thuis, 2 september 1919 werd Philomena geboren. Enfin, Philomène, met een vette accent grave.En ze kreeg straffe genen mee. Zaterdag vroegen de bezoekers van Avondrood hoe oud Bomama dan wel werd. Ha ja, 95? Dat hadden ze nooit gedacht. Achter in de zeventig misschien? ,,Tja'' mompelde Malief, ,,goeie genen hé. Ik zal maar niet zeggen hoe oud ik ben?'' Oh, dat was een plezant spelletje, ze begonnen te gokken. ,,Ik schat vanvoor in de vijftig'' zei de eerste (een halve blinde allicht). Nee zei haar zus, da kannie want haar ma is al 95. Op de volgende residentenvergadering ga ik voorstellen om leeftijd raden in te voeren als gezelschapsspel. Ze waren in Avondroood in lang niet zo geanimeerd bezig geweest... (*)Benieuwd of Pezzeke daar het fijne van weet. Maar ja, die is Véél jonger en met een ijzersterk geheugen...

Rock'n roll in de achteruin

Wie zou er nu eigenlijk blij zijn met die drie dagen ,,gratis'' festival in onze vaderstad? Een onderwerp dat een van mijn begenadigde chefkes in vroeger dagen zeker had willen uitvlooien (en, hu, in de krant zetten). Ik zou er zelfs geen straatinterviews moeten voor doen: de reacties vliegen mij zo om de oren.
  Het begon al eerder deze week bij de kapper, nabije buren van het grote festivalpodium waar een tiental sukkelaars in de gietende regen buizen in elkaar prutsten. Met weinig enthousiasme. Dan de jonge kapstertjes. Nu ja, al 28. Ze bleken stokoud voor dit soort lol. ,,al het krapul van buiten M komt er op af omdat het verniet is''. En 's avonds staat het hier voor de deur zo vol dat we niet buiten geraken.
  Deze namiddag op weg naar de chocolatier om voor bomama een kilo pralientjes te kopen als traktatie voor haar verjaardag.(ze moet ze niet zélf opeten hoor). Gauthier was gesloten ,,wegens Maanrock!'' Kon niet vragen dat het was omdat ze naar de concerten willen gaan, maar ik betwijfel het.
  Om het hoekje, op de Grote Markt, nog een Neuhaus. Ha ja, lawijt hé, zei de jonge bediende die terloops vertelde dat ze sebiet ging sluiten, dat haar dochter van veertien jaar naar het festival wou maar ze daar wel een stokje ging voor steken. Ik dacht er nog net op tijd aan dat er bij de chocolaadjes geen met dikke noten mochten zitten. Heu, nogal wat bomama-collega's zonder tanden hé.
  Ondertussen was de wandelweg langs de Dijle afgesloten maar ik liep in de goeie richting en kon er nog uit. Een meneer met zijn armen vol lege flessen keek verlangend(of was het geërgerd?) naar de onbereikbare glascontainer. Ik heb ze over de nadarafsluiting aangenomen en hij bleef kijken of ik het goed deed...
  Dan had ik nog een interventie kunnen doen bij een jonge vader die met een héél plat babytje op de grond zat en het sukkeltje probeerde te overtuigen om van het flesje te drinken. Dat werd meteen uitgespuwd. Ik wou hem zeggen dat hij eerst melk in het speentje moest laten lopen, maar het kind krijste al zo hard en de muziek was zo luid dat hij mij zeker niet had verstaan. Ha ja, ik denk dat die baby de muziek ook niet zo geweldig vond.
 Toen dacht ik: maar Lottepoes zal van dat festival wel genieten. Nee hoor. Want de mensen die komen kijken hebben geen respect voor de zangers en luisteren niet. En met een zucht: ,,Ik denk dat ik daar al te oud voor ben...''
 Nog een laatste opwekkend detail: her en der waren ,,plashokjes'' geplaatst om de mannelijke feestdrinkers te ontlasten. Op de terugweg lagen in al die hokjes in het plasbakje bekertjes en bierblikjes. Vis er dat maar eens uit als je node moet...De mannen van de reinigingsdienst hebben tenminste nog handschoenen aan.

Wat was dat nu weer?

