MET MUZIEK DOOR 'T LEVEN...

De titel heb ik van Gaston gestolen. Meer dan een halve eeuw geleden maakte het meesterke (mijn pa hé) mij attent op de rubriek in het ledenblad van De Bond voor grote gezinnen. We waren thuis met drie kinderen (juist genoeg zegden ze) maar Gaston had er meer, en bovenal, hij kon er zo fijn over vertellen. Mogelijk wou het meesterke mij in de goeie richting duwen...hij had ondertussen begrepen dat zijn dochter geen schooljuffrouw wou worden.
Voor mij was het in die kroniek de eerste kennismaking met een auteur die zo hartverwarmend  kon verwoorden wat anderen ,,hun vrouw'' of ,,de moeder van hun kinderen'' noemden.
Nooit vergeten: Gaston noemde haar ,,zij die mijn zorgen deelt'' en al was ik in die tijd nog een onnozel wicht, ben het nooit vergeten.
Ondertussen hebben de oud-strijders van de krant er drie  reünies op zitten, en Gaston heeft ons in Lissewege bedacht met de mooiste herinnering: een gewone speech zou hij zeggen maar het was een hartverwarmend, geestig, spits en raak verhaal...over vroeger en nu.
Gaston was geen man om het hoge woord te voeren maar we begrepen wel dat ,,zijn krant''  niet meer bij hem paste. Zoals ik zelf al vaak heb gedacht dat mijn  ondertussen al 44 jaar overleden vader hetzelfde zou hebben gedacht. Wel ja, omdat een bloot achterste op de eerste bladzijde voor hem ook niet hoefde...
xxxEn voor de enkeling die het nog niet wist: Gaston, ondertussen 91, is in Lier overleden. 
Ik ben niet de enige die daar stil bij wordt.

DUURBARE SUKKELS

Nooit hardop gezegd dat Malief  een fijne kindertijd beleefde onder de zwarte kap van de ,,zusters van de christelijke scholen'', maar vandaag weet ze het zeker: mirakels bestaan.
Dat inzicht kwam er nadat ze tussen haar tonnen oud papier nog een paar ,,Nieuwjaarsbrieven'' voor  haar ,,duurbare'' ouders vond.
Een kind van negen dat schrijft: ,,Uw grote liefde jegens mij dwingt mij U welgemeend Zalig Nieuwjaar toe te wensen'' En dan volgen beloften om door haar gedrag en leerzaamheid hun geluk te vermeerderen. En Aldus verdienen dat de goede God haar wensen vervult en u nog lange jaren schenke en daarna de eeuwige beloning''...
Gelukkig was Malief een slimmeke. Stel je voor dat je ouders door je slechte punten vroeg sterven?
En dan de mirakels? Ondanks die literaire hoogstandjes op de kinderziel is Malief zonder veel problemen een naar verluidt vlotte auteur geworden.
(en hier verliest ze haar laatste greintje bescheidenheid...)

JEUGDPUISTJES

Het moest er eens van komen: gisteren 156 bladzijden puberteit aan de deur gezet. Malief haar eerste schrifturen zullen alleen maar door haar gelezen worden en dat is een hele opluchting.
Het was een ongelooflijk vreemde ervaring. Met de vraag van de 16-jarige die er naar uitkeek hoe ze op haar 18de zou veranderd zijn...ging Malief na een halve eeuw aan de slag. Ja, op haar 18de had ze hier en daar wel spottende opmerkingen geplaatst, maar dat bewees alleen maar dat ze een beetje wijzer was geworden.
En nu wel vergeten verdriet met stomme verbazing herontdekt. Dat het Meesterke (de vader hé) gedreigd had haar buiten te gooien als ze nog met zwarten omging. Dat kwam omdat hij een brief had onderschept van een zekere Charles. Destijds snapte ze er niets van, nu schreef de onnozele zestienjarige wel dat hij gevraagd had of hij haar mocht schilderen. En dat ze hoopte dat het niet naaktschilderen was. Dus dat had het Meesterke ,,ontdekt''...
(Onlangs hoorde Malief dat het wel een bekende naaktschilder was...)
Tja, er was nogal wat werk aan het verscheuren van al die naïeve kletspraat. En nog één keer hardop gelachen toen tijdens een ,,bal'' met klasgenoten van onze Poiche een onverlaat blijkbaar iets probeerde. Daar stond het dan: ,,beikes, precies een natte slak op mijn mond''. 
Malief heeft altijd gedacht dat een sjarel uit De Klinge de eerste was met die overdaad aan speeksel. Die was alvast zo attent om het aan een maat te vertellen...en  die prompt kwam vragen of hij het haar mocht leren...
PS. Kom niet gluren op mijn stoep: vanmorgen is papier en karton opgehaald.