DE SCHULD VAN JOE FM...

Gewoonlijk heeft Malief geen excuus om aan de radio, en meer speciaal JOE FM te blijven hangen. Dat kwam zo kwansuis, tussen de kleine living en de keuken, was dat nu verdorie ,,Bridge over troubled waters???'' En lap, besef dat het ,,ons liedje'' was. Bekentenis, liedje van de Meester. En omdat daarna ,,You are allways on my mind'' van Elvis kwam zocht Malief een excuus om ,,foert'' te zeggen tegen huishoudelijke besognes en te blijven luisteren. Dat kan ook al schrijvend hé...
Even vertellen hoe die brug over troebel water een liefdesliedje werd? Begin jaren zeventig was Kalamity op komst en vanaf begin augustus werd ze ongedurig, want ,,waar bleef ze''? Het was toen nog niet bekend of het ,,een vrouwtje hum'' dan wel een Frank zou worden. En toen sprak de Meester de woorden, ,,sail on silver girl, your time will come'' en voor zover Malief het zich kan herinneren, de enige romantische uitspraak die ooit uit zijn juridisch brein kwam. Met dank aan de zangers natuurlijk. 
Een normale luisteraar had nu naar de radio gebeld om dat te vertellen (echt waar, er zijn onnozeler verhalen te horen in de tophits van de jaren zeventig), maar Malief heeft haar hartje gelucht. 

SORRY MARJAN...

Berouw komt na de zonde. Een beetje te laat dacht Malief er aan dat een vroegere collega/maatje destijds op de krant heel erg moest lachen met het ,,brussels'' van Malief. Zelf was zij de dochter van een politieagent in Schaarbeek (het kan ook Saint Josse of Muilebeik geweest zijn) en ze wist dus dat Malief uit Brussel II een beetje fake was. Want daar spraken de Vlamingen (als ze buiten kwamen) A.N.
En hoe dat schamel Malief-Brussels dan aan het licht kwam? Onze baas RHS was akkoord dat Malief eens een ,,Beknopt Verslag'' in het Brussels zou schrijven. En zij dacht dat ze dat kon, al woonden er in onze ,,rue Gustave Demanet en de rue Dewand '' geen échte, heu,''marolliens''. Een tante (uit een klein dorp richting Aalst) was ,,serveuze'' aan het Noordstation. Pas op, in het café van een maillot Jaune, zekere Romain Maes, die nu zo'n honderd jaar geleden de tour had gewonnen. En zij vertelde ons het ,,neus''. Zoals ,,waar troeft ge de échte mortels''. Tja, ze had in het leste neuske iets gelezen over motels hé. Waarop ons mama beetje gegeneerd tegen het meesterke zei: ,,Ja a force das ui vloms en ui frans melangeit.
Maar ,,soit'' toen kwam dus Marjan die mijn tekst las en eens hard kon lachen. Gebuisd. Later hebben de Meester en Malief wel met plezier naar ,,Het Lieg Plafon'' geluisterd op de radio. Heimwee zeker?

IMBéCILE, DOEIT DA LIGT OEIJT!

Er was een uitstapje gepland naar de Stadsfeestzaal van mijn adoptiestad: Gabriel Rios kwam er met zijn Colorist Orchestra een nieuw programma ,,uitproberen''. Malief was op alles voorbereid: oordopjes van bij de apotheker, een vriendenpas voor de ,,vestiaire'' en een lange warme sjaal, een kunstwerk van Wiske, om eventuele killige airco de baas te zijn.
De mens wikt, maar de idioot aan de lichtinstallatie beschikte.
Want jawel, Rios zong voorbeeldig en de oordopjes mochten meteen weer uit maar wie had de man achter de schermen wijs gemaakt dat Meghan Markle op de vierde rij van het balkon zat? Of misschien wel die van Clouseau met een nieuwe aanwinst?
Feit is dat Malief ineens een ,,rijzende zon'' pal in haar ogen kreeg...en dat heeft op en af makkelijk een half uur geduurd. Afwisselend wit en bloedrood, die gast achter de schermen had inspiratie...Gelukkig was er toen de sjaal van Wiske: die kwam dubbel gevouwen voor de delicate oogjes zeer goed van pas, want ja, een zonnebril zat niet in de handtas.
Gelukkig voor Rios zat Malief in deftig gezelschap en heeft ze, toen Rios zijn publiek vroeg of alles in orde was...niet de titel van dit verhaaltje geroepen. Zo was ze vermomd als Brusselès hé...

SEG METER...

Malief had de allerliefste meter. Op simpel verzoek vertelde ze mij spannende verhalen ,,van vroeger''. Let wel, het was jaren vijftig, de televisie was al wel uitgevonden maar zou pas in 1959 bij ons thuis belanden. En toen de eerste man op de maan stapte zei ze beslist: ,,allemaa reklam!''
Meter was mijn ,,smartphone'' : ze was no nonsens. Een wasmachien, dat was een goeie uitvinding...En boeken. In ruil voor mijn gezelschap en een stukje voorlezen uit ,,de arme edelman'' van Hendrik Conciënce leerde Malief dat het vroeger ,,niet om te lachen was''. Over opa die in de eerste wereldoorlog soldaat was en Meter die met haar ouders , twee kleuters en een derde in haar buik, op de vlucht ging. En in de tweede wereldoorlog het vertikte om weer ,,op de vlucht'' te gaan. 
Waarom Malief vandaag aan Meter dacht? 
Tja, omdat ze vreest dat uit de kluiten gewassen Kadokes later zullen zeggen dat die Malief altijd maar vertelde, maar als het spannend werd niet op de naam van het personage kwam.
 Malief kon vertellen dat de grote baas van hun ouders ooit bij Malief in de lering ging. Het was een zondagavond (Malief moest vaak avonddienst doen bij de krant) en die meneer kwam samen met zijn toenmalig lief leren hoe hij de rollen van de telexen moest vervangen.  (juist, net na de middeleeuwen...)
Op simpel verzoek zal ik het hun ouders vertellen. Maar ja, als ik op dat moment op de naam kan komen...Of dat ze zeggen dat ik het al vroeger eens heb verteld...
Nee, Malief lijkt niet op Meter: die werd bijna 100jaar en heeft nooit naar een naam moeten zoeken. Maar, nu ik er aan denk: schrijven was niet haar sterkste kant. Toen ik naar Leuven ging schreef ze op het boodschappenlijstje voor de kruidenier: sikkelat. Daar heb ik vier jaar op geleefd...

LEES DIT EENS...

Flauwe titel, akkoord, maar de waarheid eist zijn (haar?) rechten. Met een vingerwijzing naar het verhaal van Pezzeke, dat gelukkige mensen geen verhalen hebben. Vandaag kreeg Malief van hem nog een veel betere slogan op haar bord: ,,Pour vivre heureux, vivons cachés''.
Had ik het niet gedacht: waarom dacht je dat bij mijn verhaaltjes geen auteursnaam staat vermeld? En dat je bij het intikken van mijn naam alleen onschuldige beestjes ziet? 
Hier geen Facebook en co: die enkele koleirige trienen (jaja alleen vrouwen) die mijn plagerige pen in de krant met hatelijke reacties beantwoorden: ze mochten een andere pispaal zoeken. Misschien hebben ze wel op de schattige beestjes geschoten.