Met de cornflakes op schoot

Het weerzien was hartverwarmend: om mij op een makkelijke manier te laten zoenen moest ik al op twee trapjes staan. Dit kryptisch bericht om in één zin te zeggen dat de Kadokes terug waren van hun scoutskamp en mij een extra knuffel wilden geven. En daar was een extra verhoogje voor nodig. Want ondanks mijn hakken was dat zondermeer een belachelijke ervaring: ze waren wéér gegroeid. En Malief wou die nieuwe lengte vereeuwigen. Ooit stond de tweeling tegen de eiken deur en reikten ze nog niet aan het glas-in-lood, vandaag stond Kadoke2 op blote voeten tot halfweg het raampje te glunderen. En daar moest dus een plaatje van gemaakt. Ik zal zeker geen geheim vertellen als ik beweer dat ik de kneepjes van mijn fototoestel weer vergeten was? En dus kwamen er voortdurend wazige Kadokes op het scherm. ,,Maar nee, Malief, schalde mijn vrolijke kleindochter, jij bibbert terwijl je afdrukt. En jawel, de volgende pogingen waren even belabberd. ,,Wacht'' zei mijn inventieve hartendief: zet je neer en zet hier het fototoestel op. Dat ,,hier'' was een grote doos cornflakes (Kellogs tresor dubbele chocolade om precies te zijn) die op mijn schoot belandde. Tja en toen moesten we zo lachen dat we overgeschakeld zijn op selfies en andere onnozelheden. Geen probleem want ik heb nog altijd niet door hoe ik fotookes op mijn blog kan zetten. Nog even geduld dus, als je die mooie langpoot-kadokes wil zien verschijnen. Die Windows 8 hé...Maar wat ik wél door heb is dat die grote doos Tresor weer boven op de kast is beland omdat Kalamity ze niet wou meenemen. Omdat zoiets geen eten is...Kadoke1 zei voorzichtig:,, maar bij Malief kregen we het maar één keer per week hoor''. Heb ik overigens al eens gezegd wat een schatje die bink is?