RUIMTEREIZIGER

Juist, Malief voelt zich precies een ruimtereiziger. Dat heeft te maken met het nieuwe getal dat ik op de nieuwjaarswensen  gebruik. 2017? Waar heb ik ondertussen gezeten? Of, dat had ik echt niet zien aankomen...
Eigen schuld natuurlijk, met al die overlijdens van bekenden en overjarige films op de tv.
De eerste schok kreeg ik met de documentaire over David Bowie...in zijn apenjaren. Een schriel ventje met nepschouders en een bipolaire stoornis.  In de jaren zeventig hield ik mij blijkbaar met andere dingen bezig. Toen Minneke op hem verliefd werd had hij al wat vet op zijn knoken maar liet zij zich blijkbaar inspireren door de geraamten van Zigi Stardust . Dit is een bedenking voor insiders.

Beter te volgen is mijn verbazing bij het zien van Et Dieu Créa la Femme. In onze jonge jaren des duivels, te mijden, schande, verwerpelijk.
Natuurlijk hadden ze gelijk: BB speelt zo onnoemelijk slecht, het verhaal komt blijkbaar uit de koker van een gefrustreerde puber...en Saint Tropez was nog een schroothoop. Alleen het feit dat ze het op Arte brachten deed mij, simpele ziel, denken dat het beter ging worden. Zou Curd Jurgens misschien iets straf doen (bwah, hij wordt neergeschoten in plaats van BB en stapt dan lachend in zijn wagen....die wauw, wel 120km per uur doet, om zich in Nice te laten verzorgen zonder dat de politie er weet van krijgt) en Trintignant is nog zo jong dat hij heel vakkundig een onnozelaar speelt. Toen was het gelukkig ,,gedaan''.. Och ja, en een slecht voorbeeld voor de jeugd: zo lang in de zon liggen bakken zonder zonnecrème? Als je je soms afvraagt waar ze haar huidige rimpels heeft opgedaan...
.Het enige wat ik over de film uit eerste hand in mijn jonge jaren hoorde kwam van LDL en die zei: ,,Ze heeft nog lelijke benen ook''. Tja, dat is dus pertinent onwaar.
NB Ik moet toch niet verduidelijken wie BB is hé? Want de jeugd van tegenwoordig...

VERGISSING

Malief twijfelde even of ze als titel ,,De wraak van Jimmy'' zou kiezen, maar bedacht dan dat het zo al genant genoeg is.
De feiten (afwijking te danken aan de Meester) speelden zich  af op zaterdagavond om 22uur. Stipt. Twee lange beltonen aan de voordeur, ten huize Malief een teken dat het familie of vrienden zijn. Ik kwam van onder mijn dekentjes, bedacht dat die twee sjofele truien vrienden niets kunnen schelen, slofte op gewatteerd schoeisel naar de voordeur, begon mijn nachtsleutel te zoeken en zag iemand staan die blijkbaar in het licht van een tablet tuurde. Tien uur 's avonds is wel laat, maar een vriend in nood...
 Toen ik (eindelijk) de deur open trok zag ik mijn vergissing. De beller, jong, knap exemplaar met lange rastalokken had al een voet op de trede, bekeek mij geschokt, loerde naar mijn naamplaatje en dan weer naar zijn tablet, maar ik was ietsje rapper. Een vergissing zeker? De knaap, een exemplaar in mooi ebbenhout, kromp een halve meter. Dat hij een kop als een pioen kreeg was met zijn huidskleur niet te achterhalen. ,,Sorry mevrouw, sorry'' stamelde hij'' en droop af.
  Pas vanmorgen bedacht ik dat je om tien uur 's avonds wel eens op zoek kon zijn naar een ander soort gezelschap, en dat hij daarom zo geschrokken was. Hihi.