Vanmorgen in het zonnetje snijboontjes aan het, ja wat, snijden natuurlijk. Dit wordt weer een spitant verhaal...En stilletjes aan het lachen met een recente mail van een nieuwe blog-lezer. Maar toen keek ik naar het torentje in de tuin en zag het licht. Torentje? Dat staat ergens van jaren geleden in de blog en daar heb ik destijds een foto bij gezet om te bewijzen dat dit art nouveau-huis (niet echt maar 't trekt er op) een torentje heeft. En zo zijn er nog foto's ter illustratie van veel andere onzin ooit verschenen en ook weer verdwenen om nieuwe exemplaren te tonen. Waarmee ik de nieuwe lezertjes maar wil verwittigen dat sommige onderwerpen ongetwijfeld klinkklare onzin zijn voor de buitenstaanders. (als excuus kan het tellen). Was ook van plan om een aantal slappe afleveringen te wissen. Maar toen begon ik dus de oude afleveringen te lezen en raakte zo moeisji (raar woord van Kadoke2 waarmee ze destijds melige slappe kost die ontroert beschreef.) Ik was alweer een uur kwijt ,,hier moet ook nog gewerkt worden hé'' hoor ik ons moeder al zeggen. Bovendien heb ik al ervaren dat er ook ,,verstrooide'' lezertjes zijn. Zo kreeg ik een paar jaar geleden (Malief was goed en wel pensioengerechtigd) een vriend van lang geleden op bezoek. Hij had gelezen over de tweeling en feliciteerde mij met die prestatie En of ze nog altijd schoolplichtig waren? Tja, destijds had zijn moeder mij zijn communiefoto gegeven. ,,Hij is zo verliefd op u'' zei ze. En was hij toen misschien gestopt met tellen? Lap, en nu komt de vraag van één miljoen: 't zou best kunnen dat ik in herhaling val... En verward of vergeetachtig? Malief liet haar autosleutel op de lavabo in het toilet van de Delhaize liggen, maar Simply Red deed beter: haar gsm viel in het toilet...

Thuis aan zee...

De kleine kabouter in mijn notebook die mij voortdurend verwittigt dat er nieuwe ,,updates'' zijn, dat er wordt ,,afgesloten'' of dat er een ,,fout'' is begaan bij het opslaan van teksten (Niet Dus) heeft mij nu goed liggen. Eerste versie van Malief thuisaanzee is verdwenen en dat zou wel mijn eigen schuld-dikke-bult kunnen zijn want mijn nagels zijn te lang en een notebook is precies een baby: take care. Enfin, drie kwartier geleden vertelde ik hier van mijn eerste vakantie alleen in thuis-aan-zee en was net alle leuke dingen aan het opsommen. Zoals een bezoek aan mijn jongste neef(die ook al mooie grijze haren heeft hoor),een bezoek van een buur van de overkant die wij -de Meester en ik- zo onbeleefd ,,de maniakken'' noemden omdat ze ,ahum, zoveel poetsten...en toen moest ik nog vertellen wat ik vandaag had gedaan.Alle ingevroren groentjes, sauzen en ...een dubbele portie erwtjes en worteltjes van de Meester in de vuilnisbak gekieperd. Minstens anderhalf jaar oud. Ik heb de meticuleus in blokjes gesneden worteltjes tja, ik heb er afscheid van genomen. En nu schijnt de zon. Toch voor even...

Met de cornflakes op schoot

Het weerzien was hartverwarmend: om mij op een makkelijke manier te laten zoenen moest ik al op twee trapjes staan. Dit kryptisch bericht om in één zin te zeggen dat de Kadokes terug waren van hun scoutskamp en mij een extra knuffel wilden geven. En daar was een extra verhoogje voor nodig. Want ondanks mijn hakken was dat zondermeer een belachelijke ervaring: ze waren wéér gegroeid. En Malief wou die nieuwe lengte vereeuwigen. Ooit stond de tweeling tegen de eiken deur en reikten ze nog niet aan het glas-in-lood, vandaag stond Kadoke2 op blote voeten tot halfweg het raampje te glunderen. En daar moest dus een plaatje van gemaakt. Ik zal zeker geen geheim vertellen als ik beweer dat ik de kneepjes van mijn fototoestel weer vergeten was? En dus kwamen er voortdurend wazige Kadokes op het scherm. ,,Maar nee, Malief, schalde mijn vrolijke kleindochter, jij bibbert terwijl je afdrukt. En jawel, de volgende pogingen waren even belabberd. ,,Wacht'' zei mijn inventieve hartendief: zet je neer en zet hier het fototoestel op. Dat ,,hier'' was een grote doos cornflakes (Kellogs tresor dubbele chocolade om precies te zijn) die op mijn schoot belandde. Tja en toen moesten we zo lachen dat we overgeschakeld zijn op selfies en andere onnozelheden. Geen probleem want ik heb nog altijd niet door hoe ik fotookes op mijn blog kan zetten. Nog even geduld dus, als je die mooie langpoot-kadokes wil zien verschijnen. Die Windows 8 hé...Maar wat ik wél door heb is dat die grote doos Tresor weer boven op de kast is beland omdat Kalamity ze niet wou meenemen. Omdat zoiets geen eten is...Kadoke1 zei voorzichtig:,, maar bij Malief kregen we het maar één keer per week hoor''. Heb ik overigens al eens gezegd wat een schatje die bink is?

