Een Griekse tragedie...

Godzijdank is mij een carrière als toneelrecensent bespaard gebleven...Tot daar mijn nederige conclusie na een avondje modern volkstoneel. Voor mijn zielenrust kan ik zeggen dat ook mijn gezelschap een gegeneerde geeuw en een diepe frons niet kon verbergen terwijl we naar huis stapten. En om het helemaal goed te maken hoorden we achter ons een bont gezelschap lachen en jammeren (dat kan in zo'n situatie) dat het toch wel erg was dat ze Jef uit De kotmadam in zijn halve blote hadden moeten bekijken en dan nog wel van op de derde rij. Dan hadden wij meer geluk: van op het balkon had ik geopperd dat die meneer met nog alerte piemel precies de kotbaas was uit De Kotmadam...
Vannacht_ ja, daar hou ik mij mee bezig_ zat ik te denken of ik het misschien toch niet goed begrepen had? De moeder die met gespreide benen voor een ventilator zit, alle mannen met een lange pruik en op pumps. En wat was er met dat zusje gebeurd? En waarom grabbelde die dikkerd in zijn slip en kwam de moeder boos aanzetten???
Hoera voor het internet. Vandaag heb ik ontdekt dat het een bewerking was van een Griekse tragedie in een decor van De Collega's. Een moderne versie van De Collega's dus, die hier wel allemaal familie zijn. Denk ik toch. En dat het waarschijnlijk aan mijn gezegende leeftijd ligt dat die ongetwijfeld straffe inspanning van de vier acteurs later maar een lauw applaus kreeg.
Maar nee, ik werd ook getroost. Want in een recensie stond ook dat vier zeventienjarigen die door hun lerares waren meegevraagd tegen het einde lamlendig in de zetels hingen. Maar hola, ze hadden hun gsm mooi in hun zak gelaten...Wat tegenwoordig ook al een prestatie is.

Ondertussen in Veurne...

Het moet een jaar of vijf/zes geleden zijn dat ik hem nog eens een bezoekje bracht. Ik heb zijn voornaam gebruikt om de (ondertussen ook verdwenen) glanzend zwarte merels in mijn stadstuintje te benoemen. Het was, achteraf bezien, een memorabel bezoek. Omdat het de laatste keer was.
Gisteren stond hij tussen de overlijdensberichten, 94jaar.
Even terug naar Memory Lane: in 1968 was hij nog de zwierige paster om mijn huwelijk met de Meester te bezegelen, daarna verdween hij voor een meer bescheiden carrière in de luwte.
Ik zag hem terug toen één van mijn (in die tijd) talloze baasjes een boekje wou opendoen over de koninklijke familie en omdat ik uit Laken kwam en wist wie ooit de lijfarts van het hof (en de mijne, haha) was, en wie daar dan weer mee bevriend was, ging ik de paster in zijn thuishaven in Veurne een interviewke afnemen. Niet echt sappige details kreeg ik te horen, er bestond blijkbaar nog enig respect voor biecht-en artsengeheimen.
Maar wie het later wou lezen: Stel je voor, Albert en Paola kwamen bij ons naar de zondagsmis en terwijl Albert zijn wagen parkeerde was er altijd wel een brave parochiaan die zijn stoel afstond. Het was in de tijd dat de kerken 's zondags nog bomvol zaten... Het boekje kreeg als titel,,De Kroongetuigen'' en die titel heb ik nog uitgevonden. Omdat ze geen betere vonden, zei de toenmalige hoofdredacteur met spijt...
Terug naar Veurne, waar de Meester en ik wel vaker kwamen sinds we aan de kust een stek hadden. Ik plaagde de Meester wel eens dat hij precies de burgemeester van V. was, omdat hij zo zot was van dat stadje...
Die dag, zo'n vijf of zes jaar geleden, waren we gaan shoppen en suggereerde ik een kort bezoekje aan de paster.in zijn kleine villa in Veurne. Dat was grappig: er kwam een flukse Westvlaamse open maken die zei dat hij getrouwd was. Pardon? Ik vroeg verder, en blijkbaar verstond zij maar node het Algemeen Nederlands want toen lachte ze: HAA, de PASTER? Die zit al joare in ssuderkruus.
Dat adres hebben we (zeer ongebruikelijk voor ons) snel gevonden...Een bejaardentehuis.
De Meester ging niet mee naar boven. Het was winter en behalve een zwarte pet, zwarte anorak en zwarte zonnebril (zijn gewone bril lag in de wagen) wou hij de oudjes niet opschrikken.
Kende hij mij nog? Ha ja, de dochter van Philomène. En dat hij nog altijd hoopte dat Pezzeke het goed stelde, want dat was in 1947 zijn eerste dopeling. En of ik hem zeker nog eens zou bellen.
Ondertussen heb ik enige ervaring met bejaarden, en weet ik nu dat hij verward en ongerust was.
En niets meer van hem gehoord, behalve via via andere verhalen die hem in zijn ouden dag, zo  dicht bij het eindpunt, ongetwijfeld hebben aangevreten. Hopelijk rust hij in vrede...