SPEKTAKEL

Malief woont in een straat waar nooit iets gebeurt. Echt waar. Nu ja, er loopt al eens een kat weg, een mevrouw  zet al eens haar fiets op mijn stoep_ waarna de overbuur vraagt of ik een nieuwe poetsvrouw heb?- maar anders? Niets.
Tot vandaag. Rond halfvijf meer dan normale kreten, bonken , krijsen bij de buren. Nu ja: die hebben de gewoonte om hun deur met enig elan dicht te gooien, maar niets om mij uit mijn spannende lectuur te halen. Er komt sirenegeloei bij te pas, maar het ziekenhuis is niet ver, dus...
Dan krijg ik kerstverlichting via  twee politiewagens met sirene en zwaailichten. Op Mijn stoep. Maar of ik ga kijken? Ja ség?
Op de achtergrond geschreeuw, gebrul, getier, gestamp, mijn lectuur wordt iets moeilijker. Zal ik de rolluik maar aflaten?
Zal het maar toegeven: menselijk opzicht heeft mij belet om te gaan kijken. Glurende buren? Bah. Tja, 't is wel mijn  stoep.En dit wordt toch beter dan mijn boek.
 In het midden van de straat een vrouw die in een sappig taaltje de wetsdienaars gebiedt om haar in de boeien te slaan en haar ,,in den bak te steken''. Het verkeer in mijn deftige straat vertraagt, hier valt wat te bekijken....
Dan krijg ik uitleg van een oud stagiair van de Meester, die er alles van weet. De vrouw is kwaad op haar zoon omdat hij al tien jaar dopt en alleen maar kindjes maakt. Die onverlaat  is dan mijn buurman, als ik het wel begrijp. En de mevrouw die absoluut  ,,gevankelijk ''wil worden meegenomen is in feite iemand die het beu is om voor zoontje te blijven betalen...'' Maar eerst wil ze haar saccoche nog, en daar zit een hondje in, en een brave flik denkt dat die wel mee kan naar het buro maar de zoon pakt de saccoche
Mijn mobieltje belt. Een familielid heeft in het voorbijrijden de politie op mijn stoep gezien, en of alles in orde is?  Gelukkig was het maar één familielid. De anderen weten van niks. Tot ze dit lezen...

HEMELS

Malief heeft het natuurlijk niet zelf gecontroleerd, maar als dit concert uit de hemel komt dan ken ik een pak recent en al een tijdje verdwenen familieleden die er daar- al dan niet op een wolk-zullen van smullen.
Waarmee hier even bewezen wordt dat Malief niet altijd een zeur (zaag) is als ze een ,,cultureel evenement''  bijwoont dat vooral op haar lachspieren, schaamtegevoelens  enzovoorts werkte.
Komaan, dit was de inleiding.
Gisteravond, zaterdag 10/12 van een hemels concert genoten. Voor een keer geen bijnamen. CantusAmici bracht in een Mechelse kerk (Pieter en Paul, die verdorie ook bloedmooi gerestaureerd is) een sublieme Messe De Minuit met Duitse en Franse barokwerken. Dat schrijf ik keurig af uit het programma, ik ben geen kenner.
Een bomvolle kerk, dat bestaat vandaag nog. En zelfs een kwartier voor het aanvangsuur belandden we al op de laatste rij. Niet erg, het was niet om te zien maar om te horen.
Prettig bijkomstig: sommige mensen van jaren geleden herkend en enthousiast gezoend.  Vooral dat ,,herkend'' is voor Malief belangrijk. In de pauze had ik eerst  naar de naam van het gezelschap geïnformeerd (die waarschijnlijk, net als vroeger, een sigaretje was gaan opsteken...) En hoera, juist.
Minder prettig bijkomstig: steenkoude voeten. Maar mensen die het kunnen weten kijken daar niet van op. Zelfs in bed draagt Malief warme sokjes...

ARME ELS...

Is er iets leuker dan gelijk krijgen? Beter nog, horen dat je nog helemaal in het plaatje past, dus niet ,,te oud'' om een bekende grappenmaakster ,,flauwe kul'' te vinden, niet op te veren bij de verzoeknummers als ,,de Marie-Louise'' en niet hardop te lachen? Vandaag allemaal gelezen in mijn lijfkrant  waar de recensent ruim twee weken na Malief de show van  Els in Antwerpen zag.
Hèhè.De nijvere journalist gebruikte wel ouderwetse beschrijvingen, zoals ,,boertig''. Dat zou mijn pa ook gezegd hebben. En hij gebruikte  het net bij de passage van de tante uit Gent, wat ik nu stilletjes wel te pruimen vond. Of is dat ook dubbelzinnig?
Maar goed, misschien mocht hij in zijn krant niet zeggen dat de passage van het varken en zijn sossis  het summum van wansmaak was. Twee sterren, wie spendeert  daar 25 euro aan?