Afscheid van Thijsje

We waren even oud maar aan haar levenslust, totaal gebrek aan menselijk opzicht en compromisloze vriendschap kan ik nog een puntje zuigen. Als we in de Fiera in Milaan genoeg prosecco hadden geproefd om onze mode-ellende te vergeten noemde ik haar Thijsje en zij mij ,,meidje''. We waren zogezegde concurrenten in het krantenvak, maar in onze afdeling was die onbestaande. En omdat onze bazen toch niet meelezen: de Vlaamse modepers was een clubje zotte trienen die keihard werkten maar voor geen meter concurrentiegedrag vertoonden. Invitaties voor een defilé gestolen? De vriendinnen hielpen mekaar aan een (eventueel vervalste) kaart (waar diende onze vriendschap met de gasten van de mode-academie anders voor?) en zo werden vriendschappen ,,voor eeuwig'' gesmeed. Niet dat we dat met zoveel woorden zegden: je zag nergens zo'n heterogene bende. En gisteren is dat in het crematorium van Hasselt weer gebleken... Thijsje is er niet meer. Geveld na een slepende ziekte, zoals dat heet. Twee maanden geleden hadden we nog een lange babbel aan de telefoon. Zij vroeg mij eerst hoe ik het stelde zo zonder de Meester. Typisch Thijsje. En zij maakte plannen, na een lange chemo (en een slanke lijn, grapte ze) om binnenkort nog eens héél lekker te gaan eten voor ze onder het mes ging en misschien lange tijd niet meer zou kunnen genieten... Vorig weekend dacht ik ineens aan haar en mailde een maatje van de vriendinnenclub of zij iets wist. Ja dus, we mochten afspreken in het crematorium. En zo had Thijsje toch nog voor een briljant optreden gezorgd (al lag ze er zelf monddood bij): een ,,maçonieke'' uitvaart met veel deftige grijze heren die moeilijke teksten voordroegen en (voor de meeste van haar vriendinnen) rare protocolaire gebaren maakten, eigen aan de logebroeders. We herkenden Thijsje niet. Behalve toen de foto's van haar werden geprojecteerd: een beeldschone jonge vrouw, een weelderige moeder en oma, een gelukkige vrouw. Na afloop zijn we met de ,,anciens'' van de journalistieke bende op zoek gegaan naar een fijn restaurant. En zegden we hardop dat Thijsje wel zou geweten hebben waar we naartoe moesten. Aan een tafel met acht stoelen zijn we met zeven aangeschoven. Haar stoel bleef leeg. In haar stijl werd champagne besteld, werd getoast op haar ongelooflijke levenskracht, spirit, vriendschap. En op ons. Dat we in onze telefoonboekjes de namen van de vriendinnen nog eens extra zullen onderlijnen, dat onze kinderen weten wie ze moeten verwittigen als onze beurt er is. Waarna we weer flink getoast hebben. Behalve de traditionele Bobjes. Ook op dat vlak hebben we mekaar altijd goed verstaan. Raar maar waar: vandaag heb ik voor het eerst sinds de Meester er niet meer is voor mezelf alleen frietjes gebakken en een pintje gedronken. Thijsje had het ook zo gedaan.

Mijn (ahum) Facebook

Malief gaat een feesboekske doen. Beetje stoefen, dus. Ligt niet in mijn aard (enfin, denk toch niet) maar nu ligt hier al pakweg twee weken een droom van een rapport voor mijn neus en omdat de ouders van dit wonderkind mij nog niet gesommeerd hebben om dit prachtstuk nu eindelijk eens te tonen, voilà, hier is het. Rapport van het Stedelijk Conservatorium voor jongedame Kadoke2. Ik citeer: ,,Altijd mooie ideeën en een schitterende inzet. Je durft veel en begrijpt waar het om gaat. Je bent toe aan werken in een kleine groep om al wat je al kan (zéér veel!) nog scherper te stellen. Slim, focus, talent en creativiteit. Alles is aanwezig'' Eindevaluatie: Mooi examen van een slimme en heel aangename meid! Je inzet was prachtig, je zet een energie in de groep! ,, Moet deze van trots blinkende Malief er nog bij schrijven dat ze ,,Grootste Onderscheiding' kreeg? En dan nog even verantwoorden: Kadoke1 is ,,talk of town'' als volleybalspeler, zus mag ook eens in het zonnetje staan. Toen ik haar met het schitterend rapport (dat ze bij mij ,,vergat'') feliciteerde relativeerde ze het: ,,iedereen was goed hoor''... En nu niet vergeten dat wij héél trots op je zijn!

Mijn vriend Sinterklaas

Weer een verhaal uit de oude doos, maar 't is mijn schuld niet. Dat heb je als je in de krant leest dat Sinterklaas gestorven is. Enfin, niet de echte, maar een advocaat die hem de laatste twintig jaar van zijn leven danig heeft nagespeeld. Niet qua cadeautjes, maar qua uiterlijk. Zo, lezertje, je bent op het juiste spoor, weet over wie ik nog iets kan vertellen. Op gevaar af dat ik het ooit al eens vertelde, maar dat moet je een quasi-bejaarde dan maar vergeven... Het gebeurde in het prille begin van mijn journalistieke carrière en als ik nu zie hoe oud hij werd dan was hij destijds ook nog een snotneus. In de jaren zeventig werd Malief nogal eens op pad gestuurd om lezers te aanhoren. Die hadden dan eerder bij LDL hun beklag gemaakt over een of andere onrechtvaardigheid. Zo werd ik samen met fotograaf naar een ,,uitzuipcafé'' gestuurd in de buurt van Gent. ('t zal wel de Kortijkse steenweg geweest zijn, maar zeker ben ik niet.) De voluptueuze uitbaatster had er zich over beklaagd dat er voortdurend auto's met jonge rijkswachters op haar parking kwamen staan en dat zoiets slecht was voor de zaken. En dat meester Sinterklaas (haar advocaat want da was ne straffe) haar had gezegd dat er veel geld zou nodig zijn om die zaak op te lossen want dat er ,,veel bij betrokken waren''. Nu, Malief was niet helemaal meer groen achter de oren, vroeg haar wettige echtgenoot wat hij daar van vond en kreeg de repliek dat ,,ge zoiets niet zegt aan een kliënt''. Einde incident. Enkele maanden later werd Malief naar het Assisenhof in Gent gestuurd voor een ,,wree moord op een kind'' en zo kwam ze meester Sinterklaas in hoogsteigen persoon tegen die de gewoonte had om met de gerechtsjournalisten tussendoor een pint (koffie) te gaan drinken.(ook iets wat ,,mijn'' Meester maar louche vond) En omdat ik naast Sinterklaas belandde en hij mij een beetje bekeek als een trutje dat zeker niks durfde zeggen vroeg ik hem waarom hij de madam van het uitzuipcafé zo'n blaaskes had wijsgemaakt?? Hoho, de man had nog geen lange witte baard maar roepen kon hij al. Dat ik zeker geen gedacht had wat de advocatenstiel precies was? En toen hielp een lieve collega mij met de uitsmijter ,,ze is er wel met ene getrouwd.'' Waarna het even stil was en hij dan vertelde dat de vrouw het zelf gezocht had: ze kwam telkens in licht tenuutje de parking op als er jonge rijkswachters parkeerden en dat was leuk gratis spektakel...Wat ze meteen aan hun collega's in de kazerne verder vertelden. Besluit: ook hij moest de stiel nog leren...

Ha, gién Marokkaanse?

