Als ,,Brusselès'' heeft Malief na haar apenjaren (volwassen klinkt zo ernstig) nog zelden iets met Brusselaars te maken gehad. Er waren er blijkbaar weinig die naar ,,den buiten'' emigreerden voor de liefde. Tot Chris uit Ukkel kwam en met Hedwig, mijn jongste neefje, een eeuwig verbond sloot. Hedwig was het petekind van het meesterke, Malief was een tienjarige wijsneus die luidop zei dat het een meisjesnaam was. Maar vermits zijn broers en zus zijn naam hadden mogen kiezen (op een kalender) werd de wijsneus genegeerd.
Het huwelijk van Chris en Hedwig is hier onlangs nog in het lang en het breed (in papier) uit een lade gevallen: niet alleen de bruid was in het lang, de tantes en ooms ook. Verdorie, pure klasse. Maar later zagen we mekaar nog zelden. Met nieuwjaar, en mogelijk heeft de jonge bruid zich dan afgevraagd waar dat ritueel vandaan kwam om luidkeels tegen de grootouders te roepen ,,Ne GELUKKEGE NEUVEJOAR!!!!'' Dat deden we niet in Brussel hoor!
De tijd vliegt snel. Er kwam een weerzien aan de kust, Chris revalideerde in de buurt van ons tweede verblijf , ze vertelde dat ze snel naar huis wou gaan, zodat Hedwig na zijn werk niet in een leeg huis kwam.
Nog later, toen de Meester er niet meer was en Malief in haar tweede verblijf veel tijd had om te piekeren, kwamen er bezoekjes aan Chris en Hedwig en naar goede gewoonte ratelde Malief er flink op los. Gespreksonderwerpen genoeg: de kleinkinderen. En al reed ze, na afloop wel eens verkeerd (met al die straten die op mekaar lijken, slap excuus), het zijn ontmoetingen die ze al jaren koestert.
Toen in de krant het rouwbericht verscheen...men zegt van Malief dat ze alleen maar weent van het lachen, wel Chris, voor jou werd een uitzondering gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten