WAAR WOONT MALIEF?

Stel je voor, iedereen kan zomaar zien waar ik woon...krijst mijn ,,beveiliger''.  En pas op, ,,ze'' proberen ook mijn identiteit te stelen...en nog van alles. Malief was een tijdje in haar kot maar niet wèg van de wereld. En als vroegere vrienden en vriendinnen uit de mode-tijd ineens info aan Malief vragen (op haar serieus adres maar wel via Linkedin ) dan klopt dat niet. Met belofte van veel foto's van vroeger te bezorgen mits het tikken van een zéér bizarre hoeveelheid cijfers en lettertjes.

Waarom dat vandaag verteld wordt? Omdat Malief net van haar beveiliger een interessant en echt niet duur(...) voorstel kreeg om dat alles op te lossen. Zijn straffe zet heeft mij (haha) overtuigd. Ik woon in Langemark! Wist ik zelf niet...

ALIVE AND KICKING

 Geen valabel excuus om mij in stilte te dompelen, maar wees gerust, Malief is alive and kicking.

Zal het maar bekennen: mijn toetsenbord is van de sarma (of hoe noemden we vroeger ,,sarmabucht?) en dus is het uitkijken voor hm spelfouten. Het nieuwe ligt ook al een half jaar te wachten op de komst van een slimmerd om te vervangen. Waarom Malief het niet zelf doet? In de winkel zei de meneer dat het mogelijk ,,op Querty stond''. Ja zeg, dan nog liever blind tikken. Zo leert een mens nog iets op haar ouden dag...

En nu de blinkende lichtjes in de nep-boom aansteken. Dat was jaren geleden. Mijn excuus? De stekkers waren van TV en klankkast. Alsof er aan de overkant geen stekkersdoos stond. Ja dus.

Tot binnenkort!

PIKKEDIEVEN

Malief heeft (voorlopig) de verhaaltjesboeken dicht gedaan. Dat gebeurt nadat je ontdekt dat een vervelende pikkendief (het juiste woord is in het Engels visser) mijn naam heeft gestolen en natuurlijk zal het wel mijn eigen stomme schuld zijn (goedgelovig mens hé als een ,,vriend van vroeger'' vraagt om je op Linkedin te introduceren en andere onwaarschijnlijke verzoeken...waar overigens niet werd op in gegaan...maar ja, wél gelezen.

Gelukkig zitten ook hier geen centen in.

ONTROEREND!

 Deze week viel hier een ontroerend cadeau in de bus. Een pakketje van onze burgervader met een fraai boekje, bestemd voor 60-plussers. Voor Malief dus.

 Het was ,,Ouderenweek'' van 16 tot 22 november en het was een week vol fijne activiteiten voor senioren. Gegidste tentoonstellingen, samen ontbijten, workshops, film, muziek, pannenkoeken, toneelvoorstelling, quiz, bierproeverij...Kunnen de lezertjes nog volgen? Een (papieren) oudje met rollator en lang wit haar  zegt in een wolk ,,Alle activiteiten zijn corona-proef georganiseerd!''(dit laatste in grote hoofdletters.)

De rest van de redelijk beschamende kletspraat zullen we u besparen...want voor die fantastische activiteiten moesten we ook nog tijdig reserveren..

Juist, de uitleg voor dit nogal misplaatst initiatief stond in de bijhorende brief. De programmabrochure was al gedrukt, de activiteiten gepland...en plots gaan de cultuurhuizen op slot.  Verrassing ?  Toch mochten we het activiteitenprogramma ontvangen. Stel je voor dat het meteen in de papiercontainer moest!

We zijn alvast gerust gesteld. Er werd niet opzettelijk met geld gemorst. En er staat een telefoonnummer bij dat we gratis mogen gebruiken! Helaas niet om het stadsbestuur te laten weten dat ze dank zij het nieuwe circulatieplan de oudjes voor hun deur laten genieten van tientallen  verkeersinfarcten met als attractie alle camions en logge transporten die nu de ooit mooiste straat van Mechelen verpesten.

HANDSCHOENEN

Er was een tijd dat Malief een ,,handschoenenmaniak'' was. Had niets te maken met een of andere afwijking, wel met jaren ,,werk'' als mode-journaliste. Oké, de titel klinkt belachelijk, zelf heeft ze ook jaren haar best gedaan om haar ,,werk'' een tikkeltje sarcastisch te omschrijven, tot groot jolijt van (bijna) alle lezertjes. Ze zagen het als een troost dat je al die chichi (hm, dat woord gebruikte ze nooit, weet zelfs de correcte spelling niet) niet al te serieus moest nemen.

Eerlijk? alleen aan de prachtige lederen handschoentjes van die duivelse Italianen kon ze niet weerstaan: rode, groene, grijze, paarse , bruine en zwarte, ze bevolkten  de onderste lade van een schrijftafeltje (°)(de schoonouders hadden er een Mechels/opgeblazen (Franse?) naam voor) en dezer dagen zijn de handschoentjes weer te voorschijn gekomen. Bijna vergeten. Slik... enkele zijn, zoals dat gebeurt met sokken, hun partner kwijt.

Nog eens eerlijk zijn? Een maatje dat mij jaren geleden in betere (zonnig warme) tijden zag vroeg of Malief misschien aan smetvrees leed? Dat het raar was. Dus verdwenen de lederen kleinoden in de lade. Maar dat is gedaan! Zo zalig om die met sproeten en voortdurend met handgel ingesmeerde sukkels terug een Italiaans lederen onderdak te geven. Beetje versleten, maar who cares?

Hard nagedacht...denk dat het een ,,Secretaire' was...(°)

Speedy Gonzales

De naam komt van lang geleden, toen Malief nog  kinderhelden  verslond (meestal op het toilet zodat onze Poiche haar stripverhaal niet kon opeisen..) En daar was dus sprake van Speedy Gonzales...

Meer dan  lang niet meer aan gedacht...tot dit najaar een muizenfamilie ,,op bezoek'' kwam. Ongevraagd hé. De eerste viel in de garage eerst op mijn hoofd (een heel dun exemplaar, dacht dat het een zwarte mot was) , deze dappere sloeg ze weg en zag toen een prutske met een bloedneusje liggen. Het beestje is geëindigd in de goot als zeer gewaardeerd diner voor zoemende insecten. De dingen des levens.

Helaas was nummer één blijkbaar de jongste van het nest, tot een verontwaardigd exemplaar langs mijn blote voeten onder een kast verdween. Gelukkig (voor mij) stond er nog een doos muizensnoepjes. Heb haar  (hem) niet meer gezien. Mogelijk later als mummie?...

En gisteren kwam Speedy Gonzales. Malief was braaf in de berging plastiek en glas aan het sorteren, helaas met open deur, en de snelheid waarmee dat baasje de hele berging door spurte...Driewerf helaas, de keukendeur stond toen ook open. Gelukkig is Malief niet bang van muizen...