Nog deze week meegemaakt bij de kapper: Cara, een voluptueuze Latina met fraai gestylede haardos, maakt de rekening van een klant. Ik zie alleen haar rug, maar de grijze krulletjespermanent, de stugge houding en het onmiskenbare dialect doen vermoeden dat de klant een authentieke autochtoon is. ,,Awel, is da nie gratis as ge vier kindere hét? Gao moe da toch kenne?'' ,,Pardon'' zegt Cara, wat bedoelt u? ,,As ge vuil kindere hét, da kende toch?'' ,,Ik heb alleen een zoon, mevrouw'' zegt Cara met een rustige blik en ik begrijp u niet,'' De repliek kwam nog rapper dan het licht: ,,Ho, zedde ga gin Marokkeunse?'' ,,Nee mevrouw, van afkomst een Latina, en mijn ouders hebben mij geadopteerd en die wonen in Leuven.'' ,,Ha zoe''. Wat later is het mijn beurt en had ik Cara graag excuses aangeboden in naam van al die idiote madammen met misselijke grapjes. Ik doe het dan maar in eigen naam. ,,Och'' zegt ze, zoiets hoor ik al niet meer...''

Negenhonderdtweeënnegentig gram ijdelheid

Van een zaak kun je Malief niet verdenken: dat ze geen boeken leest. Maar dit was pure verbazing, weerzin: de papier geworden ijdelheid. Een boek van 717 bladzijden , een cover waarop 25 (vijfentwintig!) kopjes van de auteur, van broekventje tot indringende ,,journalist''. Ik schrijf dat laatste met gène. Heb ik die beroepsgroep echt met zo'n paljas moeten delen? Helemaal per toeval maakte ik kennis met de autobiografie van de grootste televisiemaker aller tijden. Dat zegt hij toch zelf. Hij schreef die turf alweer vijf jaar geleden, maar de baas van een serieuze boekhandel had er mij nu pas op gewezen. Dat ik vermeld stond in een boek waarin de auteur toegaf dat hij de inspiratie voor zijn ,,Millet-reportage'' uit een verhaal van mij had gehaald. Mijn verhaal verscheen in december 1985, hij pakte er mee uit in maart 1986. Eerlijk gezegd kon ik het niet geloven. En dus ruilde ik een cadeau-check en wat wisselgeld voor het meesterwerk. Heb de kolos net niet gillend in een hoek gegooid. Zou het echt iemand interesseren dat hij in zijn studententijd twee lieven had, een in Brussel en één in Antwerpen? Tsjtsj, wat een bink. Maar hoe zat het met de pikkendief die mijn idee jatte? Er zat niets anders op dan de volgende dag terug te keren en ook zijn tweede boek te halen, dat uitsluitend over de beruchte reportage ging. Stukken bescheidener (van formaat), dat wel. Het dateerde uit 1986 en ging alleen maar over zijn spraakmakende, indringende, lichtvoetige reportage rond ,,het kledinggedrag van schoolkinderen'' of ,,de snob-mode''. Gevonden! Op bladzijde 35 staat een print van ,,mijn'' modeverhaal zoals het in Het Nieuwsblad verscheen, destijds een beetje tegen mijn zin ,,verlucht'' met tekeningetjes. De serieuze versie van De Standaard wordt verzwegen. En toen moest ik toch wel lachen. Hoe kon ik zo naïef zijn om te denken dat die belangrijke mens zou toegeven dat hij mijn idee gepikt had? Met een print waarvan je nauwelijks de tekst kon lezen? Ach ja, ijdelheid wordt niet altijd beloond. In mijn geval toch niet... Heel mooi vond ik de slotzin uit het voorwoord van Jan Schodts ,,Gelukkig bestaat voor de tv-makers ook nog de boekdrukkunst.'' Dat laatste boekje kwam uit de ramsj, compleet met persoonlijke opdracht aan een zekere Thomas. En een Echte handtekening van een BV die een kwart van de bladzijde vulde. Belangstellenden mogen er bij mij zeven euro voor neertellen. Een koopje toch?

Lieve vrouwenhater...

