BETOGEN MET DE PEBBLES

,,Zijn jullie wel naar de unif geweest ?''was de (grappig bedoelde) vraag van Malief aan haar nageslacht. Want de kleinkinderen zijn fervente betogers voor het klimaat (en ter info voor de mierenneukers, ze kunnen schitterende schoolrapporten tonen) maar Malief had te vroeg gelachen: hun mama heeft vorige vrijdag ook haar ,,eerste'' betoging beleefd. Voor zover bekend zonder noemenswaardige schade. En de papa? Die ging al eerder met zijn kroost naar klimaatmarsen. 
En toen moest deze ietwat vergeetachtige auteur toch eens nadenken wanneer zij in de jaren zestig de Leuvense flikken had uitgedaagd. Behalve een slag met een matrak op haar overigens fraaie en nog volumineuze kapsel (wat de Meester, toen nog gewoon haar lief, razend maakte...want hij kreeg geen klop..) en dat was het begin van een studentenrevolte tegen de ,,Franse'' bourgeoisie die aan de Leuvense Alma Mater de plak zwaaide.
Een jaar eerder was Malief nog een ,,hostess'' om de Alma Mater  te vertegenwoordigen. En als Vlaamse Brusselaar was ze de kapsones van de Fransen (zegden ze in Brussel, dus niet Walen) gewoon...
Dezer dagen nog wat kasten opgeruimd en wat had de Meester in zijn bureau bewaard? De richtlijnen voor de Alma Mater hostess en dat was meer Frans dan Nederlands,  en ronduit lachwekkend de instructies hoe we belangrijke mensen mochten aanspreken.
Toen dat destijds duidelijk werd veranderde Malief van inspiratie en koos voor een plek bij de ,,studentenleiders'. 
Zonder veel pijn: een foto uit de oude doos bewijst het: Malief aan de zijde van Kamiel op stap met ongeveer de complete pol&soc uit de jaren zestig (we waren toen met 70...) en die Kamiel werd later Mill en een bekende zanger/bassist bij The Pebbles.  Duidelijk: met pol&soc geraak je overal...

GROTE KUIS

Jaja, Malief weet het wel, grote schoonmaak zou beter klinken. Maar bij zo'n activiteit komt de inspiratie uit mijn Brusselse roots….(weeral, zuchten enkele lezertjes)...
Het begon allemaal tijdens het verblijf in thuis aan zee.  Want zoals bekend vermindert het geheugen op een zekere leeftijd en dus dacht Malief: allez, die ouw gazetten, wat staat daar nu weer in. Het resultaat is eerder min of meer in de blog verschenen.

Maar nu gebeurde dus de aanval op de ,,lijvautkas'' zoals mijn lieve meter de antiquiteit destijds noemde. Ze stond op haar kamer en omdat ik na het overlijden van bompa enkele jaren met haar het bed mocht delen kwam ik alle verhalen en geheimpjes van de familie te weten.

Maar eerst even de puntjes op de i: Malief had zelf een kamertje maar blijkbaar vond ,,men'' dat ik bij meter moest slapen om het verlies van bompa te ...Malief was 14 jaar, en ik vond het leuk behalve als ik tegen haar borrelende buik terecht kwam.  Achteraf mij zelfs afgevraagd of ik dat later bij een man ook zo vreselijk zou vinden. Niet dus...

Goed, de lijvautkas was dus de linnenkast en groot genoeg want daar zat in den beginne  alle linnen en kleren van haar gezin in. En nu dus een hoop memory lane, maar dan uit de Lowizzestraat. 

Volgende week wordt het papier opgehaald. Mogelijk haalt Malief er binnenkort nog wat inspiratie uit...

  