Een nichtje uit Ukkel

 Als ,,Brusselès'' heeft Malief na haar apenjaren (volwassen klinkt zo ernstig) nog zelden iets met Brusselaars te maken gehad. Er waren er blijkbaar weinig die naar ,,den buiten'' emigreerden voor de liefde. Tot Chris uit Ukkel kwam en met Hedwig, mijn jongste neefje, een eeuwig verbond sloot. Hedwig was het petekind van het meesterke, Malief was een tienjarige wijsneus die luidop zei dat het een meisjesnaam was. Maar vermits zijn broers en zus zijn naam hadden mogen kiezen (op een kalender) werd de wijsneus genegeerd.

Het huwelijk van Chris en Hedwig is hier onlangs nog in het lang en het breed (in papier) uit een lade gevallen: niet alleen de bruid was in het lang, de tantes en ooms ook. Verdorie, pure klasse. Maar later zagen we mekaar nog zelden. Met nieuwjaar, en mogelijk heeft de jonge bruid zich dan afgevraagd waar dat ritueel vandaan kwam om luidkeels tegen de grootouders te roepen ,,Ne GELUKKEGE NEUVEJOAR!!!!'' Dat deden we niet in Brussel hoor!

De tijd vliegt snel. Er kwam een weerzien aan de kust, Chris revalideerde in de buurt van ons tweede verblijf , ze vertelde dat ze snel naar huis wou gaan, zodat Hedwig na zijn werk niet in een leeg huis kwam. 

Nog later, toen de Meester er niet meer was en Malief in haar tweede verblijf veel tijd had om te piekeren, kwamen er bezoekjes aan Chris en Hedwig en naar goede gewoonte ratelde Malief er flink op los. Gespreksonderwerpen genoeg: de kleinkinderen. En al reed ze, na afloop wel eens verkeerd (met al die straten die op mekaar lijken, slap excuus), het zijn ontmoetingen die ze al jaren koestert. 

Toen in de krant het rouwbericht verscheen...men zegt van Malief dat ze alleen maar weent van het lachen, wel Chris, voor jou werd een uitzondering gemaakt. 

IN MIJN KOT

Helemaal mee eens: Malief in haar kot,  dat kan je moeilijk nieuws noemen. Maar er zijn toch onverwachte extra's om de ,,memory lane'' weer boven te halen. Merci Joe. Voor de onwetenden, dat is de favoriete radio ten huize Malief.

Het helpt dat de jongens (en meisjes) van Joe dezer dagen de TOP 2000 laten schallen. Pardon, dat extra lawaai maakt  Malief af en toe zelf, want ,,den ouden tijd'', wat wil je...

En zo kwam er een nieuw onderwerp. Hoewel de memorie niet meer zo ,,betrouwbaar'' is toch iets ,,nieuws''. Zeg niet dat ik eerder schreef dat Malief ooit in Leuven tot '' Koningin van de Twist'' werd gedoopt. En dat had echt niets met ruzie te maken.

Tja, uit de Joe-muziek kwam ,,Come on let's twist again, like we did last summer'', en verdorie, ruim een halve eeuw geleden was dat een hit op het bal van Politica, kwam een mij onbekende sjarel mij halen en dat was toevallig ook een halve atleet en we maakten  er een heu straf danske van. Toen we ,,uitgedanst '' waren kwam een van de belangrijke commilitones (jaja) handen klappend vertellen dat Malief uitgeroepen werd tot Koningin van de Twist. Niet moeilijk hoor, we waren de enigen op de dansvloer...

Daar was nog een getuige bij: hij zong af en toe en waggelde een beetje.. Enkele jaren later verongelukte hij op kerstdag. 

MERCI MARJA

Malief heeft het niet opgeschreven en dus weet ze niet meer precies hoe lang het geleden is dat Marja van haar ladder donderde en ze haar liefste Mechelse vriendin kwijt geraakte.

Vandaag was het zover: onweerstaanbare drang om ,,het dak'' van de ruim twee meter hoge kleerkast eens  een natte beurt te geven. Gewapend met ,,fledder'' en uitgewrongen dweil aan het werk. Helaas, zelfs met die lange steel kwamen er alleen van de rand een dik pak pluizen naar beneden. Hm, een beetje hoger staan? Een kinderstoeltje uit lang vervlogen tijd (de gebruikers zitten vandaag in Leuven...) was wel stabiel maar hielp niet echt.

Dan maar met fledder en al de dweil op het ,,dak'' gegooid, en oei, kan er niet meer aan. Met een lange kapstok het gevaarte naar beneden gehaald, plus rondvliegende pluizen. Mooi wit hoor, maar toch liever opgezogen. Met de stofzuiger hé.

En toen werd er nagedacht. Toch maar de trapladder gaan halen. Nee. Want Malief is dan wel de dochter van Philomène met de slogan ,,maskes moeten sterk zijn'' maar ze is vooral een voorzichtige sukkel...En denkt aan Marja, de vrouw die mij in het ziekenhuis na haar val van de trapladder begroette  met ,,en dei van Feiremans es é oek.'' Maar vooral aan het feit dat Marja haar nek had gebroken en enkele dagen later naar den honnekeshemel was gevlogen. Marja zag graag hondjes. Die beestjes zullen haar ook missen. Maar Malief was weer  haar flegmatieke zelf en dacht ,,ik ben nie zot hé'' waarna de fledder weer naar de badkamer verhuisde.

Overigens, fledder is Brussels, en toch deftiger dan ,,aftrekker''?

GOED NIEUWS?

 We zullen er maar niet teveel aandacht aan besteden maar als Malief een tikkeltje geïrriteerd klinkt, dan kom je dat nu te weten...

Na een zonnig verblijf bij Pallieter (en dat is niet mijn lief maar onze ,,thuis aan zee'') was terug thuis als ,,gewoonlijk''. Om te beginnen een nogal dikke omslag afkomstig met als afzender ,,Universitair Ziekenhuis Brussel'' wat Lottepoes beetje lachend interpreteerde als ,,een mals pakje voor een onderzoek zeker?''

Vergeet het: dat is tegenwoordig een manier waarop de blonde krullenbol, officieel Gedelegeerd Bestuurder van UZ Brussel oudjes aanspreekt om eens voor de arme kindjes te zorgen. Geen hongerige kindjes hé maar patiëntjes  die zo graag ook eens een speelgoedje krijgen. Voor wie wil weten waar die kindjes naar trachten? 

Hun Collegaatjes uit Afrika en andere trieste oorden mogen even de oogjes sluiten. Malief wordt gevraagd het lijstje eens te overlopen en ze mag kiezen voor een ruime Sint-zak: tien stuks vanaf een Xylofoon van 14,99 euro  tot een Playstation van 55,95. En nee, de patiëntjes mogen het speelgoed niet mee naar huis nemen. Dat is voor de volgenden.

Tenslotte werd Malief ook nog gerust gesteld: mijn privacy wordt niet geschonden. Heb op een of andere manier laten weten dat er wel eens voor goede werken wordt ,,gestort''. Misschien wel in deze blog? Om te zeggen dat al die bedank- kaarten en kleefbriefjes met mijn naam en adres mij ...de rittantik bezorgen.

De Rittantik...

Heb er absoluut géén idee van waar dit fraaie ,,Rittantik'' , een Brusselse verbastering, oorspronkelijk vandaan komt. 
Soms komt de oplossing kwansuis en dan is het wat groen lachen over een ,,bomama woord'' dat ineens duidelijk wordt. Remember de ,,Bataclan'' wat zij regelmatig gebruikte als in het plaatselijke café (niet verbonden met haar kerkelijke tegenhanger waarvan de naam mij natuurlijk ontsnapt) maar kijk, daar krijg ik nu ook ,,de rittantik'' van.  Ja natuurlijk, de ,,Patronage''. 
Tip van iemand die het beter weet: niet ongedurig worden, komt vanzelf.  Juist.
Maar die Rittantik? Ik kan alvast bekennen dat de huidige situatie (blijf in uw kot Malief) een zeer goede remedie is om af en toe de rittantik te krijgen. Ergernis, onmacht, desoriëntatie, genre ,,alle dagen zijn precies hetzelfde,  en aan wie kun je dat nog vertellen?''
Tot gisteren een lief familielid mij vertelde dat zij er de dag voordien ,,het smoor'' aan had. Poetsen, binnen zitten, geen goede vrienden zien, thuis werken, noem maar op. En dat ze  toen met de ook thuis werkende echtgenoot naar een terrasje aan de Dijle ging ..en dat het geholpen had.
Helaba, mogelijk hadden zij ook ,,de rittantik''?

BOOMERS

Het heeft even geduurd eer Malief het begrip ,,Boomers' 'snapte. En nu al opgetogen dat Boomers van mijn pc geen rood streepje kreeg, want zeg nu zelf, de spelling was een gok. 
Om de hele waarheid te vertellen: vanmorgen de nieuwe mode-bijlage van mijn trouwe krant met enig slikken verorberd. Helaas is Malief zelfs geen Boomer maar gewoon een oud mens dat niet ,,met haar tijd meekan''. 
Pakweg twintig jaar modedefilés op de halve wereldbol gezien (van Afrika alleen Egypte ...) en eerlijk waar: heb innig medelijden met mijn opvolgers en niet alleen omdat de ,,normale presentaties'' verleden tijd zijn. 
Het ziet er naar uit dat hier dezer dagen enkele Britse en Amerikaanse modebladen gaan ,,verorberd'' worden. En benieuwd of Anna Wintour een gigantische krulletjespruik en een slaapkleed zal dragen...
Och ja, dat is ook een oud mens...

HULP ZEGT U?

Bereid u voor op een potje klagen en zo...
Eerlijk gezegd heeft Malief genoeg ergernis om er vijf blogskes mee te vullen, maar im Beschränkung zeigt sich den Meister. Juist nooit een krak in Duits geweest, maar dit klinkt zo lekker...
Zoals bekend is Malief in een leeftijdscategorie gevallen waarin ze nog net niet in een ,,woonzorgcentrum'' belandt maar wel van alle kanten ,,zorg'' krijgt aangeboden.
 Waarna hier achtereenvolgens twee Congolese diva's hun poetskunsten (nu ja) kwamen aanbieden en vooral  benadrukten ,,que j'ai prië  dieu merci et la sainte vierge pour la goedelif'' , enfin dat Malief een correct mens was. Helaas hadden ze geen verstand van poetsen.
Toen kwam Familie hulp en vooruitziend kocht Malief meteen voor 180 euro dienstenchecks. Tja, zo achterlijk, wie betaalt nu nog met papier (haha)
Nu heeft Malief wel een master in de communicatiewetenschappen (dit is de allereerste keer dat ze dat zegt!) maar hoe denk je dat je een instituut als ,,familiehulp'' moet wijs maken dat ze écht géén elektronische checks heeft...en dat de laatste hulp met papier is betaald? 
Zeer rake bedenking van Kalamity: ,,Weet je nog dat papa altijd wou dat je een bewijs vroeg als je ergens iets betaald had? Zelfs als we aan zee een fiets gingen terugbrengen? '' De Meester, een ervaringsdeskundige...
Helaas, ook aan mijn laatste ,,hulp'' heb ik geen bewijs gevraagd...

SLOTZUSTER...

Als 69 mensen gisteren tevergeefs nieuws van Malief zochten op haar blog, dan is het misschien tijd om uit haar kot te komen. 
We zullen het maar het einde van een verblijf als ,,slotzuster'' noemen.
Wel ja, Malief vroeg het gisteren aan de Kado's... in hun jonge jaren ook wel bekend als Kadoke1 en Kadoke 2...omdat ze  destijds voor de Meester en Malief een fantastisch geschenk waren. En of ze dat kenden, een slotzuster? Nu hebben ze beiden wel een Frenet-opleiding in hun super jonge jaren overleefd, maar heu? Ha ja, dat bedoelde Malief. 
 Juist, de jongste weken Slotzuster gespeeld, al had ze helemaal geen gelofte gedaan aan de Heer om voortaan te zwijgen.
Over de ex-kadokes kan Malief niet meer schrijven. Ze zijn 18 geworden en al wat uit de pc zou komen zwemt in een bad van  genant trotse verhalen...of wat verwacht je van een oma, ook bekend als Malief?
 Als er voortaan over Leuven oh schone dagen wordt gezucht zal het niet over hen gaan, beloofd!

TROOST

Malief is een beetje ontrouw, als het op bloglezertjes aankomt. Daar moeten jullie niks achter zoeken, behalve dat andere correspondenten ook antwoorden of zelf iets schrijven...en zeg maar dat het onnozel is, maar voor Malief een troost. 
Teken van leven, onnozel mopje, het helpt om het grijze niets  beter aan te pakken.
Tot betere tijden...

INSPIRATIE...

Neenee, Malief is geen lid geworden van de ,,Inspinazie''. Voor de buitenstaanders, dat is de hobby-groep van Kadoke2 waar ze haar spreekvaardigheid nog regelmatig verbetert. Alsof dat nog nodig zou zijn...ze is duidelijk mijn kleindochter.
Ter zake: ontdek net dat Malief bijna een volle maand ,,stil'' is geweest. En daar kwam een goed voornemen van: ze gaat proberen het ,,zeveren'' tot een minimum te beperken.
Dus vertelt ze niet dat ze daarnet in de tuin naar de wolkenformaties zat te staren en terugdacht aan de jonge jaren, toen ze met de Meester en Lottepoes naar Zwitserland ging (omdat de Meester vliegangst had en je daar nog met de nachttrein naartoe kon) en hoe daar een eind aan kwam toen hij het tweede jaar in augustus stond te bibberen in de sneeuw...Vandaar dat het, op een paar Italiaanse tripjes na, voor eeuwig ,,het Noordzeestrand'' werd.
Vandaar ook de windstilte op de blog: in mijn familiebubbeltje genoten van ,,thuis aan zee'' en daar mis ik maar één ding: prietpraat op mijn blog.
Ondertussen geen prietpraat op de radio: de vooruitzichten zijn om je in een depressie te storten. Maar zolang ik hier in mijn privé bubbel zit en mijn buurman stopt met hoesten...zal het wel in orde komen.

ONN0ZEL OP COMMANDO...

Malief gaat niet beweren dat ze auteurs haar makkelijkste ,,onderwerpen'' vond. Zeker niet nu vandaag in de krant een hele bijlage over ,,opmerkelijke'' auteurs gaat en er twee tussen staan die mij ongetwijfeld een sukkel hebben gevonden. Ook al was het de schuld van mijn toenmalige ,,chefkes''.
Eerste klein schokje: Peter Verhelst. ,,Tongkat'' werd mij  opgesolferd met de opdracht de auteur  over die inhoud eens aan te pakken. Voor wie het vergeten is, Tongkat gaat over hoertjes die met hun tongske goed overweg kunnen...zullen we maar zeggen.  Wat ik dan moest vragen aan die gloednieuwe auteur? Ha, of zijn kinderen dat mochten lezen? Snauw, tis géén boek voor kinderen hé?
Nummer twee was nog pijnlijker. Gangreen gelezen omdat het over Congo ging en de piepjonge Malief destijds een boontje had voor de donkere bewoners. (hm mag dus niet meer zwart schrijven...)
Een assisenproces, daar moest ik tonen dat ik er (via de Meester) iets van kende...En wie zat op de persbanken tijdens een assisenproces in Gent? Jef Geeraerts in persoon die in het boek straffe stoten uithaalt met een ,,black Venus''. De beklaagde kon een vriendje van Jef zijn: hij had zijn vrouw  een en ander af gebeten (drie keer raden) en haar tot slot vermoord. 
En toen vroeg Jef mij hoe ik zou reageren als ik jurylid was. Tja, wat dacht je?
Einde van zijn sympathiek betoog: gij zijt een wrede vrouw, ik zie het in uw ogen...Die man had echt afgezien met die vrouw...
Vraag mij nog altijd af waarom ik hem toen niet heb afgesnauwd. Maar ja, was nog een snotaap...
Later lachte ik (als modepers) met de pofmouwtjes van een vrouwelijke auteur (omdat ze op TV gezegd had dat ze  iets héél sexy ging aantrekken voor de dag van de liefde (*) en dan haar beklag deed in een magazine. Tja, haar echtgenoot werkte daar... 
(*) Juist Saint Amour...bestaat mogelijk al lang niet meer...

NIEUWS UIT MIJN KOT

Eerst noemde Malief het ,,memory lane'' en kregen de lezertjes de laatste drie maanden verhaaltjes over Boot Spelen, De zetel van Bompa, Guust Flater en andere, op haar roots geïnspireerde kost te verwerken.
Ondertussen eens diep nagedacht (deed niet echt pijn): al drie maanden gebruik ik terug -in de stilte van mijn best wel royaal kot- mijn moeders taal. Zoals  ,,merde'' als ik iets laat vallen, ,,das dangereus'' als ik  op een verhoogje wil klimmen, ,,zievert ni'' als ik overweeg iemand te bellen om eens mijn eigen stem te horen.
Op mijn zoveelste verjaardag (diegenen die Kuifje lezen weten dat Malief dat nog net mag doen) is door mijn feestvierders opgemerkt dat Malief toch veel vergeet, vooral dan namen, en ook dat ze als ze een woord niet vindt naar...Malief vulde aan, synoniemen?, ja zoekt.
Tja, wat wil je, al die Memory lane. Misschien is de uitleg ,,kinds'' aan het worden...Maar mag ze er alsjeblieft ook eens mee lachen?

ZWET JEFKE

Alvorens Malief verdacht wordt van racistisch inzicht: op haar vijftiende was ze, net als haar vriendinnen Jeske en Marjanneke, smoorverliefd op het gros van de binken in het Paviljoen van de Katholieke Missies.... Dat smoor is ondertussen gestabiliseerd, maar er zijn nog exemplaren waar met welgevallen naar wordt gekeken...Mag ze verder gaan?
Tja, soms ontglipt je een woord dat vijftig jaar geleden doodgewoon was en zelfs te maken had met oprechte bezorgdheid voor de kindjes in Afrika.
Om het ,,incident'' te kaderen: een achttienjarige bedankte mij onlangs uitvoerig voor een geldelijke bijdrage. Dat vond Malief niet nodig, graag gedaan, en dan kwam het: ze zei '' Nee echt,  jij bent toch geen  negertje dat ,,merci'' schudt als er een cent in valt.''
  Dat was Malief dus helemaal vergeten en hoe komt zoiets dan terug???
De oudjes onder ons weten het natuurlijk: destijds (lang geleden ) stonden in veel winkels  ,,spaarpotten'' voor de missies. Daar zat een klein zwartje op (in steen hé) en telkens je er een cent in stak bolde zijn hoofdje naar voren om te bedanken. De mooiste (duurste) exemplaren gaven zelfs geluid: MERCI!
Krijgt Malief nu absolutie? 
En Zwet Jefke, die heeft hier niets mee te maken, maar als kind vonden wij die meneer met snoepjes op de kermis gewéldig.
xxxx en nog een bijzonder lachwekkend détail: de zwartjes noemden we ,,bloemen'', de blanken ,,netels''. 
Later zijn we wel allemaal met netels getrouwd...ik denk dat de bloemen ons te oud vonden...

NEUZENEUZE...

Niet dat Malief zoveel nieuws heeft, maar iets zegt mij dat hier dringend een nieuw verhaaltje moet verteld worden. Al was het maar om het misverstand bij tientallen lezertjes recht te zetten: de titel ,,Kom eens op mijn schoot zitten'' is een heel net, moederlijk verzoek ..van bomama.
En toen ging Malief ,,mondmaskertjes'' passen. Verschillende ,,modellen'', waarvan zelfs een exemplaar van 't Stad waarop netjes haar naam staat gespeld. Niet die van Malief, maar van 't Stad.
Heb het al even rond gevraagd...wat doe je met je adem die naar boven glipt en je bril beademt? Lastig hoor, als het zweet je uitbreekt omdat je in de mist zit. In een supermarkt opperde een mevrouw iets van vapeurs...zij had duidelijk géén bril op.
Maar soit: dan maar het ,,hertekensprofiel bestudeerd. Met die neus was er toch niks mis? Dat reukorgaan was zelfs het enige compliment dat ze ooit van de Meester kreeg. ,,Neus'' zei hij met een wijsvinger op het neustopje. Inderdaad, een beginnende vrijer heeft nog niet veel gepaste complimenten...En zelf had hij...een patattenneuske...Malief had er nooit van gehoord.