Inspecteren...

Nog zo'n uitdrukking die ons Bo mij vanuit ik-weet-niet-welke verre planeet achterna stuurt. Bo, ons moeder dus, was nogal direct in haar uitspraken. Een nieuw lief? Die zou ze ,,inspecteren''. De trap gepoetst, dat moest geïnspecteerd worden. Ik had er eerlijk gezegd een hekel aan. Omdat het meer was dan ,,haar gedacht zeggen'': ze was de baas.
Jaren geleden, al lang het huis uit, vertelde ze mij wat een onnozele zever dat vriendje van haar kleindochter schreef. ,,Je t'aime, je t'adore'', allé zeg. Pas toen begreep ik dat ik jaren mijn ,,correspondentie, dagboekjes enzovoort '' als een onnozele blaag had laten rondslingeren. In brieven kijken, kastjes controleren, ja juist ,,inspecteren'', dat deed je toch niet?
Pas toen begrepen waarom zij mij in mijn Leuvense tijd, met het (nooit vertelde) ldvd om het eerste liefje troostte toen ik weer mijn valiesje pakte ,,I can't stop loving you hé'' zei ze duister? Ik dacht alleen maar ,,Zou ze dat een schoon liedje vinden''?
En nu laat ze dus een pak geheimpjes na. Nu ja, geheimpjes? De  liefdesbrieven van meesterke had ik al gevonden toen ze naar Avondrood verhuisde. Dat heb ik haar verteld, maar het interesseerde haar niet. Ik heb er een gelezen en bedacht dat het saaier was dan Hendrik Conscience.
Kastjes en lades heb ik altijd gesloten gelaten. Een portefeuille die niet van mij is? Niet ,,inspecteren''.
Mijn voormalige baasjes op de krant hadden aan die ,,terughoudendheid'' lak. Op reportage (de eerste jaren hé) in een marginale buurt van Brussel eiste LDL dat ik mij ,,naar binnen moest wringen'' en loofde een collega die, als hij langs de voordeur niet binnen geraakte, het langs de achterdeur probeerde. Maar dat is oude koek. Sommigen noemen het naïviteit, andere gebrek aan belangstelling. Ha ja, want ik stel ook zelden ,,diepgaande vragen'' à la Jambers en Co. Maar soit. Waar ik naartoe wil? Al meer dan tien jaar heb ik de portefeuille van Bo in mijn bezit. Nooit uitgepluisd.  Tot nu. Goed verstopt, dat wel: een briefje van het meesterke voor haar verjaardag: 2september 1941. Ze waren getrouwd in de zomer, het meesterke  schreef haar een echt waar héél mooi briefje. Waaruit bleek dat zij hem ,,volgend jaar'' ook een eerste Kadoke zou geven...