Afscheid van Thijsje

We waren even oud maar aan haar levenslust, totaal gebrek aan menselijk opzicht en compromisloze vriendschap kan ik nog een puntje zuigen. Als we in de Fiera in Milaan genoeg prosecco hadden geproefd om onze mode-ellende te vergeten noemde ik haar Thijsje en zij mij ,,meidje''. We waren zogezegde concurrenten in het krantenvak, maar in onze afdeling was die onbestaande. En omdat onze bazen toch niet meelezen: de Vlaamse modepers was een clubje zotte trienen die keihard werkten maar voor geen meter concurrentiegedrag vertoonden. Invitaties voor een defilé gestolen? De vriendinnen hielpen mekaar aan een (eventueel vervalste) kaart (waar diende onze vriendschap met de gasten van de mode-academie anders voor?) en zo werden vriendschappen ,,voor eeuwig'' gesmeed. Niet dat we dat met zoveel woorden zegden: je zag nergens zo'n heterogene bende. En gisteren is dat in het crematorium van Hasselt weer gebleken... Thijsje is er niet meer. Geveld na een slepende ziekte, zoals dat heet. Twee maanden geleden hadden we nog een lange babbel aan de telefoon. Zij vroeg mij eerst hoe ik het stelde zo zonder de Meester. Typisch Thijsje. En zij maakte plannen, na een lange chemo (en een slanke lijn, grapte ze) om binnenkort nog eens héél lekker te gaan eten voor ze onder het mes ging en misschien lange tijd niet meer zou kunnen genieten... Vorig weekend dacht ik ineens aan haar en mailde een maatje van de vriendinnenclub of zij iets wist. Ja dus, we mochten afspreken in het crematorium. En zo had Thijsje toch nog voor een briljant optreden gezorgd (al lag ze er zelf monddood bij): een ,,maçonieke'' uitvaart met veel deftige grijze heren die moeilijke teksten voordroegen en (voor de meeste van haar vriendinnen) rare protocolaire gebaren maakten, eigen aan de logebroeders. We herkenden Thijsje niet. Behalve toen de foto's van haar werden geprojecteerd: een beeldschone jonge vrouw, een weelderige moeder en oma, een gelukkige vrouw. Na afloop zijn we met de ,,anciens'' van de journalistieke bende op zoek gegaan naar een fijn restaurant. En zegden we hardop dat Thijsje wel zou geweten hebben waar we naartoe moesten. Aan een tafel met acht stoelen zijn we met zeven aangeschoven. Haar stoel bleef leeg. In haar stijl werd champagne besteld, werd getoast op haar ongelooflijke levenskracht, spirit, vriendschap. En op ons. Dat we in onze telefoonboekjes de namen van de vriendinnen nog eens extra zullen onderlijnen, dat onze kinderen weten wie ze moeten verwittigen als onze beurt er is. Waarna we weer flink getoast hebben. Behalve de traditionele Bobjes. Ook op dat vlak hebben we mekaar altijd goed verstaan. Raar maar waar: vandaag heb ik voor het eerst sinds de Meester er niet meer is voor mezelf alleen frietjes gebakken en een pintje gedronken. Thijsje had het ook zo gedaan.