KINDEREN NIET TOEGELATEN

Op gevaar af dat mijn ,,onderwerp'' valse verwachtingen schept: dit is een deftig onderwerp.
Malief heeft met veel interesse de verklaringen van zogeheten slimme bewindvoerders gelezen. Stel je voor, kinderen zijn in deze tijden het kwetsbaarst! Daar moet je dus echt niet veel lettertjes voor eten (uitspraak van ons Meter, mijn grootmoeder) als iemand met een waarheid als een koe ,,ophef'' wou maken.
Voor Malief werd het weer een vorm van Memory Lane. Of hoe het er begin jaren vijftig bij nochtans geletterde mensen aan toe ging.
Kinderen produceerden geen eigenwijze opmerkingen, mochten alleen ,,kijken''. Zal nooit vergeten hoe Moeder Meerbeek (mijn andere grootmoeder) mij liet zien hoe je kippen ,,de nek omdraait''. Daar kwam een groot mes bij te pas en koploos waggelde de kip (die ,,leeg gelegd was'') nog een meter verder. Vandaar allicht het gezegde ,,een kip zonder kop''. Maar dat wist Malief toen nog niet.
Toch was ,,Moeder'' een lief mens: als ze haar geit ging melken bleef ze haar lang strelen, zei ,,haa Mieke'' en kwam monter terug in de keuken. Een knuffel hebben Poichke en Malief tijdens hun verplichte lockdown (omdat Mama tbc had) nooit gekregen. Maar olala, alle  gebeden en aanroepingen van de rozenkrans, zondagnamiddag op een ,,tabouretje'' kregen we wel.
Was het thuis écht anders? Een vader die maanden niet tegen een wicht van 12 jaar sprak omdat ze ,,frank'' was geweest, die als ,,het meesterke'' met een vingerknip (geluid tussen duim en middenvinger) een hele rij jonge kinderen liet ,,oversteken '' op de ,,rue De Wand''? En last not least: die 's avonds op de eettafel eindeloos met kaarten ,,speelde'' Heu ,,Wiezen'' oefenen hé. Nu heet dat ,,Whist''. Niet vergeten: tussendoor ving hij moeiteloos vliegen , trok die een vleugel af en gooide de sissende rest in een asbak.  Niet voor lang: hij was ook een sigarenroker.
Is dit een rancuneus verhaal? Neen, want toen hij, 57 jaar oud, een hartaanval kreeg wist ik nog wat hij mij een halve week eerder had gezegd toen ik op weg naar de krant voor avonddienst dag kwam zeggen. ,,Dat ik moest zien dat er de volgende dag nog iets leesbaars in zijn gazet zou staan...''
Daarna twee jaar lang bijna iedere dag geweend. En al de rest nooit vergeten...
Excuus voor enkele details die eerder verschenen...

ONBEKENDE HELDEN

Ze was het petekind van de Meester, hij bracht haar ,,in onze vrijersperiode'' mee naar Brussel en de buurvrouw dacht dat ik met ,,ne weveneir'' vrijde. Ik zal haar Schatje noemen, zelf ben ik voor haar nog altijd Tantelief.
Niet dat we aan elkaar plakken. Maar Schatje is een trouwe ziel, ze vergeet geen verjaardag en laat af en toe weten ,,hoe het gaat''. Schatje werkt als poetshulp in een Mechels ziekenhuis. En net zoals haar mama, die al bijna een halve eeuw overleden is, is ze ,,een echte'' die wel ziet dat Tantelief niet veel verstand heeft van het poetsgebeuren. 
Ter zake. Schatje poetst op de afdeling bejaarden (dat heeft een andere titel maar die ben ik vergeten, ha ja geriatrie) en begin maart vertelde ze dat haar ,,afdeling'' bijna helemaal werd ingenomen door ,,andere zieken''. Maar Schatje poetste voort. Met veel maskers en jassen in en uit. Ook op zon- en feestdag als het moest. In weer en wind met haar fiets naar de job.
Gisteren belde ze om te vragen ,,hoe het was''. Ik zei dat ik aan haar had gedacht, temeer daar op radio Joe deze week iedere dag een andere groep Helden in de kijker komen. En dat ik zelfs even dacht om de radio te laten weten wat een heldinnetje uit mijn familie alle dagen rotzooi opruimt...maar dan dacht dat zij niet naar die radio luistert.
Haar repliek was schokkend ,,Toch niet voor de kuisploeg zeker?'' Wij krijgen in ieder geval geen complimenten. En ze vertelde: Den directeur is ons komen zeggen dat we het niet goed deden. Ze hadden nog bacteriën gevonden na het poetsen en toen was een ploeg van buitenhuis gekomen en toen waren er geen bacteriën meer. Dat we beter ons best moeten doen. 
Ach ja, en toen zei deze vranke Tantelief: hebben jullie niet gezegd dat die anderen mogelijk betere producten gebruiken? Nee, wij hebben niets te zeggen...

BOOT SPELEN

Het zal wel met ,,de leeftijd'' te maken hebben (Malief maakt zich geen illusies) maar vannacht was het toch even schrikken. Want toen beleefde ze weer de nachtelijke avonturen met haar broers. De jongste was nog een baby in een kinderbedje, Poichke en Malief deelden een groot bed. 
Het spelletje hebben we avonden na elkaar vol gehouden. Het was wachten tot Pezzeke (de jongste) sliep en dan moest er een ,,toverwoord'' gezegd worden. ,,Bootspelen en...bootspelen en...bootspelen is: BOOT SPELEN!
Vooral Malief stond op dat ritueel en omdat ze ,,het soms uithing'' en broer liet herhalen tot het juist was werd ook de baby wel eens wakker. Waarna de moeder verscheen om ,,de kleine'' weer onder te stoppen.
Maar goed, alles rustig: en dan staken we onze benen omhoog onder de lakens en dat werd een zeilboot waarmee we wilde avonturen beleefden met rovers en vissers. Vergeten hoe vaak we dit speelden maar weet wel nog hoe het eindigde. Poichke ging een prinses redden op een eiland en dat was Celina. En toen moest Malief zo hard lachen want dat was de naam van onze dikste kip. (bij ons hadden alle kippen namen, van Anna tot Josfin, een grapje van onze pa die de namen van ons mama haar vriendinnen gebruikte...)
Poichke werd heel kwaad...en daarna was het gedaan met Boot spelen. Heel even heb ik vannacht gedacht dat hij mij die droom cadeau deed. Hij zit tenslotte al meer dan 25 jaar ergens te dromen van Celina...

15 APRIL 1968

Mogelijk was Malief de voorbije 15 aprillekes met andere meer belangrijke dingen bezig, feit is dat die datum nooit speciaal werd gevierd. Had ongetwijfeld te maken met de gezamenlijke no nonsens attitude van het Feremans-Herten koppel. Juist, de datum waarop de Meester in Brussel zijn levensgezellin ging halen. Het was een trouw-in-de kerk en gelukkig heeft de Meester nooit geweten dat de pastoor die het koppel uitbundig zegende  achteraf een geniepige pedofiel bleek te zijn. 
Tja, de kerkelijke rituelen zijn hier ondertussen tot een minimum herleid, behalve toen de Meester,binnenkort zeven jaar geleden, met een mooie kerkdienst afscheid nam. Het was 12 juni 2013, maar dat is ook geen datum om te vieren...

GUUST FLATER ...IN MILAAN

Het is alweer enkele decennia geleden, de jaren tachtig, maar voor Malief een onvergetelijke tijd. Alleen snapt ze nu, ,,avec le recul du temps'' dat ze toen nog een echt uilskuiken was...
En hoe dat vandaag op de blog komt? De huisradio brengt een overzicht van de jaren tachtig muziek en daar is Bryan Adams en die kweelt zoo mooi ,,Did you  realy love a woman'' zodat hij gemakkelijk het lawaai van buiten kan overstemmen.
Maar dan was daar Milaan in de jaren tachtig, en Malief ging ontbijten met een paar mannelijke collega's  en Bryan deed terribel zijn best. Toen de brave man uitgezongen was (en Malief mogelijk een beetje zuchtte ) vroeg ze de collega's of zij dat ook zo mooi  vonden en kwam er weinig respons. Ja, ,,ieder zijn goesting'' zal ze dan gedacht hebben.
En voilà, nu weet ze het weer: het was toen nog niet algemeen bekend dat die heren op mekaar verliefd waren...
 Guust Flater? Destijds kreeg Malief van haar schoonmoeder een gestyleerde G als ,,borstspeld''. De voornaam was toen al gesplitst en dus noemden de redactie-maatjes mij Guust. Tot de speld in een doos belandde. Want een Lief met een G, die was er al lang niet meer...

DE ZETEL VAN BOMPA

Vandaag een uur in de zetel van Bompa gezeten. Bompa is er al ruim 60 jaar niet meer, maar zijn zetel is voor Malief  een knus nest in de zon op het terras. Je zakt er door tot op de springveren (maar daar zijn losse kussens voor) en hij is zo ,,majestatisch'' (als je niet let op de lakens die de zeer antieke afgesleten motieven verbergen) dat Malief er gewoon melig van wordt...
Bompa dus. Leopold Denis Aerts, ancien combattant de la grande guerre (dat lees ik af op een ingekaderd document met mooie engelentaferelen) afkomstig van la ville de Bruxelles, recconnaisante... Juist, bompa sprak geen woord Frans, maar dat was in 1918 ,,gewoon''.
Bompa was niet zoals mijn strenge vader. Hij kwam mij met Mitsy (een lieve zachte vrouwtjesdog met flaporen, dus nooit geknipt hé) halen aan school en we wandelden naar Neder over Heembeek naar een café met speelplein, ,,De oude liefde'' (of zoiets) waar hij een geuze ging drinken en met de uitbaters in de tuin babbelde. Terug naar huis kreeg ik de vraag...om niets aan meter te zeggen. En ook het ,,commiske'' , ne ,,gelen puntzak voor de pijp Harelbeke'' was ons geheim.
Malief heeft Bompa zien sterven. Hij zat in die gigantische zetel terwijl er geen grammetje vlees meer aan zijn lange benen zat. Dat snapte ze pas toen ze een mopje vertelde en zijn repliek was ,,ge gaat nie lang meer met Bompa lachen.''
Toen ze met de rouwbrief naar school ging (ze was 13 jaar en was een dag afwezig geweest) kreeg ze eerst een vlammend commentaar van zuster Maria Rosa. Tja, toen kwamen de eerste tranen. En trok de non haar tegen haar schapulier. Dat was nog het ergste...

Ondertussen heeft Pezzeke mij laten weten dat het geen geuze was en dat het café anders werd genoemd..maar ....helaas, dat is Malief dus weer vergeten.

MEEKES HANDEN!

Weer een verhaaltje uit Memory Lane...Malief zat destijds (jaja heel lang geleden) met Poichke in een ,,basseng'' (ijzeren kuip dus) en dat was voor er een échte badkuip in ons piepjonge leven verscheen. Volgens de foto waren we zo'n twee en drie jaar, we zaten samen in de kuip op het grasveld en ons mama zeepte ons met krachtige hand in, waarna we ,,een beetje mochten plodderen''. Het gras kon daar tegen hé. En we hadden lol, zolang er maar geen zeep in onze oogjes kwam.

Tja, aan alle leuke verhaaltjes kwam dan weer een eind. En als we protesteerden en nog wat wilden spelen was het argument ,,dat we meekes handen kregen''.  Juist, rimpelvelletje hé.

En nu in de tegenwoordige tijd. Dezer dagen kreeg Malief een schokje. Met al dat handen wassen heeft ze verdorie meekeshandjes gekregen.

We zullen eerlijk zijn: tijdens de mode-avonturen met mijn Vlaamse en Waalse collega's  waren vooral de Wallinnetjes er op uit om de leeftijd van de soortgenoten te achterhalen. Eentje probeerde het met vragen over mijn kinderen en hoe oud die al waren, en als dat niet genoeg informatie was kwam ze achter mijn oren voelen. Voor de simpele zielen: op zoek naar sporen van enig knip en plakwerk.

Maar toen leerde Malief nog iets: die ouwe opgeknipte Amerikaansen hadden een zwak punt en mijn Waalse collega bleef zo lang rondhangen tot ze de handen van de Bekende Fashionista had gezien. Echt waar: Meekes handen...

THERAPIE!

Malief kan zich natuurlijk (een beetje) vergissen maar echt waar, dit peeceeke heeft kuren. Zal maar niet de zondebok zoeken, maar als ik zeg dat de ,,muis'' kuren heeft.Gelukkig is Malief zo zen als maar mogelijk is. Omdat ze een onderwerp heeft om haar lezertje een beetje te ,,vermaken''. (denkt ze)...
Noem het een verhaal van een gepensioneerde die geen reden tot klagen heeft (een groot huis en een tuin en  trouw aan de hobby van de Meester die altijd zorgde voor ,,mondvoorraad'')  en bovendien typvingertjes die jeuken.
Beginnen bij het begin: behalve de dochters en de Kado's met dagelijks nieuws en goede raad is hier ook een klein wonder gebeurd. Stel je dat even voor: Malief is een vriendin van de Dijlestad geworden. En dat werd tijd...na een halve eeuw kwekken dat ze een Brusselès was. 
Natuurlijk heeft het ook te maken met de ''toestand''. Of wat denk je dat het zo'n eigenwijze trien doet als ze op één dag  van vier buren voorstellen krijgt om voor haar boodschappen te doen, telefoonnummers ,,in geval van nood'' en daarbij de instructies van de ,,overheid'' keurig uitvoeren: geen lange babbel, en afstand op de stoep. Goed zo.
En dan komen de bizarre verrassingen.: kast uitmesten en wat een rotzooi: neusdruppels die al sinds 2012 verlopen zijn, een koortsmeter die ,,vast ligt'' op 39 graden (ook na een verblijf in de ijskast...), kortom nog veel werk aan Mijn winkel...
Dus: vooruit Malief alvorens dit pc-ke  kuren kijkt en mijn briljante schrifturen weer doet verdwijnen...
Maar eerst nog een wuifje naar Pezzeke, Wiske, Iedereen, Tanjel en mijn dierbare smoelsmid die naar verluidt in quarantaine zit...in de buurt van Patagonië...

EIN PROSIT!

Natuurlijk is het lang geleden maar dit is zo'n bizarre eigenschap van Malief: belangrijke namen, plaatsen komen maar traag over haar lippen. En dan is daar dat nieuwe virus, ha, die naam kende ze nog. Mogelijk zijn de cantussen tegenwoordig ook afgeschaft maar zeg nu zelf: wat gilden wij vroeger (op vier jaar tijd hooguit twee keer hoor) als we de eerste pint van ons leven met enige afschuw hadden genuttigd (Malief dronk liever gewoon Schweppes).. We riepen in koor ,,Prosit Senior'' en jawel hij antwoordde : Prosit Corona! Of nee, de Senior zei natuurlijk eerst Prosit.  En ook Ad Fundum maar daar heeft Malief niet aan mee gedaan...

MAAK DAT EEN ANDER WIJS!

Malief had straffe voormoeders. Ja zeg, dat woord vind ik niet uit, het stond in de krant En het verwijst naar de stamboom in vrouwelijke lijn.
Nu kan dat voor de bloglezertjes geen verrassing zijn, de slogan van ons mama is welbekend: maskes moeten sterk zijn.
Maar dan word je geconfronteerd met de modernen tijd (huhu, ook iets van ma en meter) en Malief zou het verdraaid lastig krijgen als ze zou beweren dat ze op de info rond haar ,,vertelselkes'' (blog dus) kan zien wie dat allemaal gelezen heeft. Reclam, zou meter zeggen (haar vaste reactie op de eerste maanlanding) of ,,zievert ni'' voor ons mama.
Dus, voor de andere goedgelovigen: vandaag een streepje ontdekt op het uiterste puntje van Zuid-Amerika waar dus ook een lezer zit.  Zou kunnen, 't is een trouwe lezer als hij in de buurt is.  Voor de rest spaar ik mijn euforie onder een laagje ,,voormoederstwijfel''. Want ja, zelf heeft Malief zijn avonturen in Patagonië trouw gevolgd en hem zelfs een complimentje gegeven voor zijn journalistieke stijl. Dat kan natuurlijk ook voor een dun groen streepje op het onderste lapje van Zuid-Amerika zorgen. Denkt ze...
Maar toch: toen ze meer dan tien jaar geleden een foto van Kadoke twee in badpakje op haar blog zette...regende het interesse  uit alle hoeken van de aardbol. Malief was toen gelukkig al voorgelicht  en heeft haar peutertje meteen verwijderd. Iets wat ik mijn lieve voormoeders over de modernen tijd beter niet kon vertellen...

NEGEN JAAR LATER!

Het was 2011 en de opperbaas van mijn adoptiestad had geprobeerd om die brave (stille, deftige) bewoners van de Lowizzestraat zo'n 80 autobussen te sturen die dagelijks de ramen deden rinkelen en de hoest- en kuchproductie de hoogte in joeg. We hebben geprotesteerd, op de duur zelfs met zwarte vlaggen die in de pers kwamen, en jawel, de baas zwichtte. Dat hij de eerst ook vuile, verloederde stad kon opfrissen mag hij wel op zijn conto schrijven. Maar  ondertussen de stadskas de bodem toont , tja...
Vanmorgen heeft Malief zich in haar ochtendkoffie verslikt. Er was al sprake geweest van een nieuw ,,circulatieplan'' maar zég. Nog geen half jaar staat aan het begin van de straat een bord met ,,fietsstraat'' maar vermits de baas (nu gevlucht naar de regering) destijds vond dat we geen camera's verdienden zie je 's morgens tientallen fietsers (600 leerlingen in die basisschool in onze straat) en tussendoor vrachtwagens met bouwafval ontwijken. 
Maar dat gaat verbeteren hoor: binnenkort nog één rijrichting...en om de klandizie van een winkelstraat plezier te doen: allemaal mogen ze via de Lowizzestraat naar huis rijden. Tof hé?
Heb nog een poster uit 2011 teruggevonden met een slogan om onze straat te redden. Mits wat details nog héél bruikbaar.

DAT HEET VOORUITGANG!

Dezer dagen al vaak aan de Meester gedacht. Kwansuis hoor, terwijl Malief vanmorgen voor het eerst in misschien wel tien jaar, door de plaatselijke ,,zaterdagmarkt'' liep. Daarmee verbloemt ze dat ze de juiste benaming (is die er wel?) van dit groteske gebeuren moet omschrijven. Wat een bende, wat een rotzooi, en jawel...zoveel bejaarden...
En toen dacht Malief aan de Meester. Pertinent zeker dat hij daar nooit of jamais naartoe ging. Jaja, in Oostduinkerke wél...
Maar we gingen het over vooruitgang hebben, en hoe de Meester in 2020 waarschijnlijk compleet zou verloren lopen.
Malief tikt haar kleine en grote ergernissen op de blog, googelt als ze een figuur uit het verleden geen naam kan geven (juist, de dichter, de Snor, of ,,de Jan'' die in Leuven zijn lief bij mij liet slapen...)
 Niet vergeten dat Malief in de jaren tachtig op de meest achterhaalde computers boodschappen vanuit Parijs, Milaan of Londen stuurde. Vooral die laatste locatie (ter gelegenheid van de begrafenis van Lady Diana) zal mij bij blijven: op straat je verhaal doorsturen omdat de hotelkamer midden tussen ,,dinges'' stond die geen mail doorlieten...
Vandaag kan Malief dank zij haar gezegende leeftijd een beetje doen alsof: bij de bank leggen ze nog net niet de rode loper uit als ik mijn overschrijvingskes aflever. Beter nog, ze krijgt een telefoontje als ze ,,per abuus'' op een Alumni-overschrijving niet de IBAN maar de BIC invulde. Whoeha, voor het eerst in zeven jaar...
En als de gedienstige van de dienstenchecks weer eens een paar stekkers per abuus heeft los getrokken? Ik zie het de Meester al doen...Nu ja, vroeger had hij ,,personeel'' en als ,,de juffrouw'' een brief schreef op het adres Paljas van Justitie, ha ja, tikfouten telden niet mee...
Malief dacht nog iets te schrijven over analoge radios  en Wi-Fi dinges maar bedenk dat er nu de Kadoos zijn die mij voorlichten. En dat hadden ze voor hun Opa allicht ook gedaan. Alleen moeten ze hem niet suggereren dat hij misschien eens naar een neuroloog kan gaan...

DE SCHULD VAN JOE FM...

