Hoeveel is uw dag?

,,Een nul-dag, Malief, echt waar, helemaal nul''. Kadoke2 zwiert haar jas uit, schopt haar laarsjes in een hoekje en rettettettetet, ik heb nauwelijk de kans om Kadoke1 te verwelkomen. Of ze alsjeblief van het begin wil vertellen?
Ik wist al dat ze van Kalamity hun dag een cijfer mogen geven, dat vereenvoudigt de communicatie aanzienlijk. Die nul, dat moet een rotdag geweest zijn. En we krijgen dus het verslag van de juf die ziek is en de vervanger die wel een goeie turnleraar is maar van de klas Niks snapt. Hoezo? Hij had niet voor soep gezorgd en Anna (of was het Lus of Mila?) die had ocharme alleen droge boterhammen bij en toen moesten we ook nog een hele bladzijde leren Die We Nog Niet Gezien Hadden hé. En die weet niks staan en rettetetetet...
,,Hoe was jouw logeerpartij vorige week'' vraag ik aan Kadoke1 en zus antwoordt meteen: ,,Slecht'' want T. kan niet tegen zijn verlies! Enfin, Kadoke1 wordt gesommeerd om het allemaal zelf te vertellen en ik krijg een technische uitleg over handspel en een rode kaart en een duw met de schouders en nog andere mij totaal onbekende begrippen. Dan maar de grote troostmiddelen boven gehaald: een bord vol verse ananas met een bolletje vanilleijs, een Leo (geen meneer maar een koek), een flesje fruitsap.
Wat later spelen we Scrabble en Malief en Kadoke2 verliezen van de Meester die janverdorie woorden als ,,Quo'' legt. Jaja, Quo Vadis, ik weet het wel. Kadoke1 had het blijkbaar voorzien, hij loert af en toe over zijn Kuifje-album en leeft mee met ons verlies.
Na de groentensoep, de rode kool en een nieuw soort veggie-burger gaat het humeur van Kadoke2 met sprongen vooruit. Ze begint aan een nieuwe tekening voor haar ,,dierentuin'' (het wordt een zebra) en als ze later in bed ligt fluistert ze: Het is toch nog een negen geworden. Tot ik haar een knuffel geeft (met koude handen, ik beken) en ze krijst:,,Malief, nu nog een acht hé!''

Koortsdromen

Waar een virale infectie met koortsdromen al niet goed voor is: ik heb het licht gezien. Even opletten, Kalamity en Big Daddy en Lottepoes en al diegenen die ik de jongste dagen heb lastig gevallen dat mijn Malief gehackt was: tarara. Dat zit zo: het heeft alles te maken met een streepje. Voilà!
Zo lag deze Malief sinds dinsdag te puffen, geveld door een virale infectie, volgens dokter T. met een naamplaatje van huize Avondrood. Eigen schuld dikke bult: Caroke, een menske zonder kind of kraai, lag al drie weken te vergaan en ik ben haar een paar keer gaan knuffelen en ondertussen is dat menske veilig en wel in de hemel en draag ik de gevolgen van mijn ondoordacht werk van barmhartigheid. Maar daar heb ik geen spijt van.
Uitleg: terwijl ik donderdagnacht de diepten van mijn longen, sinussen, trommelvliezen en keelholte opzocht kreeg ik tussen twee hoestbuien door ineens een ingeving: dat streepje in mijn e-mail-adres! Vandaag aan de beterhand en uitgeprobeerd: gelukt. Merci Caroke! Ik hoor haar al antwoorden: 't is niks uffra...

NEGEN maal TWEE

Hiphip, precies negen jaar geleden dat Malief _ die toen nog gewoon de helft van die naam was _ een telefoontje kreeg op weg van Veurne naar Oostduinkerke. De ongeduldige maar zeer gelukkige beller was Big Daddy _ die net dié naam had verdiend_ en al een halve morgen aan het bellen was. Ik verduidelijk: de Kadookes waren gearriveerd en als gewoonlijk stak de logge mobiel ergens onderaan in mijn handtas.
Amai wat een grootmoeder zegt nu de helft van mijn lezertjes. Want ik wist dat Kalamity die ochtend haar spruitjes op de wereld ging zetten maar ik had plechtig beloofd dat ik niet als een Afrikaanse moeder in de gang ging zitten wachten. Om te supporteren, om te moeien, om de boel de stuipen op het lijf te jagen. Dat had mijn schoonmoeder zaliger destijds bij haar eigen dochters wel gedaan. Vandaar dat ik prompt naar thuis-aan-zee vertrok.
De eerste aanblik van mijn beminde Kadookes? Twee piepkleine schatjes, samen net zwaar genoeg voor een bolle baby. Negen jaar later zijn ze twee sterke, leergierige, sportieve kids die mij af en toe een wijze levensles voorhouden. Zo hoorde ik vorige week dat een snulletje van het vierde leerjaar Kadoke 2 met allerlei gore praat had gepest.(*) Ik slikte een paar verwensingen in en zei toen: ,,wat een krapuul!''. Waarop Kadoke1: ,,Wat wil dat zeggen?'' en ik snel verbeterde: ,,nee, dat is een lelijk woord''. En Kadoke1 mij de wijze raad gaf: ,,Nooit terugschelden Malief, dan gebruiken ze het tegen u!''. Terwijl ik dit schrijf krijg ik nog de tranen in mijn ogen...

(*)Reactie van tante Lottepoes: typisch een sukkel die verliefd is!