SCHOONMOEDERS

Het was ruim een jaar geleden dat ik haar had gezien, de oudste dochter van een al heel lang overleden schoonzus. Destijds was ze het mooiste kleutertje dat ik ooit had gezien (haar foto verscheen op de vrouwenpagina van het NB toen ik daar mocht ,,inspringen voor de titularis die ziek was'')...en prompt probeerde een stagiair achter mijn rug ook een fotootje van haar nichtje in de krant te droppen. Die stagiair verhuisde overigens snel naar Ons Volk want toen mocht een jonge vrouw vooral ,,klusjes''  aanpakken. Bij Malief duurde het bijna tien jaar.
Maar ter zake: ik zal mijn nichtje Blondie noemen en ooit nam ik haar mee naar een persconferentie over een ,,kinderdrankje'' , omdat Lottepoes toen nog heel klein was. 
Maar wat een weerzien: van die shaker, dat wist ze nog en toen waren we vertrokken. Bleek dat Blondie mij de laatste van de generatie noemde die nog over oma en opa en hun kinderen kan vertellen.
Zal maar inkorten, maar ook voor Malief was het een confrontatie. 
Om eerlijk te zijn: heb nooit enig probleem gehad met mijn schoonouders, maar de uitleg kreeg ik pas veel later en doet er niet toe. 
Mijn schoonmoeder was natuurlijk mijn mama niet. En terwijl we daar zo gezellig zaten te tateren wist Malief  het. Stel dat zij een zoon had en die kwam met een Brusselès uit een bescheiden, deftig gezin vrijen, maar ze woog wel 60 kilo? Zou ik dat grietje een weegschaal cadeau doen? Zij wel...

VELE KUSSEN UIT PARIJS...

Nog een verhaaltje uit de oude doos...in casu een oude krant die Malief  ,,Thuis aan zee '' terugvond.
Het kan immers geen kwaad om de nieuwe generatie te tonen dat ,,modejournaliste'' niet altijd pure glamour is...

...Je moet maar sjans hebben, zo'n job waar de glamour afdruipt. Want zeg nu zelf, moderedactrice, dat is toch champagne, vergulde stoeltjes en kushandjes van modekoningen? Altijd mooie shows, zoveel prachtige kleren bekijken. En al je kleren gratis natuurlijk, je hebt maar te kiezen...
Voorlopig is er weer een punt gezet achter de modedefilés van Londen, Milaan en Parijs en wie het allemaal aan den lijve heeft ondervonden loopt er misschien een beetje grijzig bij, maar dat is van voorbijgaande aard.
 Want het was weer de max: lokale sneeuwstormen konden ons niet deren, we werden af en aangebracht met schitterende limo's (dacht u) en zoveel haltes als er metrostations zijn, de uitnodigingen van de meest prestigieuze defilés lagen in dikke stapels in onze riante suite (vijfde verdiep, lift kapot) en we raakten zelfs niet van slag toen een enveloppe alleen maar een pak puzzelstukjes bleek te bevatten. Maar kalm en beheerst als we waren begonnen we rustig te puzzelen en jawel, het was een invitatie voor het defilé van Gautier. Dat we het eerst van ergernis in de papiermand hadden gegooid hebben we  maar gedroomd.
 Drie kruisjes op een invitatie, dat zijn natuurlijk kusjes van de ontwerper. Je moet een oen zijn om te denken dat zoiets wil zeggen dat je maar binnen mag als er na een uur wachten nog staanplaats is.
 En dan de sightseeing in de mooiste stad ter wereld, je bent intens dankbaar dat Vuitton in het vijftiende defileert, Martin Margiela in het achtste,  Veronique Branquinho in het dertiende, Dries Van Noten in het zeventiende arrondissement, nee toch? Want zo zie je nog iets (als je boven de grond komt), een serre, een brug van Alexander II, een afgedankt postsorteercentrum en bij Vandervorst  zelfs een ondergrondse garage die we zigzag mochten doorkruisen.
 Maar nu verschijnt er deze maand in de Feeling een foto van de fine fleur van de Belgische modepers. Ik beken: we lachen allemaal. Het was het defilé van Hugo Boss in Milaan, we hadden net het gevecht met kaartloze sukkels gewonnen en ook nog een glaasje bubbels genuttigd omdat het de eerste show was van Boss. Maar 't is verdomd slecht voor mijn imago.  Zeker als je je familie en vrienden bezweert om vooral niet te zeggen ,,Amuseer je'' als ze jaloers afscheid nemen. Kwestie van de koffer voor die ene keer eens niet kwijt te geraken op Linate.
 Maar de gratis kleren, zegt U? Dat grandioze onderlijfje maat 14 jaar van Petit Bateau dat ik dit jaar cadeau kreeg? Ik ben zeer populair bij de organisatoren van schooltombola's...

NOOT: dit verhaal verscheen in de krant van 24 maart 2001. In 2002 werd de modefreak met een big smile Malief.
En jawel, ze draagt al 19 jaar een herenhorloge van Armani. Zijn persattaché zag mij graag...