SEG METER...

Malief had de allerliefste meter. Op simpel verzoek vertelde ze mij spannende verhalen ,,van vroeger''. Let wel, het was jaren vijftig, de televisie was al wel uitgevonden maar zou pas in 1959 bij ons thuis belanden. En toen de eerste man op de maan stapte zei ze beslist: ,,allemaa reklam!''
Meter was mijn ,,smartphone'' : ze was no nonsens. Een wasmachien, dat was een goeie uitvinding...En boeken. In ruil voor mijn gezelschap en een stukje voorlezen uit ,,de arme edelman'' van Hendrik Conciënce leerde Malief dat het vroeger ,,niet om te lachen was''. Over opa die in de eerste wereldoorlog soldaat was en Meter die met haar ouders , twee kleuters en een derde in haar buik, op de vlucht ging. En in de tweede wereldoorlog het vertikte om weer ,,op de vlucht'' te gaan. 
Waarom Malief vandaag aan Meter dacht? 
Tja, omdat ze vreest dat uit de kluiten gewassen Kadokes later zullen zeggen dat die Malief altijd maar vertelde, maar als het spannend werd niet op de naam van het personage kwam.
 Malief kon vertellen dat de grote baas van hun ouders ooit bij Malief in de lering ging. Het was een zondagavond (Malief moest vaak avonddienst doen bij de krant) en die meneer kwam samen met zijn toenmalig lief leren hoe hij de rollen van de telexen moest vervangen.  (juist, net na de middeleeuwen...)
Op simpel verzoek zal ik het hun ouders vertellen. Maar ja, als ik op dat moment op de naam kan komen...Of dat ze zeggen dat ik het al vroeger eens heb verteld...
Nee, Malief lijkt niet op Meter: die werd bijna 100jaar en heeft nooit naar een naam moeten zoeken. Maar, nu ik er aan denk: schrijven was niet haar sterkste kant. Toen ik naar Leuven ging schreef ze op het boodschappenlijstje voor de kruidenier: sikkelat. Daar heb ik vier jaar op geleefd...