Gewoonlijk heeft Malief geen excuus om aan de radio, en meer speciaal JOE FM te blijven hangen. Dat kwam zo kwansuis, tussen de kleine living en de keuken, was dat nu verdorie ,,Bridge over troubled waters???'' En lap, besef dat het ,,ons liedje'' was. Bekentenis, liedje van de Meester. En omdat daarna ,,You are allways on my mind'' van Elvis kwam zocht Malief een excuus om ,,foert'' te zeggen tegen huishoudelijke besognes en te blijven luisteren. Dat kan ook al schrijvend hé...
Even vertellen hoe die brug over troebel water een liefdesliedje werd? Begin jaren zeventig was Kalamity op komst en vanaf begin augustus werd ze ongedurig, want ,,waar bleef ze''? Het was toen nog niet bekend of het ,,een vrouwtje hum'' dan wel een Frank zou worden. En toen sprak de Meester de woorden, ,,sail on silver girl, your time will come'' en voor zover Malief het zich kan herinneren, de enige romantische uitspraak die ooit uit zijn juridisch brein kwam. Met dank aan de zangers natuurlijk. 
Een normale luisteraar had nu naar de radio gebeld om dat te vertellen (echt waar, er zijn onnozeler verhalen te horen in de tophits van de jaren zeventig), maar Malief heeft haar hartje gelucht. 

SORRY MARJAN...

Berouw komt na de zonde. Een beetje te laat dacht Malief er aan dat een vroegere collega/maatje destijds op de krant heel erg moest lachen met het ,,brussels'' van Malief. Zelf was zij de dochter van een politieagent in Schaarbeek (het kan ook Saint Josse of Muilebeik geweest zijn) en ze wist dus dat Malief uit Brussel II een beetje fake was. Want daar spraken de Vlamingen (als ze buiten kwamen) A.N.
En hoe dat schamel Malief-Brussels dan aan het licht kwam? Onze baas RHS was akkoord dat Malief eens een ,,Beknopt Verslag'' in het Brussels zou schrijven. En zij dacht dat ze dat kon, al woonden er in onze ,,rue Gustave Demanet en de rue Dewand '' geen échte, heu,''marolliens''. Een tante (uit een klein dorp richting Aalst) was ,,serveuze'' aan het Noordstation. Pas op, in het café van een maillot Jaune, zekere Romain Maes, die nu zo'n honderd jaar geleden de tour had gewonnen. En zij vertelde ons het ,,neus''. Zoals ,,waar troeft ge de échte mortels''. Tja, ze had in het leste neuske iets gelezen over motels hé. Waarop ons mama beetje gegeneerd tegen het meesterke zei: ,,Ja a force das ui vloms en ui frans melangeit.
Maar ,,soit'' toen kwam dus Marjan die mijn tekst las en eens hard kon lachen. Gebuisd. Later hebben de Meester en Malief wel met plezier naar ,,Het Lieg Plafon'' geluisterd op de radio. Heimwee zeker?

IMBéCILE, DOEIT DA LIGT OEIJT!

Er was een uitstapje gepland naar de Stadsfeestzaal van mijn adoptiestad: Gabriel Rios kwam er met zijn Colorist Orchestra een nieuw programma ,,uitproberen''. Malief was op alles voorbereid: oordopjes van bij de apotheker, een vriendenpas voor de ,,vestiaire'' en een lange warme sjaal, een kunstwerk van Wiske, om eventuele killige airco de baas te zijn.
De mens wikt, maar de idioot aan de lichtinstallatie beschikte.
Want jawel, Rios zong voorbeeldig en de oordopjes mochten meteen weer uit maar wie had de man achter de schermen wijs gemaakt dat Meghan Markle op de vierde rij van het balkon zat? Of misschien wel die van Clouseau met een nieuwe aanwinst?
Feit is dat Malief ineens een ,,rijzende zon'' pal in haar ogen kreeg...en dat heeft op en af makkelijk een half uur geduurd. Afwisselend wit en bloedrood, die gast achter de schermen had inspiratie...Gelukkig was er toen de sjaal van Wiske: die kwam dubbel gevouwen voor de delicate oogjes zeer goed van pas, want ja, een zonnebril zat niet in de handtas.
Gelukkig voor Rios zat Malief in deftig gezelschap en heeft ze, toen Rios zijn publiek vroeg of alles in orde was...niet de titel van dit verhaaltje geroepen. Zo was ze vermomd als Brusselès hé...

SEG METER...

Malief had de allerliefste meter. Op simpel verzoek vertelde ze mij spannende verhalen ,,van vroeger''. Let wel, het was jaren vijftig, de televisie was al wel uitgevonden maar zou pas in 1959 bij ons thuis belanden. En toen de eerste man op de maan stapte zei ze beslist: ,,allemaa reklam!''
Meter was mijn ,,smartphone'' : ze was no nonsens. Een wasmachien, dat was een goeie uitvinding...En boeken. In ruil voor mijn gezelschap en een stukje voorlezen uit ,,de arme edelman'' van Hendrik Conciënce leerde Malief dat het vroeger ,,niet om te lachen was''. Over opa die in de eerste wereldoorlog soldaat was en Meter die met haar ouders , twee kleuters en een derde in haar buik, op de vlucht ging. En in de tweede wereldoorlog het vertikte om weer ,,op de vlucht'' te gaan. 
Waarom Malief vandaag aan Meter dacht? 
Tja, omdat ze vreest dat uit de kluiten gewassen Kadokes later zullen zeggen dat die Malief altijd maar vertelde, maar als het spannend werd niet op de naam van het personage kwam.
 Malief kon vertellen dat de grote baas van hun ouders ooit bij Malief in de lering ging. Het was een zondagavond (Malief moest vaak avonddienst doen bij de krant) en die meneer kwam samen met zijn toenmalig lief leren hoe hij de rollen van de telexen moest vervangen.  (juist, net na de middeleeuwen...)
Op simpel verzoek zal ik het hun ouders vertellen. Maar ja, als ik op dat moment op de naam kan komen...Of dat ze zeggen dat ik het al vroeger eens heb verteld...
Nee, Malief lijkt niet op Meter: die werd bijna 100jaar en heeft nooit naar een naam moeten zoeken. Maar, nu ik er aan denk: schrijven was niet haar sterkste kant. Toen ik naar Leuven ging schreef ze op het boodschappenlijstje voor de kruidenier: sikkelat. Daar heb ik vier jaar op geleefd...

LEES DIT EENS...

Flauwe titel, akkoord, maar de waarheid eist zijn (haar?) rechten. Met een vingerwijzing naar het verhaal van Pezzeke, dat gelukkige mensen geen verhalen hebben. Vandaag kreeg Malief van hem nog een veel betere slogan op haar bord: ,,Pour vivre heureux, vivons cachés''.
Had ik het niet gedacht: waarom dacht je dat bij mijn verhaaltjes geen auteursnaam staat vermeld? En dat je bij het intikken van mijn naam alleen onschuldige beestjes ziet? 
Hier geen Facebook en co: die enkele koleirige trienen (jaja alleen vrouwen) die mijn plagerige pen in de krant met hatelijke reacties beantwoorden: ze mochten een andere pispaal zoeken. Misschien hebben ze wel op de schattige beestjes geschoten.