Het begint met een verhaal uit de oude doos. In 1976 kwam ,,de vrouwenhater'' in ons leven. Een overweldigende meerderheid had hem verkozen tot onze grote baas. En dat was een unicum want de man was door zijn onderdanen heu ,,geplebisciteerd'': hij was niet eens kandidaat. En wij (de hele redactie, om de bende maar een naam te geven), zag hem graag. Welja, er waren ook grommelaars, en die noemden hem dus een vrouwenhater. Omdat hij vrijgezel was, altijd recht voor zijn raap en hardop zei dat hij niet tegen tranen en andere flauwiteiten kon. Of tegen intriges, als ze bij hem geen gelijk kregen. Lang geleden, helemaal waar. Gisteren zijn we de man gaan opzoeken in een rusthuis. Ik was er eerlijk gezegd een beetje ,,ondersteboven'' van. Hij zat op de televisie naar een soort rechtbankserie te kijken en toen had ik nog verwacht dat hij zou zeggen: ,,zeg, ik ben wel aan het kijken hé''. Dat was de eerste verrassing. Mijn naam kende hij nog wel, ,,maar ik herken u niet zenne'' zei hij lachend. ,,Ha ja, een ouwe madam geworden hé'' grapte ik (niet helemaal van harte...).Ik mocht hem een zoen geven, en een knuffel. Toen kwam de verpleging zeggen dat we naar zijn kamer moesten gaan, want dat er een vergadering was. En schoot onze baas even in zijn oude rol: ,,Jullie moeten het weten hé, eerst moest ik naar hier komen, dan weer weg!'' Met een lachje, maar met de stem van vroeger. Wie hem niet kende moest gedacht hebben ,,wat een ijzervreter''. (Zijn vroegere bijnaam, verdiend dank zij zijn belangstelling voor het leger.) Maar in de gang verloor hij zijn masker en nam hij mij stevig bij de hand. De rest van het verhaal is een lange memory lane. Hoe hij de avond dat de Herald of Free Enterprise zonk en ik avonddienst had hij op zijn knieën naast mijn bureau kwam zitten, de warboel aan verslaggevers op het strand van Zeebrugge ventileerde en mij dicteerde wat ik moest schrijven. Het was net een avond dat de krant om technische redenen vroeg moest sluiten. Daarna bracht hij mij met de wagen naar huis ,,maar niet in de stad hé want daar ben ik al eens verloren gereden'' gromde hij die avond. Een baas met een bescheiden wagen (ik heb er later andere gezien). En in Vilvoorde smeekte ik hem om zijn bocht naar de E19 wat voorzichtiger te pakken, want wat zou er geroddeld worden als we verongelukten. Ik heb het gisteren terug opgehaald, en we lachten en ik verzekerde hem nog eens dat hij de beste baas ooit was omdat hij streng maar rechtvaardig was. Ja, dat wist hij nog, dat er velen waren die hem streng vonden. Ik bekende dan maar dat ik altijd over hem sprak met zijn familienaam, maar dat was omdat de anderen dat ook deden. En dat hij mij het gevoel had gegeven dat ik meetelde, ook al waren mijn schrifturen niet direct zijn geliefd onderwerp. Hij had mij zelfs eens willen overhalen om naar ,,onze jongens in Duitsland'' te gaan, om te kijken hoe ze het daar stelden. Ik zag het niet zitten, en hij had begrip voor mijn argumenten. Het was de tijd dat ik nog lang haar, rokjes en hoge hakken droeg. Ik zag mij daar al rondlopen als ,,onderzoeksjournalist''. Of hij het allemaal nog haarfijn begrepen heeft? Ik denk het niet, maar het afscheid was hartelijk en hij heeft ook nog gezegd dat ik waarschijnlijk ,,een goede inborst had''.

Handige Harjet

,,Hoe gaat het nog met u?'', da's zowat het eerste wat Malief te horen krijgt als ze een stapje in de wereld zet. En dat stapje moet je zeer breed zien: naar de bank, naar de Inno, naar het station, naar de glasbak, naar de krantenboer. Of gewoon op straat, als ik mijn postbus leeg maak. ,,Goed'' zeg ik dan. Wat zou ik anders moeten zeggen? Ha ja, er zijn er die mij als een sukkelig hondje willen uit laten. Naar het park of naar een terrasje. Er zijn er die een lunchke wel zien zitten. Of misschien eens samen naar Lourdes gaan? (ik vind niks uit). Daar zat ik dus gisterennamiddag _een zéér stille dag_ aan te denken terwijl ik in het gerenoveerde ex-kantoor van de Meester naar nietjes zocht. En daarna een idee had om mijn hartje te luchten. Want eerlijk waar, kan ik zomaar aan ,, iedereen die belangstellend informeert'' vertellen dat ik niet weet hoe ik een radiator moet luchten (en iedere morgen om halfacht wakker word van het gerommel), en, wat erger is, een nieuwe partij nietjes in de Bostitch steken (ben op het spul gaan kijken want hoe heet zo'n machien) en met vier nietjes in mijn duim foeterend naar het kraantje ben gelopen om het bloed te wissen? OK, nu weet ik het wel hoor. En koffie kan ik ook al zetten, al heb ik al een paar slachtoffers vooral veel gruis geserveerd. En dan heb ik niet te klagen want ik heb een weg op de wijde wereld dank zij de mail, ik kan (bijna met de ogen toe) in mijn garage rijden en Kadoke2 heeft mij vorige vrijdag _ik stond klaar om ,,uit te gaan''_ nog snel de ,,moves van de cupsong'' aangeleerd. Handjes klap, roffelen op de tafel, handje klap, handje klap, (en ze zong er iets bij van I miss you so) en na een kwartier (Malief had het zweet in de handen want het was examen om te bewijzen dat ze nog mee kom) was het goed zo Malief en mocht ik weg. Op de trein vroeg de kaartjesknipper naar mijn identiteitskaart. Blijkbaar moest ik bewijzen dat ik mijn seniorenkaart ook verdiend had.

Nooit meer...

Nog heel even, en dan nemen we de draad weer op. Hieronder een foto, zoals het nooit meer zal zijn. Geen Meester om een oogje in het zeil te houden, de eerste stevige spadesteek te geven voor een nieuwe bloemenwinkel, de handdoek klaar te houden als de kadokes uit de golven springen. Zoals de Kadokes zelf ook geen kadokes meer zijn, maar een coole bink en een knappe Griet die mij een trapje suggereren als ik hen nog eens wil knuffelen. Tempus enzovoort...

De mooiste zomer...

Tempus ruit, hora fluit

Geen aanval van deweveritis, maar wie bij de hond slaapt (in mijn geval ,,dineert'' )krijgt de vlooien. Om maar te zeggen dat ik blij was dat bij de uitnodiging voor een reunie met 24 ex-collega's ook een vertaling zat. Ik ben nog een exemplaar dat een ,,master'' heeft gehaald zonder een woord Latijn te spreken. Of toch maar een paar. Van de broers Pezzeke en Poiche leerde ik dat ik hun ,,ancilla'' was waarna ik in hun woordenlijst naar de vertaling van boer zocht. Geef toe, qua scheldwoorden had ik nog veel te leren. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat Malief bij een deftige krant terecht kwam. Waar ze toen tien jaar lang ,,ancilla'' speelde en netjes alle gebroken benen en andere ,,vree accidente'' aan de telefoon noteerde. Maar daar werd woensdag op de reunie van de journalistieke fine fleur niet meer over gesproken. Ik had het voor geen geld willen missen. Want ,,de tijd snelt voort'' En vierentwintig journalistieke oma's en opa's _ slechts enkele niet letterlijk- rond één tafel en allemaal nog genoeg spirit om geweldig te genieten van de ,,laudatio '' van oppernestor Gaston Durnez. Akkoord, van de vrouwelijke fine fleur van veertig jaar geleden was ik de enige overgebleven ,,fleur'' die nog de weg (nu ja, de trein) had gevonden naar het fraaie Lissewege. Gelukkig hadden enkele (iets oudere) collega's hun echtgenote meegebracht, zoveel ,,schaamlapjes'' voor wat destijds een mannenbastion was. De eerste jaren op de krant zei ik tegen alle mannen ,,mijnheer'' en zij noemden mij ,,kinneke'', ,,wijveke'' of ,,juffrouw Herten''. Behalve de wetstraatverslaggever, die zei gewoon aan de telefoon ,,'t is hier Manu hé''. Een beetje zoals professor van Mechelen mij tijdens de examens bij mijn voornaam noemde. (Komaan jonge lezertjes, het was écht zo...) Dat het deugd deed, dat weerzien. En dat het plezant was. En dat er uitbundig gezoend werd, wat in ,,onzen tijd'' echt geen gewoonte was. Na de eerste tien opperde ik dat één zoen genoeg was, maar dat hadden de laatsten niet meer gehoord. Eén exemplaar is, aangevuurd door zijn echtgenote, nog een paar keer teruggekomen. En tegen de avond werd het ritueel nog eens losjes overgedaan. Ben lichtelijk verfomfaaid thuis gekomen.

Spannend

Met zweethandjes zijn we er aan begonnen. Een nagelnieuwe pc maar ook een steengoede leermeester. En jawel, heb moeiteloos google en malief en wachtwoord en mails en fotootjes teruggevonden. Alleen het lettertype is nog wat aan de kleine kant maar waar heb je anders een leesbrilletjes voor? En een privé-boodschap voor Pezzeke: ze hebben mij ook al een Iphone proberen aan te smeren om ,,mee te gaan met mijn tijd''...

Journalist?Jawadde...

Dinsdagmorgen bij de kapper. Cara heeft mij met veel zilverpapier vermomd in een buitenaards wezen en ik mag ,,rusten''. Dat was zonder die andere klant gerekend die in het kort de succesrijke job van haar zoon besprak: altijd weg, Parijs, Milaan, Londen, en altijd tussen het schoon volk. ''Hij was ook op de opening van de nieuwe winkel van meneer Natan en wij mochten meegaan.'' Journalist hé en hij maakt ook foto's. Waarna nog een figuur de conversatie overneemt_ blijkbaar de echtgenoot-chauffeur van de trotse moeder_ en uitroept ,,menier Natan das mijne vriend zenne'' want hij was er ook welkom. Heb wijselijk gezwegen. Meneer Natan? Met een naam als ,,menier Vermeulen'' maak je natuurlijk geen indruk in een kapsalon...

Bij de smoelsmid

Onze smoelsmid is een fidele vent. Ooit figureerde hij in mijn column in een zogeheten ,,serieuze krant'' en hij kon er mee lachen. Ondertussen is hij ook een lezer van Malief geworden. Eerlijk gezegd een van de weinigen die, toen hij er van hoorde, er aan begonnen is van dag één. En dat hij een aandachtige lezer was moest blijken uit zijn commentaar aan de Meester, en of die er mee kon lachen? Juist, die las geen blogs, Malief las ook zijn besluiten niet... Enfin, lange inleiding om te zeggen dat ik na ruim twee jaar ,,ontrouw'' (als je geen last hebt ga je toch niet voor je plezier naar de smoelsmid?) mij weer telefonisch aanmeldde. En was het van de zenuwen (ja zèg?), toen hij vroeg om ,,het probleem te omschrijven'' mompelde ik iets van spleetjes en zaadjes die er blijven insteken. En terwijl ik het zei dacht ik ,,shit, wat ben ik nu toch aan het zeggen?''Volgens mij behield hij een pokerface. Geen probleem, twee weken later mocht ik komen, maar als het ,,erger'' werd mocht ik bellen. Gisteren was het zover. Terwijl hij nog wat administratie afwerkte (ik was wat te vroeg) zat ik te denken hoe ik dat ging recht zetten. En jawel, op ,,wat was het probleem nu weer?'' begon ik te broebelen over zaadjes van het brood en dat het zo stom was wat ik gezegd had en van de spleetjes. Enfin, niet veel later kwam er een slappe lach in duo waar geen eind aan kwam. En tranen, van het lachen natuurlijk. En toen sprak hij de legendarische woorden: ,,ik wil u plat''. Maar dat was toen hij de stoel horizontaal legde en ik wat kreunde (voor mijn zwakke rug'').Daarna was het lachen over. De medische uitleg over afgebroken kiezen en een bloedbad ga ik mijn lezertjes besparen maar de smoelsmid heeft mij verzekerd dat ik het op mijn blog mocht zetten. En voor wie het interesseert, ik ben weer helemaal ,,de oude''.

Op apegapen? Nee, PC heeft kuren!

Welwel, daar heeft Malief dus een halve-dag-des-heren over gefoeterd (veel gvd's gebruikt, sorrie)en nu blijkt ineens dat de nieuwste mode om een blogje te beginnen op HTML tikken is??? Mij deed het eerder denken aan dat moppenprogramma op VTM, maar soit. Wie niet waagt blijft maagd. Of zoiets. Op de achtergrond hoor ik grommen: oei, naderende dementie...Jaja, de Kadokes hadden zoiets gezegd over HTML. Moet beter opletten zou Bomama zeggen. Overigens, de eerste gvd werd geproduceerd toen de derde rolluik in drie weken plots afknapte.OP een zondag... Hoe dan ook,pc-gewijs zijn hier een paar spreekwoordelijke frankskes gevallen. Daarom kon er dus niet verbeterd worden in de vorige afleveringen. Tsjtsj. Anyway (een nieuw stopwoord van mij): een dienstmededeling. Dit jaar geen nieuwjaarskaarten verstuurd. Toch niet met de post. En de electronische die er niet door geraakten: 't zal aan mij liggen. Neem de titel dus met een korreltje zout. Malief